ΟΛΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ (1)

Τζόρτζιο ντε Κίρικο: Έκτωρ και Ανδρομάχη.

ΟΛΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ

[ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ]

Αναγνώστη

φυλάξου από το συγγραφέα αυτού του βιβλίου . Το νοσηρό μυαλό του όλο τρελές ιδέες κατεβάζει και είναι μόνιμη απειλή της προσδοκίας σου για μία περιπέτεια με δράση της προκοπής . Σου ομιλεί ένας άνθρωπος που ξέρει πολλά , ο ατυχής ήρωας του ακατανόμαστου κυρίου, στον οποίο, κατά τα άλλα, έδωσε και όνομα και επάγγελμα: Γκέοργκ Λάιμερ, αστυνομικός .

Μόλις κατάφερα να απελευθερωθώ από τις σελίδες όπου μ’ έχει εγκλωβίσει , βουβό σχεδόν πρόσωπο, ο κομπλεξικός γεννήτοράς μου, και ήρθα εδώ για να διαμαρτυρηθώ και να σε προειδοποιήσω για την αφεντιά του.

Από την πρώτη στιγμή που με συνέλαβε ως ιδέα δεν τον συμπάθησα. Είναι από εκείνους τους τύπους που εσύ , Αναγνώστη μου , τους έχεις φάει με το κουτάλι. Εξωτερικά άψογος σε όλα . Όλο ευγένειες και τζιριντζάντζουλες. Αλλά, αν τον καλοπροσέξεις, κάτι επάνω του δείχνει έναν αέρα υπεροχής ( αλαζονείας καλύτερα), που μόνο οι ψευτοδιανοούμενοι διαθέτουν, αυτό το «κάτι» που φωνάζει από μακριά πως δεν έχουμε να κάνουμε μ’ ένα συνηθισμένο άνθρωπο, αλλά μ’ ένα εκπεπτωκότα άγγελο , ένα μύστη της ομορφιάς και της αγνότητας, που είναι αναγκασμένος να συναλλάσσεται με ρυπαρά όντα. Σιγά τα λάχανα!

Ομολογώ ότι σιχαίνομαι τους σνομπ, ειδικά τους αριστερούς παλαιάς κοπής. Διαισθάνομαι ότι κι εσύ τρέφεις τα ίδια αισθήματα, έστω κι αν δεν το ομολογείς συχνά . Όλο και κάποιο αχώνευτο κομμουνιστή θα είχες συγκάτοικο στη φοιτητική σου περίοδο. Βάζω στοίχημα ότι δε θα σηκωνόταν απ’ το κρεβάτι του, γιατί θα μελετούσε με τις ώρες το κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο ή , αντί να πηγαίνει στη σχολή όπου υποτίθεται σπούδαζε, θα έριχνε βόμβες μολότωφ στους αστυνομικούς φωνάζοντας συνθήματα για την επανάσταση κατά των αστικών γουρουνιών. Σαν το τσογλάνι το Γιόσκα Φίσερ, που σήμερα, πρωτοκλασάτος πια υπουργός , μας το παίζει ούλτρα νομιμόφρων.

Θυμάμαι το δικό μου Τορκουεμάδα. Όλο πόζα και απλυσιά. Όσες φορές άνοιγα πολιτική συζήτηση με την αφεντιά του, με κοιτούσε με τόση αηδία , που έδινε την εντύπωση ότι μόλις κρατιόταν για να μην κάνει εμετό στα πόδια μου. Dumkopf με ανέβαζε , Arschloch με κατέβαζε , ο πατατοκέφαλος . Σήμερα αυτό το καθίκι μισθώνει πλουσιοπάροχα τις γνώσεις του σε μιαν πολυεθνική κατασκευαστική πέντε αστέρων, κάθε Τετάρτη παίζει μπόουλινγκ με το διευθυντή της τοπικής τράπεζας και έχει κάνει ορθοστυτικό λίφτινγκ στο πέος του , για να τα βγάζει πέρα με τις πουτάνες πολυτελείας που νοικιάζει τα σαββατοκύριακα .

Όλοι οι γύφτοι μια γενιά!..θα μου πεις. Φιγούρα , απληστία και χολή, θα πρόσθετα . Σπουδαιοφάνεια και ειρωνεία για τους πάντες . Βλέμμα μόνιμα χαμένο σε έναν υπεραισθητό κόσμο, ανιχνεύει οπτασίες και ουσίες που οι εμείς οι μικροαστοί είναι αδύνατο να αντιληφθούμε. Αποκαλούν βασιλικούς λακέδες τον Γκαίτε και τον Μότσαρτ , τρέχουν από τη μιαν αβαγκάρντ έκθεση στην άλλη. Κυκλοφορούν στα φουαγιέ των θεάτρων με ένα ποτήρι στο χέρι και με το άλλο καρφώνουν στιλέτα στην πλάτη ο ένας του άλλου . Χώρια οι αλλαξοκωλιές τους ! Μεταμοντέρνα , σου λένε, ήθη. Γκίντερ Γκρας, Πέτρα Βολφ, Πέτερ Χάντκε και δε συμμαζεύονται . Τα χαμούρια! Οι κουραδομηχανές!

Πόσοι από δαύτους δεν έχουν περάσει από τα χέρια μου ... Για ό,τι παράπτωμα μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου. Δολοφόνοι καθηγητές , εκβιαστές κριτικοί τέχνης, απατεώνες μουσικοί αστέρες , παιδεραστές λογοτέχνες . Όλοι τους κατεβάζουν τον άμπακο κι ύστερα ξεχύνονται στην Αουτομπάν και …όποιον πάρει ο χάρος. Άλλοι μαστουρώνουν στο σπίτι τους κι ύστερα κάνουν τόπι στο ξύλο τη γυναίκα ή τον γκόμενό τους. Και έρχονται μετά με έναν τουπέ στην αστυνομία, λες και σου κάνουνε χάρη που τους ανακρίνεις. Μόλις όμως τους ζορίσεις λιγάκι , τότε σπάει ο τσαμπουκάς τους, καταντάνε να εκλιπαρούν γονατιστοί για τη σωτηρία τους, γίνονται χώμα να τους πατήσεις. Λίγες σελίδες παραπάνω να αποσπούσα , φίλε Αναγνώστη, από τον αναθεματισμένο συγγραφέα μου και θα σου έδινα να καταλάβεις τι άρρωστος κόσμος είναι αυτό το σινάφι.

Παράδειγμα κλασικό ο κύριος Παραλίκας, ο κολοσσιαίος ήρωας του προς ανάγνωση μυθιστορήματος ! Μπατιροδιανοούμενος και Έλληνας. Ο ιδανικός συνδυασμός . Όπως λέμε τρύπιο βρακί σε χεσμένο κώλο. Ερωτώ ευθέως: Γιατί δεν έμεινε στον τόπο του και κουβαλήθηκε εδώ; Μη νομίσεις, βέβαια, ότι έχω τίποτε με τους ξένους, αλλά, όπως μαθαίνω ότι συμβαίνει και στη δική σου χώρα , φρονώ ότι σαν πολλοί μαζεύτηκαν στη δική μου. Δεν καταλαβαίνουνε ότι έχουν αλλάξει οι καιροί; Δε χωράνε πια οι πάντες στη γηραιά ήπειρό μας. Μπουρδέλο την έχουνε κάνει. Το Κράτος Πρόνοιας έμεινε από λάστιχο. Καπούτ! Δεν πάει άλλο. Δεν είναι δυνατό να έρχονται να δουλεύουν κανά δυο χρόνια και μετά , να τους συντηρούμε διαβίου με τους φόρους μας.

Χώρια που μας έχουν γεμίσει με όλα τα σκατά του κόσμου. Ναρκωτικά, πορνεία, κλοπές. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις , θα δεις έναν ξένο που κρατάει καλάσνικοφ. Οι λαμόγιες οι πολιτικοί φρενιάζουν , όταν βγαίνουν Χάιντερ και ο Λεπέν και τους ξεμπροστιάζουν. Να αγιάσει το στόμα τους! Αυτοί είναι πατριώτες κι όχι οι υπάλληλοι των αμερικάνων. Τελεία και παύλα! Δεν πάει άλλο με τους ξένους.

Αναγνώστη πρέπει να προσέξεις ιδιαιτέρως αυτόν τον τύπο. Δεν ξέρεις τι πονοκέφαλο έφερε στη δική μας υπηρεσία τους τελευταίους μήνες. Πρώτα με τη γυναίκα του, που την κουβάλησαν φυτό από τη Γαλλία. Ύστερα με τη διάρρηξη στο διαμέρισμά του, τέλος με το ταξίδι του στην Αντίμπ και την ύποπτη ιστορία με τον τραυματισμό του.

Οι αναφορές των συναδέλφων της Αντίμπ μιλούν για πιθανή ανάμιξη του «ήρωά» μας σε κύκλωμα ναρκωτικών . Ασφαλώς ο τραυματισμός της γυναίκας του δεν έγινε έτσι όπως τα παρουσίασε στην Αστυνομία. Είμαι πεπεισμένος ότι ήταν ένα κλασικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Ο μάγκας φαίνεται ότι ξαναγύρισε στην Αντίμπ για κάποιο λόγο, που σχετίζεται με το προηγούμενο ταξίδι του, όταν δηλαδή τραυματίστηκε η γυναίκα του. Εκεί συναντήθηκε με κάποιους που γνώριζε καλά και οι οποίοι τον περιποιήθηκαν δεόντως.

Οι πληροφορίες που έχει συγκεντρώσει η υπηρεσία μας για την αφεντιά του ενισχύουν την άποψη ότι κάτι δεν πάει καλά μ΄ αυτόν τον κύριο. Πρώτον έχει αρκετούς εχθρούς ανάμεσα στα μέλη της ελληνικής κοινότητας και στους συναδέλφους του. Δεύτερον λένε ότι είναι μασόνος και σνομπ, ότι δεν καταδέχεται τη συντροφιά των Ελλήνων, τους οποίους θεωρεί υπανάπτυκτους. Τρίτον ότι είναι αναρχικός, διδάσκει επικίνδυνες θεωρίες στους μαθητές του. Αυτός και η γυναίκα του , λένε, ήταν μόνιμα εξαφανισμένοι από τις εθνικές εορτές και τις εκκλησιαστικές τους συγκεντρώσεις. Δεν είχαν χρόνο για τα μικρά γιατί συνεχώς ταξίδευαν να συναντήσουν τα μεγάλα. Κάθε σαββατοκύριακο και σε άλλη πόλη.

Ειδικά το τελευταίο είναι που με βάζει σε υποψίες. Κι ερωτώ ευθέως : Πού εύρισκαν τα λεφτά για τη μεγάλη ζωή που έκαναν ;Ασφαλώς όχι από τον πενιχρό μισθό τους.

Αναγνώστη μου , σταματώ εδώ. Πολλά είναι αυτά που έχω να σου πω , αλλά δυστυχώς δεν εξαρτάται από μένα η απευθείας επικοινωνία μαζί σου. Ας όψεται ο φασίσταςπου με πετσόκοψε , για να δώσει, λέει, βαρύτητα σε άλλα πράγματα. Πάντως ό,τι κι αν συμβαίνει στο τέλος της ιστορίας, ξέρω ότι εσύ έχεις εμπιστοσύνη στο νόμο και στην τάξη. Κατά βάθος όλοι γνωρίζουν πως μια μυθιστορία με άσχημο τέλος δεν είναι τίποτε άλλο παρά γράμματα τυπωμένα. Στην πραγματικότητα , αργά ή γρήγορα, ο νόμος και η τάξη θριαμβεύουν. Όπως στα παλιά καλά αστυνομικά…

Με βαθύτατη εκτίμηση

Γκέοργκ Λάιμερ

Επιθεωρητής

***

Σωτήριον έτος 1999

1 Ιανουαρίου
Γεια σου καλό μου ημερολόγιο. Παλιά μου τέχνη κόσκινο! Η μαθητριούλα σου ξαναγυρίζει στα γνωστά της λημέρια. Λίγο σιτεμένη , λίγο στραπατσαρισμένη, λίγο απ' όλα! Να εξηγούμαστε όμως:μην περιμένεις να σου είναι απόλυτα πιστή. Σημασία έχει ότι ξαναγυρίζει...

Πρώτη Κατάθεση:
*Γαλοπούλα και καλό κρασί, τρούφες και μαρτσιπάν. Ζήτω της ευωχίας ! Τα υπόλοιπα όμως μέρη του σώματος πού βρίσκονται; Και η ψυχή; Ειδικά αυτή πού;...

***

Α΄ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

1
ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

Η αναπνοή της έχει πάρει τη μορφή ελαφρού ρόγχου, που τέμνει περιοδικά την καταθλιπτική σιωπή του δωματίου. Προσπαθώ να επικεντρώσω την προσοχή μου στο διαφημιστικό έντυπο που πήρα από την προθήκη της εισόδου του νοσοκομείου. “Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης : Το χέρι στη νεότερη γλυπτική”. Μάταιος ο κόπος ! Το βλέμμα γλιστράει επίμονα στα πανιασμένα χέρια της . Στο μυαλό θραύσματα ανθηρών εποχών, το πιάνο μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο, τα λεπτά δάχτυλά της που πάλλονται ρυθμικά, μαλλιά ξανθός χείμαρρος στους γυμνούς της ώμους, τα μισόκλειστα βλέφαρα της ρέμβης…

Πιασμένος στη φάκα των γεγονότων. Κύματα απελπισίας στο σκοτεινό δωμάτιο, προκάρδιες ενοχλήσεις. Αλλάζω πόδι . Ξεφυλλίζω μηχανικά τον οδηγό του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης ... Η φωνή της προβάλλει αυτόματα πίσω από τις γυαλιστερές εικόνες , στερεοποιείται στο κουρασμένο μυαλό μου . «Καημένε Πέτρο, ο κόσμος της τέχνης δε σταματά στους σουρεαλιστές. Αν οι σύγχρονοι καλλιτέχνες έχουν διαφορετική άποψη για την Τέχνη , οφείλουμε να αποδεχτούμε κι εμείς την εποχή μας . Ένας χώρος που προβάλλει με συνέπεια τα πρωτοποριακά ρεύματα είναι ένα τεράστιο βήμα προόδου για ένα λαό που έχει το σαράκι μέσα του . Αποτελεί κάρφος στον οφθαλμό του αντιδραστικού στοιχείου , που πολύ θα ήθελε να ξεκινήσει μια νέα εκστρατεία εναντίον της εκφυλισμένης τέχνης , όπως συνέβη τη δεκαετία του ’30 με τους Ναζί . Δε βλέπεις τι ψήφισαν στις τοπικές εκλογές; Οι νεοναζιστές έφτασαν αισίως το είκοσι τοις εκατό!».

Είχε δίκιο, όταν μου τα έψαλλε . Η αρτηριοσκλήρωση όμως της συνήθειας κι ο εγωισμός της ηλικίας δε με άφηναν να το παραδεχτώ. Φαίνεται ότι τα αισθητικά μου γούστα έχουν αποκτήσει άλατα , κάνουν στενή παρέα με τα οστεόφυτά μου , που εμφανίστηκαν δειλά δειλά τα τελευταία χρόνια . Η αληθινή τέχνη, υποστήριζα, σταμάτησε στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Από κει και πέρα έχασε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Αραιά και που κάποιοι διάττοντες αστέρες να διασχίζουν το έρεβος της μεταπολεμικής αφαίρεσης, για να καταλήξουν γρήγορα στο λάκκο με τους λέοντες , μέσα στους ολολυγμούς των δήθεν τεχνοκριτικών και των διεστραμμένων εμπόρων … Οποία αφέλεια !

Ξαφνικά το ασάλευτο σώμα αποκτά ζωή, κινείται ανήσυχα. Το αριστερό χέρι ταλαντεύεται πέρα δώθε σφιγμένο σε γροθιά. Τώρα το στήθος αγωνιά . Η ανάσα γίνεται πιο δύσκολη . Το σωληνάκι με τον ορό τεντώνεται επικίνδυνα. Λίγο θέλει για να ξεκολλήσει από τη φλέβα . Οι παλμοί της στο μόνιτορ αυξάνονται κατακόρυφα. Με πιάνει πανικός . Πιέζω επίμονα το κουμπί του ALARM , ενώ προσπαθώ να ακινητοποιήσω το χέρι της, που πάλλεται ανεξέλεγκτα . Στο διάδρομο ακούγεται ο ήχος από τσόκαρα. Η χοντρή προϊσταμένη αγνοώντας την παρουσία μου σκύβει με ξινισμένο πρόσωπο πάνω από την ασθενή και ελέγχει την οθόνη. Σέρνοντας ανατριχιαστικά τα ξυλοπάπουτσά της στο πάτωμα πηγαίνει ως το τραπεζάκι με τα φάρμακα. Παίρνει μια σύριγγα και τη γεμίζει με το γαλάζιο υγρό ενός μικρού φιαλιδίου.

- Κύριε Παραλίκα , η κατάσταση είναι υπό απόλυτο έλεγχο. Γι’ αυτό πρέπει να πάτε στο σπίτι σας. Παρακαλώ να λάβετε υπόψη τον κανονισμό. Δεν επιτρέπεται η διανυκτέρευση εντός του νοσοκομείου. Καληνύχτα σας!

Eγκαταλείπω το δωμάτιο χωρίς να πω λέξη. Στο διάολο το κωλονοσοκομείο τους! Έπρεπε από την αρχή να μεταφέρω τη γυναίκα μου στην πατρίδα και όχι να παρακαλώ τους γερμαναράδες σαν το ζήτουλα να πράξουν τα αυτονόητα.

Έξω από το κτίριο η βροχή κολλημένη παντού. Το ξεπουπουλιασμένα δέντρα του παρακείμενου δάσους στέλνουν κατά πάνω μου τα τελευταία υπολείμματα των κίτρινων φύλλων τους . Βαδίζω κόντρα στις μανιασμένες ριπές του τευτονικού ανέμου. Φτάνω στο πάρκιν , και ανοίγω με δυσκολία την πόρτα του αυτοκινήτου μου . Γλιστρώ στο κάθισμα μουσκεμένος ως το κόκαλο. Ασφαλίζω τις πόρτες , αλλά δε βάζω μπρος τη μηχανή.

Η προοπτική του σπιτιού χωρίς την Αρετή μού φαίνεται αβάσταχτη. Τέλεια απορρύθμιση. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που βρίσκομαι πρόσωπο με πρόσωπο με το θάνατο. Ο χαμός του πατέρα μου δεν πιάνεται. Συνέβη σ’ εκείνη την περίοδο της ζωής , που η απώλεια των οικείων προσώπων πονάει μεν αλλά δεν αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό πίσω της. Όταν το αίμα σου βράζει, δεν υπάρχει χρόνος για να συνειδητοποιήσεις το κενό που αφήνουν πίσω τους τα αγαπημένα πρόσωπα που φεύγουν από τη ζωή…

Η λάμψη από το φακό του σεκιουριτά του νοσοκομείου που κοντοζυγώνει με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Βιάζομαι να στρίψω το κλειδί στη μίζα . Βγαίνω από το κατασκότεινο πάρκο και ρολάρω αργά ως τη λεωφόρο Σίλερ. Μπροστά από το χαλκοπράσινο άγαλμα του ποιητή θυμάμαι ότι στο σπίτι με περιμένουν οι εκθέσεις της Γ΄ Τάξης και βλαστημώ . Είναι αδύνατο, γαμώ το, να δουλέψω απόψε. Θα τους πάω εκδρομή αύριο. Εξάλλου έχουν φαγωθεί να ζητάνε εκδρομή εδώ και βδομάδες.

Προσπερνώ την οδό Βεστ και στρίβω δεξιά στην Τσεντράλε Αλέε. Αναγκάζομαι όμως να φρενάρω μπροστά από τη Ντρέσνερμπανκ ,όταν πετάγεται στο δρόμο μια ομάδα νεαρών με κουβάδες και πινέλα στα χέρια. Είναι καμιά δεκαριά κανίβαλοι με ξυρισμένα κεφάλια και δερμάτινα μπουφάν. Μπροστά τους δυο αγριεμένα λυκόσκυλα. Τρεκλίζουν και φωνάζουν σαν παλαβοί . Ένας απ’ αυτούς στρίβει προς το μέρος μου και προτείνει το μεσαίο του δάχτυλο. Νεοναζί! Στρίβω με φούρια στη Λίντεν Στράσε. Στον τοίχο της ιρλανδέζικης πάμπ φρεσκοβαμμένα συνθήματα: Έξω οι ξένοι! Η Γερμανία στους Γερμανούς! Ούτε ένα μάρκο για τους κοιλαράδες των Βρυξελών. Γαμάτε τους Τούρκους!

Στο σπίτι πέφτω ξερός στον καναπέ χωρίς να ξεντυθώ. Δεν έχω όρεξη ούτε τα δόντια μου να βουρτσίσω. Κακή και ψυχρή μου νύχτα!