ΧΩΡΑ ΣΑΝ ΣΤΥΜΜΕΝΗ ΛΕΜΟΝΟΚΟΥΠΑ

Υπουργεία με γονική παροχή 

Του Γιώργου Χρ. Παπαχρήστου 

 ΤΑ ΝΕΑ: Σάββατο 21 Ιουλίου 2012 

 Η χώρα μοιάζει με στυμμένη λεμονόκουπα από το πολύ στύψε - στύψε της κυβέρνησης και των εταίρων της προκειμένου να εξοικονομηθούν τα 11,6 δισ. ευρώ που απαιτεί η τρόικα για να περιοριστεί το έλλειμμα. Αλλά ορισμένοι υπουργοί είτε δεν καταλαβαίνουν πού βρισκόμαστε είτε θεωρούν ότι το δικό τους υπουργείο είναι ένα μικρό κάστρο που τους το παραχώρησε ο πατέρας τους με γονική παροχή και, άρα, δεν τους αφορά αυτός ο πανικός!

 Αλλιώς δεν εξηγείται η γελοιότητα αρκετών από αυτούς να κάνουν ό,τι μπορούν για να αποφύγουν τις περικοπές στους προϋπολογισμούς των υπουργείων τους, την στιγμή που ήταν φανερό πως αν δεν βρίσκονταν τα χρήματα η κυβέρνηση θα κατέφευγε σε νέες οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων. Το επισημαίνω γιατί εδώ μου 'χει καθήσει η προσπάθεια του υπουργού Δικαιοσύνης Αντ. Ρουπακιώτη να διασώσει το ειδικό μισθολόγιο των δικαστικών! Οι δικαστικοί οι οποίοι αμείβονται ηγεμονικά έναντι όλων των υπολοίπων δημοσίων υπαλλήλων, και συνεχώς διεκδικούν... 

Μια πρωτότυπη πατέντα Είναι άλλωστε γνωστή η παγκοσμίως πρωτότυπη πατέντα που έχουν εφεύρει, σύμφωνα με την οποία ένας δικαστής προσφεύγει στο Πρωτοδικείο Αλεξανδρούπολης, ας πούμε, κατά του ελληνικού Δημοσίου, το οποίο δήθεν του χρωστάει καθυστερούμενα και η συνέχεια είναι πραγματικά συγκλονιστική: ο δικαστής που δικάζει την υπόθεση έπειτα από βασανιστική διαδικασία (λέμε τώρα) δικαιώνει τον συνάδελφό του και όλο το Δικαστικό Σώμα - συν οι δύο αυτοί - αποζημιώνεται με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για το κάθε μέλος του. Αποτέλεσμα; Χρεωνόμαστε όλοι εμείς οι υπόλοιποι φορολογούμενοι την αυτοδικαίωση των δικαστών, διότι όταν τα παίρνουν από τον κρατικό κορβανά τα παίρνουν από όλους μας. Χρόνια τώρα η ίδια δουλειά γίνεται και έρχεται ο υποτίθεται αριστερός υπουργός Δικαιοσύνης να τους δικαιώσει και αυτός, με τη σειρά του, με τον ίδιο τρόπο. Μετά φταίω εγώ που καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αυτή εδώ η χώρα δεν πρόκειται να γίνει κράτος ποτέ!

 «Εκλεισε η Ακρόπολη; Σιγά τα ωά»! Και μην τολμήσει να διαμαρτυρηθεί κανείς γιατί εδώ το έχω το παράδειγμα με την Ακρόπολη, την οποία έκλεισαν οι συνδικαλιστές με το πανίσχυρο επιχείρημα ότι έκανε ζέστη! Νούμερα γίναμε πάλι σε όλο τον κόσμο εξαιτίας τους, όπως τότε που την έκλειναν για να διαμαρτυρηθούν είτε για τη λιτότητα και το Μνημόνιο είτε γιατί είχαν στραβοκοιμηθεί την προηγουμένη. Το εκπληκτικό είναι ότι οι τύποι αυτοί, οι συνδικαλιστές δηλαδή που πήραν και τη σχετική απόφαση, όχι μόνο δεν ζήτησαν συγγνώμη για την αποτρόπαιη πράξη τους, αλλά ένας εξ αυτών βγήκε στις τηλεοράσεις και με περισσή αυθάδεια δήλωσε: «Και τι έγινε που έκλεισε η Ακρόπολη; Σιγά τα ωά»! Δυστυχώς, δεν βρέθηκε κανείς να τον περιλούσει με τίποτε... ωά εκείνη την ώρα που αυθαδίαζε τόσο προκλητικά, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου. Το θέμα μου είναι ότι υπάρχει ένας αριθμός ατόμων που βιάζει καθημερινά αυτή τη χώρα και εμείς οι υπόλοιποι τους παρακολουθούμε απαθείς να το κάνουν... 

Συνδικαλισμός της κονόμας Ο συνδικαλισμός - τι πληγή! Τον ανέθρεψε, τέρας στα σωθικά του, το ΠΑΣΟΚ και το πλήρωσε ακριβά και με χίλιους τρόπους. Γιατί γι' αυτούς, τους συνδικαλιστές εννοώ, δεν υπάρχει ούτε κράτος ούτε χώρα ούτε κυβέρνηση ούτε τίποτε. Υπάρχει μόνο το στενό συμφέρον τους και το πώς θα την περάσουν καλύτερα.

 Ο καταστροφικός νόμος του '82, τους παρέχει πλήθος προνομίων και εκείνοι, με διασταλτική ερμηνεία, τα κάνουν ακόμη περισσότερα. Φτάσαμε στο σημείο να μην εργάζεται κανένας τους, επειδή, απλώς και μόνο φέρει τον τίτλο του συνδικαλιστή. Και δεν αναφέρομαι καθόλου σε όλους αυτούς που είναι συνδικαλιστές στις ΔΕΚΟ, οι οποίοι ουσιαστικά διοικούν τις επιχειρήσεις αντί των νόμιμων διοικήσεων.

 Γι' αυτό, μια που ο κόμπος πια έφτασε στο χτένι, ας πάρουν μια απόφαση οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί που στηρίζουν την κυβέρνηση να δώσουν ένα οριστικό τέλος σε αυτή την ιδιότυπη δικτατορία που έχει επιβληθεί: να ψηφίσουν από κοινού έναν πραγματικά σύγχρονο νόμο ο οποίος θα απαντά στο αίτημα των εργαζομένων για πραγματικό συνδικαλισμό και όχι συνδικαλισμό της κονόμας και της λαμογιάς... Το πάρτι τελείωσε και γι' αυτούς Το γνωρίζω πως με κάτι τέτοια θα με μισήσουν οι διάφοροι «αγωνιστές», πολλοί από τους οποίους είναι φίλοι και γνωστοί. Αλλά ώς εδώ, παλικάρια μου. Δεν μπορεί το πάρτι να τελείωσε για όλους και να συνεχίζεται μόνο για σας. Δεν γίνεται. Και επειδή οι αντοχές και οι ανοχές του κόσμου εξαντλούνται, ας γίνει τώρα ό,τι είναι να γίνει. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να εκβιάζει ο λεβέντης της ΓΕΝΟΠ με το χέρι στους διακόπτες όλη την κοινωνία και η κυβέρνηση να τον παρακολουθεί χωρίς να κάνει τίποτε. Επίσης, το ζήτημα με τους συνδικαλιστές υπερβαίνει τα κόμματα πια. Κοντά στην αυτονομημένη ΠΑΣΚΕ στοιχίζεται τώρα η ΔΑΚΕ, που επίσης είναι ένα βήμα πριν από την αυτονόμηση. Τι τους κοιτούν λοιπόν οι κυβερνητικοί εταίροι; 

Αποφασίσαμε 300 μέτρα και έχουμε υλοποιήσει μόνο τα 90! Ούτε καν το 30%! Τι να πρωτοκάνει κι αυτή η κυβέρνηση, που έχει μπροστά της το χάος και δεν ξέρει τι θα της ξημερώσει αύριο, με τους δανειστές να την πιέζουν όπως μπορούν και με όποιο πρόσφορο μέσο διαθέτουν, και τη Γερμανία να σέρνει πρώτη τον χορό. Αυτή η Γερμανία που δεν καταλαβαίνει, η επικεφαλής της δηλαδή η φράου Μέρκελ, ότι στραγγαλίζοντας λαούς όπως ο ελληνικός, ο ισπανικός, ο πορτογαλικός κ.λπ., στην ουσία προετοιμάζει το έδαφος για την αυτοκαταστροφή της. Γιατί αν οι λαοί του Νότου δεν αγόραζαν τα γερμανικά προϊόντα, και όπως δείχνουν τα πράγματα εκεί οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια πολύ σύντομα, η γερμανική οικονομία θα είχε βυθιστεί στην ύφεση. Σε ό,τι μας αφορά, αυτό που με τρελαίνει είναι ότι εμείς έχουμε άλλο βιολί: έχουμε αποφασίσει 300 μέτρα, και έχουμε υλοποιήσει μόνο τα 90! Ούτε καν το 30%. Και μας δέρνουν όπου βρεθούμε κι όπου σταθούμε. Ε, εδώ που τα λέμε δεν μας φταίνε μόνο οι ξένοι, νομίζω...