ΤΟ ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΙΑΣ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ιρλανδία: Τα «αμαρτωλά» Άσυλα της Μαγδαληνής ξανά στο προσκήνιο

tovima.gr: 02/05/2013

Στιγμιότυπο από την ταινία του Πίτερ Μούλαν, «Οι κόρες της Ντροπής» που αναφέρεται στα βασανιστήρια των κοριτσιών στα πλυντήρια -μοναστηριακά ιδρύματα

 

Στο προσκήνιο επανέρχονται τα «Aσυλα» ή «Πλυντήρια της Μαγδαληνής», ιδρύματα που λειτουργούσαν στην Ιρλανδία από τα μέσα της δεκαετίας του 1920 ως το 1996 υπό την διεύθυνση της Καθολικής Εκκλησίας, καθώς αναμένεται μια λεπτομερής έκθεση για τα βασανιστήρια στα οποία υποβάλλονταν οι τρόφιμες, αλλά και η απόφαση της κυβέρνησης για την αποζημίωσή τους - καθώς οι έγκλειστες μεταξύ άλλων εργάζονταν πολύ σκληρά και κυρίως αμισθί επί χρόνια.

Οι τρόφιμες αποτελούνταν από «προβληματικά» κορίτσια, άτομα με παραβατική ή ανήθικη συμπεριφορά, γυναίκες που είχαν σχέσεις εκτός γάμου, αλλά πολύ συχνά και θύματα βιασμών ή κακοποίησης, για να απομακρυνθεί η «ντροπή» από την οικογένεια. Εκτιμάται ότι περίπου 30.000 γυναίκες αναγκάστηκαν να πλένουν ρούχα χωρίς να πληρώνονται για φορείς που συμπεριλάμβαναν από τον ιρλανδικό στρατό ως και ξενοδοχεία. Τα Πλυντήρια διοικούνταν από τρία τάγματα καθολικών καλογραιών.

Το 2011, η Επιτροπή Κατά των Βασανιστηρίων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών διέταξε την ιρλανδική κυβέρνηση να συστήσει μία επιτροπή έρευνας για τη μεταχείριση της οποίας έτυχαν χιλιάδες ανήλικα κορίτσια και ανήλικες γυναίκες. Η ιρλανδική  κυβέρνηση κατήρτισε μία διατμηματική επιτροπή με επικεφαλής τον γερουσιαστή Μάρτιν Μακάλιζ, για να διαπιστώσει την εμπλοκή του κράτους στα Πλυντήρια. Πολλές από τις επιζούσες, που καταγγέλλουν φρικτή και άδικη κακομεταχείριση, απειλούν αν δεν αποζημιωθούν αν προβούν σε απεργία πείνας.

Χαρακτηριστική η περίπτωση της 60χρονης σήμερα Μορίν Σάλιβαν η οποία στάλθηκε σε ένα Πλυντήριο της Μαγδαληνής σε ηλικία 12 ετών. Ο πατέρας της είχε πεθάνει αφήνοντας τη μητέρα της χήρα με τρία παιδιά. Η Μορίν ισχυρίζεται ότι ο πατριός της την κακοποιούσε. Οι καλόγριες αντιλήφθηκαν το γεγονός και έπεισαν τη μητέρα της ότι η Μορίν θα πήγαινε σε ένα πολύ καλό σχολείο. «Δεν ξαναείδα τα βιβλία μου ποτέ. Με ανάγκαζαν να δουλεύω μέρα-νύχτα, επτά ημέρες την εβδομάδα και με μετονόμασαν σε Φράνσις. Τι σατανικό πράγμα. Δεν είχα κάνει τίποτα κακό. Ημουν ένα αθώο παιδί και μια καλόγρια μου είπε ότι μπορούσα να της εμπιστευτώ την ιστορία μου. Την εμπιστεύτηκα σαν ανόητη που ήμουν. Τουλάχιστον τώρα που κοιτάζω πίσω, το καταλαβαίνω», λέει η Σάλιβαν.

Οπως η ίδια μαρτυρά, η μέρα της ξεκινούσε πάντα στις έξι το πρωί και τελείωνε στις εννιά το βράδυ. Αναγκαζόταν να τρίβει πατώματα, να εργάζεται στο πλυντήριο και έπειτα να φτιάχνει ροζάρια και να πλέκει πουλόβερ. «Μου τα πήραν όλα: το όνομά μου, τα δικαιώματά μου ως παιδί να βγω έξω και να παίξω με άλλα παιδιά, το δικαίωμά μου να επικοινωνώ με τους άλλους» λέει με έμφαση. Και, όταν στα 16 της, και έπειτα από τόσα χρόνια σκληρής δουλειάς, ρώτησε αν θα έπρεπε να πληρώνεται της έβαλαν πέντε λίρες στην τσέπη και την πέταξαν στον δρόμο...

Ωστόσο, υπάρχουν ακόμη πιο πικρές ιστορίες. Η σκληρή και συχνά νοσηρή πραγματικότητα των Πλυντηρίων της Μαγδαληνής αποτυπώθηκε στην ταινία του Πίτερ Μούλαν (2002) με τίτλο «Οι κόρες της Ντροπής». Η ταινία καταγράφει την άφιξη των κοριτσιών στα ιδρύματα, τα οποία είναι μοναστήρια που κερδίζουν χρήματα ως πλυντήρια ρούχων, τις εμπειρίες τους εκεί και τους τρόπους τελικά που διαφεύγουν από εκεί. Πολλά από τα κορίτσια υφίστανται σεξουαλική παρενόχληση, σωματική και σεξουαλική κακοποίηση από τις καλόγριες και τον ιερέα του μοναστηριακού ιδρύματος.

Η ταινία αποτελεί δραματοποιημένη ιστορία που βασίζεται σε πραγματικές αφηγήσεις κοριτσιών που στάλθηκαν σε αυτά τα άσυλα. Μάλιστα, μία από τις πρώην τρόφιμες δήλωσε ότι παρά την σκληρότητα της ταινίας, η πραγματικότητα ήταν κατά πολύ χειρότερη.

*Σαν σήμερα το 1996 κλείνει το τελευταίο γυναικείο άσυλο της Ιρλανδίας ...