Πέμπτη, Απριλίου 22, 2021

ΦΥΤΡΩΝΟΝΤΑΣ ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΔΕ ΣΕ ΘΕΛΟΥΝ : Μια ταινία για το ρατσισμό των ντόπιων απέναντι στους ξένους "εισβολείς"


Minari-Όταν φυτρώνεις σε "ξένη γη"

Έφη Καραχάλιου
toperiodiko.gr 
4-5 λεπτά

Το Χόλλυγουντ φαίνεται να «συγκινείται» από την προσέγγιση ταξικών ζητημάτων από καταπιεσμένες ομάδες, όπως και πέρσι που στα Όσκαρ πρωτοστάτησαν τα «Παράσιτα». Σε αρκετά όμοιο στυλ, χωρίς ωστόσο να στερείται την βιωματική σκοπιά, το «Minari» ασχολείται με την οικογένεια Κορεατών που μετακομίζει από την Καλιφόρνια σε μια φάρμα στο επαρχιακό Αρκάνσας ψάχνοντας μια καλύτερη ζωή την δεκαετία του ‘80.

Η οικογένεια του Jacob και της Monika διαπνέεται από τις κλασσικές (βουδιστικές) αρχές που διαπνέουν τις ασιατικές κοινότητες, δηλαδή τον σεβασμό απέναντι στην φύση, τους ευγενικούς τρόπους και κυρίως την πεποίθηση ότι με σκληρή δουλειά θα υπάρξει ελπίδα. Η ήσυχη και πασιφιστική κοσμοθεωρία τους θα αναπροσδιοριστεί τόσο από τον ρατσισμό της αμερικάνικης κοινωνίας όσο και από την άφιξη της γιαγιάς Soon-ja της οικογένειας, που «μυρίζει Κορέα». Η φιγούρα της αποτελεί πυροδότης εκρήξεων και μικροεντάσεων, καθώς η ίδια δεν συμβιβάζεται εύκολα και έχει μια ιδιόρρυθμη συμπεριφορά. Έτσι δημιουργείται ένα σύνθετο πλέγμα οικογενειακών σχέσεων, που εξελίσσεται παράλληλα με τον αγώνα της για επιβίωση. Το πολυπόθητο Αμερικάνικο όνειρο δεν τσακίζεται μεμιάς, ωστόσο ξεθωριάζει σταδιακά, στους ίδιους υπόκωφους τόνους που διεξάγεται και το δράμα αυτής της οικογένειας. Τελικά, η οικογένεια σαν το μινάρι, που είναι ένα ζαρζαβατικό ανάμεσα στο σέλινο και τον μαϊντανό και φυτρώνει με ελάχιστες απαιτήσεις, θα βρει τον δρόμο της και θα «ευδοκιμήσει» στα άγονα εδάφη του Αμερικάνικου νότου.

H ταινία εξερευνά την έννοια της οικειότητας και της εγγύτητας δεδομένων των πολιτισμικών διαφορών και της μάταιας αναζήτησης της Γης της Επαγγελίας, μέσα από ισόποσες δόσεις χιούμορ και δράματος. Η πλοκή της ταινίας περιέχει αυτοβιογραφικά στοιχεία του σκηνοθέτη Lee Isaac Chung, καθώς αναμετριέται με την κορεάτικη και αμερικάνικη ταυτότητά του. Ο ίδιος τοποθετείται στον ρόλο του μικρού γιου της οικογένειας, που αναπτύσσει μια ιδιαίτερα στενή σχέση με την αξιαγάπητη πλην αθυρόστομη γιαγιά. Μια από τις αρετές της ταινίας είναι η ευαισθησία με την οποία αντιμετωπίζει στωικά τα πάθη και τις αδυναμίες κάθε χαρακτήρα, κυρίως όμως η καθαρότητα των συναισθημάτων που διαπερνούν το σενάριο. Η φωτογραφία σε συνδυασμό με τις ερμηνείες των γονιών τις προσδίδουν τον οσκαρικό θρίαμβο που μέλλεται να ακολουθήσει. Η μητέρα, σύζυγος και κόρη Monika που υποδύεται η νοτιοκορεάτισα ηθοποιός Yeri Han συνοψίζει τους πολλαπλούς ρόλους και ταυτότητες μιας οικονομικής μετανάστριας και ο Steve Yeun ως Jacob στην αδιάκοπη αναζήτηση για να προσφέρει ένα σταθερό σπιτικό, δημιουργούν ένα δίπολο στην οικογενειακή δυναμική που προωθεί την πλοκή καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας.

Το περσινό φαβορί, τα «Παράσιτα» διαχειριζόταν με όρους μίσους και ανταγωνισμού την προσπάθεια της εργατικής τάξης να ανατρέψει την αστική. Το Minari δεν μπαίνει σ’ αυτή την διαδικασία, γιατί η οικογένεια προσπαθεί να ενσωματωθεί στην ντόπια εργατική τάξη. Το φετινό φαβορί «Nomadland» αναμετριέται με ζητήματα μνήμης και ταυτότητας. Η μνήμη για την Fern που ζει ως νομάς, χωρίς σταθερό σπίτι, είναι ταυτόχρονα τραύμα και ανάμνηση. Αντίστοιχα η μνήμη της Monica, είναι κυρίως νοσταλγία για την πατρίδα και θύμηση για τα περασμένα, επομένως η άφιξη της μητέρας της αναβιώνει αυτά τα συναισθήματα. Ολόκληρη η ταινία τελικά σχετίζεται με την ανάμνηση, που την ανασύρει ο σκηνοθέτης από το θυμικό του και εμποτίζει αυτό το σπάνιο δείγμα πολυπολιτισμικού σινεμά.

στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)