**********************************
Απόσπασμα από το "δυνατό" κείμενο του Κοσμά Βίδου στο Βήμα
με τον τίτλο "Μωρό μου, σκάσε!"*, επικεντρωμένο στα χάλια του
σημερινού ελληνικού τραγουδιού, χάλια που εκφράζουν τη γενικότερη
"καθίζηση" των μουσικών ενδιαφερόντων της ελληνικής κοινωνίας.
Ένα σοβαρό έλλειμμα παιδείας , έκφραση της μεταπολιτευτικής
κρίσης αξιών που υποκαταστάθηκαν από τη λατρεία του χρήματος,
της προσωπικής ανάδειξης και ευημερίας, έπλασε το σημερινό κυρίαρχο
Νεοέλληνα, ένα αστοιχείωτο , απίστευτα κούφο και επηρμένο ον ,
συντηρητικό και θρησκόληπτο έως τα μπούνια , αλλά χυδαιότατο
και φρικτά φτηνό στα προσωπικά του γούστα. Οι τραγουδιστές του Φοίβου
είναι τα κατακάθια της λαμπρής μουσικής ελληνικής Ιστορίας , οι θλιβεροί
επικυρίαρχοι που κρώζουν σε έναν πρώην Παράδεισο που έχει μετατραπεί
Εγώ, λοιπόν, τα θυμήθηκα όλα αυτά βλέποντας τη διαφήμιση για τη συναυλία
με τον βαρύγδουπο τίτλο «20 χρόνια Φοίβος» που θα πραγματοποιηθεί στο
ΟΑΚΑ, με τα εισιτήρια να φτάνουν και τα 60 ευρώ. Σκέφτηκα, φέρνοντας στο
μυαλό μου τη Φλέρυ, τον Μάνο, τον Νιόνιο, τον Μίκη, και τον άλλο Μάνο,
τον Λοΐζο, όλους εκείνους που με έμαθαν να ακούω μουσική, ότι από το
«Ζήτω το ελληνικό τραγούδι», που πριν από μερικά χρόνια το φώναζες χωρίς
τύψεις και το ευχαριστιόσουν, φτάσαμε στον θριαμβευτικό επικήδειο του
είδους. Τον οποίο καλούμαστε να γιορτάσουμε, τιμώντας έναν άνθρωπο που
με τους προχειρογραμμένους, άτεχνους στίχους του και τις σχηματικές,
«ζούφιες» μουσικές του (μελωδίες πρόχειρες, των 10 λεπτών, που όλες
μοιάζουν μεταξύ τους) συνέβαλε στην υποβάθμισή του. Και στον ευτελισμό
της λαϊκής
διασκέδασης. Στη μετατροπή της σε μια δύσοσμη και θορυβώδη χωματερή – αρένα όπου τα πλήθη εκτονώνουν με τον πιο άκομψο και άτεχνο τρόπο την πλήξη τους. Αναλογίστηκα πόσο εύκολα περάσαμε από τα μεγάλα τραγούδια στο «Gucci φόρεμα» του Μαζωνάκη, που ανέβηκε στην πίστα για να μας μάθει «Πώς το κάνουμε στην Καισαριανή». Πώς ένας λαός που στα γλέντια του τραγουδούσε τους μεγαλύτερους ποιητές του, τώρα τραγουδάει «Μωρό μου, σκάσε», «Νικοτίνη σου να γίνω / την ανάγκη μου εσύ να έχεις», «Οινοπνευματάκι μου, μη μου εξατμίζεσαι», «Σε βλέπω και παθαίνω, ναι, / (…) / και κλείνομαι και γδύνομαι, / φαντάζομαι ότι σου δίνομαι», «Τη σιχάθηκε η ψυχή μου»… Αυτή είναι η προσφορά του Φοίβου (και των άλλων Φοίβων, γιατί δεν είναι ο μόνος), καθώς και των τραγουδιστών (από τη Δημητρίου μέχρι τον Ρέμο) που θα ανέβουν στη σκηνή του ΟΑΚΑ για να τον αποθεώσουν. Και αν οι άνθρωποι της γενιάς μου είχαμε την τύχη τα πιο ωραία λαϊκά σε σπίτια με μωσαϊκά να τα έχουμε χορέψει, οπότε είμαστε σε θέση να καταλάβουμε και να αξιολογήσουμε, εύχομαι να μπορούν να το κάνουν και οι γενιές που μεγάλωσαν με το «Απαπά παπααπά παπαπά» της Βανδή. Παρεμπιπτόντως, μαθαίνω ότι ξαναχτύπησε η Αννα Βίσση με το νέο άσμα του «πατέρα» του Φοίβου, του Νίκου Καρβέλα, στο οποίο άδει «Μια βραχνή μουσική από καμένο ηχείο / Ολα μηδέν, όλα πλην, όλα χύμα στο κύμα». Δεν έχω ακούσει πιο περιεκτικό και εύστοχο σχόλιο για αυτό που συμβαίνει στο ελληνικό τραγούδι.
διασκέδασης. Στη μετατροπή της σε μια δύσοσμη και θορυβώδη χωματερή – αρένα όπου τα πλήθη εκτονώνουν με τον πιο άκομψο και άτεχνο τρόπο την πλήξη τους. Αναλογίστηκα πόσο εύκολα περάσαμε από τα μεγάλα τραγούδια στο «Gucci φόρεμα» του Μαζωνάκη, που ανέβηκε στην πίστα για να μας μάθει «Πώς το κάνουμε στην Καισαριανή». Πώς ένας λαός που στα γλέντια του τραγουδούσε τους μεγαλύτερους ποιητές του, τώρα τραγουδάει «Μωρό μου, σκάσε», «Νικοτίνη σου να γίνω / την ανάγκη μου εσύ να έχεις», «Οινοπνευματάκι μου, μη μου εξατμίζεσαι», «Σε βλέπω και παθαίνω, ναι, / (…) / και κλείνομαι και γδύνομαι, / φαντάζομαι ότι σου δίνομαι», «Τη σιχάθηκε η ψυχή μου»… Αυτή είναι η προσφορά του Φοίβου (και των άλλων Φοίβων, γιατί δεν είναι ο μόνος), καθώς και των τραγουδιστών (από τη Δημητρίου μέχρι τον Ρέμο) που θα ανέβουν στη σκηνή του ΟΑΚΑ για να τον αποθεώσουν. Και αν οι άνθρωποι της γενιάς μου είχαμε την τύχη τα πιο ωραία λαϊκά σε σπίτια με μωσαϊκά να τα έχουμε χορέψει, οπότε είμαστε σε θέση να καταλάβουμε και να αξιολογήσουμε, εύχομαι να μπορούν να το κάνουν και οι γενιές που μεγάλωσαν με το «Απαπά παπααπά παπαπά» της Βανδή. Παρεμπιπτόντως, μαθαίνω ότι ξαναχτύπησε η Αννα Βίσση με το νέο άσμα του «πατέρα» του Φοίβου, του Νίκου Καρβέλα, στο οποίο άδει «Μια βραχνή μουσική από καμένο ηχείο / Ολα μηδέν, όλα πλην, όλα χύμα στο κύμα». Δεν έχω ακούσει πιο περιεκτικό και εύστοχο σχόλιο για αυτό που συμβαίνει στο ελληνικό τραγούδι.
ΚΟΣΜΑΣ ΒΙΔΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου