Christian Rohlfs (1849-1938), Κίτρινο θαλασσινό τοπίο, 1933.ΑΤΙΤΛΟ
Ζω πάντα στο παρόν. Το μέλλον δεν το γνωρίζω. Το παρελθόν
δεν το έχω πια. Το ένα με βαραίνει σαν τη δυνατότητα για όλα,
και το άλλο σαν την πραγματικότητα του τίποτα.
Δεν έχω ούτε ελπίδες ούτε νοσταλγίες.
Γνωρίζοντας τι ήταν η ζωή μου μέχρι σήμερα- τόσες φορές και τόσο
έντονα αντίθετη προς τις επιθυμίες μου- δεν μπορώ να προβλέψω
για την αυριανή ζωή μου, παρά ότι θα είναι ακριβώς αυτό που δεν μπορώ να προβλέψω, αυτό που δεν επιθυμώ, αυτό που θα μου επιβληθεί
εκ των έξω, μέχρι και με τη μεσολάβηση της ίδιας μου της βούλησης.
Δεν υπάρχει τίποτε στο παρελθόν μου που να φέρνω ξανά
στη μνήμη μου με τη μάταιη επιθυμία να επαναληφθεί.
Δεν ήμουν ποτέ τίποτε παραπάνω από τα ίχνη και το ομοίωμα του εαυτού μου.
Το παρελθόν μου είναι ό,τι ακριβώς δεν κατόρθωσα να γίνω.
Ούτε οι αισθήσεις των περασμένων στιγμών δεν ξυπνούν
τη νοσταλγία μου: η αίσθηση κατέχει τη συγκεκριμένη στιγμή΄
όταν αυτή περάσει, γυρίζει η σελίδα κι η ιστορία συνεχίζει,
όχι όμως και το κείμενο.
Σκοτεινή και φευγαλέα σκιά ενός δέντρου της πόλης, ήχος ελαφρύς
του νερού που στάζει στη θλιμμένη λιμνούλα, κανονικότητα
του γρασιδιού - κήπος δημόσιος σ' ένα δειλινό διστακτικό-,
εσείς είστε αυτή τη στιγμή το σύμπαν ολόκληρο για μένα, γιατί
είστε το πλήρες περιεχόμενο της συνειδητής μου αίσθησης.
Δεν ζητώ τίποτα παραπάνω από τη ζωή από το να νιώθω να χάνεται,
αυτά τα απρόβλεπτα βράδια, ανάμεσα στα άγνωστα παιδιά που
παίζουν στους κήπους αυτούς, οι οποίοι οροθετούνται
από τη μελαγχολία των δρόμων που τους περιβάλλουν,
κάτω από τα ψηλά κλαριά των δέντρων και το γέρικο ουρανό
όπου τ' αστέρια ξαναρχίζουν.
ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΟΑ (1888-1935)
Απόδοση: Άννυ Σπυράκου
Περιοδικό ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ,153-154
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου