ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

Το αριστερόμετρο και το φτυάρι μιας υπαλλήλου του Βαγγέλη Μαρινάκη

Η Έλενα Ακρίτα και  «Το κουσκούς της κυρίας Αρβελέρ»

Μια ισοπεδωτική κριτική , που φτάνει στα όρια της κακοήθειας

 

Την ασκεί η δημοσιογράφος και συγγραφέας Έλενα Ακρίτα στην Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ, με αφορμή την αυτοβιογραφία της τελευταίας υπό τον τίτλο «Μια ζωή χωρίς άλλοθι» .

Χωρίς να αμφισβητεί την ακαδημαϊκή της σταδιοδρομία και τις προοδευτικές ιδέες που με συνέπεια υπεράσπισε με  το λαμπρό επιστημονικό έργο της , δε στέκεται καθόλου σ΄αυτά,  αλλά  χαρακτηρίζει την αυτοβιογραφία της ως  βιβλίο ρηχό, επιδερμικό, gossip σχεδόν, επειδή η Γλύκατζη – Αρβελέρ, ενώ ξεκίνησε ως κομουνίστρια, συμμάχησε με τον ταξικό εχθρό της, λες και έπρεπε να παραμείνει  εφ΄όρου ζωής ταγμένη στη γραμμή του Ζαχαριαδικού ένοπλου αγώνα .

Η Ελενα Ακρίτα μετατρέπεται σε απόλυτο ιδεολογικό κριτή της ιστορικού και στην σταλινικού τύπου  κριτική της γράφει με εμπάθεια για την Αρβελέρ: "Στα 91 σου ναι, μπορείς να λες αυτό που θέλεις. Κι αν το απόσταγμα του βίου σου είναι μια διαδρομή απ’ τα αμφιθέατρα στην κοσμική βεγγέρα, δικαίωμά σου να το μοιραστείς μαζί μας και δικαίωμά μας να σε κρίνουμε." .

Ταυτόχρονα η θηλυκή νεοζτανοβίστρια   διερωτάται: "Τι να μάθουν οι νέοι από αυτό το βιβλίο; Τι στην ευχή να μάθουν; Πώς ξεκινάς στα νιάτα σου από την Αριστερά και καταλήγεις «μορφωτική» ακόλουθος της βασίλισσας Φρειδερίκης; Της Φρειδερίκης of all people;".

Η Ακρίτα ξεχνά σε πόσο μικρή χώρα βρισκόμαστε και πόσο διάφανος είναι ο βίος και η πολιτεία όλων , μεταξύ αυτών και  της Γλύκατζη αλλά και της αφεντιάς της . Όλοι γνωριζόμαστε καλά σ΄αυτόν τον τόπο. Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον, τα θετικά και τα αρνητικά μας, τα λάθη και τους συμβιβασμούς μας , αλλά και τα ουσιαστικά, τα δημιουργικά  και τα ανώτερα που έχουμε να επιδείξουμε βαδίζοντας προς το τέρμα.

 Από πού κι ως πού λοιπόν  αντλεί το δικαίωμα η κυρία-τσούχτρω να κρίνει συνολικά  και να απορρίπτει τη ζωή ενός ατόμου από την απομαγνητοφώνηση μιας χαλαρής κουβέντας που είχε με ένα διανοούμενο;Τι απαιτήσεις μπορούμε να έχουμε από ένα τέτοιου τύπου "αυτοβιογραφικό" κείμενο; Να είναι ένα πυκνό  φιλοσοφικό κείμενο , που θα αποτελεί την πνευματική παρακαταθήκη της βυζαντινολόγου, για να γίνει κτήμα ες αεί στη νέα γενιά; Δεν είναι αρκετά τα πονήματα της Αρβελέρ, για να αντιληφθούμε , να αξιολογήσουμε και να ωφεληθούμε από το "πλάτος" και το "βάθος" της επιστημονικής σκέψης της; Μήπως ,τελικά , δεν είναι σοβαροί αυτοί που την κρίνουν με τόσο επιδερμικό τρόπο;
 Γιατί αγνοείται τόσο   προκλητικά  το λαμπρό επιστημονικό της έργο, πράγμα για το οποίο  είχε λαμπρή καριέρα στη Γαλλία , έγινε ακαδημαϊκός  και τιμάται σήμερα από όλους τους  σοβαρούς επιστήμονες; 
Γιατί η αμείλικτη δημοσιογράφος  ενδιαφέρεται μόνο  για  το ιδεολογικοπολιτικό "ήθος" της Αρβελέρ ,   κραδαίνοντας  το σταλινικό αριστερόμετρο στο ένα χέρι και υψώνοντας το φτυάρι του κομπλεξικού ντόπιου νεκροθάφτη προσωπικοτήτων  στο άλλο; Από ποιον αντλεί αυτό το ανύπαρκτο  δικαίωμα;

Στο κάτω κάτω της γραφής , μπορεί η κυρία να μας πει τι το σημαντικό  έχει να επιδείξει η ίδια στη ζωή της που να της δίνει το δικαίωμα μιας τόσο αμείλικτης κριτικής; Τα εύπεπτα μήπως  βιβλία  τύπου Άρλεκιν που έχει γράψει  ή τα γεμάτα αφόρητα κλισέ τηλεοπτικά σενάριά της   που κοίμησαν τόσους  νεοέλληνες διδάσκοντάς τους  κακό γούστο;

 Το χειρότερο: πόσο περήφανη για την προσωπική ιδεολογική της συνέπεια μπορεί να είναι η ίδια  , όταν προσφέρει χωρίς να ντρέπεται τις υπηρεσίες της σε μια άθλια φυλλάδα που φέρει  τον τίτλο της ιστορικής εφημερίδας Τα Νέα και την οποία αγόρασε ο σκοτεινός επιχειρηματίας  Βαγγέλης Μαρινάκης,  για να τη χρησιμοποιεί ως όχημα αδιάντροπων fake news  εναντίον μιας κυβέρνησης που δεν "του κάθεται" αλλά τον "ζορίζει" αρκετά;  

Ολόκληρο το κείμενο της Ακρίτα :

Το κουσκούς της κυρίας Αρβελέρ

Δεν αισθάνθηκα ιδιαίτερη απογοήτευση διαβάζοντας την αυτοβιογραφία της Ελένης Γλύκατζη – Αρβελέρ «Μια ζωή χωρίς άλλοθι». Ισως γιατί δεν είχα βάλει και πολύ ψηλά τον πήχυ των προσδοκιών μου, εξού και δεν με διέψευσε το βιβλίο. Ενα βιβλίο ρηχό, επιδερμικό, gossip σχεδόν.

Στις σελίδες του αφηγήματος πρωταγωνιστούν όλοι οι επιστήθιοι φίλοι της κυρίας Αρβελέρ. Οι σουπερστάρ της πολιτικής, της τέχνης και του βαθέος – έως βαθυτάτου – πλούτου. Προσωπικότητες που τη λάτρεψαν, τη θαύμασαν, την αποθέωσαν. Γιατί η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ είναι θεότης. Κι αυτό δεν το πιστεύουν μόνο οι άλλοι. Το πιστεύει και εκείνη.

Κατ’ αρχάς για να μην παρεξηγηθούμε, ουδείς αμφισβητεί την ακαδημαϊκή της σταδιοδρομία. Κι επειδή ο συνδυασμός γνώσης και φιλοδοξίας συναρμολογεί οχήματα ικανά να εκτοξευόσουν τον επιβάτη τους, η κυρία Αρβελέρ έφτασε πολύ ψηλά. Γι’ αυτό ίσως θα περιμέναμε από εκείνην ένα άλλης ποιότητας ανάγνωσμα. Ενα άλλο βιβλίο, μια άλλη βιογραφία και – το σημαντικότερο – μια άλλη κοσμοθεωρία.

Ο βιογράφος της Γιάννης Μπασκόζος – ένας διανοητής που εκτιμώ – γράφει στον πρόλογο του:
«Η ιστορία της […] είναι ένα μάθημα ζωής για τους νέους…»

 Μα συγγνώμη, τι να μάθουν οι νέοι από αυτό το βιβλίο; Τι στην ευχή να μάθουν; Πώς ξεκινάς στα νιάτα σου από την Αριστερά και καταλήγεις «μορφωτική» ακόλουθος της βασίλισσας Φρειδερίκης; Της Φρειδερίκης of all people;
Την Ιστορία μας οι παλιοί τη θυμούνται και οι νεότεροι (ελπίζω πως) τη διαβάζουν. Μιλάμε για άγριες εποχές. Τότε οι κομμουνιστές ήταν χτισμένοι ζωντανοί στις φυλακές και στα μπουντρούμια. Δεν κάνανε κοζερί στα βασιλικά ανάκτορα με τις κυρίες της αυλής.

Η νεαρή φοιτήτρια με άλλοθι τη γλωσσομάθειά της («Μια ζωή ΧΩΡΙΣ άλλοθι» όντως;) τρύπωσε στο παλάτι. Και από αυτό ναι, σαφέστατα να διδαχτούν οι νέοι μας. Να διδαχτούν πως ο καιροσκοπισμός είναι μια χρήσιμη αποσκευή σε τέτοια ταξίδια.

Κι επειδή στις πρώτες σελίδες του βιβλίου μας προκύπτει το κομμουνιστικό overdose της ηρωίδας, συγγνώμη αλλά στα πέτρινα χρόνια ούτε να κατουρήσεις, που λέει ο λόγος, δεν μπορούσες χωρίς πιστοποιητικό νομιμοφροσύνης. Τίνι τρόπω λοιπόν, η αριστερή Ελένη παρήλασε κουνάμενη σεινάμενη στα άδυτα της μοναρχίας και δεν άνοιξε ρουθούνι;
Μα και το υπόλοιπο βιβλίο πόσο γλαφυρό και χαριτωμένο!

Πως την κυνηγούσε στα τηλέφωνα ο κολλητός της Κωνσταντίνος Καραμανλής. Πως μια φορά έπεσε στην πισίνα της Ελζας Λαμπράκη (μητέρας του Χρήστου και της Λένας) και δεν τη βοήθησε ο «Αλβανός μπάτλερ» να βγει. Πως ανέβηκε στη μηχανή του Νίκου Κούρκουλου. Πως ήταν πάντα το «κέντρο της παρέας», πως έπαιζε εξαίσιο μπριτζ, πως ήταν όμορφη και πνευματώδης. Κι αυτά δεν τα έλεγαν μόνο οι άλλοι: τα έλεγε κι εκείνη. Γι’ αυτό άλλωστε την είχαν στα όπα όπα οι μεγάλες εφοπλιστικές οικογένειες.

Πριν από μερικά χρόνια της είχα πάρει συνέντευξη για την εκπομπή μου «Φώτα Πορείας». Κάτσαμε δυο ώρες βιζαβί κι απεναντίας κι ανταλλάξαμε, σε μορφή ερωταποκρίσεων, εκείνη αυτάρεσκες μεγαλοστομίες κι εγώ αβρές κοινοτοπίες (για να κάνουμε και την αυτοκριτική μας). Είπαμε τα γνωστά – νέοι, Παιδεία, παιδικά χρόνια, κοσμικά κονέ: τα ίδια που έλεγε σε όλους τους δημοσιογράφους και σε όλες τις συνεντεύξεις… Για τη Φρειδερίκη δεν θυμάμαι να μου είχε πει, by the way.

«Είμαι 91 χρονών, μπορώ να λέω αυτά που θέλω». Δηλώνει.

Και πολύ καλά κάνει. Απλώς δεν περίμενε ο καημένος ο αναγνώστης πως όλη αυτή η μεγάλη ακαδημαϊκή διαδρομή θα αναλωνόταν σε σελίδες με στιγμιότυπα κι ανεκδοτάκια, με ατέρμονο κουσκούς, πικάντικα ντεσού.

Στα 91 σου ναι, μπορείς να λες αυτό που θέλεις. Κι αν το απόσταγμα του βίου σου είναι μια διαδρομή απ’ τα αμφιθέατρα στην κοσμική βεγγέρα, δικαίωμά σου να το μοιραστείς μαζί μας και δικαίωμά μας να σε κρίνουμε.
Γιατί με το βιβλίο «Μια ζωή χωρίς άλλοθι» η Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ δίνει – φευ! – νέο νόημα στην έκφραση «τα στερνά τιμούν τα πρώτα».
 

Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ: «Είμαι 91 ετών, μπορώ να λέω αυτά που θέλω »...

www.athensvoice.gr ›

Ο περιπετειώδης Σιμπλιτσίσιμος Τόιτς :ο μεταφραστικός άθλος ενός σπουδαίου βιβλίου

Ο περιπετειώδης Σιμπλιτσίσιμος Τόιτς - Βικιπαίδεια

Simplicius Simplicissimus - Wikipedia

[Για την παράλογη και ωμή βία του Τριακονταετούς Πολέμου (1618-1648)]

  Η γης που συνήθειο το έχει να σκεπάζει τους νεκρούς, ήτανε σ’ αυτόν τον τόπο η ίδια καλυμμένη από νεκρούς σημαδεμένους με τρόπους διάφορους. Αλλού έβλεπες κεφάλια που τα είχανε χάσει οι φυσικοί τους κύρηδες, αλλού κορμιά που τους λείπανε τα κεφάλια. Φρίκη και θρήνος ήτανε να βλέπεις ανθρώπους με τα σωθικά βγαλμένα κι άλλους με το κεφάλι τσακισμένο και τα μυαλά σκόρπια. Εδώ χάνανε τα άψυχα κορμιά το αίμα τους, αλλού τα ζωντανά ήσανε πλημμυρισμένα με αίμα ξένο. Εκεί κειτόντανε χέρια κομμένα από κάποιο βόλι, όπου τα δάχτυλα ακόμα κουνιόνταν λες και θέλανε να ξαναμπούνε στο μακελειό, μα υπήρχανε και νοματαίοι που το βάνανε στα πόδια μόλο που δεν είχαν χύσει ακόμα μήτε μια στάλα αίμα. Εδώ κειτόντανε κομμένα μπούτια που, τι κι αν είχανε απαλλαχτεί απ’ του κορμιού το βάρος γενήκανε πολύ βαρύτερα από πριν. (σ. 259)

Σιμπλίκιος Σιμπλικίσιμος (Απόσπασμα)

 

«Σιμπλίκιος Σιμπλικίσιμος»: γράφει ο Γιάννης Κοιλής

Πηγή: ert.gr
23 Δεκεμβρίου 2017

  

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ,
ΜΙΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Επιμέλεια: Μαρία Σφυρόερα

Σιμπλίκιος Σιμπλικίσιμος:

«Πρόκειται για ένα σπάνιου είδους μνημείο της λογοτεχνίας και της ζωής, το οποίο, δίχως καθόλου να χάσει την ικμάδα του, επιβίωσε για κοντά τρεις αιώνες και θα αντέξει για πολλούς ακόμη• ένα πεζογράφημα ακούσιου μεγαλείου, πολύχρωμο, άγριο, ωμό, διασκεδαστικό, μες στον έρωτα και στα κουρέλια• ένα έργο που κοχλάζει από ζωή, που μιλάει στον ενικό με τον θάνατο και τον διάβολο, το οποίο καταλήγει στη συντριβή και την ολοσχερή αποστροφή απέναντι σ’ έναν κόσμο που σπαταλήθηκε μέσα στο αίμα, τη ληστεία, την ηδονή• αθάνατο όμως μέσα στην άθλια λαμπρότητα των αμαρτιών του».
Τα παραπάνω λόγια του Τόμας Μαν γράφτηκαν για το σημαντικότερο γερμανικό μυθιστόρημα της εποχής του Μπαρόκ, τον Σιμπλίκιο Σιμπλικίσιμο (1668) του Hans Jakob Christoffel von Grimmelshausen.

Πρόκειται για την περιγραφή των περιπετειών ενός αφελέστατου παιδιού που το παρασύρει η δίνη του πολέμου και το σπρώχνει με τη βία στα γρανάζια ενός κόσμου τον οποίο γνωρίζει ως την πηγή κάθε κακίας. Ο πρωταγωνιστής περιφέρεται σε όλη την τότε γνωστή -και άγνωστη- υφήλιο και ανδρώνεται διαπιστώνοντας πως η επαφή του με τους άλλους, με την εξουσία, το χρήμα και τον έρωτα, τον απομακρύνει από τον σωστό δρόμο. Ως μόνη λύτρωση του παρουσιάζονται στο τέλος η απομόνωση και η ευλάβεια, όταν απομένει μόνος σε ένα άγνωστο κι ερημικό νησί όπου βρίσκει επιτέλους τη γαλήνη.

Ποιος όμως ο λόγος να μπει κανείς στον κόπο να μεταφέρει από τα γερμανικά του 17ου αιώνα στη γλώσσα μας αυτό το παλιό, ογκώδες βιβλίο, του οποίου η πλοκή διαδραματίζεται την εποχή του Τριακονταετούς πολέμου;

Ένας πρώτος λόγος είναι ότι μέσα στο μυθιστόρημα αυτό αποτυπώνεται από έναν αυτόπτη μάρτυρα η ζωντανή εικόνα ενός κόσμου μακρινού και περασμένου. Ότι ο Γκριμελσχάουζεν στεγάζει στο βιβλίο του στοιχεία από τη δική του περιπετειώδη ζωή, από όσα έζησε ως παιδί ακόμη κατά τον Τριακονταετή πόλεμο, προσδίδει στις σελίδες του μιαν αυθεντικότητα που καμιά νεότερη μυθοπλασίαδεν είναι σε θέση να έχει, όπως δείχνουν οι απόπειρες αναπαράστασης της ίδιας εκείνης εποχής από τον Σίλλερ (Οι ληστές), τον Ντεμπλίν (Βάλλενσταϊν) ή τον Γκρας (Η συνάντηση στο Τέλγκτε).

Ένας άλλος είναι η σημασία του Σιμπλικίσιμου για τη μεταγενέστερη γερμανόφωνη λογοτεχνία, από τον Γκαίτε, τον Σίλλερ, τον Ζαν Πάουλ και τους ρομαντικούς έως τον Χέρμαν Έσσε, τη Μάνα Κουράγιο του Μπερτ Μπρεχτ, το Τενεκεδένιο Ταμπούρλο του Γκύντερ Γκρας και τον Άρνο Σμιτ.

Για εμένα υπήρχε όμως κι ένας ακόμη λόγος, που έχει να κάνει με την ίδια τη φύση του Σιμπλίκιου Σιμπλικίσιμου.Εκείνο που χαρακτηρίζει κατά τη γνώμη μου τη μεγάλη λογοτεχνία δεν είναι η ικανότητά της να συναρπάσει το ευρύ κοινό, αλλά να εκφράσει την ιδιαιτερότητα της ανθρώπινης κατάστασης μέσα από το πνεύμα της εποχής της. Πολλές είναι οι φωνές που μιλούν μέσα από τον Σιμπλικίσιμο για να συνθέσουν την αφήγηση: άλλοτε απευθύνεται στον «σπλαχνικό αναγνώστη» ο πρωταγωνιστής της πλοκής ως απλοϊκός παρατηρητής της κακίας και μωρίας του κόσμου, άλλοτε ως αδίστακτος πολεμιστής, τυχοδιώκτης κι ερωτύλος, άλλοτε ως ευλαβής αναχωρητής· ταυτόχρονα, υπό τη στέγη του ίδιου εγώ, ακούγεται η φωνή τού πότε ουδέτερου, πότε αυτοβιογραφικού, πότε διδακτικού ή σατιρικού αφηγητή• μερικές φορές, μάλιστα, είναι σαν να παρατηρούμε τον ίδιο τον συγγραφέα να μεριάζει το παραπέτασμα και να μας κρυφοκοιτάζει.
Αυτής της μορφής η πολυφωνία αποτελεί ένα μοναδικό χαρακτηριστικό για τη λογοτεχνία εκείνης της εποχής, εξαιρετικά νεωτερικό ως προς τη σύλληψή του. Η απουσία ενός σταθερού χαρακτήρα πίσω από το πρόσωπο του πρωταγωνιστή σαστίζει ακόμη και τον σημερινό αναγνώστη, υπηρετεί όμως απολύτως τους σκοπούς του συγγραφέα, που ήθελε να παραστήσει τον άνθρωπο της εποχής του ως άθυρμα της μεταιχμιακής ιστορικής συγκυρίας που βίωνε. Έτσι, παράλληλα με τη μορφή του αθώου Σιμπλίκιου, ξεδιπλώνεται μέσα στο ίδιο υποκείμενο μια προσωπικότητα περιστασιακά πολυμήχανη και δολερή, ένας μακρινός απόγονος του ομηρικού Οδυσσέα, που με εργαλεία τον δόλο και το ψέμα διάγει τον βίο του. Μόνο που η μήτις δεν έχει εδώ ως στόχο την επίτευξη κάποιου σκοπού, αλλά, αντιθέτως, αποτελεί μέρος του προβλήματος: η πανουργία του Σιμπλικίσιμου τον απομακρύνει από την πνευματική γαλήνη και την μακαριότητα.

Έτσι ζωντάνεψε για εμένα ο Σιμπλίκιος Σιμπλικίσιμος, ως ένας μακρινός συγγενής με σουσούμια που θυμίζουν τα δικά μας, που απαντώνται και στις μέρες μας. Η ψηλάφηση της ομοιότητας μέσα στο ξένο και μακρινό μάς επιτρέπει μερικές φορές να δούμε τη δική μας περιπέτεια με άλλα μάτια.

Η γλώσσα του Γκριμελσχάουζεν είναι μια βόρεια γερμανική κοινή διάλεκτος του 17ου αιώνα με διάσπαρτα λόγια στοιχεία. Ο σύγχρονος Γερμανός αναγνώστης δυσκολεύεται να διαβάσει το πρωτότυπο κείμενο. Δεν μου ταίριαζε να μεταφέρω το κείμενο στη κοινή Νεοελληνική που επικρατεί σήμερα. Προτίμησα να κατασκευάσω ένα ιδίωμα που να είναι κατανοητό, αλλά που να θυμάται (ή να θυμίζει) τη γλωσσική μας παράδοση –λαϊκή και λόγια- των τελευταίων αιώνων.

Το εγχείρημα ενέχει κινδύνους, αλλά δεν μου άρεσε περισσότερο κανένας άλλος τρόπος για να παίξω αυτόν τον ρόλο. Ελπίζω να είμαι πειστικός ηθοποιός. Αν όχι, συμπαθάτε με.

Γιάννης Κοιλής

Την εξαιρετική μετάφραση και ανάπλαση του κειμένου Σιμπλίκιος Σιμπλικίσιμος του Hans Jakob Christoffel von Grimmelshausen, έκανε μετά από πολυετή έρευνα και εργασία ο Γιάννης Κοιλής. Η κυκλοφορία τού βιβλίου εγκαινίασε την επανεκκίνηση της ιστορικής Λευκής Σειράς των Εκδόσεων Εξάντας (σελ.: 864, τιμή: 25,00 €).

Ο Γιάννης Κοιλής εργάζεται σήμερα ως δάσκαλος στη Γερμανική Σχολή Αθηνών. Γεννήθηκε το 1963 στη Θήβα και πέρασε τα πρώτα παιδικά χρόνια του στην Ελλάδα και τη Δυτική Γερμανία. Αποφοίτησε από το Λύκειο στη Θήβα. Στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα Μαθηματικών και Φυσικής (Πανεπιστήμιο Ουλμ), απέκτησε πτυχίο Παιδαγωγικής (Παιδαγωγική Ακαδημία Ηρακλείου), πτυχίο Κοινωνιολογίας (Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Βερολίνου) και παρακολούθησε μαθήματα Κινηματογράφου (Ακαδημία Κινηματογράφου Βερολίνου).Από το 1990 έως το 1995 ήταν υπότροφος του Ιδρύματος Άρνο Σμιτ. Η διπλωματική του εργασία για την αποπεράτωση των βασικών σπουδών του στην Κοινωνιολογία είχε ως αντικείμενο την ανάλυση κινηματογράφου. Από το 1987 έως σήμερα ασχολείται με τη μετάφραση και επιμέλεια λογοτεχνικών και θεωρητικών βιβλίων από τη γερμανική και την αγγλική γλώσσα (εκδόσεις Γράμματα, Κριτική, Οδυσσέας, Οξύ, Εστία, Εξάντας). Έχει μεταφράσει έργα των Τόμας Μαν, Γκύντερ Γκρας, Άρνο Σμιτ, Βίλχελμ Χάουφ, Μαξιμίλιαν Κλίγκερ και Καρλ Κερένυι. Στον κινηματογράφο εργάστηκε ως ερευνητής, βοηθός μοντέρ, βοηθός σκηνοθέτη και ηθοποιός (Δημήτρης Μαυρίκιος, Πάνος Παπαδόπουλος, Γιώργος Λουίζος, ταινίες της Ακαδημίας Κινηματογράφου Βερολίνου). Παράλληλα και περιστασιακά, γράφει και σκηνοθετεί θεατρικά έργα για μαθητές σχολείου και για ενηλίκους. Από το 2005 έως το 2012 δίδαξε σε δημόσια δημοτικά σχολεία στη Θήβα και στην Αττική.

Πώς μπερδευτήκαν, πες μου πώς, έτσι τα παραμύθια;

ΜΑΚΗΣ ΤΣΙΤΑΣ

 Το μπέρδεμα των παραμυθιών
 (τραγούδι για γυναικεία φωνή)

 Οι νάνοι ήτανε οχτώ,
 τα γουρουνάκια δύο
κι ο βασιλιάς ο Βάτραχος
τα πήγαινε σχολείο.

Φόραγε κίτρινο σκουφί
η Κοκκινοσκουφίτσα
και λύκο δε συνάντησε,
μονάχα μια νυφίτσα.

Πώς μπερδευτήκαν, πες μου πώς,
έτσι τα παραμύθια
και ψάχνουν τώρα τα παιδιά
 να βρουν ποια είν΄η αλήθεια;

Παντρεύτηκε ο Πινόκιο
με τη Μικρή Γοργόνα
και ζούνε σε διώροφο
κοντά στον Μαραθώνα.

Πώς μπερδευτήκαν, πες μου πώς,
έτσι τα παραμύθια
και ψάχνουν τώρα τα παιδιά
 να βρουν ποια είν΄η αλήθεια;


.:BiblioNet : Τσίτας, Μάκης

Γιατί δεν πρέπει να τρώμε βράδυ

Θα ονειρεύομαι νηστική

Τώρα το στολίζουμε και ανάποδα. Για να είμαστε μονδέρνοι. Βαυαροί, προτεστάντες και μονδέρνοι. Ιδού, Κύριε, ο Νεοέλλην σου!

30.12.2017

 

Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών

 

Συντάκτης: 

Νόρα Ράλλη

 

Δεν ξανατρώω βράδυ. Το αποφάσισα μόλις. Ξεπιτάω όλη τη μέρα (ηπειρώτικο είναι αυτό, «ξεπίτησε το παιδί, βάλτε του να φάει», έλεγε η γιαγιά μου... το λέει ακόμα δηλαδή), τρώω γυρίζοντας σπίτι αργά, βαραίνω και αρχίζει το μυαλό και φέρνει σβούρες εφιαλτικές. Προχθές είδα, λέει, πως ο μικρός από το «Μόνος στο σπίτι» στέφθηκε «τελευταίος αυτοκράτορας». Και πριν προλάβει να χαρεί τον θρόνο του, κατέφθασε ο Τραμπ με στολή Αϊ-Βασίλη και του διάβασε, για να κοιμηθεί, τη Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Ντίκενς παραλλαγμένη, όπου στο τέλος ο Εμπενίζερ Σκρουτζ γίνεται ακόμα πιο πλούσιος και ζει αυτός καλά και οι άλλοι χειρότερα. Και ο μικρός τρόμαξε και άρχισε να κλαίει και τα πήρε ο Τραμπ και του έστειλε τη Θάτσερ να τον ησυχάσει. Και έμεινε ο θρόνος άδειος και κατσικώθηκε ο τυπάς πάνω του και δεν έλεγε να φύγει.
Τι τον τράβαγαν από τις γενειάδες, τι από τα σκουφιά, τίποτα αυτός. Και αποφάσισε, λέει, ως νέος αυτοκράτωρ, να κάνει την πέμπτη σταυροφορία: έβγαλε τα κόκκινα, ήπιε μια κρύα Κόλα Κόλα, ντύθηκε ιππότης της Αποκαλύψεως (τη στολή τού τη δάνεισε ο Μαρκουλάκης, που τη φύλαγε για το συνέδριο της Ν.Δ.) και πήγε να πάρει την Ιερουσαλήμ από τους άπιστους. Και κει που ήταν στα τείχη, πετάγεται ο Μαρξ ντυμένος σπάιντερμαν για να τα υπερασπιστεί και κάπου εκεί, μεταξύ παραζάλης, ιπποσύνης και κομμουνιστικής παραφροσύνης, ξύπνησα.
Γίνομαι έξω φρενών όταν σπαταλώ το υποσυνείδητό μου για να ονειρεύομαι αηδίες (που λέει και η Μαφάλντα). Τέρμα το βραδινό φαγητό - χίλιες φορές νηστική, παρά αυτό το φαντασιακό παρανάλωμα. Δεν μας φτάνουν στον ξύπνιο μας, έρχονται και στον ύπνο μας τώρα, όλοι μαζί συμπούρμπουλο, και ροκανίζουν συνειδητά και ασυνείδητα, σαν τους καλικαντζάρους.
Άλλοι αδικημένοι του κόσμου τούτου και δαύτοι. Οι πρώτοι προλετάριοι! Όλο τον χρόνο χύνουν ιδρώτα, πετσοκόβοντας το δέντρο της ζωής και τελευταία στιγμή ο κόπος τους πάει χαράμι. Πού πάει η υπεραξία του εργάτη; Πόσοι επωφελούνται του σισύφειου κόπου τους; Ποιοι διαβάλλουν το όνομά τους;
Τι κατσικοπόδαρους τους λένε, τι σκαρκατζούλια, τι κακανθρωπίσματα, τι κατρουλήδες, σταχτιάδες, κουτσούς, στραβούς, ξεπλατισμένους και μονόφθαλμους, τι το χάλι τους το μαύρο και το άραχλο (μ' αυτές τις περιγραφές, κάπου πάει το μυαλό μου, αλλά ας μην πω και άλλη κακία πρωτοχρονιάτικα). Πως είναι, λέει, κακοί και πονηροί, πως σκορπίζουν το αλεύρι, πως χύνουν την τσανάκα με το γάλα. Μεταλλαγμένο είναι, κυρία μου, καλύτερα στο πάτωμα παρά στο στομάχι μας! Λέγεται μάλιστα πως είναι μαυριδεροί, με κόκκινα μάτια, κίτρινα δόντια, μυτερά αυτιά, τραγίσια πόδια, χέρια σαν της μαϊμούς και τριχωτό όλο τους το σώμα. Μα κάπως έτσι δεν περιέγραφαν και τους κομμουνιστές στην αντίσταση και τον εμφύλιο ή έχω μάθει λάθος την ιστορία «των νικητών»;
Μεγάλες αδικίες διαπιστώνω στα έθιμα Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς και πολύ στενοχωριέμαι...
Αμ το έλατο; Τον στολισμό του ενεπνεύσθη ο Μαρτίνος Λούθηρος, ο πρωτεργάτης της Μεταρρύθμισης, που 500 χρόνια πριν και ακριβώς, εγκατέστησε τον προτεσταντισμό στις καπιταλιστικές μας ηθικές αρχές και το στολισμένο έλατο στις καταναλωτικές μας εφησυχασμένες συνειδήσεις. Στην Ελλάδα, δε, το έφερε ο άλλος πρωτεργάτης της επανάστασης, Αθηναίος πάππου προς πάππον, εγγόνι του Κολοκοτρώνη, τρισέγγονο του Παλαιολόγου και άμεσος απόγονος του Περικλή, ο Βαυαρός Οθων - πρώτος βασιλέας της ελεύθερης Ελλάδας! Βλέπεις, οι Βαυαροί ακόλουθοι του νεαρού βασιλιά έφεραν μαζί τους το έθιμο για να νιώθουν σαν το σπίτι τους τα παιδιά. Το πρώτο χριστουγεννιάτικο δέντρο στολίστηκε στα βασιλικά ανάκτορα του Ναυπλίου και αργότερα στην Αθήνα, από όπου άρχισε να διαδίδεται. Αρχικά με αργούς ρυθμούς, αλλά τελικά, τσούκου τσούκου, λάου λάου, ήρθε και καθιερώθηκε στις παραδόσεις του λαού.
Τώρα το στολίζουμε και ανάποδα. Για να είμαστε μονδέρνοι. Βαυαροί, προτεστάντες και μονδέρνοι. Ιδού, Κύριε, ο Νεοέλλην σου!
... Ορίστε. Ταράχτηκα πάλι. Ούτε στον ύπνο ούτε στον ξύπνιο μου δεν βρίσκω ησυχία! Τίποτα, τίποτα. Δεν ξανατρώω βράδυ. Ούτε ξαναγράφω πρωί. (Απεφασίσθη και υπεγράφη εν έτει 2017... στο φεύγα.)

Θερμοκρασία σώματος: Γιατί κρυώνω όταν οι άλλοι ζεσταίνονται;

Η ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε τις αλλαγές θερμοκρασίας είναι απαραίτητη για την επιβίωσή μας. Μικρές αλλαγές στη θερμοκρασία του πυρήνα μας μπορεί να έχουν επιζήμιες επιπτώσεις, θέτοντας μας τον κίνδυνο θερμοπληξίας το καλοκαίρι ή υποθερμίας το χειμώνα.
Για να διατηρήσουμε σταθερή τη θερμοκρασία του σώματος, ο οργανισμός μας έχει αναπτύξει εξελιγμένους μηχανισμούς για την ανίχνευση και την ανταπόκριση στις διακυμάνσεις της θερμοκρασίας.
Τα νεύρα στο δέρμα μας είναι η πρώτη μας “γραμμή άμυνας”. Ανιχνεύουν τις αλλαγές στη θερμοκρασία και μεταδίδουν αυτές τις πληροφορίες στον εγκέφαλο.
Ωστόσο, η αντίληψη του καθενός μας για το κρύο είναι πολύ υποκειμενική. Γιατί μερικοί άνθρωποι αρχίζουν να τρέμουν έστω και με μικρή πτώση της θερμοκρασίας, ενώ άλλοι δεν κρυώνουν καθόλου;
Τι συμβαίνει όταν νιώθουμε κρύο;
Μόλις ο εγκέφαλος ενημερωθεί για μια πτώση της θερμοκρασίας, στέλνει σήματα στα αιμοφόρα αγγεία για να περιορίσουν τη ροή του αίματος στο δέρμα.
Η αγγειοσύσπαση στα δάκτυλα χεριών και ποδιών είναι μια αίσθηση που πολλοί ίσως έχετε προσέξει όταν αρχίζετε να κρυώνετε.
Εκτός από τον περιορισμό της ροής του αίματος στο δέρμα, αρχίζουμε να τρέμουμε. Αυτές οι ακούσιες, ρυθμικές συστολές των μυών αυξάνουν την θερμότητα για να ζεστάνουμε το σώμα μας.
Αυτές οι φυσιολογικές αντιδράσεις ποικίλλουν από άτομο σε άτομο. Επομένως, τι επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο αντιδράει ο καθένας μας στο κρύο;
Τι ρόλο παίζει το σχήμα του σώματος στη θερμοκρασία του
Το μέγεθος μετράει... όταν μιλάμε για την αίσθηση του κρύου. Όσο μεγαλύτερο είναι το εμβαδόν σώματος ενός ατόμου, τόσο περισσότερη θερμότητα χάνει.
Αυτό είναι στενά συνδεδεμένο με το ποσοστό υποδόριου λιπώδους ιστού, δηλαδή το λίπος κάτω από την επιφάνεια του δέρματος. Το λίπος είναι ένα σπουδαίο μονωτικό υλικό. Όσο περισσότερο υποδόριο λίπος έχει ένα άτομο, τόσο καλύτερη είναι η μόνωση του σώματος στις αλλαγές της θερμοκρασίας.
Η διαφορά ανάμεσα στον τρόπο με τον οποίο οι άνδρες και οι γυναίκες ανταποκρίνονται στο κρύο οφείλεται εν μέρει στο σχήμα του σώματός τους.
Σκεφτείτε έναν άνδρα και μια γυναίκα με την ίδια σωματική μάζα και συγκρίσιμο εμβαδόν δέρματος. Επειδή η γυναίκα πιθανότατα θα έχει περισσότερο υποδόριο λίπος, θα είναι καλύτερα μονωμένη από το κρύο.
Από την άλλη, αν ένας άνδρας και μια γυναίκα έχουν την ίδια ποσότητα υποδόριου λίπους, η γυναίκα πιθανότατα θα έχει μεγαλύτερη επιφάνεια (εμβαδόν) επιδερμίδας, αλλά μικρότερη σωματική μάζα και θα χάσει θερμότητα πιο γρήγορα.
Θερμοκρασία σώματος: Τι ρόλο παίζουν το φύλο και η ηλικία
Το φύλο παίζει ρόλο να παίξει και στο πως αντιδρούν τα άκρα μας στο κρύο. Η αγγειοσυστολή εκεί είναι πιο έντονη στις γυναίκες. Μάλιστα, υπάρχουν στοιχεία από μια μεγάλη μελέτη σε δίδυμα άτομα, που δείχνουν ότι τα κρύα δάχτυλα χεριών και ποδιών οφείλονται, εν μέρει, στα γονίδιά μας.
Οι διακυμάνσεις των ορμονών συμβάλλουν επίσης στο πώς νιώθουμε το κρύο. Οι αντιδράσεις των γυναικών στο κρύο ποικίλλουν κατά τη διάρκεια των εμμηνορροϊκών τους κύκλων. Στους άνδρες, τα υψηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης μπορεί να μειώσουν την ευαισθησία τους στο κρύο, όταν απευαισθητοποιείται ενός από τους κύριους υποδοχείς θερμότητας στο δέρμα, με την ονομασία TRPM8.
Από την ηλικία των 60 ετών και μετά, η ικανότητα του οργανισμού μας να διατηρεί την θερμότητα και να αισθάνεται το κρύο αρχίζει να μειώνεται.
Οι ηλικιωμένοι, επίσης, δεν αρχίζουν να τρέμουν προτού η θερμοκρασία πέσει πολύ χαμηλά, εν αντιθέσει με τους νεότερους. Έτσι δεν θερμαίνεται το σώμα τους μέσω της σύσπασης των μυών που αναφέραμε παραπάνω.
Θερμοκρασία σώματος: Πώς να συνηθίσετε το κρύο
Όταν τα σώματά μας εκτίθενται επανειλημμένα σε χαμηλές θερμοκρασίες, τελικά “αυτο-ρυθμίζονται”. Αλλά δεν μιλάμε να βγαίνετε στο κρύο για 5 λεπτά κάθε φορά την ημέρα, ενώ την υπόλοιπη μέρα είστε κουκουλωμένοι δίπλα στην σόμπα!
Πολλοί κάτοικοι σε πολικές περιοχές έχουν λιγότερο έντονη αντίδραση στο κρύο. Εξακολουθούν να τρέμουν και να περιορίζουν τη ροή του αίματος στο δέρμα, αλλά σε μικρότερο βαθμό.
Υπάρχουν δύο άλλοι τρόποι με τους οποίους ο οργανισμός μπορεί να προσαρμόζεται στις χαμηλές θερμοκρασίες:

• Η αύξηση της μεταβολικής παραγωγής θερμότητας
• Η διατήρηση της θερμότητας

Ο τρόπος με τον οποίο ένα άτομο θα αντιδράσει στην επαναλαμβανόμενη και πολύωρη έκθεση στο κρύο, ενδεχομένως να οφείλεται στην έκταση της απώλειας θερμότητας από το σώμα. Αλλά υπάρχουν ακόμα πολλά που οι ερευνητές δεν γνωρίζουν για το πώς αισθάνονται και προσαρμόζονται τα σώματά μας στις χαμηλές θερμοκρασίες.
Έτσι, εάν τείνετε να νιώθετε ότι κρυώνετε συχνά, μπορείτε να δοκιμάσετε να περάσετε λίγο χρόνο έξω για να δημιουργήσετε μια ανοχή. Ή, φορέστε γάντια, ζεστές κάλτσες και σκούφο, ώστε να καλύψετε τα άκρα σας, που είναι και το σημαντικότερο στην απώλεια θερμότητας από το σώμα.
Πηγές:1.iatropedia.gr
2. medicalnewstoday.com