Η μπαλάντα του Ήλιου και της Σελήνης
Θα 'θελα να σας διηγηθώ μια αρχαία ιστορία
για κάποιο λόγο σας καλό να γίνει η αφορμή
όχι για τίποτε ήρωες που φάγαν τα θηρία,
μα κάτι απλό και πλούσιο μαζί.
Κι είναι ιστορία έρωτα και μανιασμένου πάθους
τέτοιου που δεν εγνώρισε η ανθρώπινη φυλή
μα το παράφορο αίσθημα μέγα θεωρείται λάθος
αν δεν το συνοδεύει η λογική.
Ήλιο τον νέο λέγανε, τη νεαρά Σελήνη
που μυθική είχε ομορφιά,
μα η κοινωνία τον έρωτα ν' ανθίσει δεν αφήνει
κι όλοι να τους χωρίσουνε βαλθήκανε με βια.
Της νύφης πιάνουν τους γονιούς και του γαμπρού το σόι,
τους βάλαν λόγια φθονερά για τους δυο εραστές,
ο Ήλιος λέει δε θα 'κανε για το αρχοντολόι
για του σπιτιού η Σελήνη τις δουλειές.
Μα ο θεός ο σπλαχνικός τ' άδικο δεν αφήνει
κι απάλλαξε τους νέους απ' τα ανθρώπινα δεσμά,
άστρο τον Ήλιο έκανε, φεγγάρι τη Σελήνη,
θαρρώ πως είν' ακόμα εκεί ψηλά.
Και συναντιούνται στα κλεφτά λίγο μετά τη δύση
για ένα φιλί στα πεταχτά,
μα ο Ήλιος βλέπεις δεν μπορεί μόνη να την αφήσει
κι ολονυχτίς φωτίζει την ξανθή της ομορφιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου