Frantz (2016): «ένα ντελικάτο, συναισθηματικό και τρυφερά παλιομοδίτικο ριμέικ»

 

Frantz

Μια ταινία του Ερνστ Λιούμπιτς του 1932 δίνει στον άνισο Οζόν την ευκαιρία για ένα ντελικάτο, συναισθηματικό και τρυφερά παλιομοδίτικο ριμέικ.

ΓΡΑΦΕΙ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΗΤΣΗΣ

Πηγή: athinorama.gr 

Μια ταινία του Ερνστ Λιούμπιτς του 1932 δίνει στον άνισο Οζόν την ευκαιρία για ένα ντελικάτο, συναισθηματικό και τρυφερά παλιομοδίτικο ριμέικ.

Το 1925 και με πρόσφατες τις μνήμες του Μεγάλου Πολέμου, ο γιος του Εντμόν Ροστάν («Σιρανό ντε Μπερζεράκ») Μορίς γράφει το θεατρικό έργο «Ο Άντρας που Σκότωσα». Ευαισθητοποιημένος από τα αντιπολεμικά μηνύματά του, ο Βερολινέζος μετρ της κομεντί Ερνστ Λιούμπιτς, ο οποίος δούλευε στο Χόλιγουντ από το 1922, το μετέφερε στην οθόνη ως «Broken Lullaby» (1932), το μοναδικό ομιλούν δράμα του. Σήμερα, αν και καλο-σκηνοθετημένο, το φιλμ μοιάζει ελαφρά ξεπερασμένο, γι’ αυτό και ο Φρανσουά Οζόν προχώρησε σε κάποιες καίριες αλλαγές στο δικό του ριμέικ, το οποίο εξελίσσεται επίσης το 1919 σε μια επαρχιακή γερμανική πόλη.

Εκεί η Άννα επισκέπτεται καθημερινά τον τάφο του αρραβωνιαστικού της Φραντς, ο οποίος σκοτώθηκε στη Γαλλία στον πόλεμο που μόλις τελείωσε. Μια μέρα συναντά εκεί έναν μυστηριώδη, γοητευτικό νεαρό Γάλλο, ο οποίος της συστήνεται ως Αντριέν, φίλος και παλιός συμφοιτητής του Φραντς στο Παρίσι. Η παρουσία του φέρνει παρηγοριά σε εκείνη και στους θλιμμένους γονείς του Φραντς, πολλοί Γερμανοί όμως δεν βλέπουν με καλό μάτι την παρουσία ενός μέχρι χθες θανάσιμου εχθρού στην πόλη τους.

Τα δεινά του πολέμου και τα εθνοτικά μίση που αυτός συντηρεί είναι παρόντα κι εδώ, αλλά ο φακός του Οζόν εστιάζει προσεκτικά στο πρωτογενές ανθρώπινο δράμα, το οποίο κυριαρχεί στο αλλαγμένο σε σχέση με τον Λιούμπιτς δεύτερο μέρος της ταινίας. Το ασπρόμαυρο (αν και διακόπτεται από αδικαιολόγητα έγχρωμες σκηνές «χαμένης ευτυχίας») αποδεικνύεται επιτυχημένη επιλογή, καθώς αποδίδει όχι μόνο το κλίμα εποχής αλλά και μια στιβαρή αίσθηση παλιομοδίτικης αφήγησης που ταιριάζει στην πλοκή και στα διλήμματα των ηρώων.

Έτσι η ντελικάτη, νοσταλγική αύρα των εικόνων βαθαίνει το πένθος και την αμηχανία των τελευταίων μπροστά στην αποκάλυψη της επώδυνης αλήθειας, ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα που αποτελεί και το βασικό θέμα του στιλάτου αυτού ριμέικ. Ενός συγκρατημένα συγκινητικού, βαθιά ρομαντικού δράματος πάνω στις μικρές και μεγάλες «σκηνοθεσίες» της καθημερινότητας, επιβεβλημένες από την παντοδύναμη Ιστορία και τις ανθρώπινες αδυναμίες.