Παράδοση ή προσωρινή εκεχειρία;
Συντάκτης:
Πέτρος Θ. Πιζάνιας*Τώρα, μετά την υπογραφή του Μνημονίου από τον πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα, παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης επί έξι μήνες και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ξαναβγήκαν στην επιφάνεια αυτές οι συναισθηματικά γλυκερές και ιδεολογικά θλιβερές εκδοχές της μαρτυρικής Αριστεράς, που πάλεψε σκληρά αλλά τελικά οι συνασπισμένοι κακοί Ευρωπαίοι την τσάκισαν.
Γιατί επί πέντε χρόνια έκαναν κάτι διαφορετικό, δεν μας τσάκιζαν, δεν μας έβριζαν, δεν μας διέβαλλαν με άψογη γκεμπελική μέθοδο, δεν μας στραγγάλιζαν οικονομικά; Τι περίμεναν οι κλαίουσες της Αριστεράς ακριβώς;
Αλλοι προσπαθούν να διαβάλουν τον Γιάνη Βαρουφάκη ως αποκλειστικό υπαίτιο σπρώχνοντας την εικόνα του προς την κατεύθυνση του αποδιοπομπαίου τράγου, αφού προηγουμένως, χαζά, τον είχαν ανυψώσει ερήμην του σε από μηχανής θεό.
Το ζήτημα είναι απλό: σε αυτή την πολιτική μάχη με τη Γερμανία ηττηθήκαμε σαφώς. Σίγουρα ήταν λάθος ότι η κυβέρνηση επέλεξε την πολύ ήπια, σχεδόν αφελή, μέθοδο διαπραγμάτευσης. Απέφυγε να έχει εναλλακτικό σχέδιο και, το χειρότερο, απέφυγε επίμονα την τακτική χτύπημα έναντι χτυπήματος, τόσο ώστε να αιφνιδιαστεί από το γεγονός ότι οι πολίτες την ξεπέρασαν σε σθένος και αποφασιστικότητα με το δημοψήφισμα.
Σε όλη τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης ήταν εντυπωσιακός ο αφελής ευρωπαϊσμός της Αριστεράς. Ως εάν να έχει ξεχάσει ότι η Ευρώπη χτίστηκε με θρησκευτικούς και πολλούς άλλους πολέμους, με αποικιοποίηση του μισού πλανήτη, με δύο Παγκοσμίους Πολέμους, με καταστολή αντιαποικιακών επαναστάσεων, γέννησε μεν τον Διαφωτισμό αλλά και ο υπ' αριθμόν ένα εχθρός μας σήμερα, η Γερμανία, γέννησε τον ναζισμό στον οποίο είχε προσχωρήσει το 80% των Γερμανών ενώ το πνεύμα του δεν πέθανε ακόμη σ' αυτή τη χώρα.
Ωστόσο, τώρα έχουμε μια καθαρή ήττα να διαχειριστούμε. Και αν η κυβέρνηση μεταλλαχθεί σε κάτι άλλο προκειμένου να διατηρήσει υπέρ της τις ψήφους της αντιπολίτευσης, τότε θα έχει μόνη της χαριστεί στη Μέρκελ και τα νεοφιλελεύθερα γεράκια, μάλιστα χωρίς να ρωτήσει εμάς τους πολίτες που εξακολουθούμε να τη στηρίζουμε.
Αν, ακόμη, στον ΣΥΡΙΖΑ εισακουστούν οι πανικόβλητοι που θέλουν εκκαθαρίσεις ή οι αριστεροί της Πλατφόρμας αποσυρθούν στην καθαρότητά τους όπως οι καλόγεροι, τότε αμφότεροι θα χαρίσουν το κόμμα στον Σόιμπλε και τα γεράκια του. Τα λάθη αυτά απαγορεύονται αυστηρά, αγαπητοί βουλευτές, υπουργοί και κομματικοί ιθύνοντες, διότι θα τα πληρώσουμε εμείς οι πολίτες που σας στηρίζουμε.
Τι έχουμε μπροστά μας, λοιπόν, μετά την ήττα; Ενα Μνημόνιο που έπειτα από εξάμηνο διάλειμμα επικυρώνει ξανά την απώλεια της πολιτικής μας κυριαρχίας, ένα δημοσιονομικό πρόγραμμα σχεδόν απολύτως ανεφάρμοστο πολιτικά και κοινωνικά, απουσία μέλλοντος ξανά και για αντάλλαγμα σχετικά με την ανάπτυξη και το χρέος όχι κάτι περισσότερο από χάντρες και καθρεφτάκια.
Με δυο λόγια, η χυδαιότητα της γερμανικής κυβέρνησης και των βαλτικών και άλλων, ο καιροσκοπισμός του Ολάντ να πατήσει πάνω στο ελληνικό ζήτημα για να παραστήσει ότι υπάρχει πολιτικά ανεξάρτητα από τη Μέρκελ, η δειλία όλων των άλλων (και της κυπριακής κυβέρνησης) οδήγησαν σε ένα Μνημόνιο με τόσο εξτρεμιστικές απαιτήσεις που το καθιστούν ανεφάρμοστο.
Συνεπώς ό,τι μας απομένει (δεδομένου ότι η πλειονότητα των πολιτών προτιμάει, μέχρι νεωτέρας, το ευρώ, ακόμη και όταν δεν έχει στην τσέπη πάνω από ένα τάλιρο), είναι οι αντιφάσεις του όλου ευρωπαϊκού συστήματος, αυτές και άλλες που προσπάθησαν (όχι πάντα επιτυχώς) να εκμεταλλευτούν ο πρωθυπουργός και ο Γ. Βαρουφάκης.
Σε αυτούς τους έξι μήνες πριν από την ήττα μετέτρεψαν, ιδίως ο δεύτερος, το ελληνικό ζήτημα από περιθωριοποιημένη υπόθεση ενός προβληματικού λαού σε ευρωπαϊκό και διεθνές. Κέρδισαν πλήρως το ηθικό πλεονέκτημα, κατέδειξαν άμεσα τη λιτότητα ως αιτία της καταστροφής και ανέδειξαν τη νεοφιλελεύθερη κτηνωδία της γερμανικής κυβέρνησης ως την πηγή του προβλήματος όλης της Ευρώπης. Πρόκειται για κεκτημένα που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε. Και κάτι ακόμη που δεν έχει αναδειχτεί.
Η ελληνική κυβερνητική ηγεσία ανέδειξε τις λανθάνουσες συνθήκες πολιτικής κρίσης στην ευρωζώνη που θα επιδεινωθούν σίγουρα, ακριβώς επειδή μετά τη βάρβαρη νίκη της Γερμανίας σε βάρος μας οι απαιτήσεις της θα επεκταθούν και σε άλλες χώρες με αλαζονεία.
Νομίζω ότι βρισκόμαστε τώρα πλέον οριστικά στην απαρχή της καμπής της γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρώπη, άγνωστης διάρκειας ασφαλώς, πάντως σίγουρα είμαστε ενώπιον της όξυνσης των πολιτικών κυρίως αντιθέσεων μεταξύ των κρατών-μελών.
Μέσα σε αυτές θα πορευτούμε αγωνιζόμενοι και εμείς. Και η κυβέρνηση ασφαλώς ορίζοντας την ήττα ως προσωρινή, πρέπει να εκμεταλλευτεί κατά το δυνατόν την αρχόμενη αυτή κρίση της ευρωζώνης με κάθε τρόπο σκληρό και άτεγκτο, και όχι σαν καλό παιδί όπως έως σήμερα. Ή, για να το θέσω συνοπτικά, ο αγώνας συνεχίζεται.
*ομότιμος καθηγητής Ιστορίας, Ιόνιο Πανεπιστήμιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου