Νομιμότητα και Αριστερά
Αν το ηθικό πλεονέκτημα, δηλαδή το ωραίο συμπέρασμα από το καθολικό
πριν της Αριστεράς διαχυθεί αποτελεσματικά στο παρόν, τότε ζήτω που
καήκανε
«Κράτα πορεία!» σου φωνάζουν
καπετανέοι που χάσαν τα καράβια τους
δάσκαλοι των γλυκών νερών
διδάσκουν τώρα στους πνιγμένους την
αρμύρα.
Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος
(από τα «Ποιήματα του Μανδαρίνου»)
Ε, ναι! Πάει πολύ οι μανδαρίνοι κάθε είδους κλοπής αλλά και πλοκής να έχουν βγει στα κεραμίδια προκειμένου να παραδώσουν μαθήματα ήθους και μαθήματα νομιμότητας στην Αριστερά, από την οποία προέρχεται η Κυβέρνηση. Γιατί βέβαια στόχος τους δεν είναι απλώς η κυβέρνηση, στόχος τους είναι η καθ’ όλου Αριστερά επειδή γνωρίζουν πως είναι η Αριστερά που πλεονεκτεί εις βάρος τους και όχι η κυβέρνηση. Γνωρίζουν οι πλιατσικολόγοι ότι ο κρατικός μηχανισμός είναι δικός τους και μπορούν να τον ελέγξουν. Από τον μηχανισμό των υπουργείων και των δημόσιων υπηρεσιών μέχρι τον μηχανισμό των τραπεζών. Από τον μηχανισμό μιας ΓΣΕΕ που είναι εδώ και δεκαετίες συστημική, μέχρι τον μηχανισμό διαφόρων οργανισμών που παρεμβαίνουν με κάθε τρόπο στο κοινωνικό σώμα, άρα και στη συλλογική συνείδηση, διαμορφώνοντας ή μάλλον παγιώνοντας καταστάσεις και νοοτροπίες που πολύ δύσκολα και πάρα πολύ αργά αλλάζουν. Γνωρίζουν όμως επίσης αυτοί που επί δεκαετίες δήωσαν με αρπακτικότητα ολοένα και πιο αφηνιασμένη την Ελλάδα, πως μειονεκτούν ηθικά στην κοινωνική συνείδηση ακόμη και εκείνων που τους υποστηρίζουν. Τη μειονεξία τους λοιπόν προσπαθούν να υπερβούν συσκοτίζοντας με χυδαιότητα και αγριότητα τα γεγονότα. Και μπορούν. Αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάει ούτε στιγμή αυτή η κυβέρνηση. Δεν πρέπει να ξεχνάει (και μάλλον το έχει ξεχάσει κάποιες στιγμές) ότι εδώ διακυβεύεται όλο το παρελθόν της Αριστεράς. Αυτό το συγκλονιστικό και μεγαλειώδες παρελθόν που την έφερε έως το τώρα και το σήμερα. Το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα» το οποίο πρωτίστως αναγνωρίζει ο ταξικός και συστημικός αντίπαλος (αλλιώς δεν θα διατυμπάνιζαν τα «μεγάφωνα με μορφή ανθρώπου» με κάθε ευκαιρία και αφορμή πως το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς τελείωσε), αναγνωρίζοντας ταυτοχρόνως και το «ηθικό του μειονέκτημα», αναγνωρίζοντας δηλαδή όλη την καχεξία, τον ραχιτισμό, την ηθική του αναπηρία. Όλο αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά το καθολικό πριν της Αριστεράς. Οι μεγάλες ωδίνες και οι μεγάλες αφηγήσεις. Οι μεγάλες ωραιότητες και τα καθέκαστα εμπόδια. Αυτό το απίστευτο ταλέντο των ανεπαίσθητων δραμάτων και το αναβλύζον ύδωρ των άφατων τραυμάτων. Για τα φανερά των βασανισμών και των εκτελέσεων δεν το συζητάμε. Οι ιέρακες της στρεβλής και χυδαίας νομιμότητας, τα σκουλήκια της ψιχομαχίας για τα υπολείμματα από το τραπέζι των ισχυρών, τα γνωρίζουν καλύτερα. Και ακριβώς επειδή τα γνωρίζουν τα πολεμούν με αγριότητα. Γιατί αν το ηθικό πλεονέκτημα, δηλαδή το ωραίο συμπέρασμα από το καθολικό πριν της Αριστεράς διαχυθεί αποτελεσματικά στο παρόν, τότε ζήτω που καήκανε.
Πώς λοιπόν να μην βγουν στα κεραμίδια! Πώς να μην παριστάνουνε τους κήνσορες οι άνθρωποι που ξεπουλήσανε τον τόπο. Οι άνθρωποι που μπήκανε στις τράπεζες και έκαναν την κλοπή νομιμότητα, αρπάζοντας - κρυμμένοι σε κοινή θέα - τα λεφτά των ανθρώπων, λεφτά των κόπων μιας ζωής. Και τώρα κράζουν και ρεκάζουν για μια νομιμότητα που ουδέποτε υπήρξε, για τράπεζες που τίναξαν στον αέρα, για δημόσια περιουσία που οικειοποιήθηκαν χωρίς να πληρώσουν ούτε δεκάρα, άσε που την έκαναν και αντικείμενο αγοραπωλησιών μεταξύ τους (για τις τηλεοπτικές συχνότητες μιλάω: τις αγοραπωλησίες περιουσιών που δεν ανήκαν στους πωλούντες και στους αγοράζοντες, θα τις ψάξει ποτέ κάποιος;) με αρπακτικότητα που προκαλεί τρόμο και περιφρόνηση που προκαλεί δέος.
Αυτοί είναι. Και είναι ισχυροί. Γιατί η παραδημοκρατία που καθίδρυσαν, μέσα από τη χειραγώγηση των συνειδήσεων, έχει βαθιές ρίζες και έχει δημιουργήσει ένα βαθύ υποκυπτικό περιβάλλον στην κοινωνία που είναι πολύ δύσκολο να ανατραπεί. Με άλλα λόγια, η καταστροφική διασπορά πολιτικής και ηθικής μειονεξίας προκειμένου να υπάρξει και να αναπαράγεται στο διηνεκές αυτό το σάπιο καθεστώς που δεν ενδιαφέρθηκε ούτε καν για τον αστικό εκσυγχρονισμό, υπάρχει και επειδή κινδυνεύει γίνεται αγριότατη. Ξέρουν σε ποιους μιλούν οι Κουμουτσάκοι, οι Βορίδηδες, οι Μητσοτάκηδες και τα παραπαίδια του «Ποταμιού» και του ΠΑΣΟΚ. Ξέρουν ότι ο πολίτης που δεν αφήνει να πάνε τα προσφυγάκια στο σχολείο των παιδιών του, είναι το πολιτικό, κοινωνικό αλλά και βιολογικό υπόστρωμα του δικού τους κέρδους. Ότι είναι το ιστορικό υποκείμενο ψυχικής και νοητικής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ξέρουν (όπως και οι ταγοί της χρηματοτόκου Εκκλησίας) πως η άγνοια είναι ευεργετική για τους «πάνω» και πως η παραγωγή άγνοιας είναι η κρίσιμη ύλη αυτού του άθλιου καθεστώτος που είναι άθλιο επειδή εξαθλιώνει την έννοια του πολίτη. Και τον κάνει να χειροκροτεί τον Μητσοτάκη τη στιγμή που του λέει ότι θα τον απολύσει και ότι το παιδί του - ο πελάτης σχολείου - δεν έχει μέλλον επειδή ο πατέρας του δεν έχει λεφτά για να πληρώσει προϊόν (παιδεία, εκπαίδευση μάλλον) καλής ποιότητας.
Γι’ αυτό είναι τόσο άγρια η κατάσταση με τις τηλεοπτικές άδειες και τον ολολυγμό για νομιμότητα εκείνων που οι τσέπες τους αντηχούν από το κλεμμένο χρυσίο της αδηφάγου τους προκλητικής νομιμότητας. Μιας νομιμότητας που ουκ ολίγες φορές πάτησε κυριολεκτικά ή μεταφορικά επί πτωμάτων. Ή πάτησε πάνω στις ρημαγμένες ζωές που δημιούργησαν το περιούσιο «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς. Και όπως στον 19ο αιώνα, τα κανόνια ήταν το «τελευταίο επιχείρημα του Αυτοκράτορα», έτσι και τα κανάλια είναι το τελευταίο επιχείρημα αυτού του βρωμερού - εν Ελλάδι - καθεστώτος. Δεν θα πέσει ο καπιταλισμός αν τηρηθεί μια οδός πραγματικής (δηλαδή αντιστοιχισμένης με την πραγματικότητα) νομιμότητας. Θα πέσουν όμως πολλές μάσκες και πολλά εκμαγεία που παριστάνουν τα πρόσωπα. Αυτές τις μάσκες η Αριστερά οφείλει να τις ρίξει. Διαφορετικά το «ηθικό της πλεονέκτημα» δεν θα είναι ένα καθολικό πριν, αλλά ένα τυχαίο «τραγικά τυχαίο» παρελθόν.
Κώστας Καναβούρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου