Δεν φταίει η γλώσσα βεβαίως, αλλά όσοι την εκχυδαΐζουν, την αποστρέφονται και ελεεινολογούν έτσι ασύστολα

Η τρομοκρατία της γλώσσας

Συντάκτης:  Γιώργος Σταματόπουλος

Πηγή: efsyn.gr

---

Καταλαβαίνω την εκρηκτική ψυχική κατάσταση των εγκαλουμένων στην υπόθεση Novartis. Παρ’ όλα αυτά είναι απαράδεκτη (για το Κοινοβούλιο, για την ίδια τη δημοκρατία, για τα παιδιά που ακούν τους γονείς τους) η γλώσσα την οποία έχουν επιλέξει για να απαντήσουν - αντιδράσουν απέναντι στους πολιτικούς τους αντιπάλους.
Δεν φταίει η γλώσσα βεβαίως, αλλά όσοι την εκχυδαΐζουν, την αποστρέφονται και ελεεινολογούν έτσι ασύστολα. Τι δείχνει αυτό πέρα από την προφανή έλλειψη ψυχραιμίας και τον τρικυμισμένο, νοϊκό και ψυχικό (ίσως και νευρικό;) κόσμο τους; Δείχνει το έλλειμμα ανθρωπιστικής παιδείας και την ανυπαρξία σεβασμού σε ό,τι μας καθορίζει ως ανθρώπους (γλωσσική ευγένεια πρωτίστως).
Ακούς αυτόν τον υπερφίαλο Αδωνη λ.χ. και αναρωτιέσαι σε ποιο άλλο «πολιτισμένο» δυτικό κράτος θα μπορούσε να εκστομίζει τις ανήθικες ύβρεις του -ανήθικες διότι απευθύνονται σε θεσμούς.
Ο,τι και να είναι ο πρωθυπουργός τη χώρας, δεν παύει να είναι ο πρωθυπουργός της χώρας -αντιπροσωπεύει έναν από τους υπέρτατους θεσμούς του πολιτεύματος· είναι αδιανόητο να δέχεται καθημερινά τέτοιες χαμαιτυπικές απειλές. Και τι δεν του έχει (κι άλλοι μαζί του) σούρει [(θα τον γδάρουν, θα τον σουβλίσουν και δεν ξέρω τι άλλο επινοούν για να δείξουν την οργή τους τάχα (βέβαια τάχα)] -έως και αρχισυμμορίτη τον αποκάλεσαν.
Εκτός από τον Αδωνη, εντυπωσιάζει επίσης η τρομοκρατική χρήση της γλώσσας από τον Αντρέα Λοβέρδο -όσο να ’ναι, κοτζάμ καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου είναι και θα όφειλε να υπερασπιστεί το κύρος της επιστήμης του τουλάχιστον, εάν ο ίδιος αρέσκεται στην εκτόξευση τιποτένιων απειλών.
Για τον πρώην πρωθυπουργό Αντ. Σαμαρά δεν γίνεται λόγος διότι ουδέποτε έκρυψε μια λαϊκή δήθεν συμπεριφορά, που όμως πλειστάκις ξεπερνούσε τα όρια ευγένειας και κοσμιότητας. Πιο πολιτική -και ορθά- η έκφραση της αγανάκτησης (;) του κ. Βενιζέλου, που τιμάει τα κοινοβουλευτικά του τουλάχιστον καθήκοντα, όσο επιθετική και αν είναι η κριτική του προς όσους θεωρεί ότι τον έχουν βλάψει πολιτικά (και ηθικά) -δεν ολισθαίνει σε λεκτικές ακρότητες.
Από τη μια είναι κατανοητή αυτή η «έκρηξη»· θέλουν να πουν σε όλους τους τόνους ότι είναι αθώοι, θωρακίζοντας ταυτόχρονα την εμπιστοσύνη των (εναπομεινάντων) ψηφοφόρων τους. Από την άλλη, δεν ενοχλούνται που τους ακούει όλη η Ελλάδα και κυρίως οι νέοι άνθρωποι;
Θα όφειλαν να γνωρίζουν (και το γνωρίζουν!) ότι ως δημόσια πρόσωπα μπορούν και επηρεάζουν την κοινή γνώμη (δεν λέμε και ότι τη χειραγωγούν -αυτό είναι άλλο θέμα, πολύ σπουδαίο μάλιστα).
Ισως γνωρίζουν επίσης ότι δεν έχει σημασία τόσο το τι λες στην τηλοψία όσο η ανάγκη της συνεχούς παρουσίας τους στα τηλεοπτικά παράθυρα και όσο επίσης η θεωρία τους ότι όποιος κραυγάζει περισσότερο και πιο δυνατά αυτός και είναι ο κυρίαρχος στις εντυπώσεις που αποκομίζουν οι θεατές-ακροατές (το πόπολο).
Γενικά είναι ομολογημένο ότι το επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσης (η πολιτική τέχνη) είναι πολύ χαμηλό και οσημέραι χάνουν οι πολίτες κάθε ενδιαφέρον να βρεθούν στον «τόπο» του και σε μια πιθανή ευεργετικότητά του. Τζίφος. Πάντως αυτό που συμβαίνει με τις χυδαιότητες και τις απειλές πρέπει να σταματήσει· να σταματήσει η τρομοκρατία της γλώσσας -λίγο ακόμη και, λες, θα ξεσπάσει εμφύλιος. Οχι δα.