«Είμαστε αυτό που κάνουμε»
Ο Αλέξανδρος Συρογιαννούλης (αριστερά) και ο Σουλειμάν Νακντούκ- Κάστρο στην έκθεση (φωτογραφία Αλέξανδρος Σταματίου
Ο Σύρος ζωγράφος και ακτιβιστής, που μένει εδώ και 32 χρόνια στην Ελλάδα, παρουσιάζει στην αίθουσα τέχνης «Ασπάλαθος» μια μεγάλη έκθεση ζωγραφικής και γελοιογραφίας, αντανάκλαση του κόσμου του και αυτών για τα οποία παλεύει ή και... συλλαμβάνεται – όπως του συνέβη πρόσφατα, επειδή μαζί με έναν φίλο του έγραψαν σε δρόμο των Εξαρχείων το σύνθημα «Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία - Όχι μετρό στην πλατεία».
Ζωγραφικά έργα κυρίως μεγάλων διαστάσεων, μαρτυρίες ζωής προσφύγων, διαδρομές σε φυλακές κράτησης και τόπους βασανιστηρίων αλλά και γαλήνια ερωτικά συμπλέγματα σωμάτων. Έντονα χρώματα και απόκοσμες ανθρώπινες φιγούρες, άλλοτε πολλές μαζί και άλλοτε σε δυάδες. Ανθρωποκεντρικά έργα με μορφές που εκφράζουν αγωνία, ορισμένες χωρίς τα χαρακτηριστικά του προσώπου, κάποιες με τα πηλήκια ένστολων εναλλάσσονται με λίγες νεκρές φύσεις που τις κατατρώει η φωτιά.
Οι πίνακες ζωγραφικής συνομιλούν με πολλά σκίτσα που σχολιάζουν από τον πόλεμο στο Αφγανιστάν μέχρι την ακρίβεια στην Ελλάδα, τον φασισμό, τη Χρυσή Αυγή, ή ακόμα και την πρόσφατη άποψη του Μητροπολίτη Χρυσόστομου ότι οι γυναίκες δεν μένουν έγκυες από βιασμό. Είναι έργα μιας ζωής ενός Σύρου ζωγράφου πρόσφυγα που διαμένει 32 χρόνια στην Ελλάδα, του Σουλεϊμάν Νακντούκ, του «Κάστρο» όπως τον αποκαλούν οι φίλοι και όσοι τον γνωρίζουν.
«Στη Συρία τέτοια σκίτσα μπορούσαμε να τα παρουσιάσουμε μόνο σε μυστικές εκθέσεις που καλούσαμε κρυφά τον κόσμο να τις δει. Σε μια άλλη έκθεσή μου, ο Περικλής Κοροβέσης μου είχε πει ότι το ίδιο γινόταν και εδώ την περίοδο της χούντας», μου λέει ο Κάστρο κατά την ξενάγηση. «Κάστρο» είναι το παρατσούκλι που του είχε δώσει ο πατέρας του όταν ήταν μικρός επειδή ήταν ζωηρός. Τελικά το διατήρησε σε όλη τη ζωή του. Η αναδρομική έκθεση που παρουσιάζει στον Χώρο Τέχνης «Ασπάλαθος» εγκαινιάστηκε στις 13 Οκτωβρίου, την επόμενη ημέρα από μία καταδικαστική απόφαση του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών που τον αφορούσε: ο Κάστρο όπως και ο 27χρονος Αλέξανδρος Συρογιαννούλης που διαχειρίζεται τον «Ασπάλαθο» καταδικάστηκαν σε 5 και 4 μήνες φυλακή με αναστολή, αντίστοιχα, επειδή έγραψαν στον δρόμο το σύνθημα «Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία - Όχι μετρό στην πλατεία».
Ο Κάστρο και ο 27χρονος Αλέξανδρος κατά τη σύλληψή τους για το σύνθημα στον δρόμο «Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Όχι μετρό στην πλατεία»
Φωτ.: Αλέξανδρος ΣταματίουΗ έκθεση είναι αναδρομικού χαρακτήρα με έργα από το 1989 μέχρι σήμερα. Ηταν προγραμματισμένη πριν οι δύο άνδρες, που ζουν και εργάζονται στα Εξάρχεια, εμπλακούν στην περιπέτεια με την αστυνομία και τη Δικαιοσύνη με την κατηγορία της απείθειας και της φθοράς ξένης ιδιοκτησίας (Εύα Παπαδοπούλου, «Εφ.Συν.», 30/9/22 και 12/10/22).
«Μου άρεσε να ζωγραφίζω από μικρός. Είχα πάει σε μια σχολή με 2ετή διάρκεια στη Συρία και μετά μπήκα στην Καλών Τεχνών χωρίς εξετάσεις, επειδή είχα φοιτήσει στην προηγούμενη Σχολή», λέει στην «Εφ.Συν.». Τον ρωτάω τι συμβολίζει το ζευγάρι με τα πορτοκαλί γυναικεία παπούτσια μπροστά από δύο άδεια περιγράμματα σχεδιασμένα στον τοίχο του «Ασπάλαθου». «Αν μπορούσα να το εκφράσω με λόγια, θα ήμουν συγγραφέας. Θέλω ο θεατής να βγάζει τα δικά του συμπεράσματα. Σαφώς ο πόλεμος, η προσφυγιά, οι καταλήψεις, οι αγώνες στα συνδικάτα στην Κρήτη όπου έμεινα 17 χρόνια, η κράτησή μου στις φυλακές, οι απεργίες πείνας με έχουν σημαδέψει, γι’ αυτό οι ανθρώπινες φιγούρες κυριαρχούν. Σπάνια κάνω φύση».
Σκίτσα του Σουλειμάν Νακντούκ - Κάστρο
Φωτ.: Αλέξανδρος ΣταματίουΔραστήριος και αλληλέγγυος, το 2003 συμμετείχε στις κινητοποιήσεις για την αντι-σύνοδο στη Θεσσαλονίκη. Συνελήφθη, του φόρτωσαν κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα, έμεινε στη φυλακή και μαζί με άλλους συγκρατούμενους συντρόφους του προχώρησαν σε απεργία πείνας, αφού οι αιτήσεις για αποφυλάκιση απορρίπτονταν η μια μετά την άλλη. Υστερα από 67 μέρες απεργίας πείνας και πολλές κινητοποιήσεις, αφέθηκαν ελεύθεροι. «Η ζωγραφική πράξη όπως και η επαφή με τη φύση μού υπενθυμίζουν ότι είμαι ακόμα άνθρωπος.
Η ζωγραφική είναι η προσωπική σου έκφραση. Βάζεις χρώμα, κάνεις σχέδιο, βάζεις την ηθική σου σε ένα έργο. Κάποια στιγμή είχα να ζωγραφίσω δύο χρόνια. Το έλεγα με παράπονο στην κόρη μου. “Πάμε να ζωγραφίσεις” μου είπε εκείνη και κάναμε μαζί αυτό το έργο», λέει και μου δείχνει τον πίνακα. Παραδίπλα είναι ένα έργο με δύο πρόσωπα. «Είναι από τη σειρά με δώδεκα έργα που ζωγράφισα στη φυλακή το 2003. Επειδή απαγορευόταν, τα ζωγράφιζα με χρώματα από nescafe. Ο Εγγονόπουλος είχε πει ότι όταν σταματάς να κάνεις αυτά που πιστεύεις, αρχίζεις να πιστεύεις σε αυτά που κάνεις. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν είμαστε ούτε αυτό που λέμε ούτε αυτό που πιστεύουμε. Είμαστε αυτό που κάνουμε. Και στις χειρότερες συνθήκες η ζωγραφική μού δίνει δύναμη. Από εκεί βγαίνει η αλήθεια, ένα δυνατό συναίσθημα».
Για την πρόσφατη εμπειρία του λέει στην «Εφ.Συν.»: «Είναι τραγικό. Από τη γειτονιά μας, δίπλα στα μαγαζιά μας περνούν κάθε μία ώρα ένστολοι. Εμείς γράψαμε απλά ένα σύνθημα στο δρόμο, ούτε καν σε τοίχο. Ούτε μαλώσαμε, ούτε βρίσαμε, ούτε ενοχλήσαμε. Θέλω να ρωτήσω τι θα γινόταν αν γράφαμε “Ναι στο Μετρό”. Θα μας συνελάμβαναν πάλι για φθορά ξένης περιουσίας; Εμένα δεν με είδαν καν, μόνος μου πήγα όταν έφτασαν οι αστυνομικοί. Τους είπα “Το έγραψα κι εγώ”».
Ωστόσο, όταν ακολούθησε η σύλληψή τους, κανείς από αυτό το «παρατηρητήριο» δεν τους υπερασπίστηκε. «Αυτό ήταν κάτι που δεν μου άρεσε και σκέφτηκα ότι ποτέ δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου μια αντίστοιχη στάση, γιατί θεωρώ σημαντικό να υπερασπίζεσαι τον άλλο όταν βρίσκεσαι στον δημόσιο χώρο και γίνεσαι μάρτυρας ενός τέτοιου περιστατικού».
📌 Πληροφορίες: Χώρος Τέχνης «Ασπάλαθος», Χαριλάου Τρικούπη 129, διάρκεια έκθεσης έως 25/10/2022- Τηλ. 6948736945 .
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ "ΚΑΣΤΡΟ" 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου