Μπιζίμ ΠΑΟΚ 1.
Θανάσης Καρτερός
Η Αυγή
avgi.gr
Πήρε ο ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα! Σε πείσμα των προβλέψεων, των αποδόσεων που έδιναν οι στοιχηματικές, της προσπάθειας που έγινε από πολλές πλευρές, συχνά με ανοίκεια μέσα. Και φτάσαμε -μπιζίμ ΠΑΟΚ!- στο απίστευτο και απροσδόκητο. Στον θρίαμβο μέσα στην έδρα του «αιώνιου αντιπάλου», αφού πρώτα ο δικέφαλος του Βορρά πέτυχε τρεις νίκες απανωτές εναντίον των τριών ανταγωνιστών του για τον τίτλο. Του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού, και της ΑΕΚ - και οι τρεις με μεγαλύτερο μπάτζετ και πλουσιότερη ιστορία τίτλων.
Και πώς έγινε αυτό; Δεν είναι ανάγκη να είσαι αναλυτής του ποδοσφαίρου για να το καταλάβεις, ούτε υπάρχει εδώ κάποιο εφτασφράγιστο μυστικό. Πρώτον, κράτησαν «την μπάλα χαμηλά» όλοι - ο οργανισμός, η ιδιοκτησία, ο προπονητής, συνεπώς και οι παίκτες. Ούτε μεγάλα λόγια , ότι πάνε να κόψουν πρώτοι το νήμα, ούτε φιγούρες ότι είναι η καλύτερη ομάδα, ούτε διαφήμιση πρωταθλητισμού, ούτε επιδείξεις αριστείας. Βήμα-βήμα, με έμφαση στην ουσία, τη σκληρή προπόνηση, την προετοιμασία και όχι σε διαφημιστικούς λεονταρισμούς.
Δεύτερον, κλειδί για την επιτυχία υπήρξε η συνειδητή έως εκνευρισμού σεμνότητα της συλλογικότητας μέχρι την τελευταία στιγμή. Καμιά βεντέτα δεν έκρινε την τύχη του ΠΑΟΚ - η ομάδα ως ομάδα κατάφερε τα πάντα. Η αξιοποίηση όλων των παικτών και όχι η αποκλειστικότητα κάποιου «παικταρά» κράτησε τους πάντες σε αγωνιστική εγρήγορση, επέτρεψε σε κάθε παίκτη να αναδείξει τα προσόντα του προς όφελος όλων. Είναι πρώτος σε γκολ ο ΠΑΟΚ χωρίς να έχει κάποιον σούπερ «γκολτζή». Ακόμα και τα γκολ τα έφερε η συλλογική δουλειά.
Και τρίτον, αποτέλεσμα όλων αυτών, η πρωτοφανής κινητοποίηση του «δωδέκατου παίκτη». Η πρωτοφανής σε μαζικότητα στήριξη της ομάδας στο γήπεδο, αλλά και έξω από αυτό, από χιλιάδες και χιλιάδες ανθρώπους. Που χωρίς αυτήν και την ώριμη -επιτέλους- στάση των πολλών είναι πολύ αμφίβολο αν ο ΠΑΟΚ θα έφτανε εκεί που έφτασε. Αν θα κατάφερνε να ξεπεράσει την εγγενή τάση της γκρίνιας και της ανέξοδης κριτικής, που εύκολα οδηγεί σε εσωστρέφεια. Και να το ανταποδώσει στους φίλους του με τη χαρά του πρωταθλήματος.
Το ποδόσφαιρο -υποτίθεται ότι- είναι βέβαια μακριά από την πολιτική. Ίσως θα μπορούσαμε όμως να πάρουμε κάποια μαθήματα από τον φετινό πρωταθλητή. Ίσως…
*************************
Μπιζίμ ΠΑΟΚ 2
Στάθης Παχίδης
Protagon.gr
Μπιζίμ ΠΑΟΚ είναι εκείνη η ρομαντική βεβαιότητα, που σου πέρασαν οι ιστορίες των γιαγιάδων σου, ότι είσαι από κάπου αλλού (εσύ βέβαια και κάποιες άλλες χιλιάδες άνθρωποι), από κάποια ανατολική γη της Επαγγελίας και πως προσωρινά είσαι εδώ. Το μέρος σου, η γωνιά σου, η ρίζα σου αλλού είναι και κάπου στο χρόνο θα βρεθεί ο δρόμος της επιστροφής, αρκεί να κρατάς επαφή με τους άλλους της ομάδας των ρομαντικών.
Μπιζίμ ΠΑΟΚ είναι τα μαστόρια, οι χωματουργοί κι οι οικοδόμοι στα τέλη της δεκαετίας του πενήντα κι αρχές του εξήντα, που, μετά το οκτάωρο στην οικοδομή, ανηφόριζαν στην Τούμπα, για να δώσουν μέχρι να νυχτώσει, ένα χεράκι στην ανέγερση του γηπέδου-έπρεπε να υπάρξει η νέα Εστία, οπότε τι είναι άλλες τέσσερις – πέντε ώρες τζάμπα δουλειά;
Μπιζίμ ΠΑΟΚ είναι η θριαμβευτική αυτόνομη είσοδος του «εξαίσιου θιάσου» ταλέντων στην κεντρική σκηνή-του ποδοσφαίρου και της κοινωνίας. Ναι, ο Αρίσταρχος Φουντουκίδης δεν ήταν ο ταχύτερος σέντερ μπακ αλλά ήταν ΠΑΟΚ. Το θαύμα υπάρχει και είναι εδώ-το «παιδομάζωμα» του Γιώργου Παντελάκη. Διεκδικούμε αυτό που μας αναλογεί και ας μας το στερείτε με άνομα μέσα. Το μετεμφυλιακό ηθικό δικαίωμα του αδικημένου δηλαδή, ένα φωτοστέφανο που δεν είναι και η καλύτερη πυξίδα. Παλαιότεροι λένε πως πολλές φορές θεάθηκε στις κερκίδες της Τούμπας ο ποιητής Μανώλης Αναγνωστάκης.
Μπιζίμ ΠΑΟΚ είναι τα τσιμέντα που τρίζουν-αν δεν το ‘χεις νιώσει δεν περιγράφεται-εκείνο το δεκάλεπτο πριν την είσοδο των ομάδων στο γήπεδο και πέντε –δέκα λεπτά αφότου αρχίσει το ματς. Είναι η δύναμη, ο σαρκασμός, η έμπνευση, η (ναι, ναι) σάτιρα της κερκίδας σε μια έκφραση επί του πιεστηρίου. Μισή ζωή μαύρος, μισή ζωή λευκός, Μάικλ Τζάκσον ζεις, για πάντα Παοκτσής, Τούμπα Λίμπρε και άλλα εφάμιλλα.
Μπιζίμ ΠΑΟΚ είναι η συμμετοχή , η αυτοοργάνωση και η αυτοχρηματοδότηση των τελευταίων χρόνων. Αλλάζουν οι εποχές και φτάσαμε στο ευφυές «γεροντομάζωμα» του Θοδωρή Ζαγοράκη και του Ζήση Βρύζα. Με ψίχουλα και τον οβολό του καθενός απέναντι στους παραδοσιακά υπέρβαρους του λεκανοπεδίου και όμως αποδεικνύεται πως το παιχνίδι παίζεται ακόμη- στιβαρό πρότυπο και μήνυμα για τις εποχές που ζούμε.
Μπιζίμ ΠΑΟΚ είναι, όμως, και να κατορθώσει, επί τέλους, ένας αντίπαλος δεξιοπόδαρος να χτυπήσει ανενόχλητος, δίχως ρίψεις αντικειμένων ένα κόρνερ, χωρίς να κινδυνεύει η σωματική του ακεραιότητα, εκεί μπροστά από τη Θύρα 4.
Μπιζίμ ΠΑΟΚ είναι να βρούμε τι λείπει απ’ αυτά τα παιδιά, που μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο και διέκοψαν μία αθλητική παράσταση, όποιο κι αν ήταν το βάρος της απογοήτευσης του βήματος που δεν έγινε -γιατί κάτι τους λείπει. Τους λείπει δουλειά, τους λείπει γκόμενα, τους λείπει προσοχή και στοργή, τους λείπει ανάκληση στην τάξη, τους λείπει διάβασμα, δεν ξέρω. Σίγουρα όμως τους λείπει το βάρος του μπιζίμ ΠΑΟΚ.
Υ.Γ. Μπιζίμ ΠΑΟΚ: έκφραση των αρχαίων, ομιλούντων την τουρκική Παοκτσήδων, που σημαίνει «ο δικός μου ΠΑΟΚ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου