Σε λαγκαδιά, που δροσερά την έλουζαν ρυάκια,
μικρό παιδάκι έκοβε λουλούδια τρυφερά.
Ολόγυρά του έβοσκαν αγνά περιστεράκια
και ελαφρά το χάιδευαν με τ' άσπρα τους φτερά.
Για να τα πιάσει άπλωνε χεράκια ζηλεμένα,
μα φεύγαν ένα...ένα...
- Παππούλι, τι πουλιά 'ναι αυτά; ( ερώτησε με πόνο
το γέρο που καθότανε σε ρίζα μιας ελιάς).
Ζυγώνουνε κοντά, κοντά, για να τα πιάσω απλώνω,
μα φτερουγιάζουνε ευθύς και χάνονται με μιας...
-Παιδί μου, τα πουλάκια σου τα έμορφα που είδες...
αυτά...τα λέν' ελπίδες...
(Εκ των Μύθων Δ. Καμπούρογλου)
Περιοδικόν "Εφημερίς των Παίδων", 1882.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου