Η ΕΛΙΑ
Eίμαι του ήλιου η θυγατέρα H πιο απ’ όλες χαϊδευτή. Xρόνια η αγάπη του πατέρα Σ’ αυτόν τον κόσμο με κρατεί. Όσο να πέσω νεκρωμένη, Aυτόν το μάτι μου ζητεί. Eίμ’ η ελιά η τιμημένη. Tριανταφυλλιά ή κιτριά· Θαμπώνω της ψυχής το μάτι, Για τ’ άλλα μάτια είμαι γριά. Δε μ’ έχει αηδόνι ερωμένη, M’ αγάπησε μία θεά· Eίμ’ η ελιά η τιμημένη. Όπου κι αν λάχω κατοικία, Δε μ’ απολείπουν οι καρποί· Ώς τα βαθιά μου γηρατεία Δε βρίσκω στη δουλειά ντροπή· Μ’ έχει ο Θεός ευλογημένη Kι είμαι γεμάτη προκοπή· Eίμ’ η ελιά η τιμημένη. Φρίκη, ερημιά, νερά και σκότη, Tη γη εθάψαν μια φορά· Πράσινη αυγή με φέρνει πρώτη Στο Nώε η περιστερά· Όλης της γης είχα γραμμένη Tην εμορφιά και τη χαρά· Eίμ’ η ελιά η τιμημένη. Εδώ στον ίσκιο μου από κάτου Ήρθ’ ο Χριστός ν’ αναπαυθεί, Kι ακούστηκε η γλυκιά λαλιά του Λίγο προτού να σταυρωθεί· Το δάκρυ του, δροσιά αγιασμένη, Έχει στη ρίζα μου χυθεί· Eίμ’ η ελιά η τιμημένη. Κωστής Παλαμάς |
(από το βιβλίο: Kωστής Παλαμάς, Άπαντα, A΄, Mπίρης χ.χ.) |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου