Για τον μύθο του (αριστερού) αντισημιτισμού
Ενώ πλησιάζουμε στη δεύτερη επέτειο της 7ης Οκτώβρη και έπειτα από ένα πολύ πολιτικά θερμό καλοκαίρι κινητοποιήσεων, πανευρωπαϊκώς οι ηγεσίες και το παρακράτος έχουν βγάλει από το ντουλάπι των αχρήστων ένα εργαλείο που αποκαλείται «αριστερός αντισημιτισμός» ή και «σύγχρονος αντισημιτισμός», αναλόγως πάντα για πια χώρα μιλάμε και για το κατά πόση συμμετοχή έχει η εγχώρια αριστερά στις φιλοπαλαιστινιακές κινητοποιήσεις.
Για τα δεδομένα της Ελλάδας αυτό το χαρτί συνήθως παίζει από κυβερνητικά στελέχη, κρατικοδίαιτες φυλλάδες και φυσικά τα πληρωμένα και απλήρωτα τρολλ της υπόγας, της «ομάδας Αλήθειας» και των μετακλητών. Ένα ζήτημα είναι βέβαια το αν βγάζει νόημα ο όρος «αντισημιτισμός» στην Ελλάδα του 2025, δεδομένου ότι ο Κώστας Σημίτης όχι μόνο δεν κατέχει κάποιο αξίωμα, αλλά έχει αποβιώσει. Πώς θα μπορούσε κάποιος να ‘ναι αντισημίτης λοιπόν;
Αλλά ας σοβαρευτούμε λίγο κι ας εξετάσουμε την ιστορικότητα του αντισημιτισμού. Στο παρελθόν οι Εβραίοι αποτελούσαν πληθυσμό-στόχο δίωξης των αρχών των κρατών στα οποία ζούσαν. Σαφώς υπήρχε και συμμετοχή των κατώτερων στρωμάτων σε αυτά τα πογκρόμ μέσω ιδεολογικής κατήχησης της εκκλησίας που παρουσίαζε τους Εβραίους ως «βρόμικους» (καθώς «ήταν υπεύθυνοι για την σταύρωση του Χριστού») ή και ως οπαδούς του Σατανά. Παρ’ όλα αυτά οι λόγοι των πογκρόμ ήταν τελείως διαφορετικοί.
Μια ιστορική αναδρομή
Στη Μεσαιωνική και Αναγεννησιακή Ευρώπη απαγορεύονταν ρητώς για τους Χριστιανούς να δανείσουν χρήματα με τόκο -όπως το ίδιο ίσχυε και για τους μουσουλμάνους. Αντιθέτως η εβραϊκή θρησκεία δεν περιείχε κάποια τέτοια απαγόρευση , οπότε και ο ρόλος του τραπεζίτη (ή και τοκογλύφου) έπεφτε στα χέρια των πιο εύπορων εβραϊκών οικογενειών, που κατά κόρον ασχολούνταν με το εμπόριο. Οι Εβραίοι είχαν την ευχέρεια να δανείζουν χρήματα σε άρχοντες και βασιλιάδες, κάτι που για τους ίδιους αποτελούσε και πηγή επιπλέον κέρδους. Βέβαια, οι προϋπολογισμοί των βασιλείων δεν εμφάνιζαν πάντα πλεονάσματα, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αποπληρωθεί το χρέος των αρχόντων προς τους Εβραίους εμπόρους. Εδώ είναι που έρχεται και ο ρόλος της Εκκλησίας, η οποία φανάτιζε τις μάζες και ξεκινούσε μία σειρά πογκρόμ με στόχο την εκδίωξη των Εβραίων για θρησκευτικούς λόγους. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς , επειδή μάλλον κανείς δεν θα "ψήνονταν "ιδιαίτερα να κυνηγήσει μειονότητες για τα χρωστούμενα του βασιλιά του.
Η κατάσταση αλλάζει κατά την νεωτερικότητα και με την εμφάνιση των ρατσικών θεωριών, βάσει των οποίων η καταγωγή των ανθρώπων και η «φυλή» ταυτίζονταν με την συνείδηση την οποία δεν καλλιεργούσε μέσω εξωτερικών παραγόντων, αλλά «ήταν έμφυτη» μέσω της φυλής ή του έθνους του. Οι Εβραίοι ταυτίστηκαν με τον δόλο, την πονηριά και την ραδιουργία. Το αποκορύφωμα ήταν η ναζιστική Γερμανία όπου όλες αυτές οι θεωρίες χρησιμοποιήθηκαν για να αιτιολογήσουν τα κρατικά ενορχηστρωμένα αντι-εβραϊκά πογκρόμ, τα οποία πήγαιναν πακέτο με υλικά ανταλλάγματα προς την γερμανική μάζα. Τι άλλο θα μπορούσε να ήταν η Νύχτα των Κρυστάλλων αν όχι μία μορφή πρωτογενούς συσσώρευσης, όπου τα διαλυμένα καταστήματα των εκδιωγμένων Εβραίων δόθηκαν σε γερμανικά χέρια;
Στο σήμερα
Μεταπολεμικώς φυσικά η κατάσταση άλλαξε λόγω της ίδρυσης του σιωνιστικού κράτους με την πυξίδα να δείχνει προς την Δύση και την πλήρη συνεργασία του με ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Το Ολοκαύτωμα αναγνωρίστηκε ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητα και οι Εβραίοι ως ένα εκ των θυμάτων του. Τα υπόλοιπα είναι πάνω κάτω γνωστά σε όλους και όλες.
Οπότε ρωτώ το εξής: Μπορεί κάποιος στο σήμερα να ισχυριστεί ότι υπάρχει αντισημιτισμός όπως αυτός διαμορφώθηκε ιστορικά; Υπάρχουν κρατικά ή παρακρατικά ενορχηστρωμένα πογκρόμ κατά εβραϊκών πληθυσμών στη Δύση ή όπου αλλού; Ή μήπως ο όρος πλέον έχει χάσει την έννοιά του και μπορεί να σημαίνει οτιδήποτε; Πώς ακριβώς μπορεί μία κινητοποίηση που στρέφεται κατά του Σιωνισμού, ένα πολιτικό και ιδεολογικό ρεύμα να ταυτιστεί με τον αισχρό αντισημιτισμό του παρελθόντος που στρέφονταν κατά θρησκευτικών μειονοτήτων;
Όλα αυτά τα ερωτήματα είναι ρητορικά. Προφανώς πουθενά δεν διώκονται οι Εβραίοι και ο ιστορικός αντισημιτισμός έχει μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, ίσως με εξαίρεση μερικές περιθωριακές ναζιστικές γκρούπες με μηδαμινή επιρροή στην κοινωνία. Αντιθέτως αυτό που βλέπουμε πανευρωπαϊκώς είναι ότι αυτοί που κατηγορούν τις κινητοποιήσεις παίζοντας το χαρτί του αντισημιτισμού είναι οι ίδιοι ακριβώς που πρωταγωνίστησαν στην καθιέρωση της ρωσοφοβίας στην Ε.Ε. στιγματίζοντας όλο τον ρωσικό πληθυσμό. Είναι οι ίδιοι που κάνουν λόγο για «μουσουλμάνους τρομοκράτες» και «αφρικανούς εισβολείς» κανονικοποιώντας τα αντιμεταναστευτικά πογκρόμ, τις κυρώσεις σε χώρες του Τρίτου Κόσμου, ακόμα και τις στρατιωτικές παρεμβάσεις. Είναι το ίδιο το φιλελεύθερο και συντηρητικό κατεστημένο της Ε.Ε. που παίζει το χαρτί του ρατσισμού όπως και όποτε γουστάρει ώστε να εξυπηρετήσει την εσωτερική και εξωτερική πολιτική του.
Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους οι κατηγορίες περί «αντισημιτισμού» πρέπει να αντιμετωπίζονται με πλήρη αδιαφορία και με περισσότερες κινητοποιήσεις υπέρ της Παλαιστίνης, όχι με απολογίες και ένσημα αστικής νομιμοφροσύνης. Η υποκρισία των Ευρωπαίων και των ΝΑΤΟϊκών πρέπει να χτυπηθεί στην ρίζα της και όχι να περιστραφεί γύρω από το σημείο που θέλουν αυτοί. Ας αναφέρουμε άλλωστε ότι ήταν οι ίδιοι που με την επιχείρηση Paperclip ενσωμάτωσαν μέλη του ναζιστικού κόμματος στο ΝΑΤΟ και στους κρατικούς μηχανισμούς της μεταπολεμικής Δύσης. Οπότε καλύτερα να μην μιλάνε για αντισημιτισμό.
Αντόν Μιχαήλοβιτς
Eργαζόμενος, πρώην εποχιακός για χρόνια (πώς άντεξε;). Ασχολείται με θέματα τεχνολογίας, πολιτικής και οικονομίας. Σημαία του η ελεύθερη ενημέρωση/αντιπληροφόρηση και χόμπυ του η κηπουρική και το να διαπληκτίζεται σε συνελεύσεις. Γράφει λίγο (όχι πολύ) χύμα γενικά, αλλά προσπαθεί να το βελτιώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου