«Ο μακάβριος χορός» του Στίβεν Κινγκ (κριτική) – «Λοιπόν, γιατί μάς αρέσει να τρομάζουμε;»
Για τη μελέτη του Στίβεν Κινγκ [Stephen King] «Ο μακάβριος χορός – Η ανατομία του τρόμου» (μτφρ. Μιχάλης Μακρόπουλος, εκδ. Κλειδάριθμος).
Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Πολλοί άνθρωποι θεωρούν τον Κινγκ τον καλύτερο/μεγαλύτερο/σπουδαιότερο κλπ. εν ζωή συγγραφέα. Είμαι ένας από αυτούς. Υπάρχουν πολλά βιβλία που είναι καλύτερα από το καλύτερο του Κινγκ (πράγμα βέβαια που, κατά παράδοξο τρόπο, ισχύει και για τον Μέλβιλ, και για τον Ντοστογιέφσκι, και για όποιον άλλον μάς περάσει από τον νου), αλλά κανείς άλλος συγγραφέας του καιρού μας δεν είναι, ούτε θα μπορούσε να είναι, καλύτερός του. Δεν υπάρχει άλλος με τόση παραγωγή, και σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, που να είναι πάντα και διαρκώς από ένα υψηλό επίπεδο και πάνω, κι ας είναι όσο μέινστριμ θέλει. Αυτό (το ευτυχές σύνολο του όγκου, της διάρκειας και της ποιότητας) είναι πολύ σπάνιο πράγμα. Ίσως περισσότερο και από όσο μπορούμε να φανταστούμε. Και, ναι, το έχει ο Κινγκ, όπως και να το κάνουμε. Είναι ένα καπέλο που φτιάχτηκε για το δικό του κεφάλι.
Ο Μακάβριος χορός – Η ανατομία του τρόμου –ένα από τα ελάχιστα non fiction του Κινγκ–, είναι ένα σπουδαίο βιβλίο. Σπουδαίο. Έχουν γραφτεί πολλές μελέτες για τον Τρόμο στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο, αλλά τούτη εδώ είναι η #1. Γιατί τη γράφει ο Κινγκ, και τη γράφει με ορμή και πάθος, αφιερώνεται σ’ αυτήν και δεν αφήνει τίποτε απέξω, γιατί έχει την απαραίτητη σκευή να τη γράψει, και γιατί τη γράφει στα τριάντα του, σε μια τρομερά δημιουργική περίοδο της ζωής του: έχει ήδη εκδώσει την Κάρι, το Σάλεμς Λοτ, τη Λάμψη, το Κοράκι, και τη συλλογή διηγημάτων Νυχτερινή βάρδια (πέντε από τα πιο σημαντικά βιβλία του Φανταστικού σε όλο τον 20ό αιώνα μέσα σε μια χούφτα χρόνια, και είναι ακόμη στην αρχή της καριέρας του…), ενώ ήδη ο Ντε Πάλμα έχει μεταφέρει την Κάρι στο σινεμά («Έκρηξη οργής», 1976), ο Τομπ Χούπερ έχει διασκευάσει το «Σάλεμς Λοτ» σε μορφή μίνι σειράς για την τηλεόραση (1979) και βέβαια ο Κιούμπρικ έχει γυρίσει τη δική του κινηματογραφική εκδοχή της «Λάμψης» (1980), ταινία που βύθισε τον Κινγκ στην απελπισία, αλλά άρεσε σε όλους εμάς τους υπόλοιπους.
Δεν υπάρχει άλλος με τόση παραγωγή, και σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, που να είναι πάντα και διαρκώς από ένα υψηλό επίπεδο και πάνω, κι ας είναι όσο μέινστριμ θέλει.
Είναι ένα βασικό βιβλίο για όλους του φαν του Βασιλιά (αν τον αγαπάς, δεν κάνει να λείπει από τη βιβλιοθήκη σου), και ένα σπουδαίο βιβλίο για όλους τους φαν του Τρόμου ανεξαρτήτως ειδικών προτιμήσεων – ένα βιβλίο απαραίτητο: για κάτι τέτοια βγήκαν εκφράσεις όπως το εκ των ων ουκ άνευ. Για το υπόλοιπο κοινό όμως; Για το υπόλοιπο κοινό δεν είμαστε σίγουροι. Πρέπει να αγαπάς το είδος για να διαβάσεις, και να απολαύσεις, να ευχαριστηθείς, μια τόσο βαθυστόχαστη και αγαπητική μελέτη, μια ερωτική επιστολή από έναν που ξέρει τόσο καλά το genre, που είναι βαφτισμένος στην κολυμπήθρα του, επίγονος μίας χορείας ανθρώπων που το υπηρετούν για κάποιους αιώνες τώρα. Και πάλι, βέβαια, θα μάθεις έτσι κι αλλιώς πολλά, θα δεις την τέχνη με άλλο μάτι, θα διαπιστώσεις πως για κάποια πράγματα που ίσως σνόμπαρες, ή αγνοούσες επιδεικτικά, μάλλον δεν είχες και την καλύτερη πληροφόρηση, ή μάλλον είχες βαθιά μεσάνυχτα – αλλά ως εκεί. Όμως εμείς οι υπόλοιποι, οι πραγματικοί φαν, καταβροχθίζουμε αυτό το βιβλίο με λαιμαργία και μυτερούς, ακονισμένους κυνόδοντες. Γιατί είναι γραμμένο για εμάς.
[..........................................]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου