Ρούμπενς , "Ταρκίνιος και Λουκρητία" (1610)
___________________________
Πραγματικό "Θέατρο Εφαρμογής" τούτο το έργο του κορυφαίου Γάλλου δραματουργού Αντρέ Ομπέ. Εφαρμογής των καινούργιων θεατρικών αντιλήψεων που φανήκανε στις αρχές του αιώνα μας, με το βαθυστόχαστο καινοτόμο της θεατρικής λειτουργίας Έντουαρντ Γκόρντον Γκραιγκ, και προπάντων με τον αληθινό θεμελιωτή του ό,τι Νέου σήμερα υπάρχει στο θέατρο του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού - που κυριαρχεί, φυσικά, και στην Αμερική-, τον Ζακ Κοπώ.
Σαν ώριμος εκφραστής των ιδεών για ένα "Νέο Θέατρο" του δασκάλου αυτού όλων των μεγάλων θεατρικών λειτουργών του αιώνα μας, πρόβαλε, από το 1829, ο Αντρέ Ομπέ. Και το θέατρό του τόσο γνήσιο, που όχι μονάχα αποτελεί τη θεμελίωση ό,τι "πρωτοποριακού" σήμερα συντελείται στο σκηνικό χώρο, αλλά και συγκλονίζει - όπως σπάνια, δυστυχώς,συμβαίνει στο καινούργιο θέατρο - με την εσωτερική του, λιτή και απέριττη, ποίηση, που την ξανάφερε ο συγγραφέας αυτός στη σκηνή.
Εμπνευσμένο τούτο το δράμα απ΄το ομώνυμο ποίημα του Σαίξπηρ, "Ο βιασμός της Λουκρητίας" στην προσπάθειά του να μας δώσει κάτι το "ελισαβετιανό", μας μιλάει για τη διαιώνια προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, για την "ύβρη", που η βία ασκεί στα ανθρώπινα πεπρωμένα. Και συνταράζει τις συνειδήσεις.
____________________________
___________________________
Πραγματικό "Θέατρο Εφαρμογής" τούτο το έργο του κορυφαίου Γάλλου δραματουργού Αντρέ Ομπέ. Εφαρμογής των καινούργιων θεατρικών αντιλήψεων που φανήκανε στις αρχές του αιώνα μας, με το βαθυστόχαστο καινοτόμο της θεατρικής λειτουργίας Έντουαρντ Γκόρντον Γκραιγκ, και προπάντων με τον αληθινό θεμελιωτή του ό,τι Νέου σήμερα υπάρχει στο θέατρο του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού - που κυριαρχεί, φυσικά, και στην Αμερική-, τον Ζακ Κοπώ.
Σαν ώριμος εκφραστής των ιδεών για ένα "Νέο Θέατρο" του δασκάλου αυτού όλων των μεγάλων θεατρικών λειτουργών του αιώνα μας, πρόβαλε, από το 1829, ο Αντρέ Ομπέ. Και το θέατρό του τόσο γνήσιο, που όχι μονάχα αποτελεί τη θεμελίωση ό,τι "πρωτοποριακού" σήμερα συντελείται στο σκηνικό χώρο, αλλά και συγκλονίζει - όπως σπάνια, δυστυχώς,συμβαίνει στο καινούργιο θέατρο - με την εσωτερική του, λιτή και απέριττη, ποίηση, που την ξανάφερε ο συγγραφέας αυτός στη σκηνή.
Εμπνευσμένο τούτο το δράμα απ΄το ομώνυμο ποίημα του Σαίξπηρ, "Ο βιασμός της Λουκρητίας" στην προσπάθειά του να μας δώσει κάτι το "ελισαβετιανό", μας μιλάει για τη διαιώνια προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, για την "ύβρη", που η βία ασκεί στα ανθρώπινα πεπρωμένα. Και συνταράζει τις συνειδήσεις.
____________________________
Ο βιασμός της Λουκρητίας (1946)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου