Μες στην απόλυτη μοναξιά

«Ούτε η μάνα σας ρε…»

Στη δίκη των Ταγμάτων Εφόδου της Χρυσής Αυγής για την επίθεση στην “Αντίπνοια”

του Γιάννη Χαλεπιανού

Ενθέματα Αυγής, 28/9/14

 

 

Κουβαλούσα μαζί μου σκεπάρνι το βράδυ, γιατί το πρωί δουλεύω οικοδόμος. Επίσης: Το μαχαίρι με τη χαραγμένη σβάστικα το είχα για να ανοίγω χαρτοκιβώτια στη δουλειά μου. Το παραπάνω, και άλλα ανάλογα, δεν είναι μέρος επιθεώρησης ή κωμωδίας, αλλά ακούστηκε την Δευτέρα στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθήνας, στη δίκη για την επίθεση μελών της Χρυσής Αυγής στο στέκι Αντίπνοια, το 2008, η οποία ολοκληρώθηκε με καταδίκη των δύο κατηγορούμενων Β. Σιατούνη και Αθ. Στράτου για απόπειρα ανθρωποκτονίας από πρόθεση, σε κάθειρξη 13½ και 11 ½ ετών αντίστοιχα.

Στην τελική ευθεία πριν από την κεντρική δίκη της Χρυσής Αυγής, η καταδίκη αυτή μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό όπλο στην τεκμηρίωση του χαρακτηρισμού της ως εγκληματικής οργάνωσης καθώς, στο πλαίσιο της ακροαματικής διαδικασίας, αποδείχθηκε πέρα από κάθε αμφιβολία ότι την επίθεση σχεδίασαν και εκτέλεσαν μέλη της ναζιστικής συμμορίας: Oι ακλόνητες μαρτυρικές καταθέσεις, τα αμάχητα πειστήρια, η εισαγγελική πρόταση και το ομόφωνο της απόφασης το επιβεβαιώνουν. (Υπενθυμίζουμε ότι η συγκεκριμένη δικογραφία έχει ενταχθεί επίσης στον φάκελο της δικαστικής διερεύνησης της Χρυσής Αυγής και οι κατηγορούμενοι ήταν ήδη προφυλακισμένοι με την κατηγορία της συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση).

Το πιο ενδιαφέρον όμως στοιχείο της δίκης, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, δεν ήταν η ακροαματική διαδικασία. Tα στοιχεία, όπως είπα, ήταν ακλόνητα και οι υπερασπιστικοί ισχυρισμοί στην καλύτερη περίπτωση ανύπαρκτοι, στη χειρότερη γελοίοι. Εκτός από το μεταφερόμενο σκεπάρνι, ακούσαμε: το μαχαίρι (αυτό με τη σβάστικα, για το άνοιγμα χαρτοκιβωτίων) δεν κατάλαβα ότι το κουβαλούσα μαζί μου, δεν γνώριζα τα υπόλοιπα άτομα της ομάδας, δεν ήξερα τι πάμε να κάνουμε κλπ. Ακόμα και για το γεγονός ότι ο ένας εκ των κατηγορουμένων ήταν υποψήφιος με τη Χρυσή Αυγή στην Αθήνα στις δημοτικές εκλογές του 2009, ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι μπορεί να ήταν υποψήφιος, αλλά στο Ελληνικό στο οποίο διέμενε, στήριζε τον συνδυασμό Κορτζίδη — μετά τον «ΚΚΕ Ρουπακιά», ο «φιλοσυριζαίος Σιατούνης», ωιμέ, η «εθνικιστική παράταξη» έχει διαβρωθεί από τους κομμουνιστές! 

Το ενδιαφέρον στοιχείο της δίκης λοιπόν, για μένα τουλάχιστον, βρισκόταν στην ατμόσφαιρα της δίκης και, συγκεκριμένα, στη «θανάσιμη μοναξιά» των κατηγορούμενων. Ούτε ένας μάρτυρας υπεράσπισης, ούτε ένα οικείο τους πρόσωπο στο ακροατήριο. Γεγονός που προκάλεσε την απορία της έδρας και το δούλεμα των αλληλέγγυων των θυμάτων. Ούτε η μάνα σας ρε δεν ήρθε να σας στηρίξει, ακούστηκε ουκ ολίγες φορές. Η αιτιολόγηση στη σχετική ερώτηση της έδρας, το ίδιο γελοία με όλους τους υπόλοιπους ισχυρισμούς: Φοβόμαστε για τις ζωές των δικών μας και δεν θέλαμε να τις βάλουμε σε κίνδυνο, ειπώθηκε σε μια αίθουσα έξω από την οποία βρίσκονταν τρεις διμοιρίες ΜΑΤ.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε την αιτία της στάση των οικείων τους και ούτε μας ενδιαφέρει κιόλας. Όσον αφορά όμως τους «συναγωνιστές» τους (οι οποίοι –ανάμεσά τους οι Λαγός και Κασιδιάρης– είχαν προσπαθήσει να κάνουν επίδειξη δύναμης στη δίκη του 2011, όπου έγινε αναβάθμιση του κατηγορητηρίου, τα πλημμελήματα μετατράπηκαν σε κακουργήματα και η διαδικασία παραπέμφθηκε στο Μεικτό Ορκωτό), το έργο το έχουμε ξαναδεί και στην περίπτωση Ρουπακιά. Το είπε και ευθέως ο συνήγορος υπεράσπισης μιλώντας για ψευδείς απολογίες που τους έβαλαν οι δικηγόροι της Χρυσής Αυγής να υπογράψουν, προκειμένου να μην μπλέξει η οργάνωση: Oι «κώδικες τιμής» κρυφών και φανερών καταστατικών που μιλούν για συντροφικότητα, ομοψυχία και αλληλεγγύη προς τους συναγωνιστές μέχρι αυτοθυσίας, έχουν αντικατασταθεί από το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και ο χρυσαυγίτης από «ΑΙΩΝΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ» –κατά την έκφραση του «θεωρητικού» της οργάνωσης Γιώργου Μάστορα– αντιμετωπίζεται ως ότι πραγματικά είναι για την ηγεσία της ναζιστικής συμμορίας: Αναλώσιμο υλικό.

Ο Γιάννης Χαλεπιανός είναι κοινωνιολόγος.