Δημήτριος I. Αντωνίου* (1906-1994)
-XIX
Ὅταν θελήσεις, ἔχοντας πιὰ τὴν πείρα τῆς ἀποτυχίας σου
τότε μπορεῖς νὰ πεῖς ὑπεύθυνα τὸ Ὄχι,
– αὐτὸ τὸ δῶρο ποὺ λογαριάζει, ἔχοντας λογαριαστεῖ πρῶτα
μὲ τὴν Τύχη καὶ τὴν Ἀτυχία σῶμα μὲ σῶμα, κι ὅπως λέω:
πιθαμὴ πρὸς πιθαμή, ἔστω! τότε μπορεῖς νὰ μὲ ζητήσεις
ἐμένα ποὺ ἔχω πεῖ: «μιὰ γαλήνη πικρὴ καὶ μιὰ εὐχὴ θυσίας κερδισμένη
μπροστὰ στὸν κάμπο ποὺ ἁπλώνεται χιονισμένος ἀπὸ μυγδαλιές…» –
Ἐκεῖ λοιπόν, μπροστὰ σ’ ἕναν τέτοιο κάμπο ποὺ μπορεῖ νὰ μὴν ἔχει πιὰ
ἄνθινο χιόνι
θὰ μιλήσουμε γιὰ τὸ τί κάνουμε ἀπὸ τότε, τότε
ποὺ σὲ ἀντιπαράθεση ἔταξα τὸ θώρακά μου στὸ θώρακά σου
κι ἀπ’ αὐτὴ τὴ σύγκρουση βγῆκε πιὸ βαθὺς ὁ ἀνθρώπινος ἦχος της
καρδιᾶς μας·
οἱ ἁρματωσιές μας συγκρουστῆκαν ἀπὸ τοῦ μυαλοῦ τὶς δολοπλοκίες
μὰ ἡ καρδιά μας ἦταν βαριὰ ἀπὸ τὸν ἀνθρώπινό της δρόμο.
Ἔτσι τώρα σοῦ γράφω, πιά, περιμένοντας
καὶ μὴν περιμένοντας, ὅσο φτηνὸς καὶ νὰ ’ταν ὁ ἀγώνας, πὼς θὰ ’ρθεις!…
Κι ὅλα αὐτὰ ποὺ τὰ ’χουν ξεπεράσει οἱ αἰσθήσεις μου:
ζωὲς τῶν ἀνθῶν καὶ χλωμιάσματα, μὲ κάποιον ἀπάνθρωπο τρόπο
ἐγὼ ποὺ εἶπα: «Τὰ λιμάνια ποὺ περισσότερο ὑπάρχουν καταμεσὶς
στὴ θάλασσα…»
ποὺ εἶπα: «Τὰ χέρια σου πρέπει νὰ ’ναι λιγότερο ἀνθρώπινα…»
Στὰ χαρίζω γιὰ μιὰ καινούργια ἄγνοια, γιὰ μιὰ καινούργια
νεότητα ποὺ δὲ μπορεῖ νὰ ξανάρθει πιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου