ΕΠΕΙΤΑ από μια 30ετία κοινής πορείας, όπου η συμμετοχή σε μια φατρία ήταν αναγκαία ακόμη και για την απλή επιβίωση -κάτι που ο Πάγκαλος το είδε σαν «κοινό φαγοπότι»- η ιθύνουσα τάξη άρχισε να φτύνει τα κουκούτσια στη μούρη των υπαλλήλων. Την αφορμή για το διαχωρισμό έδωσε το Μνημόνιο και ο τρόπος με τον οποίο πέτυχαν τ' αφεντικά αφ' ενός να κρατήσουν τις καταθέσεις, τις βίλες και να διασφαλίσουν το ακαταδίωκτο από τις χαριστικές μεταβιβάσεις εθνικών και κοινοτικών πόρων. Και αφ' ετέρου να στείλουν το λογαριασμό στους μισθωτούς. Οχι ότι εμείς δεν έχουμε τις ευθύνες μας. Εκεί που στις δεκαετίες του 1950 και '60 υπήρχε ιδιωτική παιδεία και υγεία και απαιτούσαμε να προσφέρονται δωρεάν, οι κυβερνώντες τα κρατικοποίησαν και εμείς, λίγα χρόνια μετά, κοινωνικοποιήσαμε τα κέρδη μέσα από τα «ιδιαίτερα» και τα «φακελάκια». Αυτά όμως έχουν οριοθετηθεί και πλέον η διόρθωση είναι επιτακτική.
ΜΕΤΑ την υποχώρηση των κοινωνικών αγώνων, την κομματική διάσπαση των κινητοποιήσεων, την επιλογή των ατομικών σωσιβίων εν μέσω κρίσης, την επιστράτευση των δικαστηρίων για την επικύρωση των πλέον αντιδημοκρατικών αποφάσεων -όπως είναι η κατάργηση των συμβάσεων εργασίας (Εμπορική, συγκοινωνίες κ.ά.)- τα αφεντικά δεν τηρούν ούτε τα προσχήματα. Στις συναθροίσεις λένε τις αλήθειες τους. Το κακό είναι ότι εμείς δεν έχουμε παρά να περιμένουμε πότε να σκάσουν από τα γέλια.
Απόσπασμα από το άρθρο του Χρήστου Μέγα στην Ελευθεροτυπία (14/01/2011),
με το τίτλο "Αφεντικά σκασμένα στα γέλια"
megas@enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου