Σε μένα οι λέξεις μοιάζουν σαν πουλιά.
Για να ’μαι ειλικρινής
σαν τα πουλιά μου φεύγουν απ’ τα χέρια.
Οι σπάνιες λέξεις είναι σπάνια πουλιά,
οι άλλες, οι κοινόχρηστες, είναι πουλιά συνηθισμένα.
Αυτό όμως δεν σημαίνει
πως κι αυτά δεν θέλουν τη φροντίδα μας.
Υπάρχουν λέξεις που κρυώνουνε κι ίσως να πεθαίνουν κιόλας
απ’ το κρύο.
Όμως ένα καλό που έχουνε οι λέξεις, δεν το έχουνε οι
άνθρωποι.
Οι άνθρωποι ζούνε μια φορά.
Αντίθετα εκείνες μπορούνε ν’ αναστηθούν,
ίσως γιατί στ’ αλήθεια δεν πεθαίνουν ποτέ.
Ξέρετε τι παθαίνουν;
Απολιθώνονται και κάθονται καρτερικά και περιμένουν
σαν το παιχνίδι με τα αγάλματα.
Ποιον περιμένουν;
Εγώ νομίζω πως μπορεί να περιμένουνε και εμένα.
Δε λέω μονάχα εμένα.
Νομίζω, όμως, πως έχουν τις ελπίδες τους στηρίξει στα
παιδιά.
Είναι πουλιά από πηλό
που περιμένουνε να τα ζεστάνουμε με την ανάσα μας.
Λέω «αμέθυστος» και κάτι αστράφτει,
λέω «αμάραντος» και γίνομαι μεγάλη σαν βουνό,
λέω «ζαρκάδι» και μπροστά μου ανοίγεται ένας κάμπος.
Πάντως δεν φέρονται στις λέξεις όλοι οι άνθρωποι το ίδιο.
Υπάρχουνε πολλοί που φέρονται
καθώς ο κυνηγός που έμαθε σκοποβολή
βάζοντας στόχο την καρδιά ενός αηδονιού.
Άλλοι πάλι στήνουνε δόκανα να πιάσουν τις πιο σπάνιες.
Είναι οι συλλέκτες.
Αυτοί τις βάζουν σε κλουβιά και τις επιδεικνύουν.
Οι πιο άκαρδοι της ταριχεύουν κιόλας!
Τότε τις βλέπεις στα σαλόνια,
ακίνητες με ανοιχτά φτερά.
Πολλοί τις λέξεις τις θεωρούνε φαίνεται ένα νόστιμο μεζέ.
Τις πιο μικρές και τρυφερές τις κάνουν μια χαψιά.
Οι πιο σπάταλοι από αυτούς τις φτύνουν κιόλας.
Άλλοι πάλι παίζουν μαζί τους επικίνδυνα παιχνίδια,
όπως η γάτα μου προχθές
που για ένα γούστο σκότωσε ένα τόσο δα παπαγαλάκι
κι έπειτα το παράτησε νεκρό στη τσιμεντένια αυλή.
Εγώ, όταν μεγαλώσω,
δεν θα ήθελα να μοιάσω με κανέναν από αυτούς.
Γι’ αυτό και λέω μέσα μου μια λέξη μαγική.
Λέω τη λέξη «άψινθος».
Και τώρα θα ρωτήσετε, τι πάει να πει.
Και δεν μου λέτε, άμα την ξέρατε, θα ήταν μαγική;
Μπορείτε να διαλέξετε κι εσείς τη μαγική σας λέξη.
Γιατί, όπως σας έλεγα στην αρχή,
η γλώσσα μου είναι ελληνική κι είναι γεμάτη λέξεις.
Τασούλα Καραγεωργίου: «Παρά-μυθοι»
