ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΜΕΝ, "ΜΕΓΑΛΟΙ" ΔΕ...

Φλάβιος Θεοδόσιος Αύγουστος (Flavius Theodosius Augstus), ή Θεοδόσιος Α' (Ισπανία 11 Ιανουαρίου 347 – Μιλάνο 17 Ιανουαρίου 395), o αποκαλούμενος στη συνέχεια Μέγας.Υπήρξε Ρωμαίος (Βυζαντινός) Αυτοκράτορας από το 379 έως το 395 και συνέδεσε το όνομά του με απηνείς διωγμούς εθνικών και με τη μεγάλη σφαγή πολλών χιλιάδων πολιτών  στον ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης .
Η ψύχωσή του κατά του αρχαιοελληνικού πολιτισμού μεταφράστηκε σε συστηματικές καταστροφές σπουδαίων  κτισμάτων (ιερών, δημόσιων κτιρίων κ.α.), κατάργηση καθιερωμένων πανελληνίων θεσμών και ενθάρρυνση των δολοφονικών διώξεων εθνικών  ιερέων, δασκάλων, διανοουμένων και απλών πολιτών.
Μολονότι όχι μόνο τα χέρια του αλλά και ολόκληρο το σώμα του αυτού του τέρατος ήταν βουτηγμένα στο αίμα, η Εκκλησία μας τον ανακήρυξε Μέγα και Άγιο...

Gerontakos

 *******************************************

Παραμυθίες για «μεγάλους»

Του Κώστα Λεονταρίδη

Η Καθημερινή, 28/2/2013

Το πολυθρύλητο μαρξικό απόφθεγμα «η βία είναι η μαμή της ιστορίας», κομμένο και ραμμένο στα μέτρα κάθε ενδιαφερομένου, τυγχάνει εφαρμογής από ανθρώπους με διαφορετικές αφετηρίες, προσωπικές και συλλογικές επιδιώξεις. Το βλέπουμε να δοκιμάζεται από πολλούς που επιχειρούν να επιβάλουν τη δική τους αλήθεια, πολτοποιώντας την αξιοπρέπεια των άλλων. Σε μικροκλίμακα, από φωνασκούντες «φαιδροχίτωνες» έως αγριανθρώπους των δρόμων και πάει λέγοντας.

 Ωστόσο, η ίδια η των ανθρώπων Ιστορία βάφτισε με το δοξαστικό πρόσημο «Μέγας», υμνώντας έτσι τη βία, προσωπικότητες των αιώνων που στη συντριπτική τους πλειονότητα διακρίθηκαν για τη φρικαλέα δράση τους· η υστεροφημία τους όμως παρέμεινε λαμπρή στα επίσημα κιτάπια της «διδακτέας ύλης». Αντιθέτως, άνθρωποι που με το έργο τους έσωσαν ζωές, έβγαλαν κόσμο από το σκοτάδι και άνοιξαν λεωφόρους με εφευρέσεις και πνευματικές επαναστάσεις δεν χαρακτηρίστηκαν από την κρησάρα της Ιστορίας «Μεγάλοι», ενώ πολλοί από αυτούς δεινοπάθησαν. Ετσι, απλά γίνεται παγκοσμίως αποδεκτός ως «Μέγας» ο Ναπολέων με τις εκστρατείες των εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών, τις λαφυραγωγήσεις, την καρναβαλική τελετουργία της στέψης του, την αχαλίνωτη μεγαλομανία. «Μεγάλη» και η Αικατερίνη της Ρωσίας, η αδίστακτη τσαρίνα με απανθρωπιά και φαντασία που θα έκαναν και τον Διάβολο να κοκκινίσει.

Αυτή την πηγαία απορία κατέθεσε εδώ και χρόνια με ερευνητική τεκμηρίωση ο Κυριάκος Σιμόπουλος στο αιρετικό (;) βιβλίο του «Ο Μύθος των Μεγάλων της Ιστορίας», συνεισφέροντας στην πάντα επίκαιρη κουβέντα για τον ρόλο -συχνά επικυρίαρχο- της βίας στις κοινωνίες. Και βέβαια, από την κριτική ματιά του δεν εξαιρείται ουδείς «Μέγας». Η Ιστορία πρέπει να διαβάζεται χωρίς θέσφατα και δογματισμούς. ΄Η όχι;

Αυτές οι αυθαίρετες και παράλογες αναγορεύσεις ηγεμόνων σε «Μεγάλους» με εξηρωισμό και εξαγιασμό τους επισφραγίστηκαν σε μεγάλο βαθμό τον ΙΘ΄ αιώνα, περίοδο επιστημονικών διερευνήσεων, αλλά και χάλκευσης γεγονότων και «επικύρωσης» μυθοπλασιών. Ηταν τότε που ο γεννήτορας του ιστορικού υλισμού Καρλ Μαρξ εξόπλιζε ιδεολογικά με τη ρήση του «η βία είναι η μαμή...» τυράννους του μέλλοντος να κάνουν θηριωδίες για να εξυπηρετήσουν τάχατες την ιστορική νομοτέλεια.

 Σε μια εκπληκτική παλαιότερη παρέμβασή του ο Μίκης Θεοδωράκης ξεκαθαρίζοντας ότι ο Μαρξ υπήρξε ένας μεγάλος διανοητής φωτίζει ένα μεγάλο «αμάρτημά» του. Συνέδεσε τη φιλοσοφία του με την πολιτική τόσο στενά -λέει ο Μίκης- ώστε μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση να καταστεί ο μαρξισμός όργανο κρατικής, πιο καλά κομματικής, πρακτικής. Εγινε δόγμα που χρησιμοποιήθηκε από μειοψηφίες για να επιβάλουν τις απόψεις τους και συμφέροντα υπό το κάλυμμα απόλυτων Αρχών, απέναντι στις οποίες δεν ήταν επιτρεπτό να υπάρξει δεύτερη γνώμη. Πάντως, το «διαφωνώ με ό,τι λες αλλά... κ.λπ.» αποδεικνύεται σχεδόν παντού παραμύθι για μεγάλα (και βίαια) παιδιά.