Κρίση των Ιμίων - Βικιπαίδεια
Νικόλαος Θ. Παούνης*. Βαλκανιολόγος, Διεθνολόγος MΑ.
Η Ελληνοτουρκική Αντιπαράθεση στα Ίμια (1996). Ο «Μύθος» του Εθνικού Τακτικού Πλεονεκτήματος.
XI. Συμπεράσματα.
Σύμφωνα με το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο τα Ίμια θεωρούνται νησιά. Κατά συνέπεια έχουν εφαρμογή όλοι οι αντίστοιχοι διεθνείς κανόνες που αφορούν τα νησιά και εφαρμόζονται για τον προσδιορισμό των θαλασσίων ζωνών τους, του εύρους αυτών και την οριοθέτηση τους. Η ελληνική κυριαρχία προκύπτει αφενός από τα κείμενα διεθνούς εμβέλειας , αφετέρου από την απρόσκοπτη άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων ως την 31 η Ιανουαρίου 1996.
Το επεισόδιο των Ιμίων έληξε κατόπιν μιας συμφωνίας για αμοιβαία αποχώρηση από ελληνικό έδαφος, προκειμένου να επιτευχθεί απεμπλοκή και αποκλιμάκωση της κρίσης, ενώ παραλλήλως συνοδεύτηκε με μια γενικότερη αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας σε νησιά του Αιγαίου.
Στη διάρκεια της κρίσης των Ιμίων, κατέρρευσε το « Δόγμα της Στρατιωτικής Αποτροπής », εξαιτίας της απόβασης των SAT / SAS σε ελληνικό έδαφος. Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις απέτυχαν αφενός να αποτρέψουν το αποβατικό εγχείρημα και να αντιληφθούν τη διενέργεια του, αφετέρου να αποκαταστήσουν το εθνικό έδαφος.
Προδήλως η αριθμητική και ποιοτική στρατιωτική υπεροχή της Τουρκίας ενείχε τον κίνδυνο συντριβής των εθνικών αεροναυτικών δυνάμεων, σε ενδεχόμενη γενικευμένη σύρραξη. Παράλληλα τέθηκε υπό αμφισβήτηση η δυνατότητα εφαρμογής του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, αφού Λευκωσία και Αθήνα αδυνατούσαν ακόμη και να συντονίσουν τις στρατιωτικές και διπλωματικές κινήσεις εκατέρωθεν.
Η Τουρκία εφαρμόζει τις διατάξεις του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου κατά το δοκούν, ενίοτε συνοδευόμενες υπό την απειλή πολέμου ( Casus belli .). Η Τουρκία προσπαθεί να επιτύχει αποτελέσματα με μοχλό πίεσης την απειλή χρήσης ωμής βίας ( brute force ), χωρίς την προσφυγή σ’ αυτήν ( στρατηγική πειθαναγκασμού) .
Η Ελλάδα απέχει συστηματικά από πράξεις που θα συνιστούσαν απειλή άσκησης βίας.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει ως κύρια χαρακτηριστικά
i) τον κατευνασμό ( appeasement ),
και ii) την αδράνεια.
Η Ελλάδα οφείλει να εξισορροπήσει την τουρκική απειλή μέσω της στρατηγικής της «Εξωτερικής Εξισορρόπησης» και της «Ενδυνάμωσης».
Στο πλαίσιο της Εξωτερικής Εξισορρόπησης η χώρα οφείλει να ενισχύσει τις περιφερειακές συμμαχίες (π.χ. στρατιωτική συνεργασία με Ισραήλ, Αίγυπτο), αλλά και να παραμείνει εντός των ευρωατλαντικών θεσμών. Στο πλαίσιο της Ενδυνάμωσης οφείλει να αναβαθμίσει τις αμυντικές ικανότητες ώστε να είναι έτοιμη να ασκήσει το φυσικό δικαίωμα της Νόμιμης Άμυνας σε κάθε περίπτωση και όποτε απαιτηθεί, βάσει των διατάξεων του Κεφαλαίου 7 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.
Η ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων οφείλεται να γίνει μέσω διαφανών διαδικασιών, και βάσει των ακόλουθων παραμέτρων: α) δημογραφικό πρόβλημα και συνεπαγόμενη λειψανδρία, β ) πελιδνή δημοσιονομική κατάσταση και περιορισμένοι πόροι, γ) σύγχρονες τάσεις του Πολέμου υπό την έννοια της τεχνολογικής εξέλιξης, και της εμφάνισης νέων τακτικών στο πεδίο της μάχης και τέλος
δ) υφιστάμενες και αναδυόμενες απειλές.
Εντός του ιδίου πλαισίου θα διαμορφωθεί το σύγχρονο Δόγμα Επιχειρήσεων και Εκπαίδευσης.
Εν κατακλείδι προτείνεται η θεσμική ανασυγκρότηση του σχεδιασμού της Πολιτικής Εθνικής Ασφάλειας κυρίως στη μορφή σύστασης Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας (ή του Πρωθυπουργού), με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων. Ενδιαφέρουσες προτάσεις για τη θεσμική αναμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής, καταθέτει ο Πρέσβης ε.τ. κος Μαλλιάς Αλέξανδρος σε προσωπικό πόνημα. Είναι απολύτως βέβαιο ότι εν έτει 2017, η Ελλάδα απέχει παρασάγγας από τις παραπάνω προτάσεις, γεγονός ενδεικτικό ότι τα παθήματα της κρίσης δεν μετουσιώθηκαν σε διδάγματα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΑΝΑΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΣΤΑ ΙΜΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου