gerontakos

«Έχω πει μερικές φορές στον εαυτό μου ότι αν υπήρχε μία μόνο πινακίδα στην είσοδο κάθε εκκλησίας που να απαγόρευε την είσοδο σε οποιονδήποτε με εισόδημα πάνω από ένα συγκεκριμένο ποσό , θα γινόμουν αμέσως χριστιανή» . Σιμόν Βέιλ, Γαλλίδα φιλόσοφος και πολιτική ακτιβίστρια (1909-1943)

Δευτέρα, Αυγούστου 31, 2015

Τα καλύτερα διηγήματα

Μιχαήλ Ζόσενκο: Ο λογοτέχνης

Διήγημα

Πηγή :ο αναγνώστης , στις 27 Αυγούστου, 2015

(Μετάφραση από τα ρωσικά

Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©).

Για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα τέτοιο συγγραφέα.
Ήταν μετά βίας εγγράμματος. Είναι αλήθεια ότι ήξερε ανάγνωση, έτσι κι έτσι, μετά δυσκολίας. Αν και σε ορισμένες μεγάλες λέξεις δυσκολεύονταν. Και με ορισμένα γράμματα, προφανώς, δεν ήταν εξοικειωμένος.
Είχε όμως τόσο άσχημο γραφικό χαρακτήρα, που από την πρώτη κιόλας στιγμή, τα έχασα, κοιτάζοντας το χειρόγραφό του. Ένας διάβολος μόνο ήξερε τι ήταν αυτό. Ήταν κάτι που έμοιαζε σα να ήταν χαραγμένο στο χαρτί, αλλά ήταν πολύ δύσκολο να καταλάβεις τι έλεγε.

Έμεινα με το στόμα ανοιχτό, τρόμαξα μάλιστα, όταν δήλωσε πως το χειρόγραφο αυτό είναι ένα χιουμοριστικό διήγημα. Στο χειρόγραφο υπήρχαν δύο δεκάδες σχεδόν ακατανόητων φράσεων και εκφράσεων.
Για όνομα του Θεού, δεν έχει τύχει ποτέ ξανά να συναντήσω τέτοιο συγγραφέα!
Και το κυριότερο, για κάποιο λόγο μύριζε πολύ έντομα τερεβινθέλαιο. Η μυρωδιά ήταν τόσο έντονη που απλά μπορούσε να σε κάνει να λιποθυμήσεις, αν καθόσουν λίγο παραπάνω απ’ όσο έπρεπε κοντά του.
Προφανώς και ο ίδιος συνειδητοποιούσε την οξύτητα της μυρωδιάς του. Και, εισερχόμενος στο γραφείο, ζήτησε την άδεια να ανοίξει λίγο το παραθυράκι.
-Ακούστε, σύντροφε, – του είπα, επιστρέφοντας το χειρόγραφο, – μήπως τα έχετε μπερδέψει λίγο; Μήπως, θα έλεγα, δεν είστε συγγραφέας;
-Τι να μπερδέψω, – είπε εκείνος σκυθρωπά. – Είναι γνωστό ότι είμαι συγγραφέας. Λογοτέχνης.

Ήρθε να με δει αρκετές φορές. Και κάθε φορά έφερνε δυο τρεις σελίδες, ένα θεός ξέρει ποιας ανοησίας.
Είχα σχεδόν συνηθίσει τα ορνιθοσκαλίσματά του και άρχισα να τον διαβάζω πιο προσεκτικά. Όχι, ήταν η απόλυτη μωρολογία. Ήταν μια πρωτοφανής ανοησίας. Ήταν κάποιο ψέλλισμα ενός καθυστερημένου παιδιού!
Μ’ ένα κάποιο φόβο του επέστρεφα τα χειρόγραφα. Φοβόμουν μην τυχόν και με σκοτώσει λόγω της απόρριψης. Ήταν πλέον πολύ σκυθρωπός. Και το μουστάκι του ήταν μακρύ, σαν του κακούργου.
Ωστόσο, με πολύ μεγάλη υπομονή αντιμετώπιζε την επιστροφή των χειρογράφων.
-Πάει να πει, δεν κάνουν για το περιοδικό; – ρωτούσε. – Δεν κάνουν για δημοσίευση;
-Χμ, ναι, – έλεγα, – δε νομίζω πως κάνουν.
Εκείνος αρκετά αδιάφορα ανασήκωνε τους ώμους κι έλεγε ακατάληπτα:
-Πρέπει, φυσικά, να προσπαθήσω περισσότερο.
Κι έφευγε.

Συνολικά με επισκέφτηκε τέσσερις φορές.
Την τελευταία φορά μου έφερε ένα αρκετά μεγάλο χειρόγραφο, αποτελούμενο από είκοσι σελίδες.
Αμέσως, με την παρουσία του, το διάβασα και απλά χλόμιασα από την κακία μου.
-Αυτό, θα σας έλεγα σύντροφε, ευθέως, ότι δεν κάνει για τίποτα. Θα πρέπει, επιτέλους, να καταλάβετε. Όχι μόνο δεν κάνει για δημοσίευση, αλλά ντρέπομαι που το διάβασα κιόλας. Πάρτε το πίσω. Μην έλθετε ξανά.
Εκείνος με κοίταξε αυστηρά και είπε:
-Δώστε μου τότε μία βεβαίωση.
-Τι βεβαίωση;
-Ότι δεν το δεχτήκατε;
-Για ποιο λόγο, είπα, σου χρειάζεται άνθρωπε μου, η βεβαίωση;
-Έτσι απλά, είπε, για παν ενδεχόμενο.

Χαμογέλασα μα βεβαίωση του έδωσα. Έγραψα πως τα έργα του τάδε συγγραφέα δεν ταιριάζουν για δημοσίευση εξαιτίας της αμορφωσιάς του.
Εκείνος με ευχαρίστησε και έφυγε με την βεβαίωση του.
Μετά από τρεις ημέρες με επισκέφτηκε ξανά. Δεν ήταν καλά.
Μου έδωσε πίσω τη βεβαίωση και είπε:
Θα πρέπει να τη γράψετε σε επίσημο επιστολόχαρτο και να βάλετε σφραγίδα. Δεν μπορώ να δείχνω τέτοια βεβαίωση.
Τότε τον στρίμωξα στον τοίχο. Του ζήτησα να μου εξηγήσει τι στο διάβολο ήθελε αυτή τη βεβαίωση. Του είπα ότι είμαι ένας απλός άνθρωπος και ότι δεν έχω στη διάθεσή μου καμιά σφραγίδα.
Εκείνος όμως, πότε ήταν μπερδεμένος, πότε φυσούσε τη μύτη του στο αλά Τολστόι πουκάμισό του, μου εξήγησε.
-Λοιπόν, είπε, – είμαι άνθρωπος, φυσικά, όχι πλούσιος. Φτιάχνω κρέμα γυαλιστική για δερμάτινα είδη. Η παραγωγή, φυσικά, είναι μικρή, ίσα – ίσα φτάνει για τα χρειώδη. Κι αν,- συνέχισε, - με φορολογήσουν, τότε άνετα θα χωράω στο σωλήνα. Δεν μπορώ να πληρώνω ενοίκιο για διαμέρισμα, όπως ένας έμπορος. Στο σπίτι όμως μου λένε: «Τι επάγγελμα κάνεις; Τι τιμή να σου κάνουμε;» Εγώ τους λέω: «Το επάγγελμα μου είναι λογοτέχνης». «Φέρε μας, λένε, σκύλας γιε, βεβαίωση. Ο εφοριακός τη ζητάει από εμάς». – «Τι γραφειοκρατία, – τους λέω. Εντάξει, θα σας φέρω». Τι θα κάνω τώρα;
-Μα, – του είπα, – δε ξέρω.
Εκείνος έκανε για λίγο σημειωτόν μη ξέροντας τι άλλο να κάνει και έφυγε.
Με παρακάλεσε να μην πω σε κανέναν το επίθετό του. Δεν θα το πω, να πάρει ο διάβολος.

Μιχαήλ Ζόσενκο: Ο λογοτέχνης

Mikhail Zoshchenko - Russiapedia

Mikhail Mikhaylovich Zoshchenko | biography

*****************************

Το όνομα «Ζντάνοφ» ίσως να μη λέει πολλά στους νεότερους. Για τους παλαιότερους όμως που έζησαν την ιστορία της Αριστεράς, ήταν ο εισηγητής της τάσης του «σοσιαλιστικού ρεαλισμού» και ο κακός δαίμονας της ελεύθερης επανασταστικής τέχνης που άνθισε μετά την Επανάσταση του Οκτώβρη.

Το σημαντικότερο για το καθεστώς ήταν η εγκαθίδρυση μιας ποδηγετούμενης τέχνης, της οποίας τα καλλιτεχνικά έργα θα συμβάδιζαν με τα πιστεύω και τις ενέργειες του καθεστώτος. Ο βίος και η πολιτεία του Ζντάνοφ ταυτίστηκαν με την καταστολή και την τρομοκρατία ενάντια σε κάθε ελεύθερη, δημιουργική σκέψη.

Η τοποθέτησή του ως υπευθύνου για την εφαρμογή των ιδεωδών του «σοσιαλιστικού ρεαλισμού», ο οποίος ήταν πλέον η μοναδική επίσημη πολιτική ιδεολογία του Σοβιετικού κράτους στις τέχνες, σήμαινε την απόλυτη επικράτηση της ασφαλίτικης λογικής στην πολιτιστική ζωή. Ο Ζντάνοφ ξεκίνησε μία διαδικασία χειραγώγησης (την ονόμαζε «αναδιοργάνωση») των τεχνών.

Η βασική ιδεολογία της περιόδου αυτής εκφράστηκε με το σύνθημα «ή μαζί μας ή εναντίον μας». Μέση λύση για τους καλλιτέχνες δεν υπήρχε.

Πηγή:pontosandaristera.wordpress.com

*
Το να σε καταδικάζει ο μέγας Ιεροεξεταστής του σταλινισμού Α.Α. Ζντάνοφ αυτό πρακτικά σήμαινε ότι ήσουνσημαντικός διανοούμενος και λογοτέχνης.Παράλληλα, έδειχνε ότι τα ψωμιά σου ήταν τελειωμένα και ότι η φυσική και καλλιτεχνική σου εξόντωση ήταν ζήτημα ημερών.

Διαβάστε την κατάπτυστη εισήγηση του Α. Ζντάνοφ για κάποια σοβιετικά λογοτεχνικά περιοδικά, που δημοσίευσαν κείμενα συγγραφέων που οι σταλινικοί τους είχαν χαρακτηρίσει ως εχθρούς του λαού , με χαρακτηριστικά παραδείγματα τον Μιχαήλ Ζόσενκο και την Άννα Αχμάτοβα...

Αυτό το καθεστώς έχει ως πρότυπο το δικό μας "επαναστατικό" ΚΚΕ, όταν μιλάει για την εξουσία στο λαό και τον σοσιαλιστικό Παράδεισο που θα εγκαθιδρύσει, με τα άπειρα γκουλάγκ για όσους "αλήτες" διανοούμενους τολμούν να παρεκκλίνουν από την ορθή πορεία που έχει χαράξει το αλάθητο κόμμα και οι σοφοί ηγέτες του.
Gerontakos

Ζντάνοφ Α. Α. "Οι αλήτες της λογοτεχνίας" |

Η Ατάκα της Ημέρας

Το πρόβλημα της Αριστεράς είναι οι αυτοσχεδιασμοί

ΜΙΚΡΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ-ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ

• Πώς φτάσαμε στην επάρατη συμφωνία;
Ο Τσίπρας άργησε πολύ να μιλήσει για σκληρή διαπραγμάτευση. Μέχρι τον Νοέμβριο του 2014 έλεγε «θα σκίσω το Μνημόνιο». Πήγαν ξεβράκωτοι και η γερμανική νεοφιλελεύθερη ελίτ τούς χτύπησε σαν χταπόδια. Γεννήθηκα το 1947, παιδί αστικής οικογένειας, ο παππούς είχε επιχείρηση αρτοποιίας. Αλλά ο πατέρας επέστρεψε από το Πανεπιστήμιο αριστερός. Από την πρώτη μου διαδήλωση, 9 χρονών στο Αγγλικό Προξενείο για το Κυπριακό, που γύρισα σπίτι μούσκεμα από το κατάβρεγμα, τα έχω ζήσει όλα. Ε, λοιπόν, δεν θυμάμαι πιο ρευστό πολιτικό χρόνο και πολιτικό τοπίο. Μπορούμε να πούμε σήμερα ένα σωρό και σε τρεις ημέρες να μην μπορεί να ισχύσει τίποτα. Το Μνημόνιο τρώει τα παιδιά του. Ανέμενε κανείς το 45% του ΠΑΣΟΚ να γίνει 3%; Είναι πολύ μικρό διάστημα για τέτοιες πτώσεις, όσο κι αν κρατά δυνάμεις η Ν.Δ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει έναν χαρισματικό ηγέτη. Το πάλεψαν, έκαναν ρωγμές στο ευρωπαϊκό σύστημα, αλλά, ναι, πήγαν απροετοίμαστοι. Το στοίχημα είναι τι θα γίνει με το χρέος, πώς θα αφομοιωθούν τα σκληρά μέτρα, αν θα χτυπηθεί η διαπλοκή. Αν μείνει ξανά στις υποσχέσεις, στην αδράνεια, θα μεταβληθεί σε μνημονιακό κόμμα ακολουθώντας την πορεία των προκατόχων του. Θέλω να ελπίζω ότι δεν θα συμβεί αυτό. Αλλά η Ιστορία δεν με βοηθάει να ελπίζω.
• Η διασπαστική τάση είναι τελικά συστατικό στοιχείο της Αριστεράς;
Οι Οχιτζήδες πρέπει να μας εξηγήσουν δύο πράγματα που έκαναν ή δεν έκαναν στα υπουργεία τους τόσο καιρό. Αναγνωρίζουν ότι διαπραγματεύτηκε ο Τσίπρας; «Ναι» μας έλεγαν τότε. Είχαν σχέδιο Β; Και δεν εννοώ το grexit αλλά άλλο, σοβαρό. Εγώ δικαιούμαι να εγκαλέσω γιατί δεν είχαν σχέδιο Β. Ο Λαφαζάνης όμως δεν δικαιούται. Γιατί μαζί δεν είχαν σχέδιο Β. Και ο Τσίπρας και οι Λαφαζάνηδες. Αν αυτό που λέω είναι λογικό, ο οποιοσδήποτε Οχιτζής πρέπει να πείσει τον ελληνικό λαό τι κουτιά τσίχλες θα έβγαζαν τα ΑΤΜ την επομένη της μη συμφωνίας...
• Και τώρα, ποια απ’ όλες τις... Αριστερές;
Οποιος θέλει να αντιπαρατεθεί στον Τσίπρα ας ψηφίσει ΚΚΕ, πιο καθαρό είναι. Κάποτε όμως τα κόμματα πρέπει να αποκτήσουν συνείδηση κόμματος εξουσίας. Εγώ δικαιούμαι ως πολίτης, ως καλλιτέχνης, να επιθυμώ μια κοινωνία δίκαιη. Και να το δηλώνω. Ομως το κόμμα πρέπει να μου πει πώς φτάνω σ’ αυτήν την κοινωνία. Ποια είναι η μεταβατική περίοδος, πόσο κρατάει, τι βήματα κάνουμε κ.λπ. Αν δεν το πράττει, τότε είναι φιλολογικό σωματείο, θεωρητική λέσχη.
• Πώς να προταθεί ένα τέτοιο «εγχειρίδιο» όταν το πανίσχυρο σύστημα καταπνίγει όχι πράξεις αλλά προθέσεις ακόμα...
Εγώ, μια ελληνική ομάδα, έχω να παίξω με τη Ρεάλ Μαδρίτης ή την Μπαρτσελόνα. Από χέρι την πατάμε λοιπόν; Κάτι κάνεις, βρε αδελφέ. Μια άμυνα μπετόν αρμέ, οτιδήποτε. Σίγουρα όμως δεν λες: «Παιδιά πάμε να τους πάρουμε τα σώβρακα. Πάμε ρε, να τους φάμε». Δηλαδή: «Δεν πουλάω ΟΛΠ, αεροδρόμια. Δεν πουλάω τίποτα, ρε». Αυτό που μου λες, ο συσχετισμός δυνάμεων, απαιτεί πράγματι μεταβατική περίοδο. Ο μαθηματικός Θάνος έχει steps. Μπορούμε να τα ορίσουμε έντιμα, να τα ανακοινώσουμε στον ελληνικό λαό; Πρέπει να πω κάτι για να μην αδικήσω κανέναν από τον χώρο της Αριστεράς. Το «από εκεί» σύστημα, λέγε με Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι (δηλαδή πολλά ΠΑΣΟΚ), επί της ουσίας είναι ντιλιβεράδες, boys and girls στην υπηρεσία της αλλοδαπής. Εκφράζουν πολιτικές της ολιγαρχίας -όχι της δικής μας εθνικής αστικής τάξης, δεν είχαμε ποτέ. Είναι μονίμως συνδεδεμένοι στα συμφέροντα των ξένων. Πριν τελειώσει ο Σόιμπλε τη φράση του έτρεχαν να την υλοποιήσουν. Το πρόβλημα της Αριστεράς είναι οι αυτοσχεδιασμοί. Κι αν τους κάνει ο Θοδωρής Οικονόμου με τον Μικρούτσικο υπάρχει μια πιθανότητα να πετύχουν... Στην πολιτική όμως το ρίσκο είναι τραγικό. Να επανέλθω στην ποδοσφαιρική φιλολογία. Πώς πήγε ο ΠΑΟ το ’71 στο Λονδίνο να παίξει με τον Αγιαξ; Τους είπε ο Πούσκας: «Ρε, έντεκα αυτοί, έντεκα εσείς. Αέρα»! Αυτό ήταν το... σύστημα. Εδώ, ποιοι έντεκα; Απέναντι παίζει ο Μέσι...

Θάνος Μικρούτσικος (Απόσπασμα συνέντευξης στην Εφημερίδα των Συντακτών, 29/8/15)

Ολόκληρη η συνέντευξη ΕΔΩ=>Διαρκώς αλλάζω συναυλιακό πρόσωπο

Oι νεοφιλελέδες των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και οι νεοκομσομόλοι της ΛΑΕ

Νεοφιλελέδες και νεοκομσομόλοι

ΤVXS,| 30 Αυγ. 2015

Γιώργος Παπασπυρόπουλος

Ας μιλήσουμε καθαρά: Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνεται οριστικά ως ο προοδευτικός μεταρρυθμιστικός πόλος της ελληνικής κοινωνίας, πίσω από τις υπερεπαναστατικές διακηρύξεις και την αντεπίθεση της «ρητορικής - της - ρήξης» κρύβεται ένας ανομολόγητος συντηρητισμός.

Οι άνθρωποι της προόδου αποφεύγουν τον ακατάσχετο βερμπαλισμό, οι προτάσεις τους περιγράφονται καλύτερα με συγκεκριμένα λόγια και συγκεκριμένα έργα - γιατί είναι ριζοσπαστικές, αλλάζουν δλδ κάτι ορατό και συγκεκριμένο και το μετασχηματίζουν σε κάτι άλλο επίσης ορατό και συγκεκριμένο. Δεν χρειάζεται να καλυφθούν πίσω από παχιά λόγια, και ηρωικές διακηρύξεις τσαμπουκά και αλύγιστης αποφασιστικότητας - τους αρκεί μόνο να πείσουν την πλειοψηφία γιατί ξέρουν ότι κανένα σχέδιο δεν θάχει τύχη αν δεν το θέλουν οι πολλοί/ές και αν δεν είναι ενήμεροι/ες και πεισμένοι/ες για την ορθότητά του - κι ότι αξίζει τον κόπο να πολεμήσουν αν χρειαστεί γι αυτό.

Οι συντηρητικοί έχουν ένα πρόβλημα: φοβούνται τις αλλαγές. Όχι γιατί δεν τις θέλουν - δεν είναι παράλογοι - αλλά γιατί δεν θέλουν να αλλάξουν οι ίδιοι/ες... Γνωρίζουν ότι για να επιφέρεις με επιτυχία, μια αλλαγή πρέπει να γίνεις το εργαλείο της δλδ να αλλάξεις κατά την διαδικασία ο ίδιος - η ίδια. Είναι όμως έτοιμοι/ες να αλλάξουν; Όχι. Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος τους! Μην αναγκαστούν να αμφισβητήσουν στην πορεία της αλλαγής τα «πιστεύω» τους - γιατί για πίστη πρόκειται. Πίστη ανακουφιστική, πίστη ασφαλή, πίστη αποκρυσταλλωμένη... αλλά πίστη. Και στην πολιτική αυτό σημαίνει καταφυγή σε ένα δόγμα και αναχωρητισμό από την δύσκολη και απαιτητική πραγματικότητα.

Το δόγμα φτάνει ακριβώς εκείνη την στιγμή της αμφισβήτησης να σε σώσει από τον φόβο, να σε σώσει από την αλλαγή, να σε σώσει από τον έλεγχο όσων πιστεύεις και ακολουθείς ακόμη και αν αυτά πασιφανώς δεν είναι πλέον ορθά ή έστω λειτουργικά.
Το βλέπεις γύρω σου ότι «δεν δουλεύουν». Αλλά έχεις ταυτιστεί με αυτά.
Τα θεωρείς την απάντηση στο νόημα της ζωής, την απάντηση στα βασανιστικά ερωτήματα της λαθημερινότητας, την απάντηση που υιοθετούν άλλωστε και οι άλλοι/ες γύρω σου, της ομάδας σου, της παρέας σου, της φυλής σου...

Συντηρητισμός και δόγμα είναι ένα και το αυτό. Κάτι σαν το χάπι της ευτυχίας.
Μια Βίβλος που έχει για όλα απαντήσεις, ένα μαγικό βιβλίο ή η αιώνια αλήθεια. Εκεί τα όρια θρησκείας πολιτικής και πολιτισμού χάνονται - οι μοναδικές αλήθειες δουλεύουν σαν παρηγοριά, σαν σιγουριά σε έναν κόσμο με άγνωστες βουλήσεις και σκοτεινό μέλλον - έναν πλανήτη που καταστρέφουμε και που ίσως θελήσει να μας καταστρέψει - έναν καπιταλισμό που χειροτερεύει και περιθωριοποιεί λαούς, έθνη και ατομικότητες - μια παγκοσμιοποίηση τυφλή και καθοδηγούμενη από αόρατες δυνάμεις των «αγορών»...

Νεοφιλελέδες και νεοκομσομόλοι

Ο συντηρητισμός όπως και κάθε κοινωνικό φαινόμενο έχει δυο όψεις στον δυαδικό μας κόσμο - αντιθετικές δήθεν αλλά ίδιες στην ουσία. Ο συντηρητισμός στην πολιτική ταυτίζεται παραδοσιακά με την δεξιά παράταξη - η δε αριστερά με την πρόοδο. Και πράγματι έτσι λειτουργούσαν ιστορικά οι δυο αυτές παρατάξεις από τον καιρό της γαλλικής επανάστασης.
Μέχρι που η αριστερά απέδειξε στην πρώτη της επαφή με την εξουσία ως «υπαρκτός σοσιαλισμός» πόσο συντηρητισμό μπορεί να χρειαστεί για να δικαιολογήσει την αποτυχία της να φέρει την πρόοδο με ένα αειφόρο και δημοκρατικό τρόπο - όπως και τον λαό στην εξουσία. Συντηρητισμό που έφτασε να γίνει αυταρχισμός και δικτατορία του φόβου για να καλύψει το γεγονός ότι η μοναδική του αλήθεια ήταν το λιγότερο ...ανεπαρκής.

Από τότε οι φορείς του δογματικού κομμουνισμού έγιναν γνωστοί αρχικά ως «οι ορθόδοξοι» (καθόλου τυχαία η θρησκευτική ορολογία) μετά ως «οι δογματικοί» και τέλος ως οι «παραδοσιακοί»... Σε κάθε περίπτωση και έως την πτώση του τείχους (των ιδεών) εξέφραζαν το συντηρητισμό μιας εξουσίας που προσπαθούσε να μην επιτρέψει αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο αποτυχημένο της μοντέλο που ήταν τρόπος ζωής για δεκαετίες και κυριαρχίας για τις διαμορφωμένες νέες δήθεν «αριστερές» ελίτ. Ακόμη και οι διαφορετικές σκέψεις αντιμετώπιζαν διώξεις της νέας ιεράς εξέτασης.

Στον «δεξιό» κόσμο αναπτυσσόταν παράλληλα και αντίστοιχα ο νέος συντηρητισμός ενός εξίσου αποτυχημένου συστήματος: του 100% φιλ-ελεύθερου οικονομικού συστήματος που ουδέποτε κατόρθωσε να επιβιώσει ως τέτοιο, ως δλδ η διακηρυγμένη «ελεύθερη αγορά». Οι συνεχείς κρίσεις του συστήματος οδήγησαν στην διατύπωση μιας αυταρχικής θεώρησης της άλλης μοναδικής αλήθειας που με την κυριάρχηση της ελεύθερης βούλησης θα επέβαλε την ψευδή της πραγματικότητα. Με εργαλείο την βία του χρηματοπιστωτικού συστήματος και την ομογενοποίηση και αποικιοκράτηση των ποικίλων τοπικών κοινωνιών μέσω της παγκοσμιοποίησης του χρέους, αναπτύχθηκε ως φορέας του δογματικού φιλελευθερισμού, ως αυτό που έγινε γνωστό ως «νεοφιλελευθερισμός» (και ως «νεοσυντηρητισμός» στις ΗΠΑ).

Έκτοτε και στην δεξιά και στην αριστερά ήταν φανερές οι συντηρητικές πτέρυγες και οι συνέργειές τους απέναντι στην πρόοδο, την αλλαγή και την μεταρρύθμιση.

Οι νεοφιλελέδες εξυμνούν την ικανότητα αυτορύθμισης των «αγορών», επιτίθενται δογματικά στο κράτος και ζητούν την εξαφάνισή του - φυσικά δεν υπάρχει κανένα παράδειγμα όπου η αγορά να υπήρξε ελεύθερη και αυτορυθμιζόμενη: ειδικά τώρα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που η δυνατότητα, βιαιότητα και αμεσότητα της έξωθεν επέμβασης σε μια οικονομία ή τοπική αγορά είναι τέτοια που καταρρίπτει αυτόματα κάθε σχετική επιχειρηματολογία: οι νεοφιλελέδες απλά λειτουργούν σαν το θρησκευτικό προσωπικό της νέας αποκάλυψης, οι φανατικοί σταυροφόροι της αντικατάστασης κάθε λειτουργίας του Δημοσίου από ιδιωτικές εταιρείες ή απλά της ιδιωτικοποίησης των πάντων χωρίς καν λόγο ή στόχευση.

Οι νεοκομσομόλοι εξυμνούν την λειτουργία του Δημοσίου, εννοώντας όμως ως τέτοιο το κράτος τροφό και όχι ακριβώς το δημόσιο συμφέρον μέσω της παροχής σύγχρονων υπηρεσιών - γι αυτό και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να συνδεθούν μαζί του βιοποριστικά μέσω των «κεκτημένων» ή να αρμέγουν τα δημόσια ταμεία μέσω των συντεχνιακών «κατακτήσεων» (πρόωρες συντάξεις, επιδόματα δημοσίου κλπ).
Είναι αρνητικοί έως καταγγελτικοί σε κάθε ιδιωτική «ατομική» πρωτοβουλία που δεν ελέγχεται από κάποια «λαϊκή (κομματικά ελεγχόμενη δλδ) συλλογικότητα», θεωρούν το κέρδος κάτι σαν αμαρτία, την επένδυση περίπου μεθοδευμένη λαμογιά, την επιχειρηματικότητα δραστηριότητα υπόπτων στοχεύσεων κλπ κλπ
Επιτίθενται δογματικά στις αγορές, τις τράπεζες, τις επιχειρήσεις γενικά και ζητούν την άγρια φορολόγησή τους αδιαφορώντας για την επιβίωσή τους (πράγμα που ουδέποτε συνυπολογίζουν σε εκείνες τις «άγριες» απεργίες που καταλήγουν στο κλείσιμο του... καπιταλιστή) - οι επιχειρήσεις εάν έχουν κέρδη είναι ένοχες - δουλειά τους δεν είναι η διατήρηση θέσεων εργασίας και η παραγωγή πλούτου αλλά η αναγκαστική χρηματοδότηση όσων μισθοδοτούνται από το Δημόσιο... γι' αυτό και δεν υπάρχει «υγιής» επιχειρηματικότητα αλλά μόνο το «κεφάλαιο» και οι εργαζόμενοι.
Νεοφιλελέδες και νεοκομσομόλοι έτσι, αρνούνται και καταπολεμούν μαζί την μικτή οικονομία, την συνεργασία δημοσίου - ιδιωτικού τομέα και τον καταμερισμό εργασίας ανάλογα με τις πραγματικές κοινωνικές επιδόσεις του κάθε τομέα. Αρνούνται την υγιή οικονομία οι μεν αρνούμενοι απόλυτα τη λειτουργία του ελέγχου του κράτους και τις παρεμβάσεις των εκλεγμένων κυβερνήσεών του για την αποκατάσταση της ισορροπίας στην οικονομία και την προστασία των παραγωγών από μονοπωλιακά καρτέλ και κερδοσκοπικά funds - οι δε αρνούμενοι απόλυτα την ανεξάρτητη λειτουργία με σταθερούς κανόνες και φορολογία της αγοράς, αρνούμενοι ότι η επιχειρηματική πρωτοβουλία είναι η βάση κάθε οικονομίας και οι ατομικές ή συνεργατικές εταιρικές δραστηριότητες εκείνες που παράγουν πλούτο, φόρους και θέσεις εργασίας συνήθως πολύ καλύτερα από το χωρίς κίνητρο Δημόσιο.
Νεοκομσομόλοι και νεοφιλελέδες μαζί αποτελούν τις δυο όψεις του κοινωνικού συντηρητισμού, τα εμπόδια σε μια κοινωνία που παράγει και προοδεύει συνεργατικά, αλληλέγγυα και δημιουργικά.
Οι μεν είναι οι ταλιμπάν του κρατισμού οι δε των αγορών: και οι δυο σπέρνουν τον θρησκευτικό φανατισμό στην θέση της πολιτικής του εφικτού και τις συγκρούσεις στην θέση του δημιουργικού συμβιβασμού και του ρεαλιστικού βήματος προόδου.
Και οι δυο είναι εχθροί της οικολογίας, του περιβάλλοντος και της αειφορίας: οι μεν δίνοντας προτεραιότητα στα συμφέροντα του κράτους με την φορολόγηση καταστροφικών επενδύσεων ή δραστηριοτήτων (πχ κυνηγιού) ή και διατήρηση θέσεων εργασίας ακόμη και με αντικοινωνικό περιεχόμενο (νέες εξορύξεις χρυσού στην Χαλκιδική) - οι δε επιτρέποντας οποιαδήποτε καταστροφή για το κέρδος και μόνο, θεωρώντας ότι οι θεοί των αγορών μπορούν να αντικαταστήσουν ακόμη και τον λεηλατημένο πλανήτη με έναν καινούργιο ή τις εξαντλημένες πλουτοπαραγωγικές πηγές με τρόπους που θα ... εφευρεθούν στο μέλλον - για την ώρα κρατώντας αμόλυντους παραδείσους για χρήση των οικονομικών ελίτ αποκλειστικά.
Τέλος και οι δυο είναι εχθροί της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της συλλογικής προόδου: οι μεν εργάζονται για τα συμφέροντα των «φωτισμένων» γραφειοκρατών του κόμματος και του κράτους ενάντια στην κοινωνία των παραγωγών, οι δε για τα συμφέροντα των χρηματοπιστωτικών ελίτ που απομυζούν την κοινωνία των παραγωγών αποικιοκρατώντας τους μέσω των τραπεζών και του χρέους.
Μια ελεύθερη και προοδευτική κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει και να προσφέρει στα μέλη της «ψωμί και τριαντάφυλλα», ευημερία και πολιτισμό, όσο κλυδωνίζεται από τις μάχες των φανατικών θρησκευομένων του δόγματος - όσο εμποδίζεται από τους συντηρητικούς της δεξιάς και της αριστεράς, νεοφιλελέδες και νεοκομσομόλους. Και αυτή είναι η αιώνια μάχη των προοδευτικών προς ένα καλύτερο αύριο σε ένα πλανήτη της αειφορίας.
Ξεκινήσαμε το άρθρο με την διαπίστωση:

Ας μιλήσουμε καθαρά: Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνεται οριστικά ως ο προοδευτικός μεταρρυθμιστικός πόλος της ελληνικής κοινωνίας, πίσω από τις υπερεπαναστατικές διακηρύξεις και την αντεπίθεση της «ρητορικής - της -ρήξης» κρύβεται ένας ανομολόγητος συντηρητισμός.

Μετά την παραπάνω εκτεταμένη εισαγωγική απόπειρα διακρίβωσης και εντοπισμού των συντηρητικών πίσω από τις ριζοσπαστικές διακηρύξεις είτε για την ελευθερία της αγοράς είτε για την επαναστατική ρήξη με την αγορά και την αποθέωση του κράτους, η πολιτική αποτύπωση του σημερινού προεκλογικού σκηνικού με όρους συντηρητικών προοδευτικών είναι μάλλον σαφής:

οι νεοφιλελέδες των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και οι νεοκομσομόλοι της ΛΑΕ συμπληρώνουν πλέον τις παραδοσιακές δυνάμεις του συντηρητισμού ακροδεξιούς και παλαιοκομμουνιστές, διαμορφώνοντας έναν πολυπρόσωπο συντηρητικό πόλο.

Και βρίσκονται στην αντεπίθεση όλοι μαζί για να ανασχέσουν την «βίαιη ωρίμανση» και την επιταχυνόμενη προώθηση του ΣΥΡΙΖΑ στο ρεαλιστικό προοδευτικό μεταρρυθμιστικό πεδίο της επιτέλους κυβερνώσας αριστεράς. Νεοφιλελέδες και νεοκομσομόλοι δεν θέλουν ανατροπή των συντεχνιακών «κεκτημένων» είτε των κρατικών/κομματικών υπαλλήλων είτε των οικονομικών καρτέλ, δεν επιθυμούν ανατροπή του ελληνικού πελατειακού κόμματος -κράτους, την ανατροπή των «κατακτήσεων» των ελίτ του κρατικού συνδικαλισμού ή του εργολαβικού κατεστημένου.
Αυτή είναι η σύγκρουση των ημερών και η αιτία ενός ακόμη προεκλογικού αγώνα που επεβλήθη από την απόδραση του συντηρητικού μέρους του ΣΥΡΙΖΑ από τις ευθύνες του ρεαλιστικού μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας - αναμενόμενης ως ολοκλήρωσης της ιστορικής αποτυχίας της μεταπολίτευσης να φέρει τον αστικό εκσυγχρονισμό και την κανονικότητα στην κοινωνία που αναδύθηκε από την 7χρονη δικτατορία. Αντίθετα, κάτω από ηρωικά λόγια εγκαθιδρύθηκε ένα παρασιτικό πελατειακό κράτος και καταστράφηκε συστηματικά ο παραγωγικός ιστός της χώρας από την ταυτόχρονη ολοκληρωτική επικράτηση των μεταπρατών έναντι των παραγωγών.
Σήμερα για πρώτη φορά ανοίγει ο δρόμος για την νέα μεταπολίτευση και την ταυτόχρονη παραγωγική ανασυγκρότηση - και βρισκόμαστε ενώπιοι ενωπίω με την τελευταία αντεπίθεση του συντηρητισμού σε μια μάχη που θα είναι όσο σκληρή και κρίσιμη αναλογεί στο διακύβευμα: μπροστά προς την αλλαγή και την ανασυγκρότηση ή πίσω στα κεκτημένα των παρασιτικών ελίτ;

* Σκίτσο του Γιάννη Καλαϊτζή / Εφημερίδα των Συντακτών

"Έφυγε" ένας από τους σημαντικότερους πνευματικούς ανθρώπους της χώρας

Σημαντική απώλεια

Πέθανε ο ποιητής Ηλίας Σιμόπουλος

Μεγαλόπολη

Έφυγε πλήρης ημερών ο πολυμεταφρασμένος ποιητής Ηλίας Σιμόπουλος. Ο ποιητής γεννήθηκε στο Καστανοχώρι Μεγαλόπολης στις 23 Νοεμβρίου 1913 και με το έργο του «Αρκαδική Ραψωδία» το 1958, καθιερώθηκε ως ένας από τους σημαντικότερους πνευματικούς ανθρώπους της χώρας, αν και η πρώτη ποιητική του συλλογή «Χαιρετισμός στον πρώτο ήλιο» δημοσιεύθηκε το 1946.

Εξέδωσε πλειάδα ποιητικών συλλογών μεταξύ των οποίων, «Έκτη Εντολή», «Το σπίτι με τις χελιδονοφωλιές», « σπίτι με τις χελιδονοφωλιές», «Το μεγάλο ποτάμι», «Τα τεκμήρια», «Τα ρόδα της Ιεριχώς», «Το τετράδιο της γης», «Οι Μικρές Μαρτυρίες», «Τα Εναγώνια» και πολλές ακόμα, με τελευταία πριν λίγα χρόνια τις «Ράθυμες ώρες».

Το έργο του έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες όπως Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Κινέζικα, Ιταλικά, Ρώσικα και σε αρκετές ακόμα.

Διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών η οποία το 2011 τον πρότεινε για το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Ο δήμαρχος Μεγαλόπολης Διονύσιος Παπαδόπουλος, στο συλλυπητήριο μήνυμά του, αναφέρει μεταξύ άλλων ότι, «ο ποιητής από του σημαντικότερους της μεταπολεμικής γενιάς, εμβριθείς δοκιμιογράφος, δυναμικός αγωνιστής στους κοινωνικούς και πνευματικούς αγώνες, μας αφήνει πίσω παρακαταθήκη ένα σπουδαίο λογοτεχνικό έργο αλλά και ένα σπουδαίο πρότυπο πνευματικού ανδρός».

Επιπλέον τονίζει ότι, «ειδικότερα εμείς οι Μεγαλοπολίτες έχουμε ένα παραπάνω λόγο να τον τιμούμε και ως συμπατριώτη μας. Ο Ηλίας Σιμόπουλος που στις επόμενες ώρες θα τον δεχθεί το χώμα του αγαπημένου του Καστανοχωρίου, όπως συμβαίνει πάντα με όλους όσους αφήνουν πίσω τους σπουδαίο πνευματικό έργο, θα μείνει ζωντανός στην καρδιά και στο μυαλό και όσων τον γνώρισαν και όσων νεότερων στο μέλλον θα τον γνωρίσουν από τα βιβλία του».

Η κηδεία του θα τελεστεί στο Καστανοχώρι Μεγαλόπολης, την προσεχή Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου στις 11:30 το πρωί.

In.gr , Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠ

Ηλίας Σιμόπουλος

Δύο δείγματα γραφής

Το Δέντρο
(«Η Έκτη Εντολή»)

Ο άνθρωπος, αγάπη μου
Την ίδια ώρα
γίνεται ποιητής ή δολοφόνος
Ένας άγγελος τον παραστέκει
Ένας δαίμονας του Χαμογελά.

Σκυμμένος στις εξισώσεις του
Με πολλούς αγνώστους
Σπέρνει τον όλεθρο στη Χιρισίμα
Εξακοντίζει τους Σπούτνικ στους αιθέρες.

Ο άνθρωπος, αγάπη μου
Μπορεί μονάχος του
Να γίνεται φως ή νύχτα
Να σκοτώνεται σ' όλους τους πολέμους
Για τη λευτεριά και τη δικαιοσύνη
Και να λυντσάρει το μικρό νέγρο
Που τόλμησε να ζητωκραυγάσει έξαλλος
την ομορφιά μιάς άσπρης.

Ο άνθρωπος, αγάπη μου
Την ίδια ώρα
Σηκώνει από τα Τάρταρα
Τους ίσκιους του τρόμου
Να φράξει το δρόμο μας
Κι ανοίγει τους κρουνούς της ζωής
Να μας χαρίσει το μέλλον
Καθώς εσύ ανοίγεις την πόρτα σου
και λες στους επισκέπτες
-«Περάστε!».

Ο άνθρωπος, αγάπη μου
Ποτίζει μέρα νύχτα
Με το αίμα του και με τα δάκρυά του
Το δέντρο της ζωής
Που μεγαλώνει αφάνταστα
Για να μας δώσει κάποτε
Τους πιο γλυκούς καρπούς του.

-----------------------------

Η Λέξη
(«Μικρές Μαρτυρίες»)

Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή
ΣΟΛΩΜΟΣ

Είναι μια λέξη
την ακούω καθαρά
πίσω από αυτή τη σιωπή
που βασιλεύει στην πατρίδα μου

Όταν υψώνουν τη φωνή τους οι λαοί
αυτή τη λέξη έχουν για σημαία τους

Μ' αυτή ποθούν να δώσουν
σάρκα σ' ένα όνειρο παλιό

Μεσ' απ' αυτή τεράστια ηλιοτρόπια
τα δέντρα καθρεφτίζονται
στα μάτια τους

και προχωράνε.

Μεγάλες μορφές του χρωστήρα

Ουίλιαμ Χόλμαν Χαντ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια



Γέννηση	2 Απριλίου 1827 Λονδίνο
Θάνατος	7 Σεπτεμβρίου 1910 Λονδίνο
Υπηκοότητα	Ηνωμένο Βασίλειο
Επάγγελμα	ζωγράφος

Ο Ουίλιαμ Χόλμαν Χαντ (William Holman Hunt, Λονδίνο 2 Απριλίου 1827 – Λονδίνο 7 Σεπτεμβρίου 1910), Μέλος του Τάγματος της Αξίας ήταν Άγγλος ζωγράφος κα ένας από τους ιδρυτές της «Προραφαηλιτικής Αδελφότητας» (Pre-Raphaelite Brotherhood), μαζί με τους δύο άλλους ζωγράφους Ντάντε Γκάμπριελ Ροσέτι και Τζων Έβερετ Μιλαί.[.........]
ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ =>Ουίλιαμ Χόλμαν Χαντ - Βικιπαίδεια

Κυριακή, Αυγούστου 30, 2015

Omnia vincit amor

Εραστής Άγγελος

Η απόδραση απ’ τη νύχτα
και το μεγάλο άλμα πάνω
απ’ το φράχτη με τις παλάμες γυμνές
να σκαρφαλώσω σταθερά στο φεγγάρι.
Από κει να πηδήξω κρυστάλλινος
να προσγειωθώ έξω απ’ το παράθυρό σου
μαζί με κείνες τις απατηλές σταγόνες δροσιάς
που πολλαπλασιάζουν τα μάτια μου
μετρώντας το σώμα σου.
Θα διαψεύσω την απόσταση
και θα αισθανθείς την κλαγγή των φτερών,
Εραστής Άγγελος.
*

Benjamin West : "Omnia vincit amor" (Έρως ανίκατε μάχαν/Όλα τα νικά ο έρωτας) . 1809

Σπονδή στον έρωτα

Στο τραπέζι το σώμα
κι ένα ποτήρι κρασί να το συνοδεύει.
Το κρασί χύνεται σπονδή
για να συθηκολογήσει το σώμα με τον έρωτα και
ο αέρας γεμίζει απ’ τις φωνές των συνδαιτημόνων
της ηδονής.
Η λάμπα σβήνει,
ανάβει ο ομφαλός τη γης δεμένος
με τις σκιές στο ταβάνι.
Παράξενη ονειροπαγίδα ο έρωτας
μια τελετουργία,
όπου δεν έχει χώρο η λογική.
Οι ώρες μαζί σου
εύθραυστος ενάλος παράδεισος.

*Από την πρώτη συλλογή του Θάνου Πάσχου “Έρως ονειρευόμενος”, εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2102.

Μπορεί η Αριστερά να κυβερνήσει εντός Μνημονίου;

Σημειώσεις για μια αριστερή κυβερνητική πολιτική

Ενθέματα της Αυγής , 30 Αυγούστου 2015

Στον καιρό των Μνημονίων: Η Αριστερά, η κυβέρνηση και το κίνημα-4

του Πολυμέρη Βόγλη

Sandro Chia, «Αμφιβάλλοντας για τα χρώματα και τη μορφή»

1. Τα τελευταία χρόνια, τα Μνημόνια αποτέλεσαν «δομές καταστροφής» των πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Μετά το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, ήλθε η σειρά της Αριστεράς να υποστεί τις συνέπειες της βίαιης προσαρμογής στην «προκρούστεια κλίνη» των μνημονιακών μέτρων και των απαιτήσεων των δανειστών: απογοήτευση στην κοινωνική βάση, αντιδράσεις στελεχών, διάσπαση του κόμματος. Η διαδικασία αποδόμησης του πολιτικού συστήματος συνεχίζεται, καθώς νέα κόμματα δημιουργούνται, ετερόκλητες συμμαχίες συνάπτονται, νέες διαιρετικές τομές κατασκευάζονται. Το ένστικτο της πολιτικής επιβίωσης για την παραμονή στην εξουσία επιτάσσει κινήσεις τακτικής που δημιουργούν δυνατότητες πολιτικής κυριαρχίας σε ένα περιβάλλον μόνιμης και διαρκούς πολιτικής αστάθειας. Η προσήλωση στις κινήσεις τακτικής υποβαθμίζει και συσκοτίζει τη στρατηγική: ποιο είναι το όραμα, πώς θέλουμε να είναι η ελληνική κοινωνία σε λίγα χρόνια. Όσο ο στρατηγικός στόχος παραμένει ασαφής και νεφελώδης, τόσο πιο δυσδιάκριτες γίνονται οι διαφορές μεταξύ των κομμάτων.

2. Ακόμα και την εποχή που η διαχωριστική γραμμή «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο» κυριαρχούσε στην πολιτική ζωή, η παραμονή στην Ευρώπη και τους θεσμούς της ήταν βασική παράμετρος της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ. Η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να καταργήσει τη μνημονιακή λιτότητα με ταυτόχρονη παραμονή της χώρας στο ευρώ έχει καταστήσει αυτή τη διαχωριστική γραμμή παρωχημένη. Οι αγωνιώδεις μήνες της διαπραγμάτευσης κατέδειξαν τα όρια της πολιτικής «Όχι στη λιτότητα — Ναι στο ευρώ» και, από αυτή την άποψη, η συμφωνία που επιτεύχθηκε ήταν η καλύτερη δυνατή εντός του ευρώ. Σήμερα πλέον το νέο δίλημμα που απερίφραστα τίθεται είναι «ευρώ ή αποχώρηση από την Ε.Ε. και επιστροφή στη δραχμή». Όμως, σε έναν διεθνοποιημένο κόσμο που τα σύνορα καθίστανται όλο και πιο διαπερατά σε όλα τα επίπεδα και οι προκλήσεις απαιτούν συνέργειες και συμμαχίες, η επιστροφή στον «εθνικό» δρόμο είναι ανέφικτη και η απομόνωση ανεπιθύμητη. Η Ευρώπη παραμένει το πλαίσιο εντός του οποίου θα πρέπει να οικοδομηθούν συμμαχίες, να επιτευχθούν λύσεις, να διαμορφωθεί η μελλοντική πορεία της ελληνικής κοινωνίας.

3. Η νέα συμφωνία επιβάλλει ασφυκτικούς περιορισμούς και, με αυτή την έννοια, το ερώτημα που ουσιαστικά τίθεται είναι: Τι μπορεί να συνιστά αριστερή πολιτική σε συνθήκες Μνημονίου; Ο στόχος της πολιτικής μιας κυβέρνησης της Αριστεράς σήμερα πρέπει να είναι η κοινωνική δικαιοσύνη και η καταπολέμηση των κοινωνικών ανισοτήτων που έχουν δημιουργήσει οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Είναι περιττό να πει κανείς ότι το Μνημόνιο δεν κινείται σε αυτήν την κατεύθυνση. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση μπορεί και πρέπει να επιδιώξει να διευρυνθούν τα όρια της συμφωνίας ώστε να συμπεριλάβουν την προστασία των εργασιακών σχέσεων ή την προστασία των πιο αδύναμων στρωμάτων της κοινωνίας, όπως συνέβη με τα μέτρα για την ανθρωπιστική κρίση. Όμως μπορούν να αξιοποιηθούν πλευρές και της νέας συμφωνίας όπως π.χ. για τη φορολογική πολιτική. Ποιος άλλος εάν όχι μια κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να πατάξει τη φοροδιαφυγή ή να συγκρουστεί με τη διαπλοκή και τα συμφέροντα των ολιγαρχών;

4. Το μεγαλύτερο έλλειμμα της κυβέρνησης όλους αυτούς τους επτά μήνες αφορούσε την ίδια τη διακυβέρνηση. Η διαπραγμάτευση με τους δανειστές αδρανοποίησε την κυβέρνηση ακόμη και σε τομείς που δεν σχετίζονταν άμεσα με την οικονομία. Οι ιδέες και οι προεκλογικές διακηρύξεις δεν μεταφράστηκαν σε εφαρμοσμένη πολιτική, οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στους θεσμούς και τη δημόσια διοίκηση δεν πραγματοποιήθηκαν, δεν «φύσηξε αέρας αλλαγής» στους χώρους εργασίας και σπουδών. Για να αναστραφεί αυτό το κλίμα στασιμότητας και αδράνειας θα πρέπει η μετεκλογική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (στον βαθμό, βέβαια, που υπάρξει) να αναλάβει γενναίες πρωτοβουλίες διακυβέρνησης οι οποίες θα δώσουν ώθηση στις αλλαγές που έχει ανάγκη η κοινωνία. Από την άλλη πλευρά, εναπόκειται και στην ίδια την κοινωνία να υποστηρίξει τις αλλαγές που είναι αναγκαίες και να αντιπαρατεθεί με όσες επιβλήθηκαν από τους δανειστές και υπονομεύουν το μέλλον της. Κοντολογίς, πέρα από τις όποιες επιτυχίες και λάθη της κυβέρνησης της Αριστεράς, θα πρέπει να πρωταγωνιστήσουν πρόσωπα και συλλογικά υποκείμενα που να είναι διατεθειμένα όχι να καταγγείλουν την κυβέρνηση από μια θέση ιδεολογικής καθαρότητας αλλά να εμπλακούν στην προώθηση και εφαρμογή πολιτικών που βελτιώνουν την καθημερινότητα των πολλών και αλλάζουν την κοινωνία.

Ο Πολυμέρης Βόγλης διδάσκει σύγχρονη Ιστορία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.

Ο Πολυμέρης Βόγλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο. Είναι αναπληρωτής καθηγητής κοινωνικής ιστορίας στο τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.


Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2014)	Η αδύνατη επανάσταση, Αλεξάνδρεια
(2010)	Η ελληνική κοινωνία στην Κατοχή 1941-1944, Αλεξάνδρεια
(2004)	Η εμπειρία της φυλακής και της εξορίας, Αλεξάνδρεια

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
(2013)	Ελληνικά παράδοξα, Αλεξάνδρεια
(2011)	Δικτατορία 1967-1974, Μορφωτικό Ίδρυμα Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας - Θράκης
(2010)	Ο Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949, Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη
(2009)	Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα, Βιβλιόραμα
(2009)	Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα, Βιβλιόραμα
(2009)	Τόποι εξορίας, Αλεξάνδρεια
(2008)	Μνήμες και λήθη του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, Επίκεντρο
(2007)	Ιστορία και πολιτική στο έργο του Παντελή Βούλγαρη, Εκδόσεις Παπαζήση
(2006)	Ο πειρασμός της αυτοκρατορίας, Μεταίχμιο [κείμενα, επιμέλεια]
(2003)	Μετά τον πόλεμο, Αλεξάνδρεια
(2000)	Ιστορικό τοπίο και ιστορική μνήμη: το παράδειγμα της Μακρονήσου, Φιλίστωρ

Λοιποί τίτλοι
(2012)	Συλλογικό έργο, Η εποχή των ρήξεων, Επίκεντρο [επιμέλεια]