Σύνθεση :Gerontakos******************
Φιλειρηνικοί εορτασμοί με φόντο «μικρούς» πολέμους
Kathimerini.gr
Είναι ελαφρώς παράδοξο και υποκριτικό
να γιορτάζεται η προ αιώνος λήξη ενός πολέμου –έστω του Μεγάλου, όπως
τον αποκαλούσαν πριν ο Β΄ Παγκόσμιος αναλώσει και το υπόλοιπο της
ανθρωπότητας– όταν σήμερα συνεχίζονται αμείωτοι δεκάδες «μικροί
πόλεμοι», σε πολλές περιοχές του πλανήτη. Και αυτό, δίχως οι φιλέορτοι
και φιλειρηνικοί ηγέτες να αγωνιούν ιδιαίτερα για το πότε θα τελειώσουν,
και με πόσους νεκρούς, ακόμα και πρόσφυγες. Συρία, Παλαιστίνη, Υεμένη,
Αφγανιστάν, Σομαλία κ.ά. «δεν εορτάζουν και δεν δέχονται επισκέψεις».
Καλή ήταν η ομιλία του Εμανουέλ Μακρόν, με όσα διατράνωσε κατά του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας. Ακόμα πιο καλή, όμως, θεώρησε την ευκαιρία να ενισχύσει το ηγετικό του προφίλ, προσκαλώντας δεκάδες αρχηγούς κρατών ή κυβερνήσεων. Η φθορά του μύθου του είναι ήδη σοβαρή. Το δείχνει και η δημοσκοπική υποχώρησή του, αφού πρόσφατα τον υπερκέρασε, για πρώτη φορά, η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν.
Ήταν και ο Αμερικανός πρόεδρος βεβαίως ανάμεσα στους καλεσμένους, πρώτος και ισχυρότερος. Μόνο που πήγε, φωτογραφήθηκε και απήλθε. Ούτε τις συζητήσεις με άλλους ηγέτες αντέχει, ίσως επειδή η αυτοσχεδιαστική του οίηση τον οδηγεί συνήθως σε αποφάσεις που εκθέτουν την πάγια αμερικανική διπλωματική στάση, ούτε τις συναντήσεις με δημοσιογράφους. ακόμα και οι του φιλικού FOX τού φαίνονται πια αναρχοεμιγκρέδες. Μια χαρά είναι και το τουίτερ.
Εορτασμοί συμβολικού χαρακτήρα, όπως ο επετειακός του Παρισιού, αποκτούν τη σημασία τους αν δεν εξαντλούνται σε μερικά πλάνα χαμογελαστών ηγετών και σε φωτογραφίες όπου η πόζα της σύμπνοιας υπόσχεται πολύ περισσότερα απ’ όσα της αντιστοιχούν. Να περιμένουμε στοχαστική στάση, φιλειρηνική, δίχως δεσμευτικά κείμενα, δίχως δημόσια ανάληψη της ευθύνης που αναλογεί σχεδόν στο σύνολο της παγκόσμιας ηγεσίας, είναι σαν να περιμένουμε από τα πυροτεχνήματα να χαράξουν στο στερέωμα ανεξίτηλα μηνύματα. Και σαν να μη γνωρίζουμε ποια είναι η μοίρα ακόμα και των ιεροτελεστικώς υπογεγραμμένων συνθηκών, πρωτίστως της Συνθήκης του Παρισιού για το Κλίμα.
Μακάρι όσοι ηγέτες συγκεντρώθηκαν στο Παρίσι να ανανέωσαν τη δέσμευσή τους, εννοώντας την τώρα στην κυριολεξία της, ότι θα πάψουν τον πόλεμο κατά του ραγδαία εξαντλούμενου πλανήτη μας. Και μακάρι να είδαν από σήμερα αυτό που θα γίνει πεντακάθαρο σε μια-δυο δεκαετίες, τη στενότατη σύνδεση δηλαδή του οικολογικού με το μεταναστευτικό. Αν δεν το κατάφεραν, θα μείνουμε απλώς με μερικά επιπλέον πλάνα ποζάτης υπευθυνότητας.
Καλή ήταν η ομιλία του Εμανουέλ Μακρόν, με όσα διατράνωσε κατά του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας. Ακόμα πιο καλή, όμως, θεώρησε την ευκαιρία να ενισχύσει το ηγετικό του προφίλ, προσκαλώντας δεκάδες αρχηγούς κρατών ή κυβερνήσεων. Η φθορά του μύθου του είναι ήδη σοβαρή. Το δείχνει και η δημοσκοπική υποχώρησή του, αφού πρόσφατα τον υπερκέρασε, για πρώτη φορά, η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν.
Ήταν και ο Αμερικανός πρόεδρος βεβαίως ανάμεσα στους καλεσμένους, πρώτος και ισχυρότερος. Μόνο που πήγε, φωτογραφήθηκε και απήλθε. Ούτε τις συζητήσεις με άλλους ηγέτες αντέχει, ίσως επειδή η αυτοσχεδιαστική του οίηση τον οδηγεί συνήθως σε αποφάσεις που εκθέτουν την πάγια αμερικανική διπλωματική στάση, ούτε τις συναντήσεις με δημοσιογράφους. ακόμα και οι του φιλικού FOX τού φαίνονται πια αναρχοεμιγκρέδες. Μια χαρά είναι και το τουίτερ.
Εορτασμοί συμβολικού χαρακτήρα, όπως ο επετειακός του Παρισιού, αποκτούν τη σημασία τους αν δεν εξαντλούνται σε μερικά πλάνα χαμογελαστών ηγετών και σε φωτογραφίες όπου η πόζα της σύμπνοιας υπόσχεται πολύ περισσότερα απ’ όσα της αντιστοιχούν. Να περιμένουμε στοχαστική στάση, φιλειρηνική, δίχως δεσμευτικά κείμενα, δίχως δημόσια ανάληψη της ευθύνης που αναλογεί σχεδόν στο σύνολο της παγκόσμιας ηγεσίας, είναι σαν να περιμένουμε από τα πυροτεχνήματα να χαράξουν στο στερέωμα ανεξίτηλα μηνύματα. Και σαν να μη γνωρίζουμε ποια είναι η μοίρα ακόμα και των ιεροτελεστικώς υπογεγραμμένων συνθηκών, πρωτίστως της Συνθήκης του Παρισιού για το Κλίμα.
Μακάρι όσοι ηγέτες συγκεντρώθηκαν στο Παρίσι να ανανέωσαν τη δέσμευσή τους, εννοώντας την τώρα στην κυριολεξία της, ότι θα πάψουν τον πόλεμο κατά του ραγδαία εξαντλούμενου πλανήτη μας. Και μακάρι να είδαν από σήμερα αυτό που θα γίνει πεντακάθαρο σε μια-δυο δεκαετίες, τη στενότατη σύνδεση δηλαδή του οικολογικού με το μεταναστευτικό. Αν δεν το κατάφεραν, θα μείνουμε απλώς με μερικά επιπλέον πλάνα ποζάτης υπευθυνότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου