Κινηματική κυβέρνηση και Αριστερά του αποτελέσματος
Στα κινήματα, όπως ευφυώς αναφέρει ο Ν Μπελαβίλας με αφορμή το
Ελληνικό και τους Ολυμπιακούς του 2004, παρουσιάζεται συχνά το δίλημμα
"όλα ή τίποτα" ή "σώζουμε ό,τι σώζεται". Κι αυτό είναι ένα γενικότερο
δίλημμα στην πολιτική που ξεχωρίζει τους ενσωματωμένους στην
πραγματικότητα που δουλεύουν βάσει των συσχετισμών από εκείνους που
θεωρούν ότι οποιοσδήποτε συμβιβασμός είναι προδοσία.
Με λίγα λόγια ο διαχωρισμός επέρχεται από την διαχείριση της ήττας. Στην σπάνια διαχείριση της νίκης τα πράγματα παραμένουν θολά με συχνά καταστροφικά "υπαρκτά" αποτελέσματα.
Στις δυσκολίες της καθημερινής μας ζωής, όλοι και όλες δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με αυτό το δίλημμα. Με βασικό κριτήριο την επιβίωση φροντίζουμε πάντοτε να διασώσουμε ό,τι σώζεται, να πετύχουμε κάποιον θετικό ή λογικό έστω συμβιβασμό από το να τα χάσουμε όλα, όταν τα πράγματα πάνε όχι όπως θα θέλαμε αλλά όπως μπορέσαμε.
Στην πολιτική/κινηματική ζωή τα πράγματα συχνά θολώνουν.
Το δίκιο και το άδικο συγκρούονται τόσο πολύ σε αφηρημένο και φραστικό επίπεδο ώστε ανοίγει πολύς χώρος για δημαγωγία και ηρωισμό. Ξεχνάμε εύκολα τα συμφέροντα της κοινωνίας και επίσης εύκολα κάνουμε τους/τις ασυμβίβαστες ακόμη και όταν έχουμε φανερά αρνητικούς συσχετισμούς που σημαίνουν καθαρή ήττα. Εκεί ακούγεται η έκκληση "να πέσουμε ηρωικά" - δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανευθυνότητα από αυτήν την επιλογή για ηγεμονεύοντες των κινημάτων.
Ως ατομική επιλογή είναι συχνά μια ώριμη και αναγκαία στάση - μια στάση που βάζει υποθήκες, αναδεικνύει αξίες και ενισχύει τον ιδεαλισμό, και τα οράματα μιας κοινωνίας δικαιοσύνης: τέτοια πχ ήταν η στάση του Τσε Γκεβάρα. Αλλά ως επιλογή της ηγεσίας ενός κινήματος είναι αυτοκτονική. Όπως είναι για την αριστερά ο αριστερισμός ή ο αναρχισμός - μονίμως ηττημένοι.
Είναι μήπως λύση η παράδοση; Όχι φυσικά, αυτή είναι η ιδεολογική φύση των δεξιών και συντηρητικών κινημάτων. Είναι η άποψη "δεν γίνεται τίποτα, δεν αλλάζει τίποτα". Αυτή η μεγάλη χοάνη της πλήρους ενσωμάτωσης που κατάπιε την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία τις τελευταίες δεκαετίες.
Η λύση της αριστεράς είναι "ο αγώνας συνεχίζεται".
Από όπου είναι δυνατόν καλύτερα.
Γι αυτό και η αριστερά στην Ελλάδα δεν παραιτήθηκε από την διακυβέρνηση κι ας ηττήθηκε στην κόντρα της με τους δανειστές. Γιατί η πραγματικότητα λέει ότι μπορεί να κάνει τεράστιες αλλαγές ακόμη και υπό αυτό το καθεστώς. Μπορεί να βάλει τις βάσεις για μια έξοδο πραγματική κάποια στιγμή από την εξάρτηση, όπως και αν εκφράζεται αυτή ενδυναμώνοντας το εσωτερικό μέτωπο και διευρύνοντας εξωτερικές συμμαχίες. Γιατί οι συσχετισμοί αλλάζουν με κοπιώδη προσπάθεια. Αντίθετα η επιστροφή στην αντιπολίτευση δεν αλλάζει τίποτα - όσο και το να βγεις στο βουνό, επιλογή που έκανε η αριστερά το 1945-49 αυτοκτονώντας και εγκαταλείποντας την μεγάλη της επιρροή στην ελληνική μεταπολεμική κοινωνία με τα γνωστά αποτελέσματα.
Η σημερινή αριστερή κυβέρνηση είναι μια κινηματική κυβέρνηση.
Προστατεύει τον ελλαδικό πληθυσμό από την οικονομική, οικολογική, παραγωγική συντριβή που αποπειράθηκε να επιφέρει ο νεοφιλελευθερισμός κάνοντάς την πειραματόζωο των νέων αναζητήσεών του. Διέσπασε το αρραγές μέτωπό του με τους σοσιαλδημοκράτες, υπονόμευσε τις απορρυθμιστικές πολιτικές των μνημονίων με ισχυρότατη διαπραγμάτευση και διαρκή προσκόμματα και εναλλακτικές δημοσιονομικές προτάσεις, διεθνοποίησε το πρόβλημα και το αίτημα για διευθέτηση του χρέους.
Είναι το φίλτρο μέσω του οποίου τα μέτρα θανάτου των μνημονίων μεταμορφώνονται σε χλιαρές καταιγίδες.
Είναι η ομπρέλα που προστατεύει από την πύρινη βροχή της απόλυτης φτώχειας όσους περισσότερους πολίτες είναι δυνατόν.
Είναι το εμπόδιο στην οριστική διάλυση του παραγωγικού ιστού και η "υπόγεια" προετοιμασία της παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Ναι, αυτή είναι η πραγματικότητα, φοβερά δύσκολη - και αυτή είναι η αριστερά που την κληρονόμησε αναλαμβάνοντας τις ευθύνες διαχείρισής της όπως ήθελε ο λαός. Και σε μια τέτοια κατάσταση, η ήττες είναι πολλές - τουλάχιστον στην αρχή.
Και είναι εύκολο για εντόπιες δυνάμεις νεοφιλελεύθερες και ξενόδουλες να σε χτυπούν αλύπητα την ώρα που γονατίζεις από το βάρος, ενώ οι ίδιες σε έχουν παγιδεύσει στο αδιέξοδό τους, στο χρέος τους και στην κρίση τους. Και να τα βάζεις την ίδια στιγμή με όλη την διαπλοκή στην επικοινωνία, να μην μπορείς να διαδώσεις την αλήθεια όπως είναι και να μην προλαβαίνεις να δεις τα μέτρα σου όχι να αποδίδουν αλλά καν να εξηγούνται.
Αλλά αυτή είναι η φύση των κινημάτων, του αγώνα για ζωή και δικαιοσύνη.
Βήμα το βήμα, συμμαχία την συμμαχία, αλλαγή την αλλαγή, συμβιβασμό τον συμβιβασμό, νέα διεκδίκηση, βήμα το βήμα κοκ...
Κι αυτή είναι η αριστερά. Γι αυτό υπάρχει.
Ούτε για να αυτοκτονεί με εμφυλίους ούτε για να προδίδει προσχωρώντας στο στρατόπεδο του αντιπάλου όπως έκανε σε αυτήν την κρίση στην χώρα μας η σοσιαλδημοκρατία ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και ΔΗΜΑΡ.
Η πράξη και το αποτέλεσμα είναι ότι έχει να προσφέρει η κινηματική αυτή κυβερνώσα αριστερά.
Μπορεί να φαίνεται σαν νεολογισμός το "κινηματική κυβέρνηση" αλλά όποιος θέλει, καταλαβαίνει. Για όποιον δεν θέλει υπάρχει ο εύκολος δρόμος: η επίκληση της προδοσίας, η γκρίνια, οι απολυτότητες - και για τους εχθρούς, η αλητεία, η ρουφιανιά και η υπονόμευση των λίγων επιλογών που πραγματικά έχει η χώρα.
Η ιστορία σίγουρα θα κρίνει θετικά την προσπάθεια αυτής της αριστεράς - αλλά εμάς τους ακόμη ζωντανούς και ζωντανές μας συμφέρει και να επιβιώσουμε στο πολύ συγκεκριμένο σήμερα. Να βγούμε όρθιοι και όρθιες από αυτήν την περιπέτεια, ισοδύναμη με πόλεμο και κατοχή, που μας έριξε η σαραντάχρονη διακυβέρνηση από ΝΔ ΠΑΣΟΚ, κάνοντάς μας το πρώτο και πιο ευάλωτο θύμα της τελευταίας διεθνούς οικονομικής κρίσης. Γιατί η αριστερά δεν είναι κάτι το αφηρημένο, δεν έχει ιερά βιβλία και δόγματα ούτε σοσιαλιστικούς παραδείσους - αυτά είναι για τους θρησκευόμενους. Η αριστερά είναι απλά ο αιώνιος αγώνας να μην παρασιτούν οι λίγοι τους πολλούς, να μην τους φορτώνουν τις κρίσεις και τα αδιέξοδα των συστημάτων τους - ο παντοτινός αγώνας για γη και ελευθερία, για δικαιοσύνη.
Κι αυτή ήταν μια προσπάθεια παρουσίασης της "αριστεράς του αποτελέσματος" του Αλέξη Τσίπρα, της αριστεράς της πολύ συγκεκριμένης εποχής μας δλδ της χτεσινής μέρας, της σημερινής και της αυριανής.
Με λίγα λόγια ο διαχωρισμός επέρχεται από την διαχείριση της ήττας. Στην σπάνια διαχείριση της νίκης τα πράγματα παραμένουν θολά με συχνά καταστροφικά "υπαρκτά" αποτελέσματα.
Στις δυσκολίες της καθημερινής μας ζωής, όλοι και όλες δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με αυτό το δίλημμα. Με βασικό κριτήριο την επιβίωση φροντίζουμε πάντοτε να διασώσουμε ό,τι σώζεται, να πετύχουμε κάποιον θετικό ή λογικό έστω συμβιβασμό από το να τα χάσουμε όλα, όταν τα πράγματα πάνε όχι όπως θα θέλαμε αλλά όπως μπορέσαμε.
Στην πολιτική/κινηματική ζωή τα πράγματα συχνά θολώνουν.
Το δίκιο και το άδικο συγκρούονται τόσο πολύ σε αφηρημένο και φραστικό επίπεδο ώστε ανοίγει πολύς χώρος για δημαγωγία και ηρωισμό. Ξεχνάμε εύκολα τα συμφέροντα της κοινωνίας και επίσης εύκολα κάνουμε τους/τις ασυμβίβαστες ακόμη και όταν έχουμε φανερά αρνητικούς συσχετισμούς που σημαίνουν καθαρή ήττα. Εκεί ακούγεται η έκκληση "να πέσουμε ηρωικά" - δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανευθυνότητα από αυτήν την επιλογή για ηγεμονεύοντες των κινημάτων.
Ως ατομική επιλογή είναι συχνά μια ώριμη και αναγκαία στάση - μια στάση που βάζει υποθήκες, αναδεικνύει αξίες και ενισχύει τον ιδεαλισμό, και τα οράματα μιας κοινωνίας δικαιοσύνης: τέτοια πχ ήταν η στάση του Τσε Γκεβάρα. Αλλά ως επιλογή της ηγεσίας ενός κινήματος είναι αυτοκτονική. Όπως είναι για την αριστερά ο αριστερισμός ή ο αναρχισμός - μονίμως ηττημένοι.
Είναι μήπως λύση η παράδοση; Όχι φυσικά, αυτή είναι η ιδεολογική φύση των δεξιών και συντηρητικών κινημάτων. Είναι η άποψη "δεν γίνεται τίποτα, δεν αλλάζει τίποτα". Αυτή η μεγάλη χοάνη της πλήρους ενσωμάτωσης που κατάπιε την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία τις τελευταίες δεκαετίες.
Η λύση της αριστεράς είναι "ο αγώνας συνεχίζεται".
Από όπου είναι δυνατόν καλύτερα.
Γι αυτό και η αριστερά στην Ελλάδα δεν παραιτήθηκε από την διακυβέρνηση κι ας ηττήθηκε στην κόντρα της με τους δανειστές. Γιατί η πραγματικότητα λέει ότι μπορεί να κάνει τεράστιες αλλαγές ακόμη και υπό αυτό το καθεστώς. Μπορεί να βάλει τις βάσεις για μια έξοδο πραγματική κάποια στιγμή από την εξάρτηση, όπως και αν εκφράζεται αυτή ενδυναμώνοντας το εσωτερικό μέτωπο και διευρύνοντας εξωτερικές συμμαχίες. Γιατί οι συσχετισμοί αλλάζουν με κοπιώδη προσπάθεια. Αντίθετα η επιστροφή στην αντιπολίτευση δεν αλλάζει τίποτα - όσο και το να βγεις στο βουνό, επιλογή που έκανε η αριστερά το 1945-49 αυτοκτονώντας και εγκαταλείποντας την μεγάλη της επιρροή στην ελληνική μεταπολεμική κοινωνία με τα γνωστά αποτελέσματα.
Η σημερινή αριστερή κυβέρνηση είναι μια κινηματική κυβέρνηση.
Προστατεύει τον ελλαδικό πληθυσμό από την οικονομική, οικολογική, παραγωγική συντριβή που αποπειράθηκε να επιφέρει ο νεοφιλελευθερισμός κάνοντάς την πειραματόζωο των νέων αναζητήσεών του. Διέσπασε το αρραγές μέτωπό του με τους σοσιαλδημοκράτες, υπονόμευσε τις απορρυθμιστικές πολιτικές των μνημονίων με ισχυρότατη διαπραγμάτευση και διαρκή προσκόμματα και εναλλακτικές δημοσιονομικές προτάσεις, διεθνοποίησε το πρόβλημα και το αίτημα για διευθέτηση του χρέους.
Είναι το φίλτρο μέσω του οποίου τα μέτρα θανάτου των μνημονίων μεταμορφώνονται σε χλιαρές καταιγίδες.
Είναι η ομπρέλα που προστατεύει από την πύρινη βροχή της απόλυτης φτώχειας όσους περισσότερους πολίτες είναι δυνατόν.
Είναι το εμπόδιο στην οριστική διάλυση του παραγωγικού ιστού και η "υπόγεια" προετοιμασία της παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Ναι, αυτή είναι η πραγματικότητα, φοβερά δύσκολη - και αυτή είναι η αριστερά που την κληρονόμησε αναλαμβάνοντας τις ευθύνες διαχείρισής της όπως ήθελε ο λαός. Και σε μια τέτοια κατάσταση, η ήττες είναι πολλές - τουλάχιστον στην αρχή.
Και είναι εύκολο για εντόπιες δυνάμεις νεοφιλελεύθερες και ξενόδουλες να σε χτυπούν αλύπητα την ώρα που γονατίζεις από το βάρος, ενώ οι ίδιες σε έχουν παγιδεύσει στο αδιέξοδό τους, στο χρέος τους και στην κρίση τους. Και να τα βάζεις την ίδια στιγμή με όλη την διαπλοκή στην επικοινωνία, να μην μπορείς να διαδώσεις την αλήθεια όπως είναι και να μην προλαβαίνεις να δεις τα μέτρα σου όχι να αποδίδουν αλλά καν να εξηγούνται.
Αλλά αυτή είναι η φύση των κινημάτων, του αγώνα για ζωή και δικαιοσύνη.
Βήμα το βήμα, συμμαχία την συμμαχία, αλλαγή την αλλαγή, συμβιβασμό τον συμβιβασμό, νέα διεκδίκηση, βήμα το βήμα κοκ...
Κι αυτή είναι η αριστερά. Γι αυτό υπάρχει.
Ούτε για να αυτοκτονεί με εμφυλίους ούτε για να προδίδει προσχωρώντας στο στρατόπεδο του αντιπάλου όπως έκανε σε αυτήν την κρίση στην χώρα μας η σοσιαλδημοκρατία ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και ΔΗΜΑΡ.
Η πράξη και το αποτέλεσμα είναι ότι έχει να προσφέρει η κινηματική αυτή κυβερνώσα αριστερά.
Μπορεί να φαίνεται σαν νεολογισμός το "κινηματική κυβέρνηση" αλλά όποιος θέλει, καταλαβαίνει. Για όποιον δεν θέλει υπάρχει ο εύκολος δρόμος: η επίκληση της προδοσίας, η γκρίνια, οι απολυτότητες - και για τους εχθρούς, η αλητεία, η ρουφιανιά και η υπονόμευση των λίγων επιλογών που πραγματικά έχει η χώρα.
Η ιστορία σίγουρα θα κρίνει θετικά την προσπάθεια αυτής της αριστεράς - αλλά εμάς τους ακόμη ζωντανούς και ζωντανές μας συμφέρει και να επιβιώσουμε στο πολύ συγκεκριμένο σήμερα. Να βγούμε όρθιοι και όρθιες από αυτήν την περιπέτεια, ισοδύναμη με πόλεμο και κατοχή, που μας έριξε η σαραντάχρονη διακυβέρνηση από ΝΔ ΠΑΣΟΚ, κάνοντάς μας το πρώτο και πιο ευάλωτο θύμα της τελευταίας διεθνούς οικονομικής κρίσης. Γιατί η αριστερά δεν είναι κάτι το αφηρημένο, δεν έχει ιερά βιβλία και δόγματα ούτε σοσιαλιστικούς παραδείσους - αυτά είναι για τους θρησκευόμενους. Η αριστερά είναι απλά ο αιώνιος αγώνας να μην παρασιτούν οι λίγοι τους πολλούς, να μην τους φορτώνουν τις κρίσεις και τα αδιέξοδα των συστημάτων τους - ο παντοτινός αγώνας για γη και ελευθερία, για δικαιοσύνη.
Κι αυτή ήταν μια προσπάθεια παρουσίασης της "αριστεράς του αποτελέσματος" του Αλέξη Τσίπρα, της αριστεράς της πολύ συγκεκριμένης εποχής μας δλδ της χτεσινής μέρας, της σημερινής και της αυριανής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου