"Η ξανθιά" :το βιβλίο της Τζόις Κάρολ Όουτς για τη ζωή της Μέριλιν Μονρόε και η μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη από τον Άντριου Ντομινίκ

 

Τζόις Κάρολ Όουτς: «Η Μέριλιν ήταν ένα κακοποιημένο κορίτσι»

Σε συνέντευξή της στους New York Times, η συγγραφέας Joyce Carol Oates μίλησε για την πρόσφατη κινηματογραφική διασκευή του γνωστού μυθιστορήματός της «Η ξανθιά», με θέμα τη ζωή της Μέριλιν Μονρόε. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη, σε μετάφραση Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου.

Επιμέλεια: Book Press

Η πρόσφατη ταινία «Ξανθιά», του σκηνοθέτη Andrew Dominik, είναι η κινηματογραφική διασκευή του γνωστού, ομότιτλου μυθιστορήματος της Τζόις Κάρολ Όουτς. Το βιβλίο, που αφηγείται τη ζωή της Μέριλιν Μονρόε, εξερευνά τις σκοτεινές γωνιές του κόσμου του Χόλιγουντ και μιλά για τις κακοποιητικές συμπεριφορές που συχνά αντιμετωπίζουν οι γυναίκες ηθοποιοί.

«Αυτό το νέο, χαμογελαστό κορίτσι, αυτή η πραγματική Αμερικανίδα, μου θύμισε τα δυναμικά κορίτσια της παιδικής μου ηλικίας, που μεγάλωναν σε προβληματικές οικογένειες».

Η Όουτς αποφάσισε να γράψει το εμβληματικό μυθιστόρημά της αφού έπεσε στα χέρια της μια φωτογραφία της δεκαεπτάχρονης Νόρμα Τζιν Μπέικερ, του κοριτσιού που κάποτε θα γινόταν η Μέριλιν Μονρόε.  

 

Η Όουτς λέει:

«Αυτό το νέο, χαμογελαστό κορίτσι, αυτή η πραγματική Αμερικανίδα, μου θύμισε τα δυναμικά κορίτσια της παιδικής μου ηλικίας, που μεγάλωναν σε προβληματικές οικογένειες.

»Κατάγομαι από τη δυτική Νέα Υόρκη, βόρεια του Μπάφαλο. Δεν ήταν μια ευημερούσα κοινότητα. Υπήρχαν κατεστραμμένα σπίτια, αλκοολικοί πατεράδες, αρκετή βαρβαρότητα.

»Η οικογένειά μου ήταν πραγματικά πολύ ασυνήθιστη. Εμείς -οι γονείς μου και ο αδερφός μου και εγώ- μέναμε με τους γονείς της μητέρας μου. Ζούσαμε σε μια αγροικία που ανήκε στην οικογένειά μου για ολόκληρες γενεές, είχαμε μια σχετική σταθερότητα. Όμως πήγα σχολείο με εκείνα τα κορίτσια που συχνά πέφτουν θύματα. Οι πατεράδες τους έπιναν, ή ήταν άρρωστοι, ή εγκατέλειπαν τις οικογένειές τους. Η Νόρμα Τζιν Μπέικερ ήταν ένα από αυτά τα κορίτσια».

Στη συνέντευξη, η Όουτς μίλησε για τις βίαιες και γλαφυρές σκηνές που υπάρχουν σε πολλά από τα μυθιστορήματά της:

«Γράφω για την Αμερική. Κρατάω έναν καθρέφτη στον οποίον φαίνεται η ίδια η πραγματικότητα. Ο συγγραφέας ή ο καλλιτέχνης ελέγχει τα όρια του καθρέφτη. Οι καθρέφτες και τα μυθιστορήματα έχουν όρια, δεν αντικατοπτρίζουν τα πάντα. Απομονώνουμε και παρουσιάζουμε ένα συγκεκριμένο θέαμα. Για παράδειγμα, τον Σαίξπηρ τον έλκει η τραγωδία. Οι κωμωδίες του είναι υπέροχες, όμως οι τραγωδίες του είναι πραγματικά σπουδαίες, και πάντα πραγματεύονται τη βία. Δεν υπάρχει τραγωδία χωρίς βία. Όσοι γράφουν αστυνομικά μυθιστορήματα ή μυθιστορήματα μυστηρίου μιλούν για φόνους, καθώς ο φόνος είναι το απόλυτο έγκλημα».

Τέλος, η Όουτς μίλησε για την κινηματογραφική διασκευή του μυθιστορήματός της από τον σκηνοθέτη Andrew Dominik:

«Νομίζω πως το όραμα του Andrew ευθυγραμμίζεται με το δικό μου, είναι σχεδόν ίδιο. Ο Andrew δημιούργησε μια ταινία που είναι μοναδική. Επέλεξε τη μουσική, τα κοστούμια, τον φωτισμό των σκηνών. Ανέλαβε τη σκηνοθεσία και το κάστινγκ. Η επιλογή της Ana [de Armas] ήταν αμφιλεγόμενή, επειδή είναι Κουβανή. Χρειάστηκε να κάνει μαθήματα αγγλικών, ώστε η προφορά της να μην είναι τόσο αισθητή. Έπρεπε να φορέσει περούκες.

»Έκανε εξαιρετική δουλειά. Μεταμορφώθηκε σε Μέριλιν Μονρόε. Είναι ενδιαφέρον: οι άνθρωποι γενικά εκπλήσσονται όταν βλέπουν τους ηθοποιούς να παίζουν, όμως υπάρχουν και ορισμένοι ηθοποιοί που είναι πραγματικοί χαμαιλέοντες. Κάποιοι άλλοι παίζουν πάντα τον εαυτό τους. Ειδικά οι κωμικοί ηθοποιοί. Είναι καλοί και αστείοι και ο κόσμος τους αγαπάει, όμως δεν είναι πραγματικοί ηθοποιοί. Στον αντίποδα βρίσκεται ο Λόρενς Ολίβιε και ο Ρίτσαρντ Μπάρτον... Ο Ντάστιν Χόφμαν είναι εξαιρετικός. Ο Αλ Πατσίνο, ειδικά όταν ήταν νεότερος, ήταν πολύ, πολύ καλός ηθοποιός».