«Ο χαμένος τα παίρνει όλα»
Εάν κάποιος ισχυρίζεται ότι “το ηθικό
πλεονέκτημα της Αριστεράς χάθηκε”, παραδέχεται ταυτόχρονα ότι το ηθικό
πλεονέκτημα της Αριστεράς όντως υπήρχε. Και μάλιστα έναντι της Δεξιάς.
Προσυπογράφει δηλαδή όλα αυτά που πιστεύει η πλειονότητα του ελληνικού
λαού: “Τουλάχιστον αυτοί είναι τίμιοι, όχι σαν τους άλλους, τους
κλέφτες, τους διεφθαρμένους”.
Στη δεξιοκρατούμενη μεταπολεμική Ελλάδα
και μέχρι την πτώση της χούντας, πολλοί δεξιότατοι στρατιωτικοί
τοποθετούσαν αριστερούς φαντάρους στη φύλαξη των προμηθειών, γιατί
ήξεραν ότι, αν τοποθετήσουν δεξιούς, θα τις πλιατσικολογήσουν. Ομοίως
δεξιοί επιχειρηματίες έπαιρναν αριστερούς λογιστές, γιατί ήταν τίμιοι,
για να έχουν δηλαδή το κεφάλι τους ήσυχο.
Δεν είναι πολύ έξυπνο,
επομένως, να υπενθυμίζεται -και μάλιστα από τον πρόεδρο της Ν.Δ.- η
βασική διαφορά του αριστερού από τον δεξιό, όπως έχει καταγραφεί
ιστορικά στις συνειδήσεις του πολλών.
Μα, θα έλεγε ο κ. Μητσοτάκης, αν τόσος κόσμος πιστεύει ότι πλέον
είμαστε ίδιοι στην οικονομική πολιτική, μας μένει η ηθική διάσταση στην
οποία θα πρέπει να επικεντρωθούμε. Πράγματι, η κρίση αντιπροσώπευσης
παγκοσμίως έχει δύο σκέλη: α) Όλα τα κυβερνητικά κόμματα έχουν γυρίσει
την πλάτη στα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων και β) Οι πολιτικοί τους
είναι διεφθαρμένοι. Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι ότι, ακόμα και όσοι/ες
είναι δυσαρεστημένοι/ες με την ασκούμενη πολιτική, διαχωρίζουν τον
ΣΥΡΙΖΑ ως προς το δεύτερο σκέλος.
Τι κάνει όμως την αντιπολίτευση να πιστεύει ότι, αν αποκαθηλώσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ηθικό επίπεδο, θα ωφεληθεί; Δεν υπάρχουν συγκοινωνούντα δοχεία και η πολιτική δεν είναι τραμπάλα. Το κόστος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι υποχρεωτικά όφελος για τη Ν.Δ. Τα σκάνδαλα της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας (η “επανίδρυση του κράτους”) είναι πολύ πρόσφατα, ενώ το πελατειακό σύστημα της Δεξιάς είναι κομμάτι της Ιστορίας του ελληνικού κράτους.
Πες, πες, όμως, κάτι μπορεί να μείνει. Είναι άλλωστε συμβατή με την ελληνική πολιτική κουλτούρα η ιδέα ότι “όλοι τρώνε”. Μα, ακριβώς γι’ αυτό κάποιος πρέπει να είναι προσεκτικός. Γιατί, αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποδειχθεί -έστω και λίγο (όχι πολύ)- διαφορετικός, τότε το τέχνασμα αυτό αποτυγχάνει.
Έπειτα, το “όλοι τρώνε” είναι κομμάτι της ίδιας πολιτικής κουλτούρας με το “τουλάχιστον αυτός άφησε και πέντε πράγματα” (“σκάνδαλο η αδειοδότηση των καναλιών”, η οποία όμως έγινε, “παραμάγαζο του ΣΥΡΙΖΑ η Attica Bank”, η οποία όμως μπορεί να βοηθήσει στη ρευστότητα, στις επενδύσεις, στην ανάπτυξη). Η βασική προϋπόθεση για να γίνει κάποιος πιστευτός είναι να είναι ο ίδιος αξιόπιστος.
Τι αξιοπιστία όμως έχει κάποιος όταν υπερασπίζεται κανάλια ιδιωτικών συμφερόντων, που έχουν απολέσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις που έχουν διεξαχθεί τα τελευταία χρόνια, και μάλιστα ύστερα από το όργιο μνημονιακής προπαγάνδας και μεροληπτικής αντιμετώπισης των πολιτικών δυνάμεων;
Πόσο έξυπνο είναι να εκφωνούν μια μεγάλη “αλήθεια” (ότι “ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε το ηθικό πλεονέκτημα”) ιδιωτικά κανάλια που έχουν κάθε έννομο συμφέρον να πουν ψέματα (μια και κρίνεται η άδεια λειτουργίας τους);
Τέλος, ας αναφερθούμε και στους “διανοούμενους” της παράταξης της Ν.Δ., επισημαίνοντας δύο πράγματα: Πρώτον, οι αριστεροί έγιναν καλοί ιστορικοί και κοινωνικοί επιστήμονες εξαιτίας μιας διπλής διανοητικής κίνησης: Έπρεπε να εξηγήσουν και γιατί η κατάσταση εξελίχθηκε έτσι όπως εξελίχθηκε και γιατί δεν εξελίχθηκε όπως αυτοί/ες πίστευαν, ήθελαν, σχεδίαζαν. Αξιοποίησαν δηλαδή το πλεονέκτημα των ηττημένων.
Ενώ όμως οι ηττημένοι μπορούν να γράψουν καλύτερη Ιστορία, να εξηγήσουν εμβαθύνοντας, να γίνουν καλύτεροι διανοούμενοι, οι δικοί τους opinion makers και λοιπά think tanks δεν λένε να αξιοποιήσουν το πλεονέκτημα των ηττημένων ακριβώς γιατί απωθούν ακόμα και την ιδέα ότι στις τρεις απανωτές ήττες της Ν.Δ. υπάρχει κάτι προς εξήγηση.
Δεύτερον, η στροφή μεγάλης μερίδας των “διανοούμενων” προς τον μεταμοντερνισμό, όπου η αλήθεια βρίσκεται στην αφήγηση και τίποτα δεν υπάρχει πέραν της οπτικής γωνίας του καθενός μας (επομένως δεν υπάρχουν αντικειμενικά γεγονότα), δεν βοηθά στην τεκμηρίωση κανενός σκανδάλου, γιατί η μεταμοντέρνα “ομάδα αλήθειας” συνιστά contradictio in nomine*.
*Aντίφαση στην ορολογία
Ο Δημήτρης Παπανικολόπουλος είναι δρ Πολιτικής Επιστήμης
Τι κάνει όμως την αντιπολίτευση να πιστεύει ότι, αν αποκαθηλώσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ηθικό επίπεδο, θα ωφεληθεί; Δεν υπάρχουν συγκοινωνούντα δοχεία και η πολιτική δεν είναι τραμπάλα. Το κόστος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι υποχρεωτικά όφελος για τη Ν.Δ. Τα σκάνδαλα της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας (η “επανίδρυση του κράτους”) είναι πολύ πρόσφατα, ενώ το πελατειακό σύστημα της Δεξιάς είναι κομμάτι της Ιστορίας του ελληνικού κράτους.
Πες, πες, όμως, κάτι μπορεί να μείνει. Είναι άλλωστε συμβατή με την ελληνική πολιτική κουλτούρα η ιδέα ότι “όλοι τρώνε”. Μα, ακριβώς γι’ αυτό κάποιος πρέπει να είναι προσεκτικός. Γιατί, αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποδειχθεί -έστω και λίγο (όχι πολύ)- διαφορετικός, τότε το τέχνασμα αυτό αποτυγχάνει.
Έπειτα, το “όλοι τρώνε” είναι κομμάτι της ίδιας πολιτικής κουλτούρας με το “τουλάχιστον αυτός άφησε και πέντε πράγματα” (“σκάνδαλο η αδειοδότηση των καναλιών”, η οποία όμως έγινε, “παραμάγαζο του ΣΥΡΙΖΑ η Attica Bank”, η οποία όμως μπορεί να βοηθήσει στη ρευστότητα, στις επενδύσεις, στην ανάπτυξη). Η βασική προϋπόθεση για να γίνει κάποιος πιστευτός είναι να είναι ο ίδιος αξιόπιστος.
Τι αξιοπιστία όμως έχει κάποιος όταν υπερασπίζεται κανάλια ιδιωτικών συμφερόντων, που έχουν απολέσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις που έχουν διεξαχθεί τα τελευταία χρόνια, και μάλιστα ύστερα από το όργιο μνημονιακής προπαγάνδας και μεροληπτικής αντιμετώπισης των πολιτικών δυνάμεων;
Πόσο έξυπνο είναι να εκφωνούν μια μεγάλη “αλήθεια” (ότι “ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε το ηθικό πλεονέκτημα”) ιδιωτικά κανάλια που έχουν κάθε έννομο συμφέρον να πουν ψέματα (μια και κρίνεται η άδεια λειτουργίας τους);
Τέλος, ας αναφερθούμε και στους “διανοούμενους” της παράταξης της Ν.Δ., επισημαίνοντας δύο πράγματα: Πρώτον, οι αριστεροί έγιναν καλοί ιστορικοί και κοινωνικοί επιστήμονες εξαιτίας μιας διπλής διανοητικής κίνησης: Έπρεπε να εξηγήσουν και γιατί η κατάσταση εξελίχθηκε έτσι όπως εξελίχθηκε και γιατί δεν εξελίχθηκε όπως αυτοί/ες πίστευαν, ήθελαν, σχεδίαζαν. Αξιοποίησαν δηλαδή το πλεονέκτημα των ηττημένων.
Ενώ όμως οι ηττημένοι μπορούν να γράψουν καλύτερη Ιστορία, να εξηγήσουν εμβαθύνοντας, να γίνουν καλύτεροι διανοούμενοι, οι δικοί τους opinion makers και λοιπά think tanks δεν λένε να αξιοποιήσουν το πλεονέκτημα των ηττημένων ακριβώς γιατί απωθούν ακόμα και την ιδέα ότι στις τρεις απανωτές ήττες της Ν.Δ. υπάρχει κάτι προς εξήγηση.
Δεύτερον, η στροφή μεγάλης μερίδας των “διανοούμενων” προς τον μεταμοντερνισμό, όπου η αλήθεια βρίσκεται στην αφήγηση και τίποτα δεν υπάρχει πέραν της οπτικής γωνίας του καθενός μας (επομένως δεν υπάρχουν αντικειμενικά γεγονότα), δεν βοηθά στην τεκμηρίωση κανενός σκανδάλου, γιατί η μεταμοντέρνα “ομάδα αλήθειας” συνιστά contradictio in nomine*.
*Aντίφαση στην ορολογία
Ο Δημήτρης Παπανικολόπουλος είναι δρ Πολιτικής Επιστήμης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου