ΜΕ ΜΙΑ ΚΙΘΑΡΑ

 Ιωάννης Καρασούτσας*

    Ο ΚΙΘΑΡΩΔΟΣ
       (1824-1973)

Ποία ουράνιος μελωδία !
Εις της νυκτός την γαλήνην ποία
      Χειρ θελκτικά
Την νυκτιλάλον κιθάραν κρούει ;
Το άστρον κλίνει και την ακούει
      Ερωτικά.

      Στροφαί γλυκείαι ! εκφράσεις πάθους
Αντιλαλούσαι μέχρι του βάθους
      Των καρδιών.
Μινυρισμοί ως της αηδόνος,
Λαρυγγισμοί ως οι της τρυγόνος,
      Τέρψεις θεών !
      Το παν κοιμάται, άνθρωποι, φύσις.
Το παν κατέχει σιγή επίσης
      Νυκτερινή.

Και μεταξύ της κοινής ειρήνης,
Της αναπαύσεως και γαλήνης,
      Μία φωνή,
      Φωνή θρηνώδης άγρυπνος μένει,
Και εις λιγείας εκρηγνυμένη
      Παραφοράς,
Κλαίει τον κόσμον, τας καλλονάς του,
Και τας χαράς και τας ηδονάς του
      Τας τρυφεράς.

      Πώς όλα φεύγουν, όλα περώσι,
Όλα εις άγνωστον καταντώσι
      Τέρμα μαζή·
Και από τόσον θόρυβον, οίμοι !
Ουδέ η έρημος μαύρη μνήμη
      Δεν επιζή !

*Ιωάννης Καρασούτσας - Βικιπαίδεια