Θήτευσα επί μια δεκαετία στον Ε.Χ. Γονατά…
Επιμέλεια: Μισέλ Φάις
Δέκα ερωτήσεις, περισσότερο αφορμές και σπινθήρες για μια συνομιλία, ανάμεσα σ’ έναν επίμονο αναγνώστη κι ένα πρόσωπο της γραφής. Σήμερα, ο Χρήστος Αστερίου απέναντι σ’ ένα ερωτηματολόγιο που επιχειρεί να ψηλαφίσει, εντός κι εκτός αφηγηματικής επιφάνειας, διαθέσεις, εμμονές, αναγωγές.
● Γράφετε συνεχώς το ίδιο βιβλίο ή στο έργο σας εντοπίζετε τομές και ασυνέχειες;
Επιδίωξή μου είναι να ακολουθήσω τεθλασμένη συγγραφική πορεία και να δοκιμάσω διαφορετικούς αφηγηματικούς τρόπους, χωρίς να επαναλαμβάνομαι. Δεν είναι εύκολο: σε κάθε βιβλίο διακρίνω εκ των υστέρων εμμονές, μοτίβα που επανέρχονται, ήρωες που επιστρέφουν μεταμφιεσμένοι.
● Εκτός από τη λογοτεχνία, τι άλλο καθορίζει και φωτίζει το έργο σας;
Ο κινηματογράφος και η μουσική αποτελούν για μένα τις μεγαλύτερες πηγές έμπνευσης.
● Υπάρχει κάποιο βιβλίο που βιαστήκατε να το παραδώσετε στον εκδότη σας και κάποιο άλλο που το απωθείτε, το «φοβάστε» μέχρι σήμερα;
Δεν δημοσιεύω τακτικά. Περισσότερο διστάζω, παρά βιάζομαι. Το βιβλίο που «φοβάμαι» είναι συνήθως το επόμενο, αυτό που υφίσταται μόνο ως ασχημάτιστη ιδέα στο μυαλό μου.
● Τρεις τίτλοι βιβλίων που σας σφράγισαν, στο πέρασμα του χρόνου, εντός κι εκτός κειμένου.
«Ποίηση 1» του Δ.Π. Παπαδίτσα, «Μόμπι Ντικ» του Μέλβιλ και «Οι Σημειώσεις του Μάλτε Λάουριντς Μπρίγκε» του Ρίλκε, το πρώτο «μεγάλο» μυθιστόρημα που διάβασα εκστασιασμένος στο πρωτότυπο.
● Υπάρχουν αρνητικές κριτικές που σας βοήθησαν και θετικές που υπομειδιάσατε;
Υπήρξαν κάποιες και στις δύο κατηγορίες.
● Υπάρχει κάποιος παλαιότερος και κάποιος νεότερος Ελληνας συγγραφέας που σας έλκει η γραφή του;
Θήτευσα επί μία δεκαετία στον Ε.Χ. Γονατά και πάντοτε εκτιμώ τη γραφή του. Ανάμεσα στα πολλά καλά βιβλία των νεότερων, ξεχωρίζω εκείνο του Κώστα Περούλη και αδημονώ να διαβάσω το επόμενό του.
● Σήμερα, υπάρχουν λογοτεχνικές συντροφιές που διαμορφώνουν το πνευματικό κλίμα της εποχής;
Εχω την εντύπωση ότι, τουλάχιστον στην πρωτεύουσα, υπάρχουν μόνο διαδικτυακές παρέες, με περιορισμένη επίδραση. Παρατηρείται μια υποχώρηση των συγγραφικών κοινοτήτων και μια «ινσταγκραμοποίηση» της δημόσιας παρουσίας πολλών συγγραφέων, ο οποίοι συντηρούν το ενδιαφέρον των ακολούθων τους με φωτογραφικά και άλλα ντοκουμέντα.
● Για ποιον λόγο η παρουσία της ελληνικής λογοτεχνίας, εκτός συνόρων, είναι τόσο νωθρή και αποσπασματική;
Η προώθηση οποιασδήποτε εθνικής λογοτεχνίας απαιτεί βούληση, σχεδιασμό, κατάλληλους ανθρώπους, γνώση και χρήματα. Κατά καιρούς διαθέτουμε κάποια από τα παραπάνω, αλλά σχεδόν ποτέ όλα συγχρόνως.
● Η πολιτική συγκυρία, εντός και εκτός της χώρας, αλλά και η γλώσσα και ο τρόπος της ενημέρωσης αγγίζουν το συγγραφικό εργαστήρι σας;
Διαβάζω κάθε είδους κείμενο, πολιτικό, δημοσιογραφικό και άλλο. Ο συγγραφέας πρέπει να ζει, νομίζω, εντός του καιρού του, ακόμα κι αν δεν αποφασίσει να γράψει γι’ αυτόν εν θερμώ.
● Σας απασχολεί αν, μετά θάνατον, θα σας θυμούνται μέσα από το έργο σας;
Μιλώντας για μια θρυλική του περιοδεία στο τελευταίο ντοκιμαντέρ του Μάρτιν Σκορσέζε, ο Ντίλαν λέει σχετικά: «Ηταν απλώς κάτι που συνέβη πριν από πενήντα χρόνια. Στάχτες». Δεν μπορώ, παρά να συμφωνήσω μαζί του.
Ο Χ. Αστερίου γεννήθηκε το 1971, στην Αθήνα. Κείμενά του έχουν συμπεριληφθεί σε διάφορες θεματικές ανθολογίες και έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, στα γερμανικά, στα ιταλικά και στα σερβικά. Τελευταίο του βιβλίο: «Η θεραπεία των αναμνήσεων» (Πόλις, 2019). Το φθινόπωρο αναμένεται να κυκλοφορήσει από τις ίδιες εκδόσεις το αφήγημά του «Μικρές αυτοκρατορίες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου