Tι άνθρωπος τωόντι και ποία κεφαλή!

Εγώ αυτόν τον Βούδδα τον εκτιμώ πολύ...
τι άνθρωπος τωόντι και ποία κεφαλή!
Αν κι ήτο Βασιλέως κραταιοτάτου θρέμμα,
εμούντζωσε τον θρόνον, εμούντζωσε το στέμμα,
και τα βουνά επήρε με ιεράν μανίαν
κι εδίδασκε τον κόσμον αγάπην αιωνίαν.

Κι εμόναζε ρεμβάζων αυτός ο Ηγεμών
πότε παρά τον Γάγγην ή άλλον ποταμόν
και πότε εις χειμάρρους κι υπό συκής,
ακούων αρμονίας αγνώστου μουσικής,
κι εφούντωναν ως δάσος τα μαύρα του μαλλιά
κι εφώλιαζαν επάνω λογής λογής πουλιά.

Τροφή του ήσαν μόνη τα χόρτα κι οι οπώραι
και προς τα ύψη καθ' εαυτόν ελάλει,
κι εφάνησαν εμπρός του της Ηδονής αι κόραι
παγίδας να του στήνουν με τα γυμνά των κάλλη,
και των σαρκών το σφρίγος πολύ τον εσκανδάλιζε.

Όμως ο μέγας Βούδδας, κατανικών τα πάθη,
στους δόλους της μαγείας ατρόμητος εστάθη,
και πριν στον δόλον φθάσουν της Ηδονής τον ένατον
και είδαν πως εκείνος δεν χάνει τα πασχάλια του,
μ' αφρούς θυμούς και λύσσης επήραν τα βρεμμένα των
και άφησαν τον Βούδδα να κάθεται στα χάλια του.

Εγώ αυτόν τον Βούδδα τον εκτιμώ πολύ...
τι άνθρωπος τωόντι και ποία κεφαλή!
Ν' ανθέξ' εις τόσα κάλλη την ράχη να γυρίσει;
να μη του φέρει ρίγος και της σαρκός το χνούδι;
δόξα πολλή στον Βούδδα , μα να με συγχωρήσει
αν του ειπώ με σέβας πως είναι λίγο βούδι.

Γεωργίου Σουρή, Ο Φασουλής φιλόσοφος, 27.