Από Φτωχή αλλά Ανέντιμη Οικογένεια…
Ας αρχίσουμε με το ξεχασμένο «αυτόνοητο». Τα κλισέ δημιουργούνται συχνά από την πραγματικότητα για να την «οριοθετήσουν», αλλά είναι η ανατροπή τους που πραγματικά την φωτίζει. Ο Όσκαρ Ουάιλντ το ήξερε πολύ καλά όταν έγραφε την περίφημη φράση «από φτωχή αλλά ανέντιμη οικογένεια». Ανατρέποντας με μιας, μισημένος στα Λονδρέζικα σαλόνια, το επιβεβλημένο «αυτονόητο» πως οι «καλές (aka πλούσιες με… έντιμο τρόπο) οικογένειες» είναι η πηγή των «φυσικών», των «έντιμων» ηγετών μιας κοινωνίας. Φυσικά, όπως έδειξε σε διάφορες περιπτώσεις η ιστορία, σε άλλες συντεταγμένες χώρου και χρόνου, η παγίωση της (πολύτιμης) φράσης του θα δημιουργούσε ένα νέο, εξίσου επικίνδυνο, κλισέ και την ανάγκη ανατροπής του.
Αλλά αυτή η γνώση δεν αλλάζει στο ελάχιστο την αλήθεια πως οι εκάστοτε (όχι μόνο οικονομικές, μα και πχ θρησκείας, ιδεολογίας ή φύλου) ηγεμονικές ομάδες (στο σύνολο της κοινωνίας ή σε έναν μικρό ακκιζόμενο ως «ανατρεπτικό» χώρο της, αυτό που αποκαλούμε «μακρο» και «μικρο» κοινωνιολογικά) δημιουργούν ή έστω χρησιμοποιούν τα «κλισέ» για να νομιμοποιήσουν το «αυτονόητο» της ηθικής/γνωστικής ανωτερότητας κι άρα της ηγεμονίας τους. Και πως η ανατροπή τους θα βοηθούσε, μέσα από ηθικά σοκ που χτυπούν τον ατομικό και συλλογικό ναρκισσισμό μας, την αυτοσυνειδησία μας, το κοίταγμα μας στον καθρέφτη, να φτάσει στο ανείπωτο, που όπως κάθε βαθιά αλήθεια είναι άβολη και άφοβη μαζί, και γι’ αυτό δημιουργεί έντονες αντιδράσεις.
Όποιος/α έχει περάσει έστω και μία ώρα σε ένα καφενείο πχ κατανοεί γιατί αξίζει να γραφτεί η φράση «γυναίκα αλλά κουτσομπόλα» (αφού το κουτσομπολιό στους «γυναικωνίτες» φαντάζει γ’ εθνική μπροστά σε αυτό των καφενείων). Όπως κι η παρατήρηση της συμπεριφοράς των παρεκλησιαστικών οργανώσεων και κάποιων μητροπολιτών δημιουργεί την ανάγκη να γραφεί η φράση «χριστιανός αλλά καλός άνθρωπος». Κι όποιος/α έχει περάσει από οργανώσεις της κοινοβουλευτικής αριστεράς κατανοεί γιατί αξίζει ν’ ακουστεί η φράση «αριστερός αλλά ιδεολόγος» ή «αριστερός αλλά καλός εργοδότης» (λολ!).
Όπως κι η παρατήρηση της συμπεριφοράς εντός της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δημιουργεί την ανάγκη να γραφεί η φράση «αριστερός αλλά δημοκράτης» (Επώδυνη μια σχετική φράση του Μίκυ στο συλλαλητήριο, αλλά λόγου του ατυχέστατου πλαισίου στο οποίο ειπώθηκε δεν βρηκε το θάρρος να την υπερασπιστεί κανείς). Εννοείται πως το κόλπο της υπερβολής (του τσουβαλιάσματος) χρησιμοποιείται σε όλες αυτές τις περιπτώσεις όχι για να ακυρώσει υπέροχους ανθρώπους και συμπεριφορές που λειτουργούν σαν φάροι εξαίρεσης, αλλά για να τονίσει μια κρυμμένη αλήθεια.
Σε μια μόνο περίπτωση εξαιρέσεις δεν υπάρχουν: Την φράση «φασίστας αλλά πατριώτης» δεν θα την γράψω. Ευτυχώς, παρά τις εντεινόμενες προσπάθειες και το λαμπρό της μέλλον δεν έχει γίνει (ακόμη) κλισέ αφού την πιστεύουν ελάχιστοι, κάτι φασιστοφρενοβλαβείς όπως ο Αμβρόσιος που ξεχνούν από επιλογή (όχι από άγνοια) πως η Ελλάδα υπήρξε η χώρα η οποία κυριολεκτικά ρημάχθηκε όσο καμιά στην Δυτική Ευρώπη από τους ΝΑΖΙ δίχως οι χίτες (με το πασιφανές μάλιστα αζημίωτο του εφιάλτη) να μιλάνε. Όπως και δεν μιλούσαν (ίσα ίσα οι ίδιοι πυροβολούσαν την κατοχική διαδήλωση της Σταδίου) τότε που ο Χίτλερ παρέδιδε την Μακεδονία στην Βουλγαρία, ενώ (όπως και ξάφνου επί Τίτο, αφού την χρησιμοποίησαν όχι υπερ πατρίδος αλλά υπερ αντικομμουνισμού) είναι λαλίστατοι σήμερα.
Αλλά, (κι εδώ μπαίνουμε από το διαχρονικό στο θέμα των ημερών, δλδ την τηλεκάλυψη της Novartis), το ίδιο αξίζει να γραφτεί κι η φράση «εκπομπή βραδινή αλλά καλή!» για το τηλεοπτικό τοπίο το οποίο απαξιώνει τις πρωινάδικες «γυναικείες» εκπομπές για να θεωρήσει αξιόλογες κάτι βαρύγδουπες πολιτικές της βραδινής ζώνης.
«Κλισέ και Κόμματα» ή αλλιώς «Δημοκρατία (ανύπαρκτου) Δυτικού Τύπου».
Εάν έκανε κάποιος ή κάποια μια στοιχειώδη έστω ανάλυση της ρητορικής που κυριαρχεί σε πολλές από αυτές (και εξαιρώντας κάποιους αξιόλογους δημοσιογράφους) θα έβλεπε δημοσιογράφους που… ακκίζονται με την σειρά τους πως είναι φιλελεύθεροι και πως υπερασπίζονται την … Δυτικού τύπου δημοκρατία, να αποκαλούν τον παγκόσμιο θεσμό των προστατευόμενων μαρτύρων κουκουλοφόρους, όχι απλώς αποδεχόμενοι αλλά και πολλαπλασιάζοντας απαράδεκτες φράσεις (εντός Βουλής!) των Λοβέρδου και Γεωργιάδη. (Με το «αν είσαι άνδρας πες το δυνατά» του Σαμαρά ποιος να ασχοληθεί; Αν όμως το λεγε κανας κουτσαβάκης ή κατσαπλιάς υπουργός ε;; και το γράφω την ίδια ώρα που πιστεύω εντίμως πως οι κυβερνώντες από την άλλη θα πρεπε να του ζητήσουν συγγνώμη για τον ΟΣΕ, άβολο το πολύπλοκο της νταρντάνας της πραγματικότητας ε;; ας μπούμε στα ασφαλή και διανοητικά ξεκούραστα κουτάκια των «γραμμών», εγώ «μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω» Αναγνωστάκης).
Θα συνέκρινε, τέλος πάντων, αυτήν την συμπεριφορά/ρητορική με συμπεριφορές απέναντι στους προστατευόμενους μάρτυρες που ισχύουν σε άλλες Δυτικές χώρες όπου γίνεται έρευνα για το αν Novartis έκανε παιχνίδι. Θα έβλεπε να περνούν αβρόχοις ποσοί εμφυλιοπολεμικές φράσεις περί «συμμοριτών» των πολιτικών τους αντιπάλων, άκα μιας εκλεγμένης κυβέρνησης (δλδ φράση εντελώς Δυτικού τύπου! Λολ! Κι άλλωστε έτσι… ωριμάσαμε κι έχουμε ώριμη αριστερά κι ώριμη δεξιά τώρα σε αυτήν την χώρα αφού μπορούσαν να προπονηθούν, να αναμετρηθούν με τα πραγματικά προβλήματα κι οι συμμορίτες απρόσκοπτα δεκαετίες με την βοήθεια τους, δεν ήταν στα ξερονήσια!). Θα έβλεπε πως αντί να εστιάζονται στην ανάλυση παραμέτρων του σκανδάλου για να δούμε τι ισχύει και τι όχι, στρίβουν δια του αρραβώνος και μιλούν για τον (υπαρκτό όμως εδώ άσχετο, εκτός αν αποπειράσαι θάνατο προσωπικότητας για να συσκοτίσεις όπως αυτοί) παλαιοκομμουνισμό στελεχών/υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα έβλεπε πως έμπλεοι πατριωτισμού ακολουθούν ξάφνου όχι μια εθνική αλλά (κοινό όλων των χώρων, και των αντιπάλων τους φυσικά!) μια κομματική γραμμή (εμ πώς αυτές οι εκπομπές ή οι εφημερίδες επιβιώνουν!) αφού η ενδεχόμενη οικονομική αφαίμαξη στην περίπτωση αυτή δεν θεωρείται φαίνεται εθνική προδοσία! Μα πώς δεν θεωρείται; Η ίδιοι δεν σχίζαν τα ιμάτια τους το 89 για ένα ποσό απειροελάχιστο σε σχέση με το σημερινό, ενώ σήμερα μιλούν για δίκες της Μόσχας και σιωπούν στον εκφοβισμό της Δικαιοσύνης (της ποιάς; Άλλο θέμα…) Γενικά ό,τι θυμούνται χαίρονται...
Άλλωστε με αυτά και με αυτά η Ελλάδα έχει την Δεξιά, την Αριστερά και το Κέντρο που αξίζει στους πολίτες/ψηφοφόρους της… Αλλά όμως τουλάχιστον ας μην καμώνονται κορδωνόμενοι από το πουθενά όσοι υπηρετούν αυτό το μετεμφυλιακό μόρφωμα πως… αντιπροσωπεύουν κι υπερασπίζονται θεσμούς και κανόνες μιας (πάλαι ποτέ) εύρυθμης αστικής Δημοκρατίας. Κάτι τέτοιο εδώ δεν υπήρξε ποτέ. Κι ακριβώς γι’ αυτό λέω ν’ αρχίσω να προτιμώ τις πολύ αγνότερες (εν συγκρίσει…) πρωϊνές εκπομπές… Που λέτε το «πειραγμένο αυγοτάραχο της νέας κουζίνας μαγειρεύεται «έτσι κορίτσια (και αγόρια). Εδώ που (δεν) τα λέμε, με τις συνταγές αυτές (και σε αντίθεση με τις άλλες) το πολύ πολύ να κάψεις την κουζίνα σου, όχι (γι’ ακόμη μια φορά) τον τόπο…
INFO: .:BiblioNet : Καρασαββίδου, Ελένη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου