Nationalism, technology and the Olympics
The Olympic Games have turned into a competition between nations, rather than individuals, writes George Friedman.
George Friedman is an internationally recognised geopolitical forecaster, New York Times best-selling author and the Founder and Chairman of Geopolitical Futures, a global analysis company.
The Olympics have begun in Brazil. The games were greeted by massive demonstrations by Brazilians. With Brazil facing hard economic times, many thought that spending more than $12 billion hosting the games was outrageous. The demonstrators felt there were better uses for the money. Supporters argued it would add to Brazil’s worldly luster.
The Olympics of ancient Greece focused on the individual athletes. Spectators knew which city the participants came from, I assume. Still, the glory went to the athlete, and it was his tale that was told. The stories and poems of sacrifice and triumph carried the memory of the contest. That was the only way for those who were not present to know what happened.
The stadiums and crowds were small, but the memories remain after 2,500 years. In the modern age, we try to remember through technology. Yet, the sheer mass of data can hide what is important. There are scant records of ancient Greece, but we remember its Olympics. Conversely, we forget things that happened a month ago.
It was this collective memory of something extraordinary that caused the Olympics to be resurrected in 1896 in Athens, Greece. But there was a fundamental difference between the ancient and modern games. The athletes no longer stood alone. They were part of teams, and the teams represented nations.
The modern games as a test between nations
Since the start of the modern Olympics, the glory and the sorrow were not simply the property of the athletes, but of the nations that competed. It was cast not as a trial of men (and later women), but a competition between nations. Victory was measured by a collective count of the medals won. Nations with more medals saw themselves – and were seen – as possessing some virtue other nations lacked.
The nationalisation of sports changed the games profoundly. In a strange way, victory validated a nation. This is seen from 1896 onward, but it was the 1936 Berlin Olympics that definitively transformed the games into a national and ideological contest.
Hitler wanted the games to show German superiority. When German boxer Max Schmeling knocked out Joe Louis, Nazi propaganda chief Joseph Goebbels wrote, “Schmeling’s victory was not only sport. It was a question of prestige for our race.”
When American track and field athlete Jesse Owens won four gold medals, Hitler left the stadium. Americans saw the victory as destroying the Nazi myth of white supremacy and a celebration of their country.
Owens’ victory demonstrated the abilities of a man far more than of a nation. As a black man, Owens had a troubled and complex relationship with his country. Yet, in his victory was the story of American greatness and tolerance, not of the price Owens paid to make his way onto the American team. His story became a validation of America.
We remember the 1936 Olympics and Jesse Owens as a test between Nazi Germany and the United States.
The prestige of hosting the Olympics
The 1936 games started another dynamic. Hitler wanted the Berlin Olympics to demonstrate Germany’s ability to stage a stunning pageant. For Hitler, hosting the games was a testament to Germany’s recovery. The more impressive the games’ venues, the greater the prestige they lent Germany.
This set in motion something completely alien from the original games—nations would now compete for the right to host the games. The event became a form of honor combined with conspicuous consumption. Being chosen meant that you were deemed capable of hosting a lavish event.
Host countries obsess over holding ever more lavish events, but not for the sake of the games. Greek Olympians wrestled in the dirt. Now, host countries create an impressive show for the sake of national pride. It is not clear why a nation should be proud that it can stage the grandest party. Yet, it has become so.
The opening and closing ceremonies have now become more important than the athletics. During these ceremonies, the nations parade and carry their flags, and the athletes are dressed in uniforms. Each nation dips its flag as it passes the host flag.
(I must confess to irrational pleasure at the fact that the American flag does not dip because, by tradition, it dips to no foreign flag. Bad manners are elevated to national pride.)
When a gold medal is won, the athlete stands on a pedestal, and the national anthem is played. The victory of the athlete is the victory of the nation.
How technology has changed the games
All of this is amplified by technology. The Greeks couldn’t have staged such an extravaganza. Nor could it be watched live around the world. Today, there is no need for tales or poems, you can see most of it on television. Not everything, of course. There are just too many preliminaries and obscure sports.
The network that buys the rights to broadcast the games must, quite reasonably, cover what the audience wants to see. Today, it is no longer possible to grasp the whole story. The event has grown staggeringly beyond a human scale. Technology can only capture and transmit so much. For most sports, only the finals are broadcast. Yet, some of the greatest individual dramas unfold during earlier trials, as the young confront the accomplished, and the guard sometimes changes in the process.
Obviously, the Olympics would not exist in this form without money, and the money flows from the national networks covering the games. There is a great deal of money to be made from selling advertising time. I have absolutely no objection to making money. But it is this need to focus on the popular events that hides much of the drama from us.
The Olympics are now driven by nationalism, ideology, technology, and commerce. All are legitimate, but their impact on the athletes is startling. It begins with the athletes’ training. The wealthy nations, and those who believe they will gain prestige from victory, take their best and lead them through an industrial training process. The athletes are imbued with a sense of national honor and personal possibilities that will flow from victory. Then, since most will not win a medal or even reach the finals, a private tragedy is played out.
The Olympics have become precisely what the Greeks couldn’t make them… and didn’t want to. It is such a vast undertaking that the “agony of defeat” – the inner struggle referred to by the Greek term agonists – is not lost, but hidden. Most of the athletes’ stories are rarely shared with the audience.
The measure of a nation?
The Olympics have become a national rather than individual event. Hosting the event is not an act of hospitality but national pride. It must be grand, expensive, crush the city’s budget, and enrich a network. The desire to see people with great strength, when combined with a global technology, hides more than it reveals.
I will never forget the 1980 “miracle on ice” at Lake Placid when the United States played the Soviet Union in hockey. A team of American amateurs took on Russia’s best and defeated them. The US had lost the Vietnam War. Inflation and unemployment were running above 10%. Mortgage rates on home loans stood at 18%. The United States was in decline, and the Soviets were invincible. Yet, we beat them in ice hockey.
To those who remember, it was an extraordinary moment. Many of us – and I mean many – viewed this as a pivotal event where the United States demonstrated its will to win, to retrieve what it had lost. We showed the Soviets and the world that we would not “go gentle into that good night.”
In reality, this thinking was insane. First, the US was not a declining nation. Second, the Soviets weren’t invincible. And finally, it was just a hockey game. It was not the measure of our nation but of the skills of the athletes. They didn’t represent us. They represented themselves. Their victory and the Soviets’ defeat said absolutely nothing about either country. It said everything about the hockey players.
Technology and commerce may hide much of the Olympics, but it is nationalism and ideology that hides the most. When I recall the miracle on ice, I still glow inside and believe it was a moment of resurrection. But I honestly can’t remember the name of a single player on the American team. It is as if the athletes were merely a backdrop in my fantasy.
I have lost the real meaning of the miracle, if I ever knew it. And that is what the Olympics have become.
_________________________
Ο εθνικισμός, η τεχνολογία και οι Ολυμπιακοί Αγώνες
Παρασκευή, 19 Αυγούστου, 2016
του Τζορτζ Φρίντμαν *
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν μετατραπεί σε ανταγωνισμό μεταξύ των εθνών, και όχι των αθλητών, γράφει ο Τζορτζ Φρίντμαν, συγγραφέας και αρθρογράφος των New York Times.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην αρχαία Ελλάδα είχαν στο επίκεντρό τους τον μεμονωμένο Αθλητή. Οι θεατές ήξεραν βέβαια από ποια πόλη προέρχονταν οι συμμετέχοντες, αλλά η δόξα πήγαινε στον αθλητή, όπως φαίνεται από τις ιστορίες και τα ποιήματα της εποχής. Αυτή ήταν άλλωστε και η μόνη πηγή της γνώσης μας. Τα γήπεδα και τα πλήθη ήταν μικρά, αλλά οι μνήμες παραμένουν μετά από 2.500 χρόνια. Στη σύγχρονη εποχή, προσπαθούμε να μαθαίνουμε και να θυμόμαστε μέσω της τεχνολογίας. Ωστόσο, η μάζα των δεδομένων μπορεί να κρύψει αυτό που είναι σημαντικό. Μπορεί να υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία από την Αρχαία Ελλάδα, αλλά θυμόμαστε τους Ολυμπιακούς Αγώνες της. Αντίθετα, σήμερα ξεχνάμε πράγματα που συνέβησαν πριν από ένα μήνα.
Αυτή η συλλογική μνήμη ήταν που οδήγησε στην αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων το 1896 στην Αθήνα. Αλλά σήμερα υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά μεταξύ των αρχαίων και των σύγχρονων αγώνων. Οι αθλητές δεν είναι πλέον μόνοι. Είναι μέρος των ομάδων και οι ομάδες εκπροσωπούν τα έθνη.
Από την έναρξη των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, η δόξα και η θλίψη δεν ήταν απλά θέμα των αθλητών, αλλά και των εθνών που διαγωνίστηκαν. Είναι ανταγωνισμός μεταξύ των εθνών. Η νίκη προσμετράται στα κράτη. Η εθνικοποίηση των αθλητών άλλαξε τους αγώνες. Με ένα περίεργο τρόπο, η νίκη κατακυρώνεται στο έθνος. Ιδιαίτερα μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου του 1936 εντάθηκε ο εθνικός και ιδεολογικός διαγωνισμός.
Ο Χίτλερ ήθελε τους αγώνες για να δείξει τη γερμανική υπεροχή. Όταν ο Γερμανός πυγμάχος Μαξ Σμέλινγκ έριξε νοκ- άουτ τον Τζόε Λιούις, ο επικεφαλής της ναζιστικής προπαγάνδας Γκέμπελς είπε ότι «η νίκη του Σμέλινγκ δεν αφορά μόνο τον αθλητισμό. Ήταν ένα ζήτημα γοήτρου για τη φυλή μας».
Όταν ο Αμερικανός σπρίντερ Τζέσε Όουενς κέρδισε τέσσερα χρυσά μετάλλια, ο Χίτλερ έφυγε από το γήπεδο. Οι Αμερικανοί είδαν τη νίκη ως καταστροφή του ναζιστικού μύθου της λευκής υπεροχής.
Ο Όουενς απέδειξε τις ικανότητες ενός ανθρώπου πολύ περισσότερο από ό,τι ενός έθνους. Ως ένας έγχρωμος άνδρας. Αν και είχε μια ταραγμένη και πολύπλοκη σχέση με τη χώρα του, η νίκη του ερμηνεύτηκε ως ιστορία του αμερικανικού μεγαλείου αλλά και της ανεκτικότητας.
Το κύρος της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων
Ο Χίτλερ ήθελε επίσης τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου για να αποδείξει την ικανότητά της Γερμανίας να διοργανώνει ένα εντυπωσιακό θέαμα. Για τον Χίτλερ, η διοργάνωση των αγώνων ήταν μια απόδειξη για την ανάκαμψη της Γερμανίας. Πίστευε ότι όσο πιο εντυπωσιακοί είναι οι Αγώνες, τόσο μεγαλύτερη θα ήταν η αίγλη της Γερμανίας.
Σήμερα τα κράτη ανταγωνίζονται σκληρά για το δικαίωμα να φιλοξενήσουν τους αγώνες. Η εκδήλωση έγινε μια μορφή τιμής σε συνδυασμό με την επιδεικτική επίδειξη. Η επιλογή μιας πόλης σημαίνει ότι κρίνεται ικανή να φιλοξενήσει μια πλούσια διοργάνωση.
Οι χώρες υποδοχής προσπαθούν να φτιάξουν εντυπωσιακές εγκαταστάσεις αλλά όχι για χάρη των αγώνων. Οι αρχαίοι Έλληνες Ολυμπιονίκες πάλευαν στο χώμα. Τώρα, οι χώρες υποδοχής δημιουργούν ένα εντυπωσιακό θέαμα για χάρη της εθνικής υπερηφάνειας. Δεν είναι σαφές γιατί ένα έθνος πρέπει να είναι υπερήφανο ότι μπορεί να οργανώσει τους εντυπωσιακότερους αγώνες. Ωστόσο, αυτό ισχύει.
Οι τελετές έναρξης και λήξης έχουν γίνει πλέον πιο σημαντικές από τους ίδιους τους αγώνες. Όταν ένας αθλητής κερδίζει ένα χρυσό μετάλλιο στέκεται στο βάθρο και ακούγεται ο εθνικός ύμνος της χώρας του. Η νίκη του αθλητή είναι η νίκη του έθνους του.
Πώς η τεχνολογία έχει αλλάξει τα παιχνίδια
Όλα αυτά ενισχύονται με την τεχνολογία. Οι Έλληνες δεν θα μπορούσαν να έχουν κάνει μια τέτοια υπερβολή. Ούτε θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν ζωντανά τους αγώνες από τις πόλεις τους. Σήμερα, δεν υπάρχει καμία ανάγκη για ιστορίες ή ποιήματα, αφού μπορούμε να δούμε το μεγαλύτερο μέρος των αγώνων από την τηλεόραση. Το δίκτυο που αγοράζει τα δικαιώματα μετάδοσης των αγώνων πρέπει, εύλογα, να καλύπτει ό,τι το κοινό θέλει να δει. Σήμερα, δεν είναι πλέον δυνατόν να γίνει κατανοητή η όλη ιστορία. Η εκδήλωση έχει υπερβεί απίστευτα την ανθρώπινη κλίμακα. Η τεχνολογία μπορεί μόνο να συλλάβει και να μεταδώσει τις εικόνες.
Προφανώς, οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν θα υπήρχαν σε αυτή τη μορφή χωρίς χρήματα, και τα χρήματα ρέουν στα τηλεοπτικά δίκτυα που καλύπτουν τους αγώνες από την πώληση διαφημιστικού χρόνου.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες καθοδηγούνται πλέον από τον εθνικισμό, την ιδεολογία, την τεχνολογία, και το εμπόριο. Όλα είναι νόμιμα, αλλά ο αντίκτυπός τους στους αθλητές είναι εντυπωσιακός. Τα πλούσια έθνη, και αυτοί που πιστεύουν ότι θα κερδίσουν κύρος από τη νίκη, έχουν αναγάγει την προετοιμασία των αθλητών σε βιομηχανία. Οι αθλητές διαποτίζονται με μια αίσθηση εθνικής τιμής που θα προκύψει από τη νίκη. Στη συνέχεια, δεδομένου ότι οι περισσότεροι δεν θα κερδίσουν ένα μετάλλιο ή ακόμα να φτάσουν στον τελικό, ζουν πολλές φορές μια προσωπική τραγωδία.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν γίνει ακριβώς αυτό που οι Έλληνες δεν θα μπορούσαν και δεν θα ήθελαν να γίνουν. Είναι μια τέτοια μεγάλη επιχείρηση που η «αγωνία της ήττας» -η εσωτερική πάλη που αναφέρεται στον ελληνικό όρο αγωνιστές- δεν χάνεται, αλλά κρύβεται. Οι περισσότερες από τις ιστορίες των αθλητών σπανίως μοιράζονται με το κοινό.
Το μέτρο ενός έθνους;
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν γίνει ένα εθνικό και όχι ένα προσωπικό μεμονωμένο γεγονός. Η διοργάνωση της εκδήλωσης δεν είναι μια πράξη φιλοξενίας αλλά και εθνικής υπερηφάνειας. Πρέπει να είναι μεγάλη, ακριβή, ίσως και να συντρίψει τον προϋπολογισμό της πόλης για να πλουτίσει ένα δίκτυο.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το «θαύμα στον πάγο» το 1980 στο Λέικ Πλάσιντ, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες έπαιξαν χόκεϊ με τη Σοβιετική Ένωση. Μια ομάδα Αμερικανών ερασιτεχνών νίκησε τους καλύτερους αθλητές της Ρωσίας. Οι ΗΠΑ είχαν χάσει τον πόλεμο του Βιετνάμ. Ο πληθωρισμός και η ανεργία έτρεχαν πάνω από 10%, τα επιτόκια των στεγαστικών δανείων ήταν στο 18%. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν σε παρακμή και οι Σοβιετικοί εμφανίζονταν τότε ανίκητοι. Ωστόσο, εμείς τους νικήσαμε στο χόκεϊ επί πάγου.
Για όσους θυμούνται, ήταν μια εξαιρετική στιγμή. Πολλοί από εμάς -και εννοώ πολλοί- το είδαν αυτό ως ένα σημαντικό γεγονός με το οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες απέδειξαν τη βούλησή τους να κερδίσουν, να ανακτήσουν ό,τι είχε χαθεί. Στην πραγματικότητα, αυτή η σκέψη ήταν ανόητη. Πρώτον, οι ΗΠΑ δεν ήταν έθνος σε παρακμή. Δεύτερον, οι Σοβιετικοί δεν ήταν ανίκητοι. Και τελικά, ήταν απλά ένα παιχνίδι χόκεϊ. Δεν ήταν το μέτρο του έθνους μας, αλλά των δεξιοτήτων των αθλητών μας.
Η τεχνολογία και το εμπόριο μπορεί να κρύψουν πολλά από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά είναι ο εθνικισμός και η ιδεολογία που κρύβουν τα περισσότερα. Όταν θυμάμαι το θαύμα στον πάγο, ακόμα λάμπω μέσα μου και πιστεύω ότι ήταν μια στιγμή ανάτασης. Αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομα ούτε ενός παίκτη στην αμερικανική ομάδα. Είναι σαν οι αθλητές να είναι απλώς ένα σκηνικό στη φαντασία μου.
Έχω χάσει την πραγματική έννοια του θαύματος. Και αυτό είναι που έχουν χάσει και οι Ολυμπιακοί Αγώνες.
(*) Ο Τζορτζ Φρίντμαν, συγγραφέας και αρθρογράφος των New York Times, είναι αναλυτής γεωπολιτικής και ιδρυτής της έκδοσης Geopolitical Futures, η οποία πραγματεύεται τη μελλοντική πορεία του διεθνούς συστήματος. Υπήρξε επίσης ιδρυτής και επικεφαλής της Εταιρείας Πληροφοριών και Γεωπολιτικών Σχεδιασμών STRATFOR.
Πηγή: ΑΠΕ- ΜΠΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου