ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ
Μιχάλης Κατσίγερας, ο φιλίστωρ μας
kathimerini.gr
21.02.2018
Ο Μιχάλης Κατσίγερας (αριστερά) και ο Αντώνης Καρκαγιάννης,
στα πρώτα Βραβεία Ποιότητας του «Γαστρονόμου», τον Ιούνιο του 2008.
Ο Μιχάλης Κατσίγερας (αριστερά) και ο Αντώνης Καρκαγιάννης,
στα πρώτα Βραβεία Ποιότητας του «Γαστρονόμου», τον Ιούνιο του 2008.
Ο Μιχάλης Κατσίγερας, που κηδεύεται
σήμερα στις 12.00 στο Α΄ Νεκροταφείο, έζησε πολλές ζωές σε μία. Ακόμη
και αυτούς τους έξι μήνες, από τη διάγνωση του καρκίνου ώς τον θάνατό
του ξημερώματα Κυριακής, δεν σταμάτησε να «εργάζεται» ως φιλίστωρ
ερευνητής, ακαταπόνητος αναγνώστης, γενναιόδωρος φίλος, υποδειγματικός
πατέρας και σύζυγος.
Οι αποχαιρετισμοί κινδυνεύουν πάντα να γίνουν αγιογραφίες και ο Μιχάλης θα σάρκαζε με τον τρόπο του. Υπαινικτικό, επεξεργασμένα θεατρικό, εκκεντρικό. Τον συνάδελφο, φίλο και συνοδοιπόρο αποχαιρέτισε η «Καθημερινή» την Κυριακή το πρωί, στην ηλεκτρονική έκδοση, με κείμενο του διευθυντή της Αλέξη Παπαχελά και της υπογράφουσας. Τα πολιτικά κόμματα, ο πρόεδρος της Βουλής έστειλαν συλλυπητήρια, οι αναρτήσεις συναδέλφων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γεμάτες ιστορίες και αφηγήσεις (που τόσο αγαπούσε), ήταν την ίδια στιγμή πανηγυρικοί και επικήδειοι.
Ολοι έχουν κάτι να θυμηθούν και να προσθέσουν. Κάτι που μερικές φορές ξαφνιάζει, πληροφορίες που αγνοούσες, κι ας ήταν ένας άνθρωπος που συναντούσες καθημερινά πάνω από 30 χρόνια τώρα. Είμαστε πολλών ανθρώπων άνθρωπος. Ετσι και ο Μιχάλης. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1946, με καταγωγή από την Κεφαλονιά από τον πατέρα του, αλλά προτού βρεθεί να σπουδάζει Θεατρολογία στο Παρίσι, στο Πανεπιστήμιο Paris III, και να εργάζεται ως γκαρσόνι, είχε φοιτήσει στην Αθήνα σε νυχτερινό σχολείο. Δούλευε από πολύ μικρός, καθώς η οικογένειά του χρειαζόταν ενίσχυση, πέρασε στην Ανωτάτη Βιομηχανική, αλλά δεν έμεινε ικανοποιημένος – «ό,τι έχει αριθμούς για μένα είναι θάνατος», απαντούσε σε όσους του έδιναν συγχαρητήρια. Αγαπούσε, εξάλλου, την όπερα και ήθελε να γίνει τενόρος! Οταν επέστρεψε από το Παρίσι, άρχισε να δουλεύει σε εφημερίδες, ξεκινώντας από το τυπογραφείο. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, οπότε ήρθε ο Μιχάλης στην «Καθημερινή», μέχρι και πριν από λίγο καιρό, παρέμενε στέλεχος και ραχοκοκαλιά της. Συντάκτης ύλης στην αρχή, υπεύθυνος για την πρώτη σελίδα από το 1989, ο «Φιλίστωρ» της, αρθρογράφος και πάνω απ’ όλα δημοσιογράφος με «αίσθηση της Ιστορίας». Ερευνητής, αναζητούσε πρωτογενείς πηγές, με σύμμαχο μια ισχυρή μνήμη και κριτήριο οξυδερκές και επίμονο. Ο Μιχάλης Κατσίγερας έχει αξιομνημόνευτο συγγραφικό έργο.
Ομως δεν θα (ξανα)αναφερθούμε σε αυτό. Θα συντάξουμε ανάκατα, χωρίς περίσκεψη, μια λίστα από τα πράγματα που αγαπούσε και ήταν υπερήφανος. Ως το τέλος: τη γυναίκα του Νάνσυ, τις κόρες του Αννα και Μυρτώ, μια συνέντευξή του με τον Ιονέσκο, την τελευταία του εργασία για τον αγαπημένο του Σολωμό (ανάτυπο από τον 16ο τόμο των «Κεφαλληνιακών Χρονικών», αφιέρωμα στη μνήμη Μαρίνου και Ελένης Κοσμετάτου), τη βιβλιοθήκη του (είχε ήδη χαρίσει βιβλία στο Χαροκόπειο και στο Καποδιστριακό), την «Καθημερινή» και το καθημερινό στρωμένο τραπέζι. Απεχθανόταν την προχειρότητα στις λέξεις και στις γεύσεις. Ηταν ένας γκουρμέ διανοούμενος. «Ηταν άρχοντας», είπαμε στη Νάνσυ. Μας διόρθωσε: «Ο άρχοντάς μου».
Οι αποχαιρετισμοί κινδυνεύουν πάντα να γίνουν αγιογραφίες και ο Μιχάλης θα σάρκαζε με τον τρόπο του. Υπαινικτικό, επεξεργασμένα θεατρικό, εκκεντρικό. Τον συνάδελφο, φίλο και συνοδοιπόρο αποχαιρέτισε η «Καθημερινή» την Κυριακή το πρωί, στην ηλεκτρονική έκδοση, με κείμενο του διευθυντή της Αλέξη Παπαχελά και της υπογράφουσας. Τα πολιτικά κόμματα, ο πρόεδρος της Βουλής έστειλαν συλλυπητήρια, οι αναρτήσεις συναδέλφων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γεμάτες ιστορίες και αφηγήσεις (που τόσο αγαπούσε), ήταν την ίδια στιγμή πανηγυρικοί και επικήδειοι.
Ολοι έχουν κάτι να θυμηθούν και να προσθέσουν. Κάτι που μερικές φορές ξαφνιάζει, πληροφορίες που αγνοούσες, κι ας ήταν ένας άνθρωπος που συναντούσες καθημερινά πάνω από 30 χρόνια τώρα. Είμαστε πολλών ανθρώπων άνθρωπος. Ετσι και ο Μιχάλης. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1946, με καταγωγή από την Κεφαλονιά από τον πατέρα του, αλλά προτού βρεθεί να σπουδάζει Θεατρολογία στο Παρίσι, στο Πανεπιστήμιο Paris III, και να εργάζεται ως γκαρσόνι, είχε φοιτήσει στην Αθήνα σε νυχτερινό σχολείο. Δούλευε από πολύ μικρός, καθώς η οικογένειά του χρειαζόταν ενίσχυση, πέρασε στην Ανωτάτη Βιομηχανική, αλλά δεν έμεινε ικανοποιημένος – «ό,τι έχει αριθμούς για μένα είναι θάνατος», απαντούσε σε όσους του έδιναν συγχαρητήρια. Αγαπούσε, εξάλλου, την όπερα και ήθελε να γίνει τενόρος! Οταν επέστρεψε από το Παρίσι, άρχισε να δουλεύει σε εφημερίδες, ξεκινώντας από το τυπογραφείο. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, οπότε ήρθε ο Μιχάλης στην «Καθημερινή», μέχρι και πριν από λίγο καιρό, παρέμενε στέλεχος και ραχοκοκαλιά της. Συντάκτης ύλης στην αρχή, υπεύθυνος για την πρώτη σελίδα από το 1989, ο «Φιλίστωρ» της, αρθρογράφος και πάνω απ’ όλα δημοσιογράφος με «αίσθηση της Ιστορίας». Ερευνητής, αναζητούσε πρωτογενείς πηγές, με σύμμαχο μια ισχυρή μνήμη και κριτήριο οξυδερκές και επίμονο. Ο Μιχάλης Κατσίγερας έχει αξιομνημόνευτο συγγραφικό έργο.
Ομως δεν θα (ξανα)αναφερθούμε σε αυτό. Θα συντάξουμε ανάκατα, χωρίς περίσκεψη, μια λίστα από τα πράγματα που αγαπούσε και ήταν υπερήφανος. Ως το τέλος: τη γυναίκα του Νάνσυ, τις κόρες του Αννα και Μυρτώ, μια συνέντευξή του με τον Ιονέσκο, την τελευταία του εργασία για τον αγαπημένο του Σολωμό (ανάτυπο από τον 16ο τόμο των «Κεφαλληνιακών Χρονικών», αφιέρωμα στη μνήμη Μαρίνου και Ελένης Κοσμετάτου), τη βιβλιοθήκη του (είχε ήδη χαρίσει βιβλία στο Χαροκόπειο και στο Καποδιστριακό), την «Καθημερινή» και το καθημερινό στρωμένο τραπέζι. Απεχθανόταν την προχειρότητα στις λέξεις και στις γεύσεις. Ηταν ένας γκουρμέ διανοούμενος. «Ηταν άρχοντας», είπαμε στη Νάνσυ. Μας διόρθωσε: «Ο άρχοντάς μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου