Η βαρβατίλα ως πολιτική πρόταση
Οι Κρήτες είναι οι άνθρωποι που
αυτές τις μέρες δείχνουν συμπόνια στους πρόσφυγες, που κατεβαίνουν στις
πορείες, που δρουν πολιτικά, που αναγνωρίζουν και κοιτούν κατάματα τα
προτερήματα και τα ελαττώματά τους
Πολύς ντόρος έγινε με το βιντεοκλίπ του τραγουδιού «Να σταθώ στα πόδια μου», που μεταφέρει το μήνυμα αγανάκτησης της Κρήτης συνολικά προς τους πολιτικούς.
Η ευρεία κοινοποίησή του ήταν αρκετή για να σημειώσει περίπου 1,5 εκατομμύριο προβολές στο youtube. Και με αυτή την έννοια μάλλον ο στόχος των δημιουργών του επετεύχθη. Οχι όμως μόνο αυτός.
Επετεύχθη για άλλη μία φορά η προβολή της Κρήτης ως καρικατούρας, ως του τόπου όπου η βαριά παράδοση δίνει (για κάποιον ανεξήγητο λόγο) στους ανθρώπους το δικαίωμα να είναι περισσότερο θυμωμένοι με τους πολιτικούς απ’ ό,τι οι υπόλοιποι κάτοικοι της χώρας.
Ο πρωταγωνιστής του βίντεο, αψύς και αγριεμένος, έχει ακόμα λερωμένα τα χέρια του από το χωράφι, αλλά παρ’ όλα αυτά έχει προλάβει να φορέσει την παραδοσιακή φορεσιά με το μαύρο πουκάμισο, την κιλότα και τα στιβάνια.
Οταν στο καφενείο μπαίνει ο πολιτευτής αρνείται να δώσει το χέρι του, σηκώνεται απειλητικά εναντίον του, αλλά τελικά στήνει χορό παλικαρίσιο και με τα στιβάνια του ραγίζει το τσιμέντο.
Τελικά ο πολιτευτής φεύγει και στον δρόμο παθαίνει έμφραγμα, ενώ εκρήγνυται το πολυτελές του τζιπ!
Ποιητική αδεία όλα επιτρέπονται και περί καλλιτεχνικής ορέξεως... κολοκυθόπιτα. Το πρόβλημα αρχίζει από την προβολή του βίντεο ως «μηνύματος από την Κρήτη που στιγμάτισε αυτές τις εκλογές» και που «κάνει τους πολιτικούς να τρέμουν» κτλ.
Με το θάρρος (ίσως και την άγνοια κινδύνου) του ξενομπάτη, με τη ματιά του ανταποκριτή στο νησί κατά τα τελευταία έξι χρόνια και με την ευκαιρία της επαφής μου με τους ανθρώπους της Κρήτης, που μου δίνει αυτή η δουλειά, θα πω ότι ο χαρακτήρας του βίντεο δεν είναι ο μέσος Κρητικός και δυστυχώς δεν είναι ούτε ο «καλύτερος» Κρητικός.
Στην Κρήτη δεν υπάρχουν μόνο μαυροφορεμένοι, μονίμως θυμωμένοι μουσάτοι με στιβάνια. Αυτοί είναι η μειοψηφία.
Στην Κρήτη ζουν περίπου 700.000 άνθρωποι. Καθημερινοί άνθρωποι που πάνε το πρωί στο γραφείο ή στο χωράφι τους με τα κανονικά τους ρούχα και όχι με τις παραδοσιακές φορεσιές τους. Που δημιουργούν, που δουλεύουν στην Εφορία, στα ξενοδοχεία ή στο σουπερμάρκετ. Που έχουν τις ίδιες αγωνίες με τους υπόλοιπους κατοίκους αυτής της χώρας. Που πάνε τα παιδάκια τους στις παιδικές χαρές, που περιμένουν στη στάση για το λεωφορείο, που ψάχνουν στις αγγελίες για δουλειά. Επίσης, στην Κρήτη υπάρχουν και γυναίκες, για τις οποίες δεν περίσσεψε ούτε μισό πλάνο στο βίντεο.
Ολοι αυτοί παραμερίστηκαν για να μιλήσει με το αγριωπό του βλέμμα και πάλι ο μαυροπουκαμισάς με τα στιβάνια. Μια εικόνα που δυστυχώς συνδέεται πια (και) με την παραβατική συμπεριφορά στο νησί.
Ασφαλώς δεν φταίει ούτε η κρητική ενδυμασία ούτε η παράδοση της Κρήτης. Φταίει το γεγονός ότι το στιβάνι και το μαύρο πουκάμισο υιοθετήθηκαν άγαρμπα τα τελευταία χρόνια ως το... outfit της παρανομίας, δείχνοντας έλλειψη σεβασμού ακόμα και σε όσα συμβολίζουν για τους Κρητικούς τα συγκεκριμένα ρούχα.
Οσο για την πολιτική ταύτιση του βίντεο, ο χώρος που φαίνεται ότι βρήκε μεγαλύτερη έκφραση στα πλάνα του ήταν η Χρυσή Αυγή, αφού ήδη από τις πρώτες μέρες κυκλοφορίας του κοσμεί την ιστοσελίδα του κρητικού παραρτήματος της εγκληματικής οργάνωσης.
Σε ένα νησί που δεν έχουν στερέψει τα δάκρυα για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη, ο οποίος με κάτι τέτοιους παλικαράδες έμπλεξε, σε ένα νησί που αυτές τις μέρες κάνει πως δεν ακούει τον θρήνο για τον θάνατο του Στάθη Λαζαρίδη από τη φονική ενέδρα των παλικαράδων στα Ζωνιανά, σε ένα νησί που ακόμα ένα παιδί 15 χρονώ βρίσκεται στο νοσοκομείο ύστερα από ομαδική επίθεση και κακοποίηση από συνομήλικούς του σε χωριό στα νότια του Ηρακλείου, ίσως θα έπρεπε όλοι να είμαστε πιο προσεκτικοί με τα στερεότυπα που προβάλλουμε.
Η Κρήτη σήμερα αγωνίζεται να δώσει διαφορετική εικόνα από τα κλισέ που της φόρτωσαν. Οι καθημερινοί άνθρωποι της Κρήτης είναι εξίσου προβληματισμένοι, μα παρ’ όλα αυτά δεν πουλάνε μαγκιά και βαρβατίλα.
Είναι οι άνθρωποι που αυτές τις μέρες δείχνουν συμπόνια στους πρόσφυγες, που κατεβαίνουν στις πορείες, που δρουν πολιτικά, έστω και αν δεν είναι οργανωμένοι, που αναγνωρίζουν και κοιτούν κατάματα τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους.
Είναι οι άνθρωποι που μέσα στα μνημόνια στύβουν το μυαλό τους και δημιουργούν στον πρωτογενή τομέα, στο εμπόριο, στην τεχνολογία, στις τέχνες και αλλού. Και αυτοί δεν φορούν κατ’ ανάγκη στιβάνια, δεν είναι μόνιμα αγριωποί και δεν παίζουν λύρα από τα γεννοφάσκια τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου