Caspar David Friedrich., (1774-1840), "The Abbey in the
Oakwood" 1810.
Θνητοί όντες (=αν και είναι θνητοί), ως αθάνατοι μεριμνούσι· τα πολλά έχοντες (=αν και έχουν πολλά), ουκ
αρκούσι (=δεν τους αρκούν)· στα λίγα όντες πρότερον (=το ότι είχαν λίγα), δεν ενθυμούνται. Καλά λέγει ο λόγος: Να
αρχοντήνω και να μην σε ενθυμηθώ πτωχεία. Μάτια (=μάταια) θεοποιούσι το
αργύριον. Θάνατος μας παντιχαίνει (=βρίσκει). Τι πολεμείτε την ειρήνη; Πολέμοι ή
αισχροκέρδεια, αυτά πολεμείτε (=αυτά να πολεμάτε). Άλλα μεγαλώνουν σήμερα και αύριο μικραίνουν,
άλλα αυξάνουν και άλλα λιγαίνουν (=μειώνονται)· άλλα γίνονται και άλλα φθείρονται. Έτζι είναι
όλα τα πρόσχαιρα (=πρόσκαιρα) και μάτια (=μάταια) μοχθεί ο κόσμος, ότι γυμνόν το τέλος. [...]
Ιωάννης Πρίγκος ( Πήλιο, περί το 1725- 1789) . «Χρονικό του
Άμστερνταμ». Μιχ. Περάνθης, Ελληνική πεζογραφία, Α΄. Εκδόσεις έργων Περάνθη,
χ.χ. 193.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου