Θεοί ανακατεύονται ανάσες ξενιτεύονται και πάντα κάπου από ψηλά να πέφτει ο Ίκαρός μου

ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

 Σου φτάνει ένα ερείπιο
κι αίμα σ’ ένα νήπιο
για τ’ άδικο του κόσμου

Θεοί ανακατεύονται
ανάσες ξενιτεύονται
και πάντα κάπου από ψηλά
να πέφτει ο Ίκαρός μου

Στην ομίχλη των καιρών
ψάχνε σαν τον ιχνηλάτη
πανταχού είναι παρών
ο Παλιός των Ημερών

Σου φτάνει ένα ακρωτήριο
να νιώσεις το μυστήριο
φτερούγισμα του κόσμου

Θεοί ανακατεύονται
ανάσες ξενιτεύονται
και πάντα κάπου από ψηλά
να πέφτει ο Ίκαρός μου