Tα Μιντιακά μαστόρια στο παπατζιλίκι και τα συχωροχάρτια που δίνουν στους ανίκανους που μας κυβερνούν

 

Δεν φταίει ο Κούλης σε τίποτα, φταίει η μοίρα μας και το κακό μάτι …

Του Φίλιππου Δεργιαδέ*

 

 dailythεss.gr

Διαβάζω κάποια από τα επιχειρήματα που προβάλει το διαπλεκόμενο μιντιακό σύστημα, του «σοβαρού» βεβαίως – βεβαίως, το οποίο έχει αναλάβει, εργολαβικά, να αποκαθάρει και να ξεπλύνει τα έργα και τις ημέρες του Κούλη και της ακροδεξιάς νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης του, και σκέφτομαι ότι απλά μας θεωρούν ηλίθιους. Έτσι ευθέως, στα ίσια και κατάμουτρα.

Τα επιχειρήματα τους, σαθρά κι ανυπόστατα, δεν στέκουν ούτε σε απλό ταρακούνημα κριτικής. Ο στόχος προφανής: να αθωώσουν την κυβέρνηση από τα τραγικά λάθη της και τα πολιτικά της εγκλήματα και να βγάλουν την αντιπολίτευση φαιδρή, αναξιόπιστη και ανήμπορη να καταθέσει εναλλακτική πρόταση και στρατηγική για τη χώρα.

Ο Κούλης και η ακροδεξιά νεοφιλελέ κυβέρνηση του, οι περισσότεροι ανίκανοι αλαζόνες και φανφαρόνοι τίποτες, έχουν, λέει, κερδίσει το ακαταλόγιστο και την κατανόηση της κοινωνίας. Οι πολίτες δηλαδή αναγνωρίζουν το ελαφρυντικό ότι η κυβέρνηση στριμώχτηκε στη γωνία καθώς είχε να αντιμετωπίσει, από την αρχή που ανέλαβε, αλλεπάλληλες κρίσεις, και μάλιστα τεράστιες σε ποσότητα και μέγεθος. Μα τι λένε οι αβανταδόροι; Ποια ποσότητα και ποιο μέγεθος κρίσεων; Παρέλαβαν μία χώρα στο ξεκίνημα της ανάκαμψης, με το οικονομικό τακτοποιημένο, όχι λυμένο, με το μεταναστευτικό διαχειρίσιμο και τα εθνικά «αντιμετωπίσιμα», βάσει μίας στρατηγικής που απέδιδε καρπούς και έλυνε γόρδιους δεσμούς, όπως το «Μακεδονικό».Διαβάζουμε επίσης από τους «ξεπλυματίες», πως οι κρίσεις που κλήθηκε να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση του Κούλη, ήταν εξωγενείς και δεν έφταιγαν οι επιλογές και οι χειρισμοί της. Σιγά μην ήταν εξωγήινες και ATIA. Μάλλον μας θεωρούν …ούφο! Σαφέστατα η πανδημία του κορωνοϊού ήταν εξωγενής και φερτή, αλλά η διάλυση της οικονομίας, η όξυνση στο μεταναστευτικό, το χάος στα εθνικά ζητήματα και κυρίως οι αδυναμίες στη λειτουργία του Εθνικού Συστήματος Υγείας και στη Παιδεία, δεν ήρθαν απέξω, ούτε τους έστειλε η μοίρα για να μας δοκιμάσει. Τα χρεώνεται αυτούσια κι ολόκληρα η κυβέρνηση, που είχε και έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης. Είναι καταφανές ότι οι άνθρωποι το μόνο που ξέρουν κι έμαθαν όλα τα χρόνια που διοικούσαν τη χώρα, είναι να βγάζουν λεφτά για κολλητούς και να χρεώνουν το δημόσιο με το ανάλογο πάντα επιμίσθιο, να διορίζουν με ρουσφέτια και να ελέγχουν το κράτος, οριζοντίως και καθέτως, και πάνω απ’ όλα να πουλάνε «φύκια για μεταξωτές κορδέλες», δηλαδή επικοινωνία και διαπλοκή. Είναι μαστόρια στο παπατζιλίκι.  

Πάμε τώρα και στην κορύφωση και αποθέωση των επιχειρημάτων των φίλων του Πέτσα, που υποστηρίζουν πως η κατακαημένη η κυβέρνηση της ΝΔ δεν φταίει για τίποτα, διότι δεν πρόλαβε, δεν πρόκαμε, λόγω των απροσδόκητων και μεγάλων κρίσεων, να ασκήσει την πολιτική της. Περιορίστηκε δηλαδή αποκλειστικά στο τιτανοτεράστιο έργο της διαχείρισης των κρίσεων, οπότε κρίνεται λιγότερο αυστηρά. Γι’ αυτόν το λόγο και οι δημοσκοπήσεις παραμένουν υψηλές υπέρ της κυβέρνησης και κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν μπορεί να κερδίσει πόντους. Άσφαιρη δηλαδή η αντιπολίτευση και ο Κούλης, σταθερά, κούκλος, παιχταράς και καταλληλότερος, να προτάσσει το τριχωτό στήθος και στο εμβόλιο!

Πρόκειται βέβαια για προπαγανδιστικά ψέματα με το τσουβάλι, που προφανώς απευθύνονται σε αμνήμονες κι ελαφρόμυαλους ηλίθιους. Διότι η ΝΔ και ο Κούλης έδειξαν πραγματικά τι μπορούν και τι θέλουν να κάνουν. Γιατί στη «βράση κολλάει το σίδερο» και στα δύσκολα δοκιμάζονται οι χαρακτήρες, οι ιδέες και φαίνονται οι ικανότητες και οι πραγματικές προθέσεις. Όχι στα απλά και στα χαλαρά. Τα φαινόμενα διάλυσης σε όλους τους τομείς δεν ήρθαν ουρανοκατέβατα, ούτε μας έχουν ματιάσει. Είναι η ακραία νεοφιλελεύθερη αυταρχική – αντιδημοκρατική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη που τα μεθοδεύει και τα προκαλεί, διότι εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα και πληρώνει προεκλογικά γραμμάτια.   

Για όλα φταίνε οι πρώην, οι λαϊκιστές και οι ψεύτες…   

Όλως παραδόξως βέβαια, τα παραπάνω επιχειρήματα δεν ισχύουν για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος το 2015, παρέλαβε μία χώρα χωρίς κανένα πρόβλημα, με όλα τα μείζονα ζητήματα λυμένα και τακτοποιημένα. Τουτέστιν δεν υπήρχε χρεωκοπία και η χώρα χρεοκόπησε μετά τη συμφωνία τον Ιούλη του 2015, άσχετα αν τα λουκέτα και οι άνεργοι ήταν εκατοντάδες χιλιάδες και οι πολίτες αυτοκτονούσαν και έτρεχαν στα συσσίτια και στα κοινωνικά φαρμακεία, ιατρεία και παντοπωλεία. Να θυμίσουμε πως τη συμφωνία της 12^ης Ιουλίου του 2015, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ την ψήφισαν με πόδια και με χέρια…

Επίσης η κρίση, οικονομική, πολιτική και κοινωνική, και φυσικά τα μνημόνια, δεν ήρθαν απέξω ούτε ήταν αλλωνών ή προηγούμενων κατορθώματα, αλλά ήταν δημιουργήματα της κωλοτούμπας του «ψεύτη» Τσίπρα. Ανάλογα η κυβέρνηση του είχε όλο τον καιρό και την ευχέρεια να ασκήσει την πολιτική της, αλλά δεν το έπραξε διότι επέλεξε τον λαϊκισμό και τη δημαγωγία. Τόσο απλά και ξάστερα.

Τώρα, πόσοι πείθονται από το σύστημα προπαγάνδας υπέρ της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι ένα ερώτημα που μένει να απαντηθεί στην πράξη το επόμενο διάστημα, και όπως φαίνεται αυτή η ώρα δεν θα αργήσει. Το ψεύδος όμως, όπως λέει ο λαός, αυτός που δήθεν δίνει ελαφρυντικά στον Κούλη και την παρέα του, έχει κοντά ποδάρια, γιατί «μπορεί να κοροϊδεύεις πολλούς για λίγο, μπορεί να κοροϊδεύεις λίγους για πολύ, αλλά δεν μπορείς να τους κοροϊδεύεις όλους για πάντα»…

*Ο Φίλιππος Δεργιαδές, είναι δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΜ-Θ. 

ΟΧΙ των αστυνομικών σε εμπλοκή τους στην αστυνόμευση των πανεπιστημίων

Οι αστυνομικοί "αδειάζουν" την κυβέρνηση: «Δεν θέλουμε να μπούμε στα Πανεπιστήμια»…

"Αδειάζει" την κυβέρνηση η ομοσπονδία των αστυνομικών, η ΠΟΑΣΥ, ξεκαθαρίζοντας ότι «δεν συμφωνεί με το να εμπλακεί η αστυνομία με τα πανεπιστημιακά ιδρύματα». Το ανέφερε ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων, Γρηγόρης Γερακαράκος, σε δηλώσεις του στον τηλεοπτικό σταθμό «Κόντρα», όπου μεταξύ άλλων «κάρφωσε» τον αρμόδιο υπουργό Μ. Χρυσοχοίδη, λέγοντας πως για το θέμα δεν υπήρξε καμία ενημέρωση και πως ο Χρυσοχοίδης τους αγνόησε παντελώς…

Ο Γρ. Γερακαράκος τόνισε πως η ενημέρωση που έχει λάβει η ΠΟΑΣΥ από τα αντίστοιχα ευρωπαϊκα σωματεία των αστυνομικών είναι σαφής: πουθενά στην Ευρώπη δεν εμπλέκεται η αστυνομία στη φύλαξη των πανεπιστημίων. Τα πανεπιστημιακά ιδρύματα έχουν πολλές ιδιαιτερότητες όπως το αυτοδιοίκητο, ενώ πρόσθεσε πως η απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου της ΠΟΑΣΥ για τη μη εμπλοκή της αστυνομίας σε αυτά είναι ομόφωνη. “Δεν συμφωνούμε να εμπλακεί η αστυνομία: ούτε οι αστυνομικοί, ούτε οι ειδικοί φρουροί”, υπογράμμισε.

Ο Χρυσοχοΐδης δεν έκανε διάλογο

Ερωτηθείς για το αν έχει υπάρξει διάλογος με τον αρμόδιο υπουργό, Μ. Χρυσοχοΐδη για το συγκεκριμένο, ο Γρ. Γερακαράκος απάντησε πως δεν έλαβαν πρόσκληση από τον υπουργό προκειμένου να το συζητήσουν. Η ενημέρωση που έχουν, πρόσθεσε, προέρχεται μόνο από τα ΜΜΕ…

Οι βασικοί άξονες της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για το πολιτικό σύστημα, τη δημόσια διοίκηση, τη Δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ

 

ΣΥΡΙΖΑ / Πρόταση με άξονα τη δημοκρατία

Σπύρος Ραπανάκης

avgi.gr

6-7 λεπτά

---

Οι βασικοί άξονες της πρότασης για το πολιτικό σύστημα, τη δημόσια διοίκηση, τη Δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ

Με γνώμονα τη στρατηγική επιλογή της προοδευτικής συμμαχίας, όπως τη χαρακτήρισε ο Αλ. Τσίπρας στη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου την Παρασκευή, ο ΣΥΡΙΖΑ εκκινεί την προσυνεδριακή διαδικασία και την ανασυγκρότηση του κόμματος. Αν και το συνέδριο θα διεξαχθεί όταν οι υγειονομικές συνθήκες επιτρέψουν τη φυσική παρουσία των εκλεγμένων συνέδρων, ο προσυνεδριακός διάλογος θα πραγματοποιηθεί διαδικτυακά.

Στην προχθεσινή συνεδρίαση εγκρίθηκε ομόφωνα επί της αρχής η εισήγηση της Επιτροπής Θέσεων για τον προγραμματικό διάλογο, ενώ αποφασίστηκε συγκρότηση επιτροπής έξι μελών του Πολιτικού Συμβουλίου, με επικεφαλής τον Γιώργο Σταθάκη, που θα αναλάβει να ενσωματώσει τις όποιες προσθήκες ώστε να έρθει για τελική έγκριση στο Συμβούλιο την Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου. Μέλη της επιτροπής είναι επίσης οι: Α. Λιάκος, Μ. Ξενογιαννακοπούλου, Ευ. Τσακαλώτος, Ε. Αχτσιόγλου και Ν. Παππάς.

Οι αιχμές της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην ανασυγκρότηση του ΕΣΥ, στο σχέδιο ανάκαμψης της οικονομίας και αξιοποίησης των πόρων του ταμείου ανάκαμψης, στο νέο κοινωνικό συμβόλαιο για την εργασία με έμφαση στην προστασία των θέσεων και των σχέσεων εργασίας μέσα στην κρίση.

Ταυτόχρονα η Κουμουνδούρου επεξεργάζεται συγκροτημένη πρόταση για ένα κοινωνικά αποτελεσματικό και ανθρώπινο κράτος, μεταρρυθμίσεις στην Εκπαίδευση, ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους και τέλος ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης με έμφαση στην αξιοκρατία, τη δημοκρατία και τη συμμετοχή του πολίτη στις αποφάσεις και την αποκέντρωση του κράτους.

Για τη δημοκρατία και τα δικαιώματα

Για την Κουμουνδούρου η προάσπιση και η εμβάθυνση της δημοκρατίας αποτελεί κορυφαία προτεραιότητα. Ιδίως σε μια συγκυρία που η κοινωνία έχει εμπεδώσει το αυταρχικό μοντέλο διακυβέρνησης της Ν.Δ. και την καταπάτηση δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων με το πρόσχημα της πανδημίας.

Η ΑΥΓΗ της Κυριακής παρουσιάζει τους βασικούς άξονες της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία για τη δημοκρατία, τα δικαιώματα, το πολιτικό σύστημα, τη δημόσια διοίκηση, τη Δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ.

Θεμελιακή αξία η απλή αναλογική

Η εφαρμογή της απλής αναλογικής στο εκλογικό σύστημα για τον ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία αποτελεί θεμελιακή αξία.  Όπως αναφέρεται στις θέσεις του προσυνεδριακού διαλόγου, επιδίωξη είναι η εμπέδωσή της μέσα από την ευρύτερη δυνατή κοινοβουλευτική διακομματική συναίνεση. Επιπλέον επιδιώκεται η ενίσχυση των θεσμών κοινωνικής συμμετοχής στη διαδικασία διαλόγου για τα νομοσχέδια, με προεξάρχουσα περίπτωση αυτήν του ετήσιου προϋπολογισμού.

Ριζικός μετασχηματισμός του κράτους

Η επανεξέταση και απλοποίηση των διαδικασιών, ο ψηφιακός μετασχηματισμός του κράτους και η ενσωμάτωση σύγχρονων μεθόδων και εργαλείων της διοικητικής επιστήμης αποτελούν κύριες προτεραιότητες. Ο ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται στρατηγικά υπέρ ενός μοντέλου αποκεντρωμένης διοίκησης. Επιδίωξη είναι να περάσουν στους δύο βαθμούς Αυτοδιοίκησης όχι μόνο τα «τοπικά ζητήματα», αλλά και οι δημόσιες πολιτικές που έχουν περιφερειακή - τοπική διάσταση.

Επιτάχυνση Δικαιοσύνης, εκσυγχρονισμός σωφρονιστικού συστήματος

Στο πεδίο της Δικαιοσύνης ο στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι τριπλός: Επιτάχυνση, εκσυγχρονισμός σωφρονιστικού συστήματος, βελτίωση συνθηκών κράτησης. Μεταξύ άλλων προτείνεται η αναθεώρηση της εθνικής στρατηγικής για την καταπολέμηση του μαύρου χρήματος και υλοποίηση δράσεων όπως πρόσβαση του εισαγγελέα Διαφθοράς και της οικονομικής αστυνομίας στα δεδομένα της ΑΑΔΕ, της Εργάνης και του Κτηματολογίου.

Η ενίσχυση θεσμών εναλλακτικής επίλυσης διαφορών, ενίσχυση της δυνατότητας για λειτουργία σχολείων όλων των βαθμίδων στις φυλακές, δημιουργία προγραμμάτων επαγγελματικής ένταξης των αποφυλακισμένων.

Ισχυρή δημοκρατία προϋποθέτει πλουραλισμό στα ΜΜΕ

Ως προϋπόθεση της ενίσχυσης της δημοκρατίας θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ την αποκατάσταση ενός πλουραλιστικού τοπίου στα ΜΜΕ και την καταπολέμηση φαινομένων παραπληροφόρησης και διάδοσης ψευδών ειδήσεων.

Εκ των βασικών παρεμβάσεων που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η ενίσχυση του ελεγκτικού ρόλου του ΕΣΡ και διεύρυνση της εξουσιοδότησής του για διερεύνηση των πηγών χρηματοδότησης των ΜΜΕ και η ακύρωση της διάταξης που καταργεί την υποχρέωση ονομαστικοποίησης των μετοχών όσων συμμετέχουν σε μιντιακά σχήματα και τους εξαιρεί από την υποχρέωση υποβολής πόθεν έσχες.

Ψηφιακά δικαιώματα

Γίνεται ακόμη αναφορά στην εξασφάλιση της καθολικής πρόσβασης στις νέες τεχνολογίες και παράλληλα, μέσα από τα κατάλληλα ρυθμιστικά και νομικά εργαλεία, η προστασία των ατομικών ελευθεριών και των δικαιωμάτων και η αποτροπή φαινομένων όπως είναι η χρήση ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων από τρίτους για εμπορευματικούς ή άλλους σκοπούς.

Ενάντια στις διακρίσεις

Προτείνεται ακόμη η ενίσχυση του θεσμικού μηχανισμού και της νομοθεσίας για την ισότητα των φύλων και την προστασία των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων έναντι κάθε διάκρισης. Μεταξύ άλλων προτείνεται η ένταξη στην εκπαίδευση μαθημάτων για την ισότητα των φύλων, τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, τη σεξουαλική παρενόχληση και την έμφυλη βία, η επανασύσταση της Γ.Γ. Ισότητας των Φύλων καθώς και η νομική αναγνώριση της γυναικοκτονίας.

Προσφυγικό και εκδημοκρατισμός της ΕΛ.ΑΣ.

Στο προσφυγικό υπογραμμίζεται η ανάγκη για ολοκληρωμένο σχεδιασμό για την υποδοχή, τις διαδικασίες ασύλου και την κοινωνική ένταξη, βάσει των διεθνών και ευρωπαϊκών υποχρεώσεων της χώρας.

Ως προς τον εκδημοκρατισμό της αστυνομίας και την αποτελεσματική προστασία του πολίτη παρουσιάζεται σειρά παρεμβάσεων, όπως η σύσταση διακομματικής επιτροπής που θα επιλέγει την ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ., νέο θεσμικό πλαίσιο για τη λειτουργία των εκπαιδευτικών θεσμών της αστυνομίας και ανωτατοποίηση του περιεχομένου σπουδών, καθώς και η κατάργηση του νόμου για τον περιορισμό των συναθροίσεων.

Μάρτυρας μιας σκοτεινής, αποτρόπαιας εποχής σε ένα συγκλονιστικό βιβλίο , με πέντε μόλις ευρώ

ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ!

Ένα σοβαρό ατύχημα σε μια επίσκεψή της στο Γκαίτινγκεν της Γερμανίας το 1988 ζωντανεύει απειλητικά αναμνήσεις από το κατεξοχήν «ατύχημα» της ζωής της: το ναζισμό και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. 

Η Ruth Klüger σε ηλικία δώδεκα ετών μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Τερέζιενστατ και στη συνέχεια στο Άουσβιτς-Μπιρκενάου και στο Κρίστιανστατ, ενώ το 1945 κατόρθωσε να αποδράσει από τις φάλαγγες θανάτου.
Η Klüger με λακωνικότητα, δίχως πάθος, με απόλυτη ειλικρίνεια και πλήρης αισθημάτων, δίχως υπεκφυγές, ούτε καν απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό, μιλάει για μια σκοτεινή, αποτρόπαια εποχή· μια εποχή που οι μνήμες της σφράγισαν ανεξίτηλα την κατοπινή ζωή της.

 

Μετάφραση: Σοφία Γεωργοπούλου

Ruth Klüger (1931-2020)- Wikipedia

Jonas Kaufmann o τεράστιος!...

Ο Γιόνας Κάουφμαν (γερμανικά: Jonas Kaufmann‎, γεν. 10 Ιουλίου 1969) είναι Γερμανός τενόρος όπερας. Είναι γνωστός για τις εμφανίσεις του σε spinto ρόλους όπως του Δον Χοσέ στην Κάρμεν, του Καβαραντόσι στην Τόσκα, του Μαουρίτσιο στην Αδριανή Λεκουβρέρ, και στον ομώνυμο ρόλο στον Δον Κάρλος. Επίσης, έχει ερμηνεύσει κορυφαίους ρόλους σε όπερες του Ρίχαρντ Βάγκνερ με μεγάλη επιτυχία στη Γερμανία αλλά και στο εξωτερικό, κυρίως στη Μετροπόλιταν Όπερα της Νέας Υόρκης.^[9] Είναι επίσης ένας καταξιωμένος Ληντ τραγουδιστής.^[10][11] Το 2014 οι The New York Times περιέγραψαν τον Κάουφμαν ως «box-office draw» (δηλαδή ανάρπαστος σε πωλήσεις εισιτηρίων), «και... τον πιο σημαντικό, ευέλικτο τενόρο της γενιάς του».^{[12][........]}

Γιόνας Κάουφμαν - Βικιπαίδεια

Χανς Λίττεν: Ο άνθρωπος που στάθηκε απέναντι στον Χίτλερ

Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη

 alterthess.gr 

30 Ιανουαρίου, 2021, 10:09 πμ

11-14 λεπτά

---

Η ιστορία του Β’ Παγκόσμιο Πολέμου είναι γεμάτη από ηρωικές ιστορίες των νικητών. Έχουν γραφτεί τόνοι χαρτί για τους μαχητές του Στάλινγκραντ και τους στρατιώτες της απόβασης στη Νορμανδία, τους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού που μπήκαν στο Βερολίνο, για να μη μιλήσουμε για τις ιστορικές φωτογραφίες του Τσώρτσιλ, του Ρούσβελτ και του Στάλιν, που ποζάρουν ακίνητοι, θυμίζοντας ένδοξους καταρράκτες, καθώς αναδιανέμουν την ανθρωπότητα που μόλις έχουν σώσει από τους ναζί.

Όμως, ο ναζισμός δεν συντριβόταν πάντα ούτε αποτελούσε από την αρχή των δαίμονα για κάθε δημοκράτη. Υπήρξαν οι εποχές που ο φασισμός υποσκέλιζε τις αντιστάσεις που έβρισκε μπροστά του, όπως το γράφει ο Γάλλος ελευθεριακός θεωρητικός και από τους βαθύτερους μελετητές του Ντανιέλ Γκερέν στο βιβλίο του Η φαιά πανούκλα. Για αυτούς που αντιτάχθηκαν στον ναζισμό όταν θριάμβευε, η ιστορία των τελικών νικητών δεν επιφύλαξε μεγάλες τιμές. Αν το έκανε θα έπρεπε να αναμετρηθεί με την νωχέλεια ή τη συμπάθεια με την οποία τον αντιμετώπισαν οι κατοπινοί αντίπαλοί του και κάτι τέτοιο δεν θα ήταν πολύ βοηθητικό για τον μύθο που έχτισαν μετά τη νίκη τους.

Είναι λίγες και σχετικά πρόσφατες οι περιπτώσεις ιστορικών ερευνών και μελετών για τους ανθρώπους που αντιμετώπισαν τον ναζισμό όταν θριάμβευε, χωρίς να τον νικήσουν, και από αυτές ακόμα λιγότερες απέκτησαν μια φήμη που να ξεπερνά ένα μικρό κοινό. Εβδομήντα πέντε χρόνια μετά την στρατιωτική, πολιτική και ηθική συντριβή του ναζισμού, η ανθρωπότητα δεν ευδόκησε να αποτίσει τον αντίστοιχο φόρο τιμής σε αυτούς που διέβλεψαν νωρίς τον κίνδυνο που αποτελούσε και τον πολέμησαν τότε που αυτή η μάχη έμοιαζε χαμένη.

Ένας από αυτούς, υπήρξε ο Χανς Άχιμ Λίττεν, ο δικηγόρος που υπερασπίστηκε συνδικαλιστές, αριστερούς και κομμουνιστές εργάτες στη Γερμανία του Μεσοπολέμου ενάντια στους ναζί, κατόρθωσε να φέρει στο δικαστήριο ως μάρτυρα τον Χίτλερ για να εξετάσει τη σύνδεσή του με τα εγκλήματα των Ταγμάτων Εφόδου, στάλθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης όταν οι ναζιστές κέρδισαν την εξουσία και εκεί οργάνωσε τους κρατούμενους για να κρατήσουν ζωντανή την αίσθηση της ανθρωπιάς τους, δημιουργώντας πολιτιστικές ομάδες στις οποίες συνήθιζε να διαβάζει επί ώρες στίχους του Ράινερ Μαρία Ρίλκε, πριν καταρρεύσει ψυχολογικά και αυτοκτονήσει στο κελί του στο στρατόπεδο του Νταχάου, στις 5 Φεβρουαρίου του 1938.

Η «πατροκτονία»

Ο Χανς Λίττεν γεννήθηκε στις 19 Ιουνίου 1903 στο Ζάαλε της Σαξονίας. Ο πατέρας του ήταν αρκετά γνωστός νομικός, συντηρητικός και εθνικιστής, παρασημοφορημένος με τον Σιδηρούν Σταυρό για τις υπηρεσίες του προς τη Γερμανία και εχθρός της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, όπως όλοι σχεδόν οι Δεξιοί Γερμανοί της εποχής. Στην καταγωγή του ήταν Εβραίος, αλλά είχε ασπαστεί τον προτεσταντισμό, πιθανότατα για να βοηθήσει με αυτόν τον τρόπο την ακαδημαϊκή του καριέρα. Ο γιος του ο Χανς είχε θεωρήσει αυτή τη θρησκευτική μεταστροφή του πατέρα του δείγμα αξιοθρήνητου οπορτουνισμού, και παρότι χριστιανός και ο ίδιος, είχε διατηρήσει σχέσεις με την εβραϊκή κουλτούρα, έμαθε εβραϊκά και έκανε σπουδές πάνω στην εβραϊκή παράδοση. Αυτό δεν το ξέχασαν αργότερα οι ναζί, οι οποίοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα οποία πέρασε τα τελευταία πέντε τελευταία χρόνια της ζωής του, τον κατέγραψαν ως Εβραίο και του φόρεσαν το κίτρινο άστρο.

Η αποδοκιμασία του για τη θρησκευτική μεταστροφή του δεν ήταν το μοναδικό πράγμα που χώρισε τον Λίττεν από τον πατέρα του. Ακολούθησε επίσης εντελώς διαφορετικό πολιτικό προσανατολισμό. Όσο ο πατέρας του πολεμούσε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Χανς υποστήριζε τα αντιπολεμικά κινήματα κι έτσι συνδέθηκε με την αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια. Ένα ανέκδοτο από τον σχολικό του βίο αναφέρει ότι κάποτε ρωτήθηκε αν συμφωνεί να κρεμάσουν στην τάξη του ένα πορτραίτο του Πολ φον Χίντεμπουργκ -του ήρωα στρατηγού της Γερμανίας στον Πόλεμο και αργότερα Προέδρου της χώρας, που θα παρέδιδε την εξουσία στον Χίτλερ. Ο Λίττεν απάντησε: «Συμφωνώ. Πάντα θεωρούσα ότι του αξίζει να τον κρεμάσουμε».

Ο πατέρας του προσπάθησε να τον στρέψει τουλάχιστον στη Νομική, αλλά ο Λίττεν δεν του έκανε ούτε αυτό το χατήρι. Δεν ασχολούνταν με τις σπουδές του. Αφοσιώθηκε στην τέχνη και την ιστορία της. Άκουγε και μελετούσε με επιμονή κλασική μουσική και διάβαζε με τις ώρες στίχους του Ρίλκε. Είναι κάτι άλλο που θα τον στρέψει τελικά στη νομική: το αποτυχημένο πραξικόπημα της μπυραρίας που οργανώνει ο Χίτλερ το 1925 στο Μόναχο. Ο Λίττεν διαισθάνεται ότι έρχονται σκοτεινές μέρες για τη Γερμανία και αποφασίζει να σπουδάσει νομικά, βέβαιος ότι το κίνημα θα χρειαστεί δικηγόρους τα επόμενα χρόνια.

Θα αποφοιτήσει με άριστα το 1927 και έναν χρόνο αργότερα θα ανοίξει δικηγορικό γραφείο με τον κομμουνιστή Λούντβιχ Μπάρπαχ. Γρήγορα θα θεωρηθεί ως ένα από τα λαμπρότερα δικηγορικά μυαλά της Γερμανίας. Θα σταθεί πολλές φορές στα δικαστήρια στο πλάι εργαζομένων, αριστερών, συνδικαλιστών και κομμουνιστών. Ο ίδιος όμως δεν θα οργανωθεί ποτέ στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Έχει ήδη τις αντιρρήσεις του για τη Σοβιετική Ένωση, αλλά έχει και έναν ιδιαίτερα ανεξάρτητο χαρακτήρα.
 

Απέναντι στον Φύρερ

Το 1931 θα βρεθεί ως συνήγορος πολιτικής αγωγής στο πλευρό δύο εργατών που έχουν μαχαιρωθεί από τέσσερις άνδρες των SA, των διαβόητων Ταγμάτων Εφόδου του Ναζιστικού Κόμματος. Όπως οι διάδοχοί τους σήμερα, οι ναζί κάνουν εκείνη την εποχή μια καμπάνια προκειμένου να παρουσιάσουν τη δράση τους ως δράση ενός νόμιμου πολιτικού κόμματος που δεν σχετίζεται με πράξεις βίας. Ο Λίττεν παρουσιάζει τη δράση των Ταγμάτων Εφόδου ως αναπόσπαστη από αυτή του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. Επιμένει να κληθεί από το δικαστήριο για εξέταση ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ. Το δικαστήριο αποδέχεται και ο Λίττεν έχει απέναντί του τον αρχηγό των ναζί. Η εξέταση του μένει ιστορική. Επί τρεις ώρες ο Λίττεν πιέζει τον Χίτλερ, τον οδηγεί σε λάθη και αντιφάσεις, τον εκνευρίζει. Το γεγονός αποκτά δημοσιότητα στη Γερμανία και γκρεμίζει την εικόνα του νόμιμου πολιτικού ηγέτη για τον Χίτλερ. Το δικαστήριο τον ξεπλένει, αλλά ο Χίτλερ βγαίνει ταπεινωμένος από τη διαδικασία. Απαγορεύει στους συνεργάτες του να αναφέρουν έστω το όνομα του Λίττεν μπροστά του.

Τα αποσπάσματα από την εξέταση του Χίτλερ από τον Λίττεν θυμίζουν ανατριχιαστικά τα επιχειρήματα που επιστρατεύουν σήμερα οι υπόδικοι Έλληνες απόγονοί του Αδόλφου. Σε ορισμένες περιπτώσεις, νομίζει κανείς ότι διαβάζει πρακτικά από τη δίκη της Χρυσής Αυγής:

Λίττεν: […] Γνωρίζατε ότι στους κύκλους των Ταγμάτων Εφόδου υπάρχει αναφορά σε ειδικές ομάδες κρούσης;

Χίτλερ: Δεν έχω ακούσει ποτέ τίποτα για ειδικές ομάδες κρούσης. […]

Λίττεν: Είπατε ότι δεν υπάρχουν βίαιες πράξεις από την πλευρά του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. Δεν ήταν ο Γκέμπελς αυτός που έβγαλε το σύνθημα, «πρέπει κανείς να σφυροκοπά τον εχθρό μέχρι να τον λιώσει;».

Χίτλερ: Είναι σχήμα λόγου. Εννοεί ότι πρέπει να έχει ως αποστολή την επικράτηση επί των αντίπαλων οργανώσεων […]

O δικαστής διαβάζει μια ερώτηση που είχε υποβληθεί από τον Λίττεν:

Γνώριζε ο Χίτλερ, ο οποίος είχε ονομάσει τον Γκέμπελς υπεύθυνο σε όλο το Ράιχ επί της Λαϊκής Διαφώτισης και Προπαγάνδας, το απόσπασμα από το βιβλίο του, όπου ο Γκέμπελς δηλώνει ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε την πιθανότητα ενός πραξικοπήματος, ότι το κοινοβούλιο πρέπει να ανατιναχθεί και η κυβέρνηση να καεί στην κόλαση και όπου απεύθυνε ξανά το κάλεσμά του για ανατροπή του καθεστώτος και μάλιστα με κεφαλαία γράμματα;

Χίτλερ: Δεν μπορώ να καταθέσω ενόρκως, αν ήξερα τότε για το βιβλίο του Γκέμπελς. Το θέμα […] δεν ήταν στη γνώση του Κόμματος, αφού το βιβλίο δεν φέρει το έμβλημα του Κόμματος και επίσης δεν είχε λάβει από το Κόμμα επίσημη έγκριση.

Λίττεν: Δεν θα μπορούσαμε να θεωρούσαμε με βάση το παράδειγμα του Γκέμπελς ότι η ιδέα του νόμιμου κόμματος είναι μάλλον απομακρυσμένη, δεδομένου ότι αμέσως μετά τα παραπάνω δεν τον επιπλήξατε ούτε τον παύσατε από κάπου, αλλά τον ορίσατε αμέσως επικεφαλής της Προπαγάνδας;

Χίτλερ: Ολόκληρο το Κόμμα στέκει σε νόμιμο έδαφος και ο Γκέμπελς […] επίσης.[…] Είναι στο Βερολίνο και μπορείτε να τον καλέσετε ανά πάσα στιγμή.

Λίττεν: Έχει απαγορεύσει ο χερ Γκέμπελς την παραπέρα κυκλοφορία αυτού του έργου του;

Χίτλερ: Δεν το γνωρίζω.
[…]

Λίττεν: Είναι αλήθεια ότι η ανατρεπτική εφημερίδα του Γκέμπελς Η υπόσχεση στην Παρανομία [Das Bekenntnis zur Illegalität], λειτουργεί τώρα υπό την ομπρέλα του Κόμματος και έχει φτάσει τα 120.000 φύλλα; […]Συμπέρανα ότι η εφημερίδα έχει εγκριθεί από το Κόμμα. […]

Πρόεδρος: Χερ Χίτλερ, στην πραγματικότητα, καταθέσατε σήμερα το πρωί ότι το έργο του Γκέμπελς δεν είναι υλικό του επίσημου Κόμματος.

Χίτλερ: Δεν είναι. Μια δημοσίευση είναι επίσημο όργανο του Κόμματος μόνο όταν φέρει το έμβλημά του. (Φωνάζοντας και κοκκινίζοντας) Πώς τολμάτε, κύριε κατήγορε, να λέτε πώς αυτό είναι πρόσκληση στην παρανομία; Αυτή είναι μια δήλωση δίχως καμία απόδειξη!

Λίττεν: Πώς είναι δυνατόν ο εκδοτικός οίκος του Κόμματος να εκδίδει μια εφημερίδα που είναι αντίθετη με την κομματική γραμμή;

Πρόεδρος: Αυτό το ζήτημα δεν αφορά αυτή τη δίκη.

Όταν οι ναζί καταλαμβάνουν την εξουσία, ο Χίτλερ δεν ξεχνά τον Λίττεν. Αυτός, το 1932 έχει αρνηθεί να φύγει για το εξωτερικό μαζί με τη μητέρα του, αποφασίζοντας να μείνει αλληλέγγυος στα εκατομμύρια των Γερμανών εργαζομένων που δεν είχαν τη δυνατότητα να εγκαταλείψουν τη χώρα. Στις μαζικές συλλήψεις που θα ακολουθήσουν την πυρπόληση του Ράιχσταγκ, το όνομα του Λίττεν θα είναι ένα από τα πρώτα. Θα οδηγηθεί χωρίς δίκη στις φυλακές του Σπαντάου και από εκεί θα ξεκινήσει η μεταφορά του σε διάφορα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Θα ανακριθεί, θα βασανιστεί και θα δοκιμάσει ανεπιτυχώς να αποδράσει. Το 1937 θα μεταφερθεί στο στρατόπεδο του Μπούχενβαλντ και από εκεί στο Νταχάου. Σε όλο αυτό το διάστημα θα οργανώνει τους Εβραίους κρατούμενους, θα δημιουργεί πολιτιστικές ομάδες, θα παλεύει για να κρατήσει ζωντανό το κουράγιο των συντρόφων του που προορίζονται για τον θάνατο. Ο ίδιος όμως θα καταρρεύσει εσωτερικά. Θα κρεμαστεί στο λουτρό του στρατοπέδου, όπου θα τον βρουν οι συγκρατούμενοί του, νεκρό, λίγους μήνες μετά τη συμπλήρωση των 34 χρόνων του. Στο κελί του θα βρεθεί και ένα λιτό σημείωμα.

Ο Πρίμο Λέβι, επιζών του Άουσβιτς που έγραψε για αυτό, εξηγούσε το μικρό ποσοστό αυτοκτονιών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην απώλεια της ανθρώπινης υπόστασης των κρατουμένων. Όταν παύεις να αναγνωρίζεις τον εαυτό σου ως ανθρώπινο ον, η αυτοκτονία δεν έχει νόημα. Ίσως αυτή η απελπισμένη προσπάθεια του Χανς Λίττεν να κρατήσει ζωντανή την ανθρώπινη αίσθηση μέσα στα ηθικά ερείπια των στρατοπέδων συγκέντρωσης, εξηγεί και την αυτοκτονία του. Ίσως και την αυτοκτονία του Πρίμο Λέβι, πολλά χρόνια αργότερα.

Ούτε η Δυτική ούτε η Ανατολική Γερμανία θα αποδώσουν πολλές τιμές στον Χανς Λίττεν μετά την πτώση του ναζισμού. Για τους δυτικούς ο Λίττεν ήταν πολύ κομμουνιστής. Για τους ανατολικούς όχι αρκετά. Το 1951, μια πλακέτα θα τοποθετηθεί στη μνήμη του στην πλατεία Φρειδερίκου στο Βερολίνο. Ένα δικηγορικό βραβείο θεσμοθετείται στη μνήμη του. Το 2008 ο Μπέντζαμιν Κάρτερ Χετ, θα γράψει μια βιογραφία του στα αγγλικά. Το 2011 ο Μαρκ Χάιχερστ, θα γράψει το βιβλίο Ο άνθρωπος που στάθηκε απέναντι στον Χίτλερ, το οποίο δραματοποιήθηκε και έγινε σειρά του BBC. Το 2014 μια προτομή του θα τοποθετηθεί στα δικαστήρια του Βερολίνου. Στις 17 Ιανουαρίου 2020, ο Κώστας Παπαδάκης, συνήγορος πολιτικής αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής, θα κλείσει την πολύωρη αγόρευσή του, αφιερώνοντάς την στην μνήμη του Χανς Λίττεν, που δεν έζησε για να ζητήσει το λογαριασμό από τους Γερμανούς δικαστές που αντιμετώπισαν τον ναζισμό με ραθυμία.

LARGO WINCH: το αγέραστο κόμικ που αγαπούν οι "ψαγμένοι" λάτρεις της κοσμοπολιτικής περιπέτειας

LARGO WINCH

 [ Σενάριο: JEAN VAN HAMME, Σκίτσο: PHILIPPE FRANCQ]

Η σειρά  κόμικ κοσμοπολιτικής περιπέτειας που αγαπούν οι λάτρεις του είδους για το υπέροχο σκίτσο του και το καλό σενάριό του.

 

Γεννηθηκε ως Largo Winczlav, Σερβος, ορφανος και φτωχος. Σε παιδικη ηλικια υιοθετειται απο εναν παμπλουτο αντρα ονοματι Nerio Winch και μεγαλωνει υπο ακρα μυστικοτητα και με ιδιαιτερη προσοχη ωστε να γινει ο διαδοχος του. Οταν οι αντιπαλοι του Nerio θα καταφερουν να τον εξοντωσουν βιολογικα, τοτε ο Largo θα κανει την 1η δημοσια εμφανιση του ως Largo Winch που κληρονομει 10 δις δολλαρια και γινεται ενας απο τους πλουσιοτερους ανθρωπους του κοσμου. Φυσικα, κανεις δεν θα αφησει σε ησυχια τον Largo με τετοια περιουσια. Συντομα θα βρεθει μπλεγμενος σε πολλες περιπετειες...
 

Το σεναριο ειναι του Jean Van Hamme (εχει γραψει, μεταξυ άλλων, τα XIII, Thorgal, Lady S.), τα σχεδια επιμεληθηκε ο Philippe Francq και τα χρωματα η Marie-Paule Alluard. Η σειρα ειναι γαλλικη και εκδιδεται απο την Dupuis. Προσφατα ξεκινησε η εκδοση της σειρας στα αγγλικα απο τη Cinebook.
 

Σιγουρα προκειται για μια απο τις δημοφιλεστερες σειρες στην Γαλλια με φανατικους οπαδους. Αυτο επιβεβαιωνεται και απο το γεγονος οτι μεχρι σημερα (2021) εχουν κυκλοφορησει 22 τομοι και επεται συνεχεια.

Πηγή:  greekcomics.gr (με διατήρηση του ατονικού συστήματος γραφής)

______________________________

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Largo Winch - Wikipedia

 Επιλεγμένοι τόμοι έχουν  γυριστεί σε τηλεοπτική σειρά , κυκλοφόρησε  επίσης ως  ομώνυμο video game, ενώ το 2008 έκανε πρεμιέρα η κινηματογραφική εκδοχή το πρώτου τόμου Ο Κληρονόμος , την οποία και αναρτούμε .

Οι λάτρεις του περιπετειώδους κόμικ δε θα απογοητευτούν από την κινηματογραφική εκδοχή του, που δίνει με ρεαλισμό σάρκα και οστά στον φανταστικό κόσμο του. Ένα κόσμο αφάνταστα σκληρό,  όπου ο κυνισμός των αδίστακτων μεγιστάνων και  κυνηγών του πλούτου συγκρούεται με τον ιδεαλισμό εκείνων που για άλλα διψά η ψυχή τους...

 

Προσοχή: Η ταινία  περιέχει σκηνές ωμής βίας και δε συνιστάται για παιδιά.

 

The Heir Apparent: Largo Winch (2008). Largo Winch (original title).| 1h 48min | Action, Adventure, Thriller ...

Filming Locations: Mtahleb Chapel, Ir-Rabat, ...

Release Date: 17 December 2008 (France)

Language: French | English | Serbian | Portug...

Country: France | Belgium | Hong Kong

Largo Winch (film) - Wikipedia

Ο κ. Συρίγος ανήκει σε ένα ιδεολογικο-πολιτικό ρεύμα που με συνέπεια εδώ και χρόνια επιχειρεί να εισαγάγει στα καθ’ ημάς έναν σύγχρονο εθνικιστικό νεοφιλελευθερισμό, κάτι μεταξύ Όρμπαν και Τραμπ, με νοσταλγική αναφορά στις πιο αντιδραστικές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.

Να ’τανε το (Δίκτυο) ’21

Δημήτρης Ψαρράς

8-10 λεπτά

---

O υφυπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, Άγγελος Συρίγος

 

Η φιλία, η ιδεολογική συγγένεια και η πολιτική σύνδεση του Αγγελου Συρίγου με τον Φαήλο Κρανιδιώτη, που είχε τη φαεινή ιδέα της «πανεπιστημιακής αστυνομίας» από το 2014.

Mε την πρόσφατη δήλωσή του για την ίδρυση αστυνομικών τμημάτων στα πανεπιστήμια την περίοδο της δικτατορίας, ο κ. Συρίγος μού θύμισε το γνωστό ανέκδοτο με τον γελωτοποιό του Λουδοβίκου, από τον οποίο ο αυτοκράτορας ζήτησε να δικαιολογήσει κάποια απρέπεια με χειρότερο τρόπο από την ίδια την πράξη. Προσπαθώντας τώρα ο νέος υφυπουργός Παιδείας να δικαιολογήσει την ίδρυση της πανεπιστημιακής αστυνομίας, επικαλείται ως επιχείρημα ότι η χούντα είχε ιδρύσει από το 1969 αστυνομικά τμήματα στα ΑΕΙ. Δεν θα μπορούσε να σκεφτεί τίποτα χειρότερο.

Πάντως δεν θα συμφωνήσω με εκείνους που θεώρησαν ατυχή παραδρομή την αναφορά. Ούτε βέβαια με όσους μίλησαν για «διαστρέβλωση». Η άποψη ότι η αστυνομία επί δικτατορίας «έκανε τη δουλειά της» είναι κυρίαρχη εδώ και δεκαετίες μεταξύ των εκφραστών της σκληρής Δεξιάς. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν την περίοδο της Μεταπολίτευσης δικαστικά οι βασανιστές της χούντας, ανάλογα με το αν προέρχονταν από τον στρατό ή από την αστυνομία (και τη χωροφυλακή).

Για τους πρώτους (που θεωρήθηκε ότι εξετράπησαν των επίσημων καθηκόντων τους) υπήρξε αυτεπάγγελτη δίωξη και σχετικά αυστηρή ποινική μεταχείριση. Για τους δεύτερους (στους οποίους αναγνωρίστηκε ότι δεν έκαναν παρά όσα είχαν μάθει να κάνουν πριν από τη δικτατορία) χρειαζόταν έγκληση των θυμάτων και οι δικαστικές συνέπειες γι’ αυτούς υπήρξαν ελάχιστες έως ανύπαρκτες (βλ. σχετ. το εξαιρετικό άρθρο του Γιώργου Καρρά «Οι δίκες των βασανιστών και η εσωτερική λογική τους», περ. «Ο Πολίτης», τ. 6, Νοέμβρης 1976, προσβάσιμο πλέον στο διαδίκτυο).

Δεν θα συμφωνήσω ούτε με όσους αποδίδουν στον υφυπουργό Παιδείας και αναπληρωτή καθηγητή στο Πάντειο μια στάση που υπαγορεύεται από το προσωπικό του βίωμα, την άθλια επίθεση που δέχτηκε το 2017 από ομάδα τραμπούκων. Το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι αυτό το επεισόδιο μέτρησε στην επιλογή του πρωθυπουργού, ο οποίος ήδη είχε αποφασίσει την κατάλυση του αυτοδιοίκητου των ΑΕΙ με την υπαγωγή της ασφάλειάς τους στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.

Ο κ. Συρίγος ανήκει σε ένα ιδεολογικο-πολιτικό ρεύμα που με συνέπεια εδώ και χρόνια επιχειρεί να εισαγάγει στα καθ’ ημάς έναν σύγχρονο εθνικιστικό νεοφιλελευθερισμό, κάτι μεταξύ Όρμπαν και Τραμπ, με νοσταλγική αναφορά στις πιο αντιδραστικές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.

Και να ήθελε ο ίδιος να το κρύψει, τον προδίδουν οι ομόφρονές του. Τις προάλλες δημοσίευσε άρθρο για το 1821 στην «Καθημερινή» και εκείνος που βγήκε να τον υμνήσει δεν ήταν άλλος από τον κ. Φαήλο Κρανιδιώτη: «Με τον Αγγελο Συρίγο είμαστε φίλοι πολλά χρόνια. Σίγουρα έχουμε διαφορές σε κάποιες θέσεις, όπως στην προσέγγιση της λαθρομετανάστευσης, ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε και όχι τεμάχια από μηχανή παραγωγής. Η υπουργοποίησή του όμως είναι από τα λίγα καλά νέα του ανασχηματισμού και το γιατί θα το καταλάβετε στο παρακάτω υπέροχο άρθρο του για το αέναο πρόσημο του αγωνιζομένου Ελληνισμού: Ελευθερία».

Το «υπέροχο» άρθρο που ενθουσίασε τον κ. Κρανιδιώτη το μόνο που εισφέρει είναι η ειρωνική αναφορά στον γαλλικό Διαφωτισμό και η περιχαράκωση της ελληνικής ταυτότητας («Τα 200 χρόνια και η αυτοσυνειδησία μας», 9.1.2021).

Για τον κ. Συρίγο, δηλαδή, ισχύει απολύτως το γνωστό ρητό, ελαφρώς παραλλαγμένο: «Πες μου τον Φαήλο σου, να σου πω ποιος είσαι».

Αλλά πού βρέθηκαν «φίλοι» Συρίγος και Κρανιδιώτης; Μα στη γνωστή οργάνωση «Δίκτυο 21», η οποία ιδρύθηκε το 1997 ως «μέτωπο κατά του ενδοτισμού» και υπήρξε καταφύγιο των «υπερπατριωτών», όταν είχε πλέον καταλαγιάσει ο εθνικιστικός πυρετός των συλλαλητηρίων που είχε φέρει στον αφρό τον μακεδονομάχο Αντώνη Σαμαρά από το 1992.

Στην ιδρυτική εκδήλωση του «Δικτύου» είχε θέσει τους στόχους ο Σαράντος Καργάκος: «Χανόμαστε ως έθνος. Χάνουμε τη γλώσσα μας, καταρρέουν οι αξίες. Ζούμε την εποχή της εκπούστευσης του έθνους. Κίναιδοι και σπεκουλαδόροι διευθύνουν τη χώρα. Δεν υπάρχουν πολιτικοί άνδρες. Δεν έχουμε σχέδιο αντιμετώπισης της Τουρκίας, της Αλβανίας, που θα γίνει ιταλικό προτεκτοράτο, δεν είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τους Σκοπιανούς, ούτε τους Βούλγαρους. Γεμίσαμε σατανιστές και ναρκομανείς». Αυτά χειροκροτούσαν Συρίγος και Κρανιδιώτης.

Σήμερα πλέον το «Δίκτυο 21» έχει εξαφανιστεί, αφού πρώτα κατόρθωσε να βρεθεί αντιμέτωπο με το σύνολο του πολιτικού κόσμου και να το καταγγείλουν ακόμα και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, αλλά και ο Μίκης Θεοδωράκης. Όμως το ίδιο ρεύμα επιχειρεί σήμερα να αναβιώσει μια νέα ομάδα στελεχών (Γ. Καραμπελιάς, Α. Συρίγος, Κ. Χολέβας, Σ. Καλεντερίδης, Κ. Γρίβας, κ.ά.), με τις πλάτες μηχανισμών του βαθέος κράτους και την ευλογία της Διοικούσας Εκκλησίας.

Στα «σεμινάρια» της ομάδας ο κ. Συρίγος μιλά ακόμα και μετά την εκλογή του ως βουλευτή της Ν.Δ. εναντίον της επίσημης κυβερνητικής πολιτικής, καταγγέλλοντας «θεωρήματα περί προσφυγών σε διεθνή δικαστήρια» και «φαντασιώσεις περί ευρωπαϊκών λύσεων» (8.5.2020).

Όσο για την πολιτική σύνδεση Συρίγου - Κρανιδιώτη, ας θυμηθούμε ότι η ιδέα της «πανεπιστημιακής αστυνομίας» ανήκει στον κ. Κρανιδιώτη, από τον Οκτώβριο του 2014, επί κυβέρνησης Σαμαρά, δηλαδή. Με γραμμή Κρανιδιώτη για τα ΑΕΙ πορεύεται επομένως ο κ. Μητσοτάκης. Ποιον άλλον θα μπορούσε να εμπιστευτεί για να την εφαρμόσει, αν όχι τον «φίλο» του Φαήλου;

Γιατί τον επιλέξαμε

Ο κ. Συρίγος, προτού ακόμα κλείσει μήνα στην κυβερνητική θέση του, δεν δίστασε να εκθέσει την κυβερνητική πολιτική, υπενθυμίζοντας ότι «απ’ το 1969 είχε ιδρυθεί μέσα στα πανεπιστήμια αστυνομικό τμήμα».

 

Ήταν οι αρχαίοι Έλληνες κουτσομπόληδες;

 

Το κουτσομπολιό ως «όπλο» των αδύναμων στην Αρχαία Αθήνα

 

Πηγή: tvxs.gr

Στην καρδιά των σπουδαιότερων έργων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας είναι οι πράξεις εκδίκησης.

Οι εκδικητές ξεπερνούν τους εχθρούς τους με ανώτερη φυσική ανδρεία, όπως όταν ο Αχιλλέας σκοτώνει τον Έκτορα σε μία μάχη για να εκδικηθεί τον θάνατο του συντρόφου του Πάτροκλου. Ή μέσω της πονηριάς και της εξαπάτησης, όπως όταν η Μήδεια δολοφονεί τον Κρέοντα και την κόρη του χρησιμοποιώντας δηλητηριασμένα ρούχα για να εκδικηθεί τον Ιάσονα, τον άπιστο σύζυγό της.

Αλλά πώς θα μπορούσε ένα άτομο που στερείται σωματικής δύναμης, μαγικών ικανοτήτων ή καλών φίλων να πάρει εκδίκηση; Οι γυναίκες ταπεινής καταγωγής ήταν μεταξύ των πιο αδύναμων στην κοινωνία της Αρχαίας Ελλάδας, αλλά διέθεταν ένα ισχυρό όπλο απέναντι στους μισητούς εχθρούς τους: το κουτσομπολιό.

Το κουτσομπολιό και η διασπορά φημών έχουν προσωποποιηθεί σε πολλά έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων και ποιητών. Η φήμη στα ομηρικά έπη είναι αγγελιοφόρος του Δία, που ορμά μαζί με τα πλήθη των στρατιωτών καθώς αυτά συγκεντρώνονται, οικοδομώντας μια εικόνα του τρόπου που διασπείρεται μεταξύ των ανθρώπων από στόμα σε στόμα κι εξαπλώνεται μέσα στα πλήθη.

Ο Ησίοδος την απεικονίζει επίσης με κάποιο τρόπο θεϊκό, αλλά παράλληλα και ως κάτι απέναντι στο οποίο ο άνθρωπος πρέπει να είναι επιφυλακτικός, γιατί η φήμη είναι άτακτη, ελαφριά και εύκολο να ανατραφεί και δύσκολο να την ξεφορτωθεί κανείς.

Ο ρήτορας Αισχίνης περιγράφει το κουτσομπολιό του 4ου π.Χ. αιώνα για τα ιδιωτικά θέματα που διαδίδονταν φαινομενικά αυθόρμητα στην πόλη της Αθήνας. Οι Αθηναίοι από όλα τα κοινωνικά στρώματα, άντρες και γυναίκες, ελεύθεροι και σκλάβοι, νέοι και ηλικιωμένοι, φαίνεται ότι απολάμβαναν ιδιαίτερα το κουτσομπολιό και φρόντιζαν να διαδοθεί αυτό σε κάθε γωνιά της πόλης αστραπιαία. Μάλιστα φαίνεται ότι η τάση του κουτσομπολιού σε ένα τόσο μεγάλο έυρος της αρχαιοελληνικής κοινωνίας, άνοιγε αγωγούς μεταξύ των πιο χαμηλών και των ισχυρότερων στρωμάτων, των πιο αδύναμων και των πιο δυνατών.

Την ίδια στιγμή που ο Αριστοτέλης υποδεικνύει ότι το κουτσομπολιό ήταν συχνά ένα απλό και ευχάριστο χόμπι, καθιστά επίσης σαφές ότι η πρακτική αυτή μπορούσε να έχει κακόβουλες προθέσεις όταν με κείνο ξεκινούσε από κάποιον που είχε η θεωρούσε ότι είχε αδικηθεί.

Αυτή η αξιολόγηση των λέξεων ως όπλα στα χέρια των αδικημένων είναι ιδιαίτερα σημαντική αν σκεφτεί κανείς πώς οι Αθηναίοι χρησιμοποίησαν το κουτσομπολιό στα δικαστήρια της Αθήνας, διότι η κρίση των δικαστηρίων βασίζονταν σε μεγάλο βαθμό στην αξιολόγηση του χαρακτήρα των ατόμων που εμπλέκονταν στην υπόθεση και όχι σε σκληρές αποδείξεις.

Έστι λοιπόν, σε πολλές περιπτώσεις στόχος των ομιλητών ήταν να δυσφημίσουν τους χαρακτήρες των αντιπάλων τους στα μάτια των ενόρκων, παρουσιάζοντας τους εαυτούς τους ως αξιέπαινους πολίτες. Επρόκειτο για αυτό που στην ρητορική ονομάζεται επίθεση στο ήθος του αντιπάλου. Η δύναμη του κουτσομποριού φόβιζε τους αρχαίους διαδίκους, τόσο που υπογράμμιζαν με έμφαση ότι οι αρνητικές ιστορίες που οι δικαστές ίσως είχαν ακούσει για αυτούς δεν ήταν αληθινές και είχαν εξαπλωθεί σκόπιμα από τους αντιπάλους τους.

 

Από τους αρχαίους ρήτορες, μαθαίνουμε ότι δημόσιοι χώροι όπως τα καταστήματα και οι αγορές ήταν οι κατάλληλες τοποθεσίες για να εξαπλωθούν ψευδείς φήμες με στόχο τη δυσφήμιση ενός αντιπάλου, εξαιτίας των πλήθους που συγκεντρωνόταν εκεί.

Σε μια περίπτωση, που γράφτηκε από τον Δημοσθένη, ο Διόδωρος ισχυρίζεται ότι οι εχθροί του διαδίδουν ψευδείς πληροφορίες στέλνοντας αγγελιοφόρους σε αγορές με την ελπίδα να επηρεάσουν την κοινή γνώμη προς όφελός τους. Ο ίδιος ο Δημοσθένης κατηγόρησε τον αντίπαλό του Μειδία ότι διέδιδε κακόβουλες φήμες. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η πρόθεση των κουτσομωτών ήταν η διάσωση ψευδών πληροφοριών σε όλη την πόλη για να δημιουργηθούν εντυπώσεις προς όφελος του ενός ή του άλλου εμπλεκόμενου σε μία διένεξη.

Τα δικαστήρια της Αθήνας ήταν ένας χώρος μόνο για άνδρες, οπότε οι γυναίκες έπρεπε να βασίζονται σε αρσενικούς συγγενείς  τους για να τις υπερασπιστούν. Ωστόσο, οι αρχαίες πηγές καθιστούν σαφές ότι η ικανότητα των γυναικών να κουτσομπολεύουν ήταν ένα όπλο στα χέρια τους.

Ο Δημοσθένης στους λόγους του κατά Αριστογείτονος περιγράφει την βίαιη και αχάριστη συμπεριφορά του Αριστογείτονα απέναντι σε μια μέτοικο που στο παρελθόν τον είχε βοηθήσει. Εκείνος την κακοποίησε και στη συνέχεια την απέιλησε ότι θα γίνει σκλάβα. Επειδή δεν ήταν επίσημα πολίτης της Αθήνας, εκείνη δεν είχε πρόσβαση στα επίσημα νομικά κανάλια της Αθήνας. Εντούτοις, έκανε πλήρη χρήση των ανεπίσημων καναλιών, λέγοντας στους γνωστούς της την κακομεταχείρισή της. Παρά το φύλο και το χαμηλό της στάτους, η χρήση του κουτσομπολιού ως μέσο διαμαρτυρίας για το τι της είχε συμβεί, την βοήθησε καθώς όταν η υπόθεση έφτασε σε δίκη κάποιος χρησιμοποίησε τη φήμη που είχε κυκλοφορήσει για να μειώσει το ήθος του Αριστογείτονα.

Ένα άλλο παράδειγμα γυναικείου κουτσομπολιού που αναφέρεται σε δικαστήριο εμφανίζεται στην «Υπέρ του Ερατοσθένους φόνου απολογία» του Λυσία. Σε αυτήν την ομιλία ο εναγόμενος Ευφίλητος ισχυρίζεται ότι σκότωσε τον Ερατοσθένη επειδή τον έπιασε να μοιχεί με τη σύζυγό του. Ο Ευφίλητος λέει μια ιστορία για το πώς μια γριά τον πλησίασε κοντά στο σπίτι του για να τον ενημερώσει για την υπόθεση της συζύγου του με τον Ερατοσθένη. Αυτή η ιστορία λειτουργεί εν μέρει για να τονίσει τον δήθεν αφελή  χαρακτήρα του Ευφίλητου, ο οποίος χρειάζεται κάποιον να του επισημάνει την απιστία της συζύγου του και εν μέρει να αποδείξει την τρομερή συμπεριφορά του Ερατοσθένη.

Σύμφωνα με τον Ευφίλητο, η ηλικιωμένη γυναίκα δεν έρχεται από μόνη της να του πει τα νέα, αλλά έχει σταλλεί από μία πρώην ερωμένη του Ερατοσθένη. Κατά τη σύνταξη αυτού του τμήματος της ομιλίας, ο Λυσίας χρησιμοποιεί λέξεις που σχετίζονται με πράξεις εκδίκησης στην αρχαία ελληνική λογοτεχνία, ειδικά όταν περιγράφει αδικημένη από τη συμπεριφορά του εραστή της γυναίκα.

Οι αρχαίοι Αθηναίοι γνώριζαν λοιπόν καλά πώς να χρησιμοποιήσουν τα λόγια εναντίον των εχθρών τους και έτσι το κουτσομπουλιό έγινε όπλο στα χέρια των αδύναμων και των αδικημένων για να μπορέσουν να βρουν το δίκιο τους απέναντι σε αυτούς που είχαν τη δύναμη να τους αδικήσουν.

Με πληροφορίες από το Aeon.co:

Gossip was a powerful tool for the powerless in Ancient Greece

 

Γιατί η ελληνική εκπαίδευση δεν μπόρεσε να μετασχηματιστεί και να παρακολουθήσει τις διεθνείς εξελίξεις;

Παντελής Κυπριανός: "Η συντηρητική ματαίωση"

avgi.gr

Το εκπαιδευτικό μας σύστημα συγκροτήθηκε την περίοδο 1834-1837 κατ’ εικόνα του γαλλικού και του γερμανικού

Αρχές του 19ου αιώνα συγκροτήθηκαν τα εθνικά εκπαιδευτικά συστήματα στην Ευρώπη. Η Μεταρρύθμιση, ο Διαφωτισμός και η Γαλλική Επανάσταση αξιοδότησαν τη γνώση και συνέτειναν σε νέα θεώρησή της. Ο καθοριστικός, ωστόσο, παράγοντας για τη γένεσή τους ήταν η σύσταση των εθνικών κρατών και η κρατική οργάνωση. Η σύστασή τους σηματοδότησε τη μετάβαση από την άτυπη εκπαίδευση στην τυπική και τους προσέδωσε νέα χαρακτηριστικά, όπως η ομοιογένεια στην εθνική επικράτεια και η υποχρεωτική, για κάποιο διάστημα, φοίτηση. Σταθμοί στην εξέλιξή τους θεωρούνται οι δεκαετίες 1860-1870 και ο Μεσοπόλεμος. Στην πρώτη φάση αναπτύχθηκε η τεχνική εκπαίδευση, μπήκαν οι βάσεις της γυναικείας εκπαίδευσης, διευρύνθηκε η Τριτοβάθμια. Στη δεύτερη φάση ανανεώθηκε η παιδαγωγική, βλάστησαν νέες ιδέες, όπως το ενιαίο σχολείο και η συμμετοχή της οικογένειας, τέθηκαν ως πρόβλημα οι εκπαιδευτικές ανισότητες, δρομολογήθηκε η μαζικοποίηση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης που πήρε διαστάσεις στις μέρες μας.

Ο Ξεσηκωμός του 1821 διαπνέεται από τον Διαφωτισμό, αξιοδοτεί το σχολείο και τους φορείς του. Η θετική πρόσληψης της φοίτησης στο σχολείο υποχωρεί μετά το 1840 αλλά διατηρείται μέχρι τη δεκαετία του 1870. Το διάστημα αυτό η φοίτηση θεωρείται σημάδι φιλομάθειας, στη συνέχεια θεσιθηρία. Από τα τέλη του 19ου αιώνα ώς το 1974 η ελληνική εκπαίδευση δεν παρακολουθεί τις διεθνείς εξελίξεις, γεγονός που αποτυπώνεται στη δομή, τα εσωτερικά της χαρακτηριστικά και στον συγκριτικά μικρότερο αριθμό μαθητών και φοιτητών.

Προσανατολισμοί: Αρχαία Ελλάδα, Εσπερία και Ανατολή

Από τις απαρχές του νεοελληνικού κράτους η εκπαιδευτική πολιτική κινείται γύρω από δύο συμπλεκόμενα δίπολα: σύζευξη της αρχαιοελληνικής κληρονομιάς με τη δυτική και μεταλαμπάδευση των φώτων της Εσπερίας στην καθ’ ημάς Ανατολή. Το πρώτο δίπολο δεν συνιστά ελληνική ιδιομορφία, είναι κεντρική στην ευρωπαϊκή σκέψη μετά τον 17ο αιώνα. Η σύζευξη σύντομα μετατράπηκε σε αντίθεση και εξέβαλε σε συγκρούσεις που αναπαράγονται μέχρι σήμερα: από τη γλώσσα ώς την πρόσφατη επαναφορά των λατινικών στο Λύκειο και την έξωση των κοινωνικών επιστημών και των τεχνών στην εκπαίδευση.

Το δεύτερο δίπολο αφορά τη σχέση με την Εσπερία και τις σχέσεις του «εθνικού κέντρου» με τον ελληνισμό της Ανατολής. Δόρατα της πολιτικής αυτής είναι το πανεπιστήμιο και το νηπιαγωγείο. Το πρώτο καλείται να γαλουχήσει τους Έλληνες εκτός βασιλείου και αλλοεθνείς που θα μεταλαμπάδευαν τον ελληνικό πολιτισμό στις περιοχές τους. Αρχικά το πανεπιστήμιο προσέλκυσε έξω - Έλληνες και λίγους αλλοεθνείς. Η τάση αντιστράφηκε μετά το 1870, με την ίδρυση αμερικανικών κολεγίων στην οθωμανική αυτοκρατορία.

Πιο επιθετικά ασκείται, από το 1870 ώς τη Μικρασιατική Καταστροφή, μια πολιτική διάχυσης της ελληνικής γλώσσας και Ιστορίας μέσω των νηπιαγωγείων. Πρωτοστατεί η Αικατερίνη Λασκαρίδου, αλλά τα αποτελέσματα είναι αμφιλεγόμενα. Γράφει η Μ. Κλεάνθους Παπαδημητρίου: «Όλοι ξέρουμε πως όσα νηπιαγωγεία και διδασκαλεία νηπιαγωγών υπάρχουν σήμερα οφείλουν την ίδρυσή τους στην εργασία μιας γυναίκας, της Αικατερίνης Λασκαρίδου. (...). Για πολλά χρόνια σκόρπισε κορίτσια σε ξενόφωνα χωριά, όπου βασανίστηκαν, καταδιώχτηκαν, έμειναν νηστικά. Ολόκληροι πληθυσμοί έμαθαν να μιλούν ελληνικά. (...). Ξέρω πως βουλγαρόφωνοι πληθυσμοί έμαθαν να μιλούν ελληνικά αλλά τη γλώσσα που ’μαθαν την χειρίστηκαν σαν όπλο εναντίον μας».

Έμεινε το βλέμμα στη Δύση. Πέρα από την πρόσληψή της ως κατεξοχήν τόπου πολιτισμού, η έλξη δυνάμωσε μέσω θεσμών που ίδρυσαν οι μεγάλες δυτικές χώρες στην Αθήνα και κυρίως με τη φοίτηση ή μετεκπαίδευση Ελλήνων σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Πριν το 1821 και τις μετέπειτα δεκαετίες, εκατοντάδες Έλληνες φοίτησαν σ’ αυτά. Το ρεύμα διευρύνθηκε μετά το 1880, πήρε διαστάσεις στη δεκαετία του 1920 και κορυφώθηκε την εικοσαετία 1960-1980. Το 1930 οι Έλληνες φοιτητές εξωτερικού ανήλθαν στο 10% των εγχώριων και το 1980 στο 30%. Συνολικά, ώς τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η πλειονότητα των πανεπιστημιακών, των στελεχών της εκπαίδευσης, των πολιτικών και των μεγάλων επιχειρηματιών πέρασαν από ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο.

Κυρίαρχος λόγος: ανάμεσα στη φιλομάθεια και τη θεσιθηρία

Τα επαναστατικά κείμενα εμφορούνταν από το πνεύμα του Διαφωτισμού. Αυτό αποτυπώνεται στη θετική πρόσληψη της εκπαίδευσης και των φορέων της. «Ήταν συχνές», γράφει η Ε. Σκοπετέα, «οι σχετικές εκκλήσεις από τον ελλαδικό χώρο προς τη Διασπορά. Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος καλεί τον Κοραή, ο Καραϊσκάκης τον Βάμβα, άλλοι άλλους». Τροφοδοτούμενη από τον εκκολαπτόμενο μύθο του κρυφού σχολείου και τον υψηλό αναλογικά αριθμό των φοιτητών στο πανεπιστήμιο στις δεκαετίες του 1870 και του 1880, η εικόνα αυτή δίνει τροφή σε μια πεποίθηση, την αγάπη των Ελλήνων για τα γράμματα, η οποία διατηρείται μέχρι τη δεκαετία του 1880 και αναβιώνει μετά το 1974 για να υποχωρήσει στις μέρες μας.

Μετά τη διεθνή οικονομική κρίση του 1873, την αύξηση των φοιτητών και τη μείωση των ευκαιριών απασχόλησης στις ελληνικές κοινότητες εκτός βασιλείου, συγκροτούνται δύο νέες αντιλήψεις, γαλλο-γερμανικά δάνεια, για την εκπαίδευση. Καθηγητές πανεπιστημίου, πολιτικοί και παιδαγωγοί υποστηρίζουν ότι οι Έλληνες σπουδάζουν όχι από φιλομάθεια αλλά για να βρουν θέση στο Δημόσιο, από «θεσιθηρία». Η θέση είναι διάχυτη στα εκπαιδευτικά νομοσχέδια του 1899 και του 1913. Έτσι, εισάγεται ο όρος «πνευματικό προλεταριάτο», που υποδηλώνει τους άνεργους πτυχιούχους. Η θεώρηση παραμένει κυρίαρχη μέχρι και τη δεκαετία του 1950, εκλείπει και αναβιώνει στις μέρες μας.

Η δεύτερη θεώρηση έρχεται από τον 18ο αιώνα και χρησιμοποιήθηκε σε ευρωπαϊκές χώρες στις αρχές του 19ου. Θέλει εκπαιδευτικές ανάγκες και επίπεδο σπουδών να συναρτώνται με την κοινωνική θέση. Η θεώρηση αυτή νομιμοποίησε στις γερμανόφωνες χώρες και τη Γαλλία τη θέσπιση παράλληλων σχολικών δικτύων, τεχνικού και επαγγελματικού περιεχομένου, και τον προσανατολισμό σε αυτά των οικονομικά ασθενέστερων μαθητών.

Στην Ελλάδα και οι δύο θέσεις χρησιμοποιούνται για την αναδιοργάνωση του σχολείου και τον έλεγχο των ροών σε γυμνάσιο και πανεπιστήμιο. Η δεύτερη θέση οργανώνει τα νομοσχέδια του 1899 και είναι παρούσα στα βενιζελικά του 1913 και του 1929. Ενδεχομένως αυτό εξηγεί και την εισαγωγή του ενιαίου εξατάξιου Γυμνάσιου. Από ακόμη πιο επιλεκτική λογική διαπνέεται το οκτατάξιο Γυμνάσιο του Μεταξά, που καταργήθηκε τυπικά το 1959. Υπό τα πρίσμα αυτό μπορούμε να δούμε την εισαγωγή διδάκτρων στο πανεπιστήμιο το 1892, από την κυβέρνηση Τρικούπη, έως τη σταδιακή εισαγωγή και ψήφιση, το 1922, εισαγωγικών εξετάσεων στα τότε ΑΕΙ, ως μια προσπάθεια ανεπιτυχούς στροφής προς την τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση.

Επώδυνες ετεροχρονισμένες αλλαγές

Το εκπαιδευτικό μας σύστημα συγκροτήθηκε την περίοδο 1834-1837 κατ’ εικόνα του γαλλικού (το Δημοτικό) και του γερμανικού (η Δευτεροβάθμια και το Πανεπιστήμιο). Όπως παντού, το Δημοτικό ήταν υποχρεωτικό και προβλεπόταν η συνεκπαίδευση των δύο φύλων στον αγροτικό χώρο, διατάξεις ρηξικέλευθες για μια παραδοσιακή κοινωνία. Κάποια από τα μέτρα ευοδώθηκαν - κυρίως η σχετικά ταχεία λειτουργία σχολείων. Άλλα όχι, όπως η εκπαίδευση των κοριτσιών. Στη συνέχεια, η ελληνική εκπαίδευση εξελίχτηκε με αργούς ρυθμούς ώς το 1922. Έμειναν σε εκκρεμότητα η παιδαγωγική, η γυναικεία εκπαίδευση, η τεχνική - επαγγελματική, η προσχολική, η διάρκεια των δύο πρώτων βαθμίδων, η διάρκεια της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Η εκπαίδευση απέκτησε χαρακτηριστικά «αριστοκρατικής κοινωνίας», σύμφωνα με τον Δ. Γληνό: χαμηλή συμμετοχή στο Δημοτικό, κυρίως κοριτσιών, παράλληλα πολλοί απόφοιτοι του Δημοτικού συνέχιζαν στο Γυμνάσιο και το Πανεπιστήμιο.

Κάποια βήματα στον Μεσοπόλεμο έγιναν από βενιζελικές κυβερνήσεις: παιδαγωγική, ιδρύθηκαν σχολές, κατά βάση επαγγελματικές (τα σημερινά ΟΠΑ, ΓΠΑ, Πάντειο), πειραματικά σχολεία, βελτιώθηκε η κατάρτιση των εκπαιδευτικών. Επιπλέον ιδρύθηκε, το 1924, το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης με στόχο την τοπική ανάπτυξη και την εθνική συνείδηση. Μόλις το 1959 και στη δεκαετία του 1960 ιδρύονται οι Σχολές Εργοδηγών, Υπομηχανικών, τα ΚΑΤΕ, κατά βάση μετά από εξωγενείς συστάσεις. Θα φτάσουμε στα 1981 για να θεσπιστούν μέτρα προς ένα πιο ανοιχτό και μαζικό σχολείο, τα οποία στις περισσότερες δυτικές χώρες είχαν υιοθετηθεί λίγο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Γιατί η ελληνική εκπαίδευση δεν μπόρεσε να μετασχηματιστεί και να παρακολουθήσει τις διεθνείς εξελίξεις; Η ερμηνεία του φαινομένου είναι σύνθετη και όχι ενιαία για τους δύο αιώνες. Πέρα από την κοινωνική δομή, οι ερμηνείες στρέφονται σε τέσσερις κατευθύνσεις: τη στάση των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων, την αναποτελεσματική παρέμβαση των παιδαγωγών, τέλος την άσκηση υπουργοκεντρικής εκπαιδευτικής πολιτικής και τον έλεγχο της κρατικής γραφειοκρατίας.

Οι δυτικοσπουδασμένοι παιδαγωγοί δεν λειτούργησαν ως μεταρρυθμιστική ομάδα. Αντίθετα, η επιρροή τους συναρτήθηκε από τη θέση τους στο κράτος και τη σχέση τους με κόμματα και κυβερνήσεις. Δεν λειτούργησαν ως σώμα, ως γραφειοκρατία, με την έννοια του Μαξ Βέμπερ. Το πολιτικό προσωπικό είχε τον πρώτο και τελευταίο λόγο στη διαμόρφωση των αποφάσεων. Έως τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν συγκροτούνται συνεπείς και συνεκτικές γραμμές. Λ.χ. «συντηρητικές» κυβερνήσεις, όπως ενδεικτικά του Δηλιγιάννη, θεσπίζουν μέτρα «προοδευτικά» (νηπιαγωγείο, μείωση ελέγχου των εκπαιδευτικών, δωρεάν σπουδές), σε αντίθεση με «εκσυγχρονιστικές», όπως αυτές του Τρικούπη, που επιβάλλουν δίδακτρα και περιορίζουν τον αριθμό των φοιτητών.

Με τον δημοτικισμό και ακόμη περισσότερο μετά τον Εμφύλιο οι στοιχίσεις έγιναν σαφέστερες, οι ιδεολογικοί προσανατολισμοί ευκρινέστεροι. Αυτό αποτυπώνεται τόσο στις μεταρρυθμίσεις του 1964 όσο και σε αυτές της τριετίας 1982-85, που αποπνέουν μια νέα αντίληψη για το σχολείο. Αλλά κόμματα, κυβερνήσεις και υπουργοί, παρά τις εσωτερικές αντιθέσεις, τις γνώμες των ειδικών και τις πιέσεις της γραφειοκρατίας, είχαν τον πρώτο και τελευταίο λόγο στη διαμόρφωση της εκπαιδευτικής πολιτικής. Με την αποδυνάμωση των πολιτικών κομμάτων τα τελευταία χρόνια, την ευρωπαϊκή ενοποίηση και το αυξημένο βάρος των διεθνών οργανισμών, η αρχή αυτή μεταβάλλεται, καθώς οι εκπαιδευτικές επιλογές είναι σε μεγάλο βαθμό εξωγενείς. Η εξέλιξη αυτή αυξάνει το βάρος της κρατικής γραφειοκρατίας, ειδικών σε πτυχές της εκπαίδευσης (οικονομολόγων, νομικών, πληροφορικής), αναδεικνύει νέους παίκτες, όπως οι ομάδες συμφερόντων, εν κατακλείδι καθιστά τη λήψη των αποφάσεων συνθετότερη και το έργο των πολιτικών πολυπλοκότερο.

Ο Παντελής Κυπριανός είναι καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών

76 Χρόνια από την απελευθέρωση του Άουσβιτς - Κινηματογραφικό αφιέρωμα: Όλη η Διαδυκτιακή εκδήλωση

 

76 Χρόνια από την απελευθέρωση του Άουσβιτς - Όλη η Διαδυκτιακή εκδήλωση / Κινηματογραφικό αφιέρωμα 

 

Η ημερίδα πραγματοποιήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2021 διαδικτυακά και μεταδόθηκε ζωντανά μέσω facebook της ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΔΙΑΣΩΣΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΑΡΧΕΙΩΝ (Ε.Δ.Ι.Α.) 1940-1974 Κ.-Δ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ 

 

 Συζήτηση με τους:-Ρίκα Μπενβενίστε, καθηγήτρια ιστορίας, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, -ΤριαντάφυλλοΜηταφίδη, τ. πρόεδρο Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Διεκδίκησης Γερμανικών Οφειλών προς την Ελλάδα .

Συντονίζει η  Μαρία Καβάλα, επίκουρη καθηγήτρια ιστορίας, ΑΠΘ

Η απελευθέρωση του Άουσβιτς από τον Κόκκινο Στρατό

 «Ήταν αρχές Γενάρη του 1945, όταν μαθεύτηκε ότι σταμάτησαν εντελώς απότομα τα τράνσπορτ και [...], μαθαίναμε πως οι Ρώσοι μπήκαν στην Πολωνία. Το μέτωπο ήταν πολύ κοντά μας! Οι Γερμανοί είχαν πάρει την κάτω βόλτα και οπισθοχωρούσαν. Τα κρεματόρια έπρεπε το γρηγορότερο ν’ ανατιναχθούν για να μη μείνουν ίχνη απ’ τα εγκλήματά τους. [...] Όσοι μείνανε, στις 27 Γενάρη του 1945, ελευθερώθηκαν από τα ρωσικά στρατεύματα και τελείωσε εκεί ο Γολγοθάς και η Οδύσσειά τους» αφηγούνταν η επιζήσασα Μπέρρυ Ναχμία (Κραυγή για το αύριο, εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2020).

Οι εικόνες που αντίκρισαν στο Άουσβιτς τα σοβιετικά στρατεύματα,  στις 27 Γενάρη 1945 , δεν περιγράφονταν με λόγια.  

“Δεν έχει σβήσει από τη μνήμη μου η φρίκη που είδα και κινηματογράφησα” έλεγε το 1985, ο Αλεξάντερ Βοροντσόφ στο φιλμ των οπερατέρ του Κόκκινου Στρατού. 

Το Ολοκαύτωμα δεν αφορά μόνον τα θύματα και το «τραύμα» τους. Αντίθετα, πρέπει να μεταμορφώσουμε τα αθώα θύματα των Ναζί σε ένα αδιαπέραστο τείχος απέναντι στην επανάληψη της ανείπωτης αυτής φρίκης. Μόνον έτσι το σύνθημα "Ποτέ πια φασισμός!" θα πάψει να είναι μια απλή ευχή ή μια συναισθηματική έκρηξη. Οφείλει να αναχθεί σε συμβολική μνήμη απέναντι σε κάθε προκατάληψη, ξενοφοβία και ρατσισμό.  

Η ανάδειξη της ιστορίας της Κατοχής πρέπει, επιτέλους, να συνδυαστεί με την υλική αποκατάσταση των θυμάτων του ναζισμού από το σύγχρονο γερμανικό κράτος. Για παράδειγμα,η επιστροφή των λύτρων που κατέβαλε η Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης στις κατοχικές αρχές, στην απεγνωσμένη προσπάθειά της  να γλιτώσει τα άρρενα μέλη της από την εξοντωτική καταναγκαστική εργασία. Ένα αδικαίωτο αίτημα που τεκμηριώνεται και με την Έκθεση -πόρισμα της Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τη Διεκδίκηση των Γερμανικών Οφειλών, που υιοθέτησε η Βουλή στις 17/4/2019. Μια διεκδίκηση που πρέπει να πάρει σάρκα και οστά σε διπλωματικό και νομικό επίπεδο, σύμφωνα με τη δεσμευτική για την κυβέρνηση απόφαση της Βουλής και την από 4-6-2019 Ρηματική Διακοίνωση της ελληνικής προς τη γερμανική κυβέρνηση. 

Στην εναγώνια «κραυγή για το αύριο» των νεκρών ή επιζώντων του Ολοκαυτώματος, των Ρομά, των αγωνιστών της αντιφασιστικής και αντιδικτατορικής αντίστασης, των «διαφορετικών», των «ανεπιθύμητων στοιχείων της φυλετικής υπεροχής» η απόκρισή μας πρέπει να είναι ο πολιτικός μετασχηματισμός της ιστορικής μνήμης.Αυτό σημαίνει: αποκατάσταση των ιστορικών αδικιών, σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, στο δικαίωμα για αυτοδιάθεση και αυτοπροσδιορισμό, κλείσιμο των σημερινών στρατοπέδων συγκέντρωσης για τα θύματα των πολεμικών συγκρούσεων και της εξαθλίωσης. Προπαντός, καταπολέμηση των ανισοτήτων και των κάθε μορφής διακρίσεων που συνοδεύουν το σημερινό κανιβαλισμό του Κοινωνικού Κράτους, που υπήρξε και η μεγάλη κατάκτηση της αντιφασιστικής νίκης.