Το Ολοκαύτωμα και η ελπίδα
Φώτης Τερζάκης*Το Διεθνές Δίκαιο, στο όνομα του οποίου ομνύουν όλες οι κυβερνήσεις του κόσμου, και ιδίως οι κυβερνήσεις της συλλογικής «Δύσης», ορίζει ορισμένες πράξεις ως «εγκλήματα πολέμου», και τα βαρύτερα ανάμεσά τους είναι η εθνοκάθαρση και η γενοκτονία. Ένα κράτος, το Ισραήλ, τελεί αυτή τη στιγμή πράξεις που ανταποκρίνονται ακριβώς στους ορισμούς της «εθνοκάθαρσης» και της «γενοκτονίας», και μάλιστα διακηρυγμένα τέτοιες, προφορικώς και γραπτώς, και όλοι εκείνοι που ομνύουν στο Διεθνές Δίκαιο κλείνουν μάτι και του δίνουν το πράσινο φως να συνεχίζει, όχι επειδή αρνούνται το Διεθνές Δίκαιο αλλά υποστηρίζοντας ότι ένα κράτος και μόνο αυτό έχει δικαίωμα να εξαιρείται. Και γιατί αυτό το κράτος έχει δικαίωμα να εξαιρείται; Επειδή ο λαός στο όνομα του οποίου προσπαθεί να νομιμοποιηθεί, έχει στο παρελθόν υποστεί εθνοκάθαρση και γενοκτονία από εκείνους οι οποίοι σήμερα συνεχίζουν να υπερασπίζονται το Διεθνές Δίκαιο και ταυτόχρονα του δίνουν το δικαίωμα να εξαιρείται – και συνεπώς να διαπράττει εθνοκάθαρση και γενοκτονία, όχι εναντίον εκείνων που ήταν υπεύθυνοι για τα δικά του δεινά στο παρελθόν αλλά εναντίον κάποιων άλλων που ήταν αμέτοχοι σε αυτά.
Με συγχωρείτε, αλλά αυτό ισοδυναμεί με μια δεύτερη σφαγή. Πέρα από τη φρικώδη σφαγή του ανυπεράσπιστου παλαιστινιακού λαού που είδαμε να τελείται εν ψυχρώ από μια θηριώδη στρατιωτική μηχανή και από τις ένοπλες συμμορίες που την πλαισιώνουν, συντελείται μία σφαγή της λογικής και της ικανότητάς μας για έλλογη επιχειρηματολογία και κρίση· και θύματα αυτής της σφαγής είμαστε εμείς – όλοι μας. Αυτή είναι η πιο σκοτεινή και ύπουλη πτυχή του πολέμου που έχει εξαπολύσει η συλλογική «Δύση» κατά της ανθρωπότητας τις τελευταίες δεκαετίες, μια επιχείρηση συστηματικής πρόκλησης παραφροσύνης, που διασφαλίζεται από πραγματικούς —και πρωτόγνωρους— μηχανισμούς εξόντωσης όσων διατηρούν ένα ίχνος ευθυκρισίας κι επιχειρούν να προβάλουν αντιστάσεις στο ενορχηστρωμένο αφήγημα: όπως ακριβώς την τελευταία τριετία, όσοι καταγγείλαμε την «πανδημική» σκηνοθεσία που θέλησε να μεταβάλει την παγκόσμια κοινωνία σε ένα υγειονομικά ελεγχόμενο Άουσβιτς συκοφαντηθήκαμε, διασυρθήκαμε και λιντσαριστήκαμε κοινωνικά με πολλούς τρόπους, και όπως προσφάτως, όποιος επιχείρησε να δείξει ποιος είναι ο αληθινός επιτιθέμενος στην Ουκρανία φιμώθηκε και αντιμετώπισε μέχρι και τον κίνδυνο να στερηθεί τα μέσα του βιοπορισμού του, έτσι σήμερα, στην Ευρώπη και στη Βόρειο Αμερική, όποιος διαδηλώνει τη συμπαράστασή του στη δοκιμαζόμενη Παλαιστίνη στιγματίζεται ως «αντισημίτης», «υποδαυλιστής μίσους», «υποστηρικτής τής τρομοκρατίας» —λες και όλ’ αυτά έχουν το ίδιο νόημα, ή καν σταθερά προσδιορισμένο νόημα— και αντιμετωπίζει ακόμη και το ενδεχόμενο ποινική δίωξης.
Δυστυχώς εμείς, αιχμάλωτοι του δικού μας καθεστώτος ολοκληρωτισμού, δεν μπορούμε να βοηθήσουμε την Παλαιστίνη σε αυτό που περισσότερο έχει ανάγκη, υλική και πολεμική υποστήριξη. Ο μόνος τρόπος που έχουμε να βοηθήσουμε, εμείς που ζούμε στην Ευρώπη και στη Δύση, είναι να πολεμήσουμε ασυνθηκολόγητα την Ευρώπη και τη Δύση με τους τρόπους που μπορούμε: να την απονομιμοποιήσουμε και να την αποδυναμώσουμε ιδεολογικά και πολιτικά, ξεσκεπάζοντας την μεθοδευμένη ψευδολογία της και γελοιοποιώντας την ξεδιάντροπη ρητορική της.
Για να μην καταχραστώ τον χρόνο σας και τον χρόνο των συνομιλητών του, που έχουν ίσως να πουν σημαντικότερα πράγματα, θα περιοριστώ σε τρία τέτοια χονδροειδή ιδεολογήματα που πρέπει επειγόντως να ανασκευαστούν.
1) Ότι το Ισραήλ βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε πόλεμο, όχι με τον παλαιστινιακό λαό ή με την παλαιστινιακή αντίσταση, αλλά με μια τρομοκρατική ισλαμιστική οργάνωση, τη Χαμάς· και παράλληλα ότι, αν υπάρχουν κατακριτέες ενέργειες εκ μέρους του Ισραήλ, δηλαδή ασύμμετρη χρήση βίας στο κατά τα άλλα νόμιμο δικαίωμά του σε «αυτοάμυνα», οφείλονται μόνο και μόνο στην «εκτροπή» μιας ισραηλινής «ακροδεξιάς» που αυτή τη στιγμή κυβερνάει.
Κατ’ αρχάς και οι τρεις όροι, «πόλεμος», «τρομοκρατική» και «ισλαμιστική», περιπαίζουν τη νοημοσύνη μας. Όταν το Ισραήλ θέλει να δικαιολογήσει την κλίμακα της δράσης του μιλάει για «πόλεμο»· όταν όμως τότε καλείται να σεβαστεί ένα δίκαιο του πολέμου, αρνείται ν’ αποδώσει στον αντίπαλο του status ισότιμο με αυτό κρατικής αρχής, που είναι προϋπόθεση για να νοηθεί η σύγκρουση ως «πόλεμος», και αντ’ αυτού μιλάει για «τρομοκρατία». Αλλά πόλεμος, αν δεν κάνω λάθος, μπορεί να εννοηθεί μόνο η αναμέτρηση μεταξύ ενόπλων – όχι μια αδιάκριτη σφαγή άοπλου κι αιχμάλωτου πληθυσμού που θυμίζει μάλλον κυνήγι... Ο όρος «τρομοκρατία», τώρα, ξέρουμε πώς χρησιμοποιείται στη πολιτική και διπλωματική γλώσσα της Δύσης: σαν τρόπος νομιμοποίησης οποιασδήποτε μορφής δράσης εναντίον μη κρατικών δρώντων —δηλαδή, κάθε είδους κοινωνικών αγώνων και κινημάτων— και αναγωγής σε έγκλημα των ίδιων των επαναστάσεων στην πρόσφατη, όσο ακριβώς και στην παρελθούσα, ιστορία. Όλο αυτό βέβαια βασίζεται στην αόριστη χρήση του όρου στους δημόσιους λόγους και τις συζητήσεις, ποντάροντας μόνο και μόνο στους συγκινησιακούς συνειρμούς που εγείρει η λέξη «τρόμος». Βλέπω εσχάτως δημόσιες συζητήσεις που εξαντλούνται στο αν η Χαμάς είναι ή δεν είναι «τρομοκρατική οργάνωση», χωρίς να τίθεται βάσει ποιου ορισμού της «τρομοκρατίας» είναι δυνατόν να συζητηθεί αυτό. Ο συχνότερος ορισμός τέλος πάντων, που δίνεται τις περισσότερες φορές εν παρόδω, έχει να κάνει με τη άσκηση βίας εναντίον αμάχων. Τότε όμως ρωτώ: τί ήταν οι πυρηνικές βόμβες στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα στο τέλος τού δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, ή βομβαρδισμός της Δρέσδης από του Συμμάχους την ίδια περίοδο, ή ο μαζικός εμπρησμός των αγροτών της Ινδοκίνας στον πόλεμο του Βιετνάμ, ή το ένα εκατομμύριο του Ιράκ στον τελευταίο Πόλεμο του Κόλπου – για να μην προχωρήσω σέ δεκάδες άλλα παραδείγματα από την πρακτική των ΗΠΑ και των συμμάχων τους (του ίδιου τού Ισραήλ περιλαμβανομένου) ώς τις ημέρες μας; Ποιος ήταν εκείνος που καθιέρωσε ως τρέχον πολεμικό ήθος στον εικοστό αιώνα τη μαζική εξόντωση αμάχων σαν μέσον πίεσης σε εχθρικές κυβερνήσεις και πρακτική αποτροπής εξεγέρσεων; Και γιατί όσοι θρηνούν για «τα εγκλήματα της 7ης Οκτωβρίου» δεν θυμούνται ότι αυτό που η ισραηλινή κοινωνία έζησε στις 7 Οκτωβρίου αυτής της χρονιάς οι Παλαιστίνιοι το ζουν καθημερινά εδώ κι 75 χρόνια; Ή θα πρέπει λοιπόν να αποδώσουμε την κατηγορία πρωτίστως σε κράτη, και πρωτίστως στις HΠΑ και τους συνεργούς τους, ή να βρούμε έναν άλλον ορισμό της «τρομοκρατίας».
Τώρα, εάν ο πόλεμος του Ισραήλ είναι με την «τρομοκρατική» Χαμάς, που δεν αντιπροσωπεύει τη θέληση του λαού της Παλαιστίνης, ούτε καν της Γάζας, πώς δικαιολογείται το κύμα αβυσσαλέας εκδίκησης για τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου ενάντια σε όλον τον άμαχο πληθυσμό Γάζας, ενάντια στους κατοίκους της Δυτικής Όχθης, κι ενάντια σε κάθε Παλαιστίνιο, ακόμη και τύποις πολίτη του κράτους τού Ισραήλ; Και γιατί η κυβέρνηση του Ισραήλ δεν συνομιλεί μ’ εκείνη που υποτίθεται πως αναγνωρίζει ως επίσημη Παλαιστινιακή αρχή, την οποία φροντίζει την ίδια στιγμή ν’ απαξιώνει μέχρι εξαφανίσεως;
Η αλήθεια είναι ότι το Ισραήλ δεν πολεμάει με τη Χαμάς ούτε με καμία άλλη από τις υπάρχουσες «ισλαμιστικές» οργανώσεις, όπως δεν πολεμούσε ούτε με την PLO ή το PFLP ή με οποιαδήποτε άλλη από τις οργανώσεις που περιστασιακά βρέθηκαν να εκπροσωπούν τον αγώνα της απελευθέρωσης των Παλαιστινίων από την υποτέλεια και την κατοχή, αλλά με τον ίδιον τον παλαιστινιακό λαό στο σύνολό του. Ποτέ το Ισραήλ δεν θέλησε να υπάρχει επίσημος εκπρόσωπος των Παλαιστινίων (γι’ αυτό και έκανε ό,τι μπορούσε για να προκαλέσει διασπάσεις μέσα στην παλαιστινιακή αντίσταση), διότι αν υπήρχε τέτοιος εκπρόσωπος θα έπρεπε να διαπραγματευθεί μαζί του· και αν διαπραγματευόταν θα έπρεπε να οδηγηθεί σε κάποιου είδους συμφωνία που θα είχε στον ορίζοντα ένα παλαιστινιακό κράτος της μιας ή της άλλης μορφής – και αυτό ακριβώς ήταν που δεν ήθελε. Από τη ματωμένη ίδρυση του Ισραήλ το 1948 μέχρι σήμερα, επιθυμία και σχέδιο όλων των ισραηλινών κυβερνήσεων είναι η ολοκληρωτική εκτόπιση των Παλαιστινίων και η διαρκής επέκταση του σιωνιστικού κράτους σε όσα εδάφη μπορεί ν’ αποσπάσει με τη στρατιωτική του ισχύ από τις γειτονικές αραβικές χώρες. Και αυτό είναι πολιτική όλων των ισραηλινών κυβερνήσεων, «δεξιών» και «αριστερών», με παραλλαγή μόνο στις ρητορικές αποχρώσεις και στο μίγμα διπλωματίας και ισχύος που χρησιμοποιούν. Γιατί άραγε κάποιοι από αυτούς που ακούμε να υποστηρίζουν και πάλι σήμερα ότι το Ισραήλ πρόσφερε πολιτική λύση —και φέρνουν σαν παράδειγμα τις Συμφωνίες του Όσλο (1993-5) ή τις δεύτερες συνομιλίες του Καμπ Νταίηβιντ (2000)— την οποία τάχα οι Παλαιστίνιοι απέρριψαν, δεν μας λέει τί ακριβώς προέβλεπαν αυτές οι συμφωνίες; Αν ξέρουν, δηλαδή...
2) Ότι η Χαμάς είναι μια ισλαμιστική, «τζιχαντιστική» οργάνωση τύπου ISIS, κάτι που θεωρείται συνώνυμο βέβαια του «τρομοκρατική», και αυτό είναι κατά κάποιον τρόπο παρεπόμενο του θρησκευτικού σκοταδισμού, της μισαλλοδοξίας και της ροπής στον φονταμενταλισμό που χαρακτηρίζει το Ισλάμ στο σύνολό του, το οποίο στέκει απέναντι στη Δύση και τις δημοκρατικές αξίες της.
Δεν χρειάζεται εδώ να σταθώ στα πραγματολογικά γεγονότα –ότι η Χαμάς έχει μεν ισλαμιστικές αφετηρίες, από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, αλλά δεν κήρυξε ποτέ «τζιχάντ» εναντίον των μη μουσουλμάνων, με τους οποίους συμβιώνει αρμονικότατα στη Λωρίδα της Γάζας· ότι ακόμα και, παρά τις κατά καιρούς πύρινες διακηρύξεις της, έχει εμπράκτως αποδεχθεί το δικαίωμα ύπαρξης ενός ισραηλινού κράτος, πράγμα που προσφάτως διατύπωσε και ρητά· ούτε ότι, παρά μία βραχυπρόθεσμη ταλάντευσή της μεταξύ 2012-14, έχει συμμαχήσει εντέλει μ’ εκείνες τις δυνάμεις του μουσουλμανικού κόσμου που εξολόθρευσαν τον ISIS, δηλαδή με το Ιράν και τις σιιτικές πολιτοφυλακές του Λιβάνου και της Συρίας– ενώ ήταν το Ισραήλ αυτό που θέλοντας να διαλύσει το καθεστώς Άσαντ έδωσε κάθε βοήθεια στον ISIS, ο οποίος άλλωστε ποτέ δεν μίλησε κατά του Ισραήλ ούτε έπληξε ισραηλινούς στόχους...
Θα σταθώ κυρίως στην τερατώδη εικόνα του «Ισλάμ» που ζωγραφίζουν τα δυτικά μέσα δημοσιότητας -και αυτό είναι μια πολύ παλιά ιστορία, που φτάνει πίσω έως τον καιρό των Σταυροφοριών- και στην τραγικά παραπλανητική αντίληψη πως υπάρχει ένας ενιαίος ισλαμικός κόσμος, με κοινές αντιλήψεις και συμφέροντα, ο οποίος είναι εχθρικός σε μια εξίσου ενιαία «Δύση» και στον πολιτισμό της, άρα οφείλουμε να τον αντιμετωπίζουμε συλλήβδην σαν ενεργεία ή δυνητικό εχθρό. Δυσκολεύεται κανείς να το πιστέψει... Όμως ακριβώς αυτός ο νηπιακός τρόπος σκέψης κυριαρχεί στα κυβερνητικά κλιμάκια των χωρών της Δύσης, αλλά και στους πολιτικούς και γεωστρατηγικούς αναλυτές, στους πάσης φύσεως ειδήμονες των διεθνών σχέσεων, σε νυν ή πρώην στρατιωτικούς και διπλωμάτες που ακούμε αυτές τις ημέρες να μιλούν στα κανάλια και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είτε την εκφράζουν με απερίφραστη ηλιθιότητα είτε την υποβάλλουν συγκεκαλυμμένα στους ακροατές και στο κοινό τους. Εκείνο που δεν λένε, βέβαια, είναι ότι στη δεκαετία τού ’60 και του ’70 οι ίδιες οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, στο πλαίσιο του ψυχροπολεμικού αντικομμουνιστικού αγώνα, ενίσχυαν παντού νεοσυντηρητικά ή θρησκευτικά φονταμενταλιστικά κινήματα για να αποδυναμώσουν σοσιαλιστικά ή μαρξιστικά ρεύματα στο αραβομουσουλμανικό κόσμο (πράγμα που όντως πέτυχαν)· δεν υπολόγισαν όμως ότι το δημιούργημά τους θα μπορούσε να ξεφύγει από τα χέρια τους και να γίνει ο προσεχής ενσαρκωτής τού αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, έστω και αν δεν χρησιμοποιούσε μαρξιστικό λεξιλόγιο. Γιατί, όπως ξαναέλεγα, το αίτημα των ανθρώπων για ισότητα και αυτοδιάθεση είναι οιονεί φυσικό φαινόμενο, και ποτέ δεν μπορεί να κατασταλεί: όταν φράζεις τη κοίτη του ποταμού, τα νερά του βρίσκουν άλλον δρόμο.
[...................................................................
] ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
Το Ολοκαύτωμα και η ελπίδα
___________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου