Καθολικού χαρακτήρα σύγκρουση με το νεοφιλελεύθερο "ορμπανικό" καθεστώς
Στην πράξη, έχει ενεργοποιηθεί και λειτουργεί άτυπα το κράτος
έκτακτης ανάγκης, στο οποίο υπάρχει οργανική σύμφυση κράτους και
παρακράτους - Πολύτιμο εφόδιο σ’ αυτή την ιστορική σύγκρουση αποτελεί το
αποκαλούμενο «ηθικό πλεονέκτημα» του ΣΥΡΙΖΑ, που συνιστά μια
αναπαλλοτρίωτη κατάκτηση, η οποία σίγουρα κρίνεται και επικυρώνεται
καθημερινά στην πράξη
Του Μενέλαου Γκίβαλου*
Πηγή: Η Αυγή της Κυριακής , 2/8/20
Του Μενέλαου Γκίβαλου*Πηγή: Η Αυγή της Κυριακής , 2/8/20
Το νεοφιλελεύθερο -ολοκληρωτικού χαρακτήρα- καθεστώς που βιώνουμε
σήμερα είχε ήδη αποκρυσταλλώσει τις βασικές του δομές από την περίοδο
2010-2014. Σήμερα το καθεστώς αυτό, κατέχοντας και την κυβερνητική
εξουσία, επιδιώκει να διαμορφώσει ένα ιστορικό αντι-παράδειγμα που θα
κυριαρχήσει σε βάθος χρόνου και θα διαμορφώσει έναν τύπο μονοκομματικής
αυταρχικής μετα-δημοκρατίας.
Όλες οι επί μέρους στοχεύσεις, επιλογές και πρακτικές του κυβερνητικού καθεστώτος, οι οποίες μπορεί από πρώτη ματιά να φαίνονται αποσπασματικές, εντάσσονται και συνδέονται οργανικά με αυτόν τον «τελικό στόχο». Για να πετύχει αυτός ο «τελικός στόχος», απαιτούνται τρεις βασικές προϋποθέσεις:
1. Η ιστορικού τύπου συρρίκνωση και πολιτική περιθωριοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία και του Αλέξη Τσίπρα, ώστε αυτοί ως πολιτικά υποκείμενα να περάσουν οριστικά στο πολιτικό-κοινοβουλευτικό περιθώριο. Μια αντιπολίτευση της τάξης του 20% αποτελεί εκ των πραγμάτων έναν ακίνδυνο, διακοσμητικό αντίπαλο, που δεν μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία.
2. Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η παθητικοποίηση, η τρομοκράτηση, η αποπολιτικοποίηση και η εξαθλίωση της μεγάλης κοινωνικής-ταξικής πλειοψηφίας. Η κοινωνική αυτή πλειοψηφία πρέπει να τελεί υπό καθεστώς ανασφάλειας και οιονεί διακινδύνευσης για το παρόν και το μέλλον της, ώστε να αναζητά σε κάθε κρίσιμη συγκυρία τον καθεστωτικό «σωτήρα» της.
3. Η τρίτη προϋπόθεση είναι η επικυριαρχία μιας υπερσυντηρητικής-αυταρχικής αντίληψης που όχι μόνο θα εξοβελίσει τις αριστερές, προοδευτικές και δημοκρατικές αξίες και αρχές, αλλά και θα «νομιμοποιήσει» τον αυταρχισμό και τις «αξίες», τα νοήματα και τις ερμηνείες του νεοφιλελεύθερου προτύπου ως τις απόλυτες και θεμελιώδεις αρχές μιας νέας ιστορικής πολιτικής κουλτούρας, που δεν θα επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση.
Ένα “ορμπανικό” μετα-δημοκρατικό καθεστώς
Ποια είναι τα «εφόδια» του κυβερνητικού καθεστώτος σ’ αυτές τις στοχεύσεις του;
- Η πλήρης ιδιοποίηση και χρήση του συνόλου σχεδόν των ιδεολογικών και κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους (σύμφωνα με την κλασική εννοιολόγηση του Λ. Αλτουσέρ). Σήμερα, βέβαια, αναφερόμεθα σε ένα κράτος εξυπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων και σε ιδιωτικούς ιδεολογικούς μηχανισμούς προπαγάνδας. Στο πλαίσιο αυτό, τα συστημικά ΜΜΕ συντονίζονται από ένα ενιαίο κέντρο και «παράγουν» σε πλήρη ομοιομορφία την κυβερνητική προπαγάνδα, την απόκρυψη των ειδήσεων, την ψευδολογία, τη συκοφάντηση των πολιτικών αντιπάλων. Οι κοινωνικές αντιδράσεις, οι πολιτικές παρεμβάσεις του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία και του Αλ. Τσίπρα καλύπτονται από ένα αδιαπέραστο «πέπλο αγνοίας»...
- Οι μηχανισμοί καταστολής, πέραν της «πειθάρχησης» και των διώξεων των πολιτών, αποκτούν και ιδεολογικό χαρακτήρα καθορίζοντας τα όρια της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων των πολιτών. Ο νόμος που απαγορεύει, κατ’ ουσίαν, τις συγκεντρώσεις και τις πορείες αποκαλύπτει το εύρος και το βάθος της αυταρχικής μετα-δημοκρατίας που επιχειρεί να εγκαθιδρύσει το καθεστώς στη χώρα.
- Η προσπάθεια πλήρους χειραγώγησης της Δικαιοσύνης, οι διώξεις κατά των έντιμων δικαστικών λειτουργών, η παραπομπή πολιτικών αντιπάλων (Δ. Παπαγγελόπουλος) στα δικαστήρια, η εμφάνιση και η τυπική «νομιμοποίηση» των μηχανισμών του παρακράτους στις επίσημες κοινοβουλευτικές διαδικασίες οδηγούν στην απαξίωση και στον ευτελισμό του δημοκρατικού πολιτεύματος και ακυρώνουν στην ουσία του το δημοκρατικό- υντακτικό συμβόλαιο που ίσχυσε ολόκληρη τη μεταπολιτευτική περίοδο.
Στην πράξη, έχει ενεργοποιηθεί και λειτουργεί άτυπα το κράτος έκτακτης ανάγκης, στο οποίο υπάρχει οργανική σύμφυση κράτους και παρακράτους. Το κράτος αυτό τελεί υπό την καθοδήγηση των διαπλεκόμενων συμφερόντων και εξελίσσεται σε ένα ολοκληρωτικό σχήμα αυταρχικής μετα-δημοκρατίας. Είμαστε πολύ κοντά στο μόρφωμα της κοινοβουλευτικής δικτατορίας, την οποία ασκεί άτυπα μια αριθμητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ένα καθεστώς το οποίο εκθείασε, την περίοδο του Μεσοπολέμου, ο θεωρητικός Καρλ Σμιτ, ο αποκληθείς «νομικός πρωθιερέας» του ανερχόμενου ναζιστικού καθεστώτος.
Το ιστορικό αριστερό-προοδευτικό παράδειγμα
Αντίπαλη σ’ αυτό το νεοφιλελεύθερο καθεστωτικό κοσμοείδωλο ορθώνεται, αντιστέκεται και παρεμβαίνει μια ιστορικού χαρακτήρα κοινωνικο-πολιτική συμμαχία, ένα αριστερό, προοδευτικό και δημοκρατικό παράδειγμα, που συγκρούεται και αντιπαρατίθεται με το καθεστωτικό αντι-παράδειγμα σε όλα τα επίπεδα: Από την κοινωνικο-οικονομική βάση, τις σχέσεις κεφαλαίου-εργασίας, τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα μέχρι τα θεσμικά-λειτουργικά περιεχόμενα και τις αξίες που συγκροτούν ένα σύγχρονο δημοκρατικό, ιδεολογικό εποικοδόμημα.
Τα μείζονα πολιτικο-ιδεολογικά και κοινωνικά «εφόδια» που διαθέτει το προοδευτικό, αριστερό, δημοκρατικό παράδειγμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία, με τον κρίσιμο και ιστορικά σημαντικό ρόλο που διαδραματίζει ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, και η κοινωνική- ταξική συμμαχία που ακολουθεί τον ΣΥΡΙΖΑ από τον Ιούνιο του 2012 μέχρι σήμερα, έχοντας σφυρηλατηθεί μέσα από σκληρές δοκιμασίες, μέσα από κρίσιμες νίκες και ήττες.
Το κυβερνητικό καθεστώς επιδιώκει να αποδυναμώσει και να διαλύσει αυτή την ιστορική οργανική σχέση. Πρώτος στόχος, ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία.
Τσίπρας delendus est... και εδώ το καθεστώς «παίζει όλα του τα λεφτά...».
Η στρατηγικού χαρακτήρα απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία, στη δυναμική της εξέλιξη, οφείλει όχι μόνο να ακυρώσει τις επιλογές του κυβερνητικού καθεστώτος αλλά και να διαμορφώσει μια νέα προοδευτική πορεία για τη χώρα και την κοινωνία.
Σ’ αυτήν την ολομέτωπη και πολυεπίπεδη αντιπαράθεση, το ιδεολογικό πολιτισμικό μέτωπο θα διαδραματίσει κρίσιμο ρόλο. Πολύτιμο εφόδιο σ’ αυτή την ιστορική σύγκρουση αποτελεί το αποκαλούμενο «ηθικό πλεονέκτημα» του ΣΥΡΙΖΑ, που συνιστά μια αναπαλλοτρίωτη κατάκτηση, η οποία σίγουρα κρίνεται και επικυρώνεται καθημερινά στην πράξη. Οι αρχές, οι αξίες, οι αντιλήψεις που το συγκροτούν δεν αποτελούν αφηρημένες μεταφυσικές επαγγελίες, δεν συνιστούν μια κενολόγο «ηθικολογούσα πολιτική». Αντίθετα, εκφράζονται μέσα από την ιστορική πράξη, αποκτούν «υλικότητα» μέσα από τις συγκεκριμένες πολιτικές και θεσμικές τομές που αναδεικνύουν και πραγματοποιούν την, κατά τον Καρλ Μαρξ, «πρακτική ιδέα», δηλαδή τη διαλεκτική-οργανική ενότητα των ιδεολογικών-θεωρητικών αρχών με την ιστορική πράξη. Και αυτή ακριβώς η ενότητα είναι η πιο σταθερή, κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική μας βάση.
* Ο Μενέλαος Γκίβαλος είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του ΕΚΠΑ, μέλος του Π.Σ. της ΚΕΑ του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία
Όλες οι επί μέρους στοχεύσεις, επιλογές και πρακτικές του κυβερνητικού καθεστώτος, οι οποίες μπορεί από πρώτη ματιά να φαίνονται αποσπασματικές, εντάσσονται και συνδέονται οργανικά με αυτόν τον «τελικό στόχο». Για να πετύχει αυτός ο «τελικός στόχος», απαιτούνται τρεις βασικές προϋποθέσεις:
1. Η ιστορικού τύπου συρρίκνωση και πολιτική περιθωριοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία και του Αλέξη Τσίπρα, ώστε αυτοί ως πολιτικά υποκείμενα να περάσουν οριστικά στο πολιτικό-κοινοβουλευτικό περιθώριο. Μια αντιπολίτευση της τάξης του 20% αποτελεί εκ των πραγμάτων έναν ακίνδυνο, διακοσμητικό αντίπαλο, που δεν μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία.
2. Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η παθητικοποίηση, η τρομοκράτηση, η αποπολιτικοποίηση και η εξαθλίωση της μεγάλης κοινωνικής-ταξικής πλειοψηφίας. Η κοινωνική αυτή πλειοψηφία πρέπει να τελεί υπό καθεστώς ανασφάλειας και οιονεί διακινδύνευσης για το παρόν και το μέλλον της, ώστε να αναζητά σε κάθε κρίσιμη συγκυρία τον καθεστωτικό «σωτήρα» της.
3. Η τρίτη προϋπόθεση είναι η επικυριαρχία μιας υπερσυντηρητικής-αυταρχικής αντίληψης που όχι μόνο θα εξοβελίσει τις αριστερές, προοδευτικές και δημοκρατικές αξίες και αρχές, αλλά και θα «νομιμοποιήσει» τον αυταρχισμό και τις «αξίες», τα νοήματα και τις ερμηνείες του νεοφιλελεύθερου προτύπου ως τις απόλυτες και θεμελιώδεις αρχές μιας νέας ιστορικής πολιτικής κουλτούρας, που δεν θα επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση.
Ένα “ορμπανικό” μετα-δημοκρατικό καθεστώς
Ποια είναι τα «εφόδια» του κυβερνητικού καθεστώτος σ’ αυτές τις στοχεύσεις του;
- Η πλήρης ιδιοποίηση και χρήση του συνόλου σχεδόν των ιδεολογικών και κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους (σύμφωνα με την κλασική εννοιολόγηση του Λ. Αλτουσέρ). Σήμερα, βέβαια, αναφερόμεθα σε ένα κράτος εξυπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων και σε ιδιωτικούς ιδεολογικούς μηχανισμούς προπαγάνδας. Στο πλαίσιο αυτό, τα συστημικά ΜΜΕ συντονίζονται από ένα ενιαίο κέντρο και «παράγουν» σε πλήρη ομοιομορφία την κυβερνητική προπαγάνδα, την απόκρυψη των ειδήσεων, την ψευδολογία, τη συκοφάντηση των πολιτικών αντιπάλων. Οι κοινωνικές αντιδράσεις, οι πολιτικές παρεμβάσεις του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία και του Αλ. Τσίπρα καλύπτονται από ένα αδιαπέραστο «πέπλο αγνοίας»...
- Οι μηχανισμοί καταστολής, πέραν της «πειθάρχησης» και των διώξεων των πολιτών, αποκτούν και ιδεολογικό χαρακτήρα καθορίζοντας τα όρια της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων των πολιτών. Ο νόμος που απαγορεύει, κατ’ ουσίαν, τις συγκεντρώσεις και τις πορείες αποκαλύπτει το εύρος και το βάθος της αυταρχικής μετα-δημοκρατίας που επιχειρεί να εγκαθιδρύσει το καθεστώς στη χώρα.
- Η προσπάθεια πλήρους χειραγώγησης της Δικαιοσύνης, οι διώξεις κατά των έντιμων δικαστικών λειτουργών, η παραπομπή πολιτικών αντιπάλων (Δ. Παπαγγελόπουλος) στα δικαστήρια, η εμφάνιση και η τυπική «νομιμοποίηση» των μηχανισμών του παρακράτους στις επίσημες κοινοβουλευτικές διαδικασίες οδηγούν στην απαξίωση και στον ευτελισμό του δημοκρατικού πολιτεύματος και ακυρώνουν στην ουσία του το δημοκρατικό- υντακτικό συμβόλαιο που ίσχυσε ολόκληρη τη μεταπολιτευτική περίοδο.
Στην πράξη, έχει ενεργοποιηθεί και λειτουργεί άτυπα το κράτος έκτακτης ανάγκης, στο οποίο υπάρχει οργανική σύμφυση κράτους και παρακράτους. Το κράτος αυτό τελεί υπό την καθοδήγηση των διαπλεκόμενων συμφερόντων και εξελίσσεται σε ένα ολοκληρωτικό σχήμα αυταρχικής μετα-δημοκρατίας. Είμαστε πολύ κοντά στο μόρφωμα της κοινοβουλευτικής δικτατορίας, την οποία ασκεί άτυπα μια αριθμητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ένα καθεστώς το οποίο εκθείασε, την περίοδο του Μεσοπολέμου, ο θεωρητικός Καρλ Σμιτ, ο αποκληθείς «νομικός πρωθιερέας» του ανερχόμενου ναζιστικού καθεστώτος.
Το ιστορικό αριστερό-προοδευτικό παράδειγμα
Αντίπαλη σ’ αυτό το νεοφιλελεύθερο καθεστωτικό κοσμοείδωλο ορθώνεται, αντιστέκεται και παρεμβαίνει μια ιστορικού χαρακτήρα κοινωνικο-πολιτική συμμαχία, ένα αριστερό, προοδευτικό και δημοκρατικό παράδειγμα, που συγκρούεται και αντιπαρατίθεται με το καθεστωτικό αντι-παράδειγμα σε όλα τα επίπεδα: Από την κοινωνικο-οικονομική βάση, τις σχέσεις κεφαλαίου-εργασίας, τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα μέχρι τα θεσμικά-λειτουργικά περιεχόμενα και τις αξίες που συγκροτούν ένα σύγχρονο δημοκρατικό, ιδεολογικό εποικοδόμημα.
Τα μείζονα πολιτικο-ιδεολογικά και κοινωνικά «εφόδια» που διαθέτει το προοδευτικό, αριστερό, δημοκρατικό παράδειγμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία, με τον κρίσιμο και ιστορικά σημαντικό ρόλο που διαδραματίζει ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, και η κοινωνική- ταξική συμμαχία που ακολουθεί τον ΣΥΡΙΖΑ από τον Ιούνιο του 2012 μέχρι σήμερα, έχοντας σφυρηλατηθεί μέσα από σκληρές δοκιμασίες, μέσα από κρίσιμες νίκες και ήττες.
Το κυβερνητικό καθεστώς επιδιώκει να αποδυναμώσει και να διαλύσει αυτή την ιστορική οργανική σχέση. Πρώτος στόχος, ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία.
Τσίπρας delendus est... και εδώ το καθεστώς «παίζει όλα του τα λεφτά...».
Η στρατηγικού χαρακτήρα απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία, στη δυναμική της εξέλιξη, οφείλει όχι μόνο να ακυρώσει τις επιλογές του κυβερνητικού καθεστώτος αλλά και να διαμορφώσει μια νέα προοδευτική πορεία για τη χώρα και την κοινωνία.
Σ’ αυτήν την ολομέτωπη και πολυεπίπεδη αντιπαράθεση, το ιδεολογικό πολιτισμικό μέτωπο θα διαδραματίσει κρίσιμο ρόλο. Πολύτιμο εφόδιο σ’ αυτή την ιστορική σύγκρουση αποτελεί το αποκαλούμενο «ηθικό πλεονέκτημα» του ΣΥΡΙΖΑ, που συνιστά μια αναπαλλοτρίωτη κατάκτηση, η οποία σίγουρα κρίνεται και επικυρώνεται καθημερινά στην πράξη. Οι αρχές, οι αξίες, οι αντιλήψεις που το συγκροτούν δεν αποτελούν αφηρημένες μεταφυσικές επαγγελίες, δεν συνιστούν μια κενολόγο «ηθικολογούσα πολιτική». Αντίθετα, εκφράζονται μέσα από την ιστορική πράξη, αποκτούν «υλικότητα» μέσα από τις συγκεκριμένες πολιτικές και θεσμικές τομές που αναδεικνύουν και πραγματοποιούν την, κατά τον Καρλ Μαρξ, «πρακτική ιδέα», δηλαδή τη διαλεκτική-οργανική ενότητα των ιδεολογικών-θεωρητικών αρχών με την ιστορική πράξη. Και αυτή ακριβώς η ενότητα είναι η πιο σταθερή, κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική μας βάση.
* Ο Μενέλαος Γκίβαλος είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του ΕΚΠΑ, μέλος του Π.Σ. της ΚΕΑ του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου