ΔΥΟ ΑΤΑΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Το διαζύγιο της Αριστεράς

Από τον ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΡΔΑΣΗ

[.....]
ΚΟΝΤΡΑ σε μια μανιοκαταθλιπτική Αριστερά που βίωνε τα τραύματα του Εμφυλίου, αποκαμωμένη από την ψυχοπαθολογία της συντριβής και των διώξεων, η ανανεωτική τάση, προϊόν της ατομικής και συλλογικής ήττας των αριστερών αλλά και των ιδεολογικών αναζητήσεων του μαρξισμού σε διεθνές επίπεδο, πρόβαλλε ως αδήριτη την υπέρβαση της αυταρέσκειας της δογματικής αλήθειας που μονοπωλείται στα μέλη της κατεστημένης Αριστεράς, ώς και των γραφειοκρατικών αγκυλώσεων που κυριαρχούν στους κομματικούς μηχανισμούς.
Διακηρύσσοντας έναν σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο μέσω ενός ειρηνικού δρόμου, έθετε τον άνθρωπο και τις ανάγκες του πάνω από το κόμμα, πάνω από σκοπιμότητες, πάνω από τις τεχνικές της εξουσίας.
ΑΥΤΗ η ιστορική διαδρομή έφτασε στα όριά της. Οι έμμισθοι γραφειοκράτες της Κουμουνδούρου, κρατικοδίαιτοι στην πλειονότητά τους, δεν είναι σε θέση να παράγουν ιδεολογία και πολιτική. Μπορούν όμως να ευαγγελίζονται, ρητορικά μόνο και γι' αυτό ανέξοδα, τους πρωταγωνιστές της επαναστατικής προοπτικής και την κατάκτηση των χειμερινών ανακτόρων.
Ο ιταλικός μαξιμαλισμός του 1920 διαπερνά την καθ' ημάς Αριστερά με πλειοδοσία λαϊκιστικού, αντιευρωπαϊκού και αντικαπιταλιστικού λόγου. Από πότε η άρνηση συνιστά θέση;
ΚΑΤΩ από τις σημερινές συνθήκες η φυσιογνωμία που θα πάρει το νέο πολιτικό μόρφωμα της αριστερής ανανέωσης θα κριθεί από την ποιότητα των επιλογών και των προσώπων. Η επιφύλαξη δικαίωμά μας, η αισιοδοξία μας συγκρατημένη. Οψόμεθα!

kardasis@econ.soc.uoc.gr

Ήττα και γελοιότητα

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΠΡΑΜΟΥ

[......]
Ο λόγος της σημερινής Αριστεράς δεν είναι ουτοπικός, ρομαντικός, εξωπραγματικός έστω. Οι άνθρωποι πάντα διεκδικούσαν το αδύνατο και η Αριστερά, στην ιστορία της, διεκδίκησε ό,τι θεωρήθηκε αδιανόητο, από το οχτάωρο, το κοινωνικό κράτος, ώς τη δημοκρατική συμμετοχή. Σήμερα τα όνειρα που προβάλλουν οι ηγεσίες της Αριστεράς, αν δεν είναι εχθρικά με την κοινή λογική, φαίνονται γελοία, ακριβώς γιατί είναι αναντίστοιχα με το μοντέλο ζωής, το οποίο υποτίθεται δεν τους χωράει, αλλά το υποστηρίζουν απ' ό,τι φαίνεται με σθένος. Ελάχιστα κριτικάρεται ο ευδαιμονισμός και η τρυφηλότητα, κανείς δεν ακουμπάει προνόμια και στρεβλώσεις. Ολα λοιπόν πήγαιναν καλά; Και πρέπει πάση θυσία να διατηρηθούν;

Επειτα δεν είναι μόνο το αφόρητο ιδιότυπο του ΚΚΕ, που απλά περιχαρακώνει έναν κόσμο που επιμένει να νοσταλγεί. Είναι οι παραδοξολογίες διαφόρων πρώην και νυν, που ελαφρά τη καρδία ανακαλύπτουν την ποίηση στην πολιτική ή προτείνουν νέες συμμαχίες της πατρίδας με την Κίνα και τη Ρωσία, αφού οι Ευρωπαίοι δεν μας αγαπούν και δεν μας βοηθάνε. Για την ποίηση και την πολιτική δεν έχω να πω πολλά, μακάρι να ανακαλύπτονται τέτοια, έστω και όψιμα. Οσο για τις νέες συμμαχίες, ας είμαστε λίγο προσεκτικοί, γιατί, από όσο ξέρω, η COSCO που προκάλεσε τόσο θυμό σε συντρόφους είναι μάλλον κρατική εταιρεία της Κίνας.

Πριν από εξήντα τόσα χρόνια, η Αριστερά βγήκε από την πολιτική σκηνή της Ελλάδας, βίαια. Ηταν βέβαια και οι δικές της ευθύνες τεράστιες, αλλά κανείς δεν αμφισβήτησε το πάθος και τη θυσία της. Σήμερα, η Αριστερά αποχωρεί με ταρατατζούμ από την πολιτική σκηνή, χαμένη μες στη σύγχυση του αντισυστημικού οίστρου ή τη θρησκευτικότητα της Αποκάλυψης. Σε μια τέτοια περίοδο όπου δοκιμάζεται η εργασία, το εισόδημα, η αγοραστική δύναμη, το σύστημα υγείας, η σύνταξη, η ίδια η υπόσταση της κοινωνίας των ανθρώπων, ακούμε ρητορείες, λόγια του αέρα, πείσματα για κατακτήσεις περασμένων εποχών.

Δεν ξέρω, μέρες που είναι, αν η Αριστερά θα επανακάμψει και θα εγκαθιδρύσει στη χώρα μας δική της κυβέρνηση, ανάλογη του Τσάβες και του Κομαντάντε μάσιμο. Πριν απ' αυτό πρέπει κατεπειγόντως να σοβαρευτεί.