Όλα πουλιόνται κι όλα αγοράζονται: "Τι είδε ο τυφλός συγκολλητής αρχαίων αγγείων"

Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ Η ΑΓΟΡΑ

 

«Η μαμά μου η αγορά όλο με συμβουλεύει
Κι ο Σωκράτης μου μιλά και όλα τα δασκαλεύει
Η μαμά μου η αγορά στα φώτα της με ρίχνει
Κι ο Διογένης μου γελά τον ήλιο του μου δείχνει

Όλα πουλιόνται κι όλα αγοράζονται
Μα αυτοί φιλιόνται φιλιόνται κι ούτε νοιάζονται
Όλα πουλιόνται κι όλα αγοράζονται
Λαοί χτυπιόνται και οι σαύρες λιάζονται

Όλα πουλιόνται κι όλα αγοράζονται
Λαοί χτυπιόνται και οι σαύρες λιάζονται

Η μαμά μου η αγορά συνέχεια με χαϊδεύει
Κι ο Χριστός που με κοιτά τις σκέψεις μου αλιεύει
Η μαμά μου η αγορά μου λέει που να πάω
Κι η Αφροδίτη σιγανά μου λέει να σ’ αγαπάω

Όλα πουλιόνται κι όλα αγοράζονται
Μα αυτοί φιλιόνται φιλιόνται κι ούτε νοιάζονται
Όλα πουλιόνται κι όλα αγοράζονται
Λαοί χτυπιόνται και οι σαύρες λιάζονται

Όλα πουλιόνται κι όλα αγοράζονται
Λαοί χτυπιόνται και οι σαύρες λιάζονται»

Η μαμά μου η αγορά – 2000       

Τραγούδι Νένα Βενετσάνου του έτους 2000 σε στίχους Μανώλη Ρασούλη και σύνθεση Πέτρου Βαγιόπουλου από το album ‘Τι γυρεύεις μες στην Κίνα Τσάκι Τσαν’.

 

Τι είδε ο τυφλός συγκολλητής αρχαίων αγγείων

Νίκος Γ. Ξυδάκης

efsyn.gr 

5–6 λεπτά

---

Στη διήγηση «Το σπίτι μου» η ανεπανάληπτη Μέλπω Αξιώτη βάζει έναν ηλικιωμένο μηχανικό οικοδομών και τον υπέργηρο τυφλό συγκολλητή αρχαίων αγγείων (ναι!) να συζητούν για τη μνήμη, το genius loci και τα μελλούμενα. Ο τυφλός μάντης μιλά, σ’ έναν «παράλυτο διάλογο»(!). Στη Μύκονο. Είναι 1965.

[...] Τον λόγο έχει ο συγκολλητής. Oλοφάνερο είναι πως συνεχίζει μόνο για το μηχανικό την αρχισμένη κουβέντα. O γέρος όμως απαντά. O μηχανικός σκέφτεται. Κι ο διάλογος είναι παράλυτος. [...]

«Αμέ! Όσα δεν κάμει ο καιρός τ’ αποτελεύει ο άνθρωπος». [...]

«Και σκέπτομαι κάτι πράγματα… Σε λίγο λέω πως δε θα υπάρχει ούτε ένα παιδί μας να ξέρει το σπίτι όπου έζησε εδώ ένας ποιητής… ο Γιάννης ο Γρυπάρης».

«Δε λες που δε θα ξέρουνε τα παιδιά μηδέ το γάιδαρο! Έχουνε τώρα φερμένα τα μηχανικά».

«Και συλλογίζομαι πώς να γίνει, μα πώς να γίνει…»

Εδώ τον κόβει ο γέρος:

«Καλέ πλουτύνανε οι άνθρωποι, αλλάξανε τη φύση τωνε. Τώρα γινήκανε στεριανοί. Στον καιρό μου ο κόσμος ήτανε εδώ θαλασσινός, μες στην αρμύρα μέχρι το λαιμό του! Oπού γινήκανε στεριανοί, ξενοδόχοι, πλήθος οι ξενοδόχοι, υπερετούνε τον ξένο βλέπεις, έχουν και τη μπουτίκα, υπερετούνε και μέσα κει. Ετούτη η μπουτίκα είναι ακόμα το σπίτι σου, μα δεν είναι το σπίτι σου, είναι προορισμένη στην πούληση. Θέλει ο ξένος να πάρει την καρέκλα σου οπού κάθεσαι; εξάπαντος θα τηνε πάρει· θέλει το πιατικό σου, ορίστε το πιατικό σου. Έχει, έχει πράμα μπόλικο, και σαν θα τελειώσει, θα ’ρθει άλλο πράμα, κι όλα, όλα πουλιούνται, όλα, όλα» [...]

«Έχει, έχει πράμα μπόλικο, και σαν θα τελειώσει, θα ’ρθει άλλο πράμα, κι όλα, όλα πουλιούνται, όλα, όλα»

 

Προόραση: «Πωλείται Αιγαίον»

Ο τυφλός συγκολλητής 

Γεώργιος Πολυκαντριώτης

 είναι υπαρκτό πρόσωπο, έρχεται από τα βάθη της αιγαιακής προνεωτερικότητας, όταν υπηρετούσε μουσεία και ανασκαφές στη Δήλο, τη Ρήνεια και τη Μύκονο. Ως μάντης της Μέλπως συγκολλά το παρελθόν με το παρόν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο προοράται το μέλλον, έχει δει τον δικό μας καιρό, προτού καν μισογεμίσει ο 20ός αιώνας.

Η μεταμυθοπλασία της Μέλπως λοιπόν, διαβασμένη το 2025, είναι ένα ακριβές ντοκιμαντέρ, η προορατική τεκμηρίωση του «Πωλείται Αιγαίον», πωλούνται ακτογραμμές, βραχόκηποι, αρχαϊκοί οικισμοί, κελιά, μονόχωρα ξωκλήσια και χωριουλάκια κωνσταντινιδικά, μονάκριβα πηγαδάκια, μαζί με ξινόδεντρα, ελιές και αρχαία αφυλλοξηρικά αμπέλια, μποστάνια μόχθου, λαγκαδιές με ενδημικές νεράιδες, μουσικές καλαμιές, ευωδιαστές λυγαριές, θυμάρια, φασκόμηλα και ρίγανες, σοφές ξερολιθιές με βρύα και σαυράδες.

Εποικισμός με το χρήμα

Σαν να κλείνει ένας ιστορικός κύκλος. Διακόσια χρόνια κράτους, προτύπου βασιλείου, Μεγάλης Ιδέας, Μεγάλης Καταστροφής, διαρκών πολέμων, μεγάλων ανοικοδομήσεων, αλλεπάλληλων χρεοκοπιών. Μετά τρία τέταρτα αιώνος ειρήνης, μια μοναδική περίοδος για το έθνος, δοκιμάζεται η ίδια η κυριαρχία, το περιεχόμενο του έθνους-κράτους. Η Ελληνική Δημοκρατία, υπερχρεωμένη, χωρίς σχέδιο και ηγεσία, απειλείται από τις ιστορικές γεωπολιτικές μετακινήσεις που πιέζουν έως συνθλίψεως τα μικρά έθνη-κράτη.

Ας δούμε πώς εποικίζεται η Κύπρος, όχι με τη βία της εισβολής πια, αλλά με την καλυμμένη βία του χρήματος. Πλυντήρια χρήματος, ρωσικές και ουκρανικές υπερπόντιες εταιρείες, ουρανοξύστες, κτίρια-βιτρίνες χωρίς ανθρώπους, επαύλεις ολιγαρχών, χρυσές βίζες που διαβρώνουν θεσμούς και συνειδήσεις. Τώρα δεκάδες χιλιάδες ιδιοκτησίες Ισραηλινών, ουσιαστικά μια ενδοχώρα του εν πολέμω Ισραήλ, buffer zone σε απόσταση ασφαλείας. Ένα νησί με τρεις φανερές κυριαρχίες, ελληνοκυπριακή, τουρκική-τουρκοκυπριακή, βρετανική. Και λανθάνουσα κυριαρχία των αλλοδαπών ιδιοκτητών περιφραγμένης γης. Ο εποικισμός μπορεί να γίνεται και χωρίς όπλα.

Εσωτερική αποικιοκρατία

Παρομοίως, σε άλλη κλίμακα, προσώρας μόνο, η Ελλάδα. Εδώ, με όχημα τις ιδιωτικοποιήσεις και κρίσιμη καμπή τα μνημόνια, μεταβιβάστηκαν εθνικοί πόροι και δημόσια αγαθά, τέθηκαν σε ομηρία όλα τα δανεισμένα νοικοκυριά, κερδοσκοπικά funds εξαγόρασαν για ψίχουλα τράπεζες, νοσοκομεία και βιομηχανίες, εγκαταλείπονται καλλιέργειες για να φυτευτούν επιδοτούμενα ηλιακά πάνελ, μαραζώνουν τις δημόσιες υποδομές και κάνουν outsourcing βασικές λειτουργίες του κράτους, βρίσκεται εν πλήρει εξελίξει η υφαρπαγή γης και νερού, μαζί με την πληβειοποίηση του πληθυσμού.

Αυτός ο εποικισμός δεν οφείλεται μόνο σε ξένες δυνάμεις και γεωπολιτικές αλλαγές, δεν είναι μόνο η αδυναμία του έθνους-κράτους ανάμεσα στις Συμπληγάδες των μεγάλων ανταγωνισμών. Οφείλεται και στην εσωτερική αποικιοκρατία μιας ανίκανης και ιδιοτελούς εγχώριας ελίτ, μιας αργόσχολης τάξης ραντιέρηδων και πλιατσικολόγων, που διοικούν τη χώρα ως αρένα για προσωπικό πλουτισμό· μια διαρκής τρόικα εσωτερικού που διαλύει το πολίτευμα και επινοεί διαρκώς εσωτερικούς εχθρούς. Αυτή η εσωτερική αποικιοκρατία, η εσωτερική κατοχή είναι η πιο ολέθρια μηχανή, η εκφυλισμένη αυταρχική διοίκηση ενός ελληνόφωνου προτεκτοράτου, του Δεσποτάτου του Real Estate.

Όσα δεν κάμει ο καιρός τ’ αποτελεύει ο άνθρωπος - μας λέει ο τυφλός συγκολλητής αγγείων.