ΚΑΤΑΠΙΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΑΜΗΛΟΝ...

Ζει σε ένα θεϊκό, από την άποψη του περιβάλλοντος, τόπο,
τον οποίο όμως οι συμπατριώτες της έχουν καταστρέψει με τις  τρομακτικές οικιστικές παραβάσεις και επεμβάσεις τους, μετατρέποντάς τον παράλληλα σε μια  απέραντη βοθροχαβούζα.
Είναι απίστευτα όσα βλέπει και βιώνει καθημερινά ένας φυσιολογικός άνθρωπος, είτε ως κάτοικος είτε ως επισκέπτης της Χαλκιδικής.
Παντού βασιλεύουν η βρομιά , η δυσωδία, η  εγκατάλειψη και η βάναυση  κακοποίηση  του περιβάλλοντος, όσο δε αφορά το έμψυχο δυναμικό του τόπου , ψάχνεις με το κανοκιάλι για να βρεις νομοταγείς επαγγελματίες , ανθρώπους που δεν είναι αγριεμένοι για την "αρπαχτή" , το εύκολο κέρδος, την αισχρή εκμετάλλευση των αλλοδαπών εργατών και την ασύδοτη κερδοφορία από τους πολυάριθμους  "ΧΑΖΟτουρίστες".

 Η Κατερίνα Ιγγλέση, δραστήρια ακτιβίστρια και βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ, διακρίνεται εδώ και μήνες στον αγώνα της κατά της εγκατάστασης και λειτουργίας της εταιρείας Ελντοράντο για την εξόρυξη χρυσού στην περιοχή των Σκουριών της Χαλκιδικής.
Η Κατερίνα Ιγγλέση, με μνημειώδεις για το λαϊκισμό και την αφέλειά τους ανακοινώσεις, κόπτεται, θρηνωδεί και απειλεί  τους Μερκελιστές,  στο όνομα της  διασφάλισης της  ποιότητας της ζωής  του λαού της Χαλκιδικής.
 Πού ήταν τόσα χρόνια  η  Κατερίνα Ιγγλέση , όταν έβλεπε τα συσσωρευμένα εγκλήματα των συμπατριωτών της να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια της;Γιατί δεν αντιδρούσε με το ίδιο μένος που τώρα δείχνει εναντίον των "ολετήρων" της Χαλκιδικιώτικης γης; Γιατί δεν καλούσε  σε ανένδοτο αγώνα όλους τους "ευαισθητοποιημένους" Έλληνες (και φυσικά τους αναρχικούς κακοποιούς του συναδέλφου της Διαμαντόπουλου) κατά των αμέτρητων καταπατητών της γης και των αιγιαλών, των αμέτρητων μολυνόντων το περιβάλλον, των μικρών και μεγάλων εργολάβων που "ξύρισαν" τεράστια κομμάτια πρασίνου, των αμέτρητων εγκληματιών που λυμαίνονται με κάθε είδους παρανομίες το χώρο;
 Η Κατερίνα Ιγγλέση και οι φίλοι της είναι η κλασική  περίπτωση του Φαρισαίου υποκριτή, που διυλίζει τον κώνωπα και καταπίνει την κάμηλον. Είναι η εξοργιστική  φιγούρα της  βαθιά νυχτωμένης σημερινής Αριστεράς, που με το ένα χέρι ρίχνει τον κεραυνό του Δία και με το άλλο χτυπάει φιλικά την πλάτη σε κάθε μαφιόζο που διαμαρτύρεται κατά του καταραμένου κράτους φορώντας τη μάσκα της Επανάστασης. 
***********************************

 ΤΖΑΝΓΚΟ

Του Ηλία Κανέλλη, 

 ΠΗΓΗ¨ΝΕΑ, 18.2.12

Η απίστευτη ενέργεια δολιοφθοράς στο εργοτάξιο της Ελληνικός Χρυσός στις Σκουριές της Χαλκιδικής, χθες τα ξημερώματα, αποδεικνύει ότι το παιχνίδι έχει χονδρύνει. Κι ότι η λούμπεν τακτική του εκβιασμού της κοινωνίας από οργανωμένες μειοψηφίες, με ανοίκειους και βίαιους τρόπους, λες και είμαστε στην ταινία «Τζάνγκο», περιφρονεί και τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου και τους νόμους. Τα πράγματα σοβαρεύουν ιδιαίτερα, όμως, όταν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κόμμα που μέσω του προέδρου του φροντίζει να διακηρύξει ότι κινείται εντός του συνταγματικού τόξου, επί της ουσίας αλληθωρίζει αν δεν ενθαρρύνει πρακτικές κατάλυσης του κράτους δικαίου. Πώς προκύπτει κάτι τέτοιο; Πρώτα απ' όλα, από τα κείμενα. Χθες το απόγευμα, στην επίσημη ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ, αναρτήθηκε ανακοίνωση της Νομαρχιακής Επιτροπής Χαλκιδικής του κόμματος. Σύμφωνα με την ανακοίνωση αυτή, σε χρονική στιγμή κατά την οποία γινόταν διήμερη εκδήλωση για την «εναλλακτική προοπτική ανάπτυξης», στην ουσία δηλαδή κατά της λειτουργίας των μεταλλείων χρυσού, «εκδηλώθηκε η καταστροφή των εγκαταστάσεων της Ελληνικός Χρυσός από αγνώστους». Τι θα περίμενε κανείς να διαβάσει στη συνέχεια της ανακοίνωσης από ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται εντός του δημοκρατικού τόξου; Ιδού τι γράφει:

«Ενα γεγονός που αφενός είναι αποτέλεσμα των συνεχών προκλήσεων της εταιρίας και της κρατικής βίας ενάντια στους πολίτες που αντιστέκονται στην καταστροφή του τόπου τους, αφετέρου δε, δημιουργεί πολλαπλά προβλήματα στον πολιτικό και κοινωνικό αγώνα τους ενάντια στις καταστροφικές επιπτώσεις της εξόρυξης χρυσού. Ενέργειες όπως η παραπάνω, δίνει (sic) - δυστυχώς - την ευκαιρία τόσο στην εταιρία, όσο και στις δυνάμεις καταστολής να συκοφαντήσουν και να καταστείλουν ακόμα πιο βίαια τον αγώνα».

Απίστευτο κι όμως αληθινό. Το κόμμα αντί ρητώς να λέει το αναμενόμενο, ότι τέτοιες πρακτικές το βρίσκουν απέναντι, αρχίζει τους σχετικισμούς, τα ναι μεν αλλά - και εν τέλει καταλήγει πάλι στις «δυνάμεις καταστολής». Οι οποίες δυνάμεις καταστολής δεν κατέστειλαν κανέναν - ενώ οι ιδιώτες αστυνομικοί που φρουρούσαν τις εγκαταστάσεις της εταιρείας, σε μια πράξη απόλυτης βαρβαρότητας, περιλούστηκαν από τους εισβολείς με βενζίνη και απειλήθηκαν ότι θα τους κάψουν κι αυτούς αν αντιδράσουν.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κόβει μια και καλή τις γέφυρες με πρακτικές βίας, που αναζητεί συμψηφισμούς, που μεταθέτει τη γωνία από την οποία παρατηρεί τα πράγματα. Η βουλευτίνα, π.χ., που εκλέγεται στη Χαλκιδική, Κατερίνα Ιγγλέση, καλεί τους κατοίκους της περιοχής «να δείξουν αυτοσυγκράτηση και ψυχραιμία σε όλες τις προκλήσεις της εταιρείας και της τροϊκανής κυβέρνησης που ψάχνουν αφορμές για τη συκοφάντηση των λαϊκών κινημάτων».

Μισόλογα, απιθανότητες, κοινωνιολογία ούτε καν της δραχμής, δεκάρας . Ο ΣΥΡΙΖΑ, με εμβρυϊκή πολιτική σκέψη, επιστρέφει στη ρητορική του Δεκέμβρη 2008 - ή μήπως, στην πραγματικότητα, δεν την εγκατέλειψε ποτέ;