ΑΠΘ: «Γκράφιτι... δύο ημερών!»... η εικόνα του φοιτητή που έσερναν οι αστυνομικοί (|
Δύο ημέρες έμεινε στον εξωτερικό τοίχο του κτιρίου των τμημάτων Νομικής και Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών, η τοιχογραφία της Andrea Luis, που αποτύπωσε τα επεισόδια που σημειώθηκαν στις 22 Φεβρουαρίου, μεταξύ της αστυνομίας και των φοιτητών, στον προαύλιο χώρο της πρυτανείας του ΑΠΘ.
Η εικόνα του φωτογράφου Δημήτρη Τοσίδη που αποτύπωσε την βίαιη σύλληψη ενός φοιτητή εντός του ΑΠΘ, μπροστά στα μάτια των Πρυτανικών Αρχών, ενέπνευσε την Ισπανίδα καλλιτέχνη, φοιτήτρια καλών τεχνών, να την αποδώσει με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο, συνοδευόμενη από την φράση «Greece All time Classic».
Όπως εξήγησε στο ThessToday.gr η Andrea Luis, χρειαζόταν μία εικόνα για την τοιχογραφία που όλοι στην πανεπιστημιούπολη, θα μπορούσαν εύκολα να συσχετίσουν την έννοια της «αστυνομικής βιαιότητας» με αυτή.
«Αυτή η τοιχογραφία ήθελε να μιλήσει για την αστυνομική βιαιότητα με τέτοιο τρόπο ώστε ακόμη και αν είστε υποστηρικτής των αστυνομικών δυνάμεων να μην μπορείτε να αισθανθείτε ότι επιτίθεστε, αλλά μόνο να κατανοήσετε την κατάσταση ως μια ορισμένη αλήθεια και όχι ως ένα κενό παράπονο.
Γι’ αυτό, η χρήση της ειρωνείας και η προσεκτική επιλογή των πηγών μου για τη δημιουργία της εικόνας ήταν το «κλειδί».
Η Andrea ήθελε να συνδυάσει δύο μέρη της ελληνικής κοινωνίας, που για αυτή κινούνται σε παράλληλες γραμμές, μιλώντας για την αστυνομική βία και τον τουρισμό. «Επέλεξα την εικόνα που ήξερα πως όλοι θα θυμούνται από το πανεπιστήμιο.
Από την άλλη μεριά, σε οποιοδήποτε τουριστικό μέρος της Ελλάδας, υπάρχουν εικόνες κάποιου τυχαίου ελληνικού τοπίου ή ανθρώπων σε παραδοσιακά έθιμα, με φράσεις τόσο ξεπερασμένες, όπως «Η αυθεντική Ελλάδα» ή «Η Ελλάδα είναι…» και για αυτό χρησιμοποίησα την έκφραση των τουριστικών κυβερνητικών διαφημίσεων «Greece All Time Classic».
Η ίδια, χρησιμοποίησε ακριβώς την ίδια τυπογραφία με το συγκεκριμένο μπλε χρώμα, όπως και να συμπεριλαμβάνεται η εικόνα της αστυνομικής βίας κάτω από το κείμενο, κάνοντας ένα πραγματικά προφανές παιχνίδι λέξεων, αναφερόμενη κυρίως στο «κλασικό».
«Στη συνέχεια, σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω και «βοήθησα» οπτικά αυτό το παιχνίδι λέξεων, προσθέτοντας το πρόσωπο ενός ελληνικού γλυπτού μερικώς κατεστραμμένου, που αντιπροσωπεύει επίσης τη θεά της υγείας, για να καλύψει το πρόσωπο του ατόμου, ο οποίος μεταφέρεται από τους αστυνομικούς.
Μια τέλεια αναγνωρίσιμη εικόνα που μπορεί να γίνει κατανοητή από όλους, ακόμη και από άτομα που δεν καταλαβαίνουν το πλαίσιο των διαμαρτυριών.
Η Ισπανίδα καλλιτέχνης, ζει στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια και ταξιδεύει σε διάφορα μέρη της. Πρόσφατα, ξεκίνησε την καριέρα της ως ελεύθερη καλλιτέχνης, με εξειδίκευση στην τοιχογραφία, τη φωτογραφία δρόμου, την εικονογράφηση και το τατουάζ.
Όπως μας αναφέρει, γνώριζε τις διάφορες διαμαρτυρίες, αλλά και τη συγκεκριμένη, που πραγματοποιήθηκαν στη Θεσσαλονίκη τους τελευταίους μήνες, σχετικά με τον νέο νόμο Κεραμέως – Χρυσοχοϊδη για την ένταξη της πανεπιστημιακής αστυνομίας. Μάλιστα, η ίδια βρέθηκε σε αυτές ως φωτογράφος, οπότε, όπως λέει είχε μία πολύ σαφή ιδέα για τον πυρήνα αυτών των διαμαρτυριών. «Όταν μου δόθηκε η δυνατότητα να χρησιμοποιήσω αυτόν τον συγκεκριμένο χώρο στο ΑΠΘ, οι δύο έννοιες αυτές συνδέθηκαν μεταξύ τους».
Ακολουθώντας τον τρόπο δημιουργίας τέχνης του δρόμου του Siquieros, ενός από τους πρώτους μεξικάνους τοιχογράφους, η Andrea αναφέρει πως η τοιχογραφία διαχωρίζεται από την κανονική ζωγραφική σε καμβά, με την έννοια ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να γνωρίζει τις δυνατότητές του, στον χώρο που παρεμβαίνει, καθώς η εικόνα πρέπει να «συνεργάζεται» με την αρχιτεκτονική του τόπου.
«Σε αυτήν την περίπτωση, η αστυνομική βιαιότητα είναι αξιοσημείωτη στα περίχωρα της πανεπιστημιούπολης κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων, καθώς το κατάλληλο πανεπιστήμιο πρέπει να είναι ένας ασφαλής χώρος για φοιτητές και καθηγητές. Η ιδέα του να ζωντανέψεις μια τοιχογραφία μέσα πρέπει να συσχετιστεί με τη βία, με αυτό το γεγονός».
Παράλληλα, εξηγεί πως ο λόγος που την άγγιξε το συγκεκριμένο περιστατικό, είναι «μακράν εξαιτίας της ανάγκης μου να καταλάβω, γιατί οι άνθρωποι στην Ελλάδα, είναι τόσο θυμωμένοι και βίαιοι μέσα τους». «Νομίζω ότι ως ξένη μπορώ να έχω καλύτερη εικόνα για την ελληνική κοινωνία, ή τουλάχιστον πιο ουδέτερη. Μία από τις ιδιαιτερότητες της κουλτούρας της Ελλάδας, είναι για μένα η παρουσία βίας».
Η βία ως πηγή δύναμης και ελέγχου, καθώς και το πώς αυτή αναμένεται ως κάτι φυσικό, για παράδειγμα, στο ρόλο των ανδρών. Σε αυτή την περίπτωση, έχω εμμονή με την εικόνα του αστυνομικού ως νομικού κράτους που προωθεί πραγματικά αυτή τη βίαιη άποψη για το «Νόμος και Τάξη». «Φυσικά, αυτό δεν αφορά μόνο τις αστυνομικές δυνάμεις» τονίζει η Andrea, ενώ στη συνέχεια προσθέτει πως έχει εξαπλωθεί στις πραγματικές πολιτικές οργανώσεις που προσπαθούν να πολεμήσουν ως κομμουνιστές, ως αναρχικοί ή antifa. «Αυτές κυβερνούνται επίσης από τον άνθρωπο. Αντ’ αυτού, η αστυνομία ελέγχεται από το κράτος. Αυτό δίνει την επικύρωση σε αυτόν τον πραγματικά τοξικό και επικίνδυνο ανδρικό ρόλο και γιατί; Γιατί η πολιτική κυβερνάται επίσης από τον άνθρωπο».
Η τοιχογραφία ολοκληρώθηκε στις 21/9 και καλύφθηκε αμέσως μετά από δύο μόλις ημέρες. Το γεγονός αυτό, δεν προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση στην Andrea, καθώς το περίμενε.
Παρόλα αυτά, ήλπιζε λόγω της έντονης κοινωνικής πίεσης από τις φοιτητικές ενώσεις, πως ίσως μπορεί να παραμείνει ως σύμβολο αυτών των αγώνων.
«Η δράση της διαγραφής έχει ήδη αυταρχική χροιά. Συνήθως σε αυτή τη χώρα οι άνθρωποι παρεξηγούν την ηγεσία με πείσμα, και δεν μπορώ να αποφύγω να δω εδώ μια άλλη απόδειξη ενός ατόμου που θέλει να επιβεβαιώσει τη θέση της εξουσίας του».
«Στα πρώτα στάδια των τοιχογραφιών κάποιοι διαμαρτύρονταν πραγματικά για αυτό που ζωγράφιζα».
Μία από αυτούς, ήταν μια μεσήλικη γυναίκα, η οποία μου φώναξε κάτι στα ελληνικά. Όταν αντιλήφθηκε ότι δεν καταλαβαίνω, μου είπε πολύ θυμωμένη πως εφόσον δεν είμαι Ελληνίδα, δεν έχω δικαίωμα να ζωγραφίζω στον χώρο.
Πιστεύω ακράδαντα ότι η αντίληψη των ανθρώπων για τον κόσμο της τέχνης του δρόμου, βασίζεται στην κοινωνιολογία και την ψυχολογία, με την έννοια ότι τα δοχεία ψεκασμού συνδέονται με το γκράφιτι και αυτό έχει ταυτόχρονα εγκληματική χροιά, οπότε η χρήση αυτών των υλικών δημιουργεί συχνά πραγματικά επιθετική αντίδραση.
Ένα άλλο γεγονός που είναι αξιοσημείωτο, είναι το συναίσθημα που είχα ότι κανένας από τους ανθρώπους γύρω μου δεν με εμπιστεύτηκε. Δεν περίμεναν να μπορέσω να φτάσω τις ικανότητές μου σε αυτό το επίπεδο ρεαλισμού. Είμαι πεπεισμένη ότι αυτού του είδους η δυσφημιστική συμπεριφορά προέρχεται από το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν με εμπιστεύτηκαν γιατί είμαι μια νέα γυναίκα.
Μάλιστα, εμφανίστηκαν άνθρωποι «προτείνοντάς» μου αλλαγές στην τοιχογραφία, όταν η εικόνα που έβλεπαν ήταν στην πραγματικότητα το τελικό κομμάτι. Μου έδωσαν ακόμη και ως παράδειγμα μία άλλη μου τοιχογραφία για την αστυνομική βιαιότητα, χωρίς να γνωρίζουν ότι ήταν δική μου! Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, ήταν πως πάντα αναφέρονταν στον δημιουργό ως «έναν τύπο που το έκανε αυτό πριν από λίγους μήνες και ίσως θα μπορούσες να ρίξεις μια ματιά».
Τέλος, υπογραμμίζει πως η συγκεκριμένη τοιχογραφία, είναι στην πραγματικότητα έναρξη ενός πλήρους έργου για την αστυνομική βιαιότητα και την κατάσταση συναγερμού. Μία σειρά από διαφορετικές μορφές έκφρασης, που σχετίζονται με την βία, τον εξτρεμισμό και τον κοινωνικό φόβο που περιβάλλει την αστυνομία και τις πολιτικές ομάδες.
«Η τέχνη εξυπηρετεί τον καλλιτέχνη και ο καλλιτέχνης είναι ταυτόχρονα επηρεασμένος από το πλαίσιο της δικής της πραγματικότητας. Ακόμα κι αν προσπαθούσαμε να αποφύγουμε να εκτεθούμε ή να επηρεαστούμε από την πολιτική, αυτό θα ήταν αδύνατο. Στην περίπτωσή μου, το έχω ενισχύσει στο έργο μου σε πολύ εμφανές επίπεδο. Οι εικόνες μου είναι αφηγηματικές και εκφράζουν την άποψή μου για διάφορα μέρη της πραγματικότητας, της κοινωνίας, της πολιτικής και των ατόμων. Δεν μπορώ να γίνω πολιτικός, οπότε περπατώ στο μισό του δρόμου και δημιουργώ εικόνες που αναμένουν να αποτελέσουν την ώθηση για μια κοινωνική αλλαγή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου