Όχι! τα ρόδα τα κλειστά δεν είναι ρόδα ακόμα

Όχι! τα ρόδα τα κλειστά δεν είναι ρόδα ακόμα·
Είναι άνθος δίχως όνομα και δίχως ευωδιά,
Μοιάζουν αθώο, αφίλητο και παιδιακίσιο στόμα,
Που δεν το πότισε καϋμούς αγάπης η καρδιά.

Θέλω τα ρόδα, ολόδροσα κι ευωδιαστά ανθισμένα,
Την ευλογία της ομορφιάς στον κόσμο να σκορπούν:
Χείλη ανοιχτά απ’ τους στεναγμούς κι απ’ τα φιλιά καμένα,
Χείλη, που κι αν σωπαίνουνε ― το λεν πως αγαπούν.

Γεώργιος Δροσίνης (1859-1951), «Όχι! τα ρόδα τα κλειστά». Φωτερά σκοτάδια. Ι.Ν. Σιδέρης, 1915.