Μπροστά στην άδεια εστία
Του Γιώργου Σκαμπαρδώνη
"Μακεδονία", 20.01.2011
Συχνά εν Ελλάδι επαναλαμβάνεται ένα φαινόμενο που θυμίζει ποδοσφαιριστή που έχει την μπάλα στα πόδια μπροστά στην άδεια αντίπαλη εστία και, αντί, απλώς, να σουτάρει, να βάλει γκολ, παραλύει, γιατί αρχίζει αίφνης να αναρωτιέται: Υπάρχει Θεός; Ποιο το νόημα της ζωής; Και άλλα σχετικά, μέχρι που έρχεται κάποιος αντίπαλος και του παίρνει την μπάλα απ’ τα πόδια.
Είναι το ιδεολόγημα κόντρα στην αυτονόητη κοινή λογική, είναι η λύση εγκεφάλου κόντρα στην προφανή πραγματικότητα και αναγκαιότητα που ταλανίζουνε πολιτικούς και μη απ’ τη μεταπολίτευση ως σήμερα, διάστημα που κυριαρχεί το ιδεολόγημα και η εμμονή, κόντρα σε κάθε, σχεδόν, δέον γενέσθαι.
Απεναντίας, ο πολύς κόσμος, στη συντριπτική του πλειοψηφία, και παρά την πολύχρονη προπαγάνδα, έχει πιο άμεση και καθαρή αντίληψη της πραγματικότητας, του αναγκαίου, του προφανώς ωφέλιμου και του αποτελεσματικού, κόντρα σε κάθε ιδεολογική καθήλωση. Σουτάρει, απλώς, και βάζει γκολ. Απλώς.
Και αυτό φάνηκε μεγαλοπρεπώς στο γκάλοπ με το ζήτημα των μεταναστών. Σ’ αυτό το θέμα υπάρχει ένας απλός διαχωρισμός, που μερικοί, ή αρκετοί, υποδύονται ότι δεν τον καταλαβαίνουν, για λόγους, βέβαια, ψευδο-ιδεολογικής ιδιοτέλειας και σε βάρος της ταλαιπωρημένης πραγματικότητας: άλλο οι νόμιμοι οικονομικοί μετανάστες, που είναι αυτονοήτως και στο όνομα του ανθρωπισμού αποδεκτοί, και άλλο η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση.
Επικαλούμενοι ουμανιστικές γενικολογίες και ίσως προσβλέποντας πως έτσι, με την ανεξέλεγκτη εισροή, με την πλήρη ανάμιξη φυλών, θα επαληθευτεί η εμμονή τους κατά της όποιας εθνικής ταυτότητας, εθελοτυφλούν - παρά το ότι έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις το θέμα, το οποίο, εξάλλου, χωρίς να συνωμοσιολογούμε, μπορεί να γίνει όπλο, ή να γίνεται ήδη, από κάποιους καλούς μας γείτονες.
Δηλαδή, έχουμε πάει στο εσχατολογικό σχήμα: κάθε λαθρομετανάστης είναι καλός άνθρωπος, και πρέπει εδώ να εισρεύσουν όλοι της γης οι κατατρεγμένοι, κι όποιος δεν το δέχεται αυτό υφίσταται το παλιό κόλπο του στιγματισμού από τους αδιάφθορους και αποκλειστικούς φιλάνθρωπους-τιμητές: είναι ρατσιστής. Ούτως ειπείν, τρέχα γύρευε.
Με την παλαιο-κομουνιστική μέθοδο της απειλής στιγματισμού και τους εύκολους χαρακτηρισμούς, την ιδεολογική αυταρέσκεια και τις γενικεύσεις, πάνε να νομιμοποιήσουνε το “μπάτε, μάγκες, αλέστε” - αλλά αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με τη νόμιμη μετανάστευση των Ελλήνων, κάποτε, στη Γερμανία, στην Αυστραλία ή στην Αμερική, όπου, τότε, για να πήγαινες, περνούσες από ψιλό κόσκινο και σε εξεδίωκαν, τσιφ, για ψύλλου πήδημα.
Αυτή η οδυνηρή πλάκα, λοιπόν, κάποτε πρέπει να τελειώσει. Ρατσισμός δεν υπάρχει. Δεν περιέχει καμιά ιδεολογία το θέμα. Υπάρχει καλή διάθεση προς τους ξένους, όμως, πλέον, υφίσταται πρόβλημα αριθμών, κοινής λογικής, και αντοχής μιας κοινωνίας που ήδη παραπαίει.
Ήμαστε κατά της όποιας σκληρότητας. Ωστόσο, στο όνομα του όποιου ιδεολογήματος (μερικά δεν είναι αθώα, αλλά πολιτικώς ιδιοτελή), δεν μπορεί να χρονίζει και να επιδεινώνεται η κατάσταση μέχρι να εκραγεί όλη η χώρα - κάτι το οποίο, παρεμπιπτόντως, μερικοί το εύχονται.
Το γκάλοπ που έγινε προ ημερών και δείχνει να είναι 80,3% του πληθυσμού υπέρ του φράχτη στον Έβρο, 89,5% υπέρ της απέλασης των παράνομων μεταναστών, ενώ 86,5% να θέλουν επιχείρηση-σκούπα στο κέντρο της Αθήνας, περιγράφει μια κοινωνία οργισμένη με το θέμα.
Οργισμένη, όχι κατά των ξένων, αλλά με κείνους που εδώ και χρόνια βλέπουνε το ζήτημα να διογκώνεται και δεν πράττουν τίποτε για να το αντιμετωπίσουν, παρά αναρωτιούνται: Υπάρχει Θεός; Ποιο το νόημα της ζωής; Σαν τον ποδοσφαιριστή που λέγαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου