Εύα και Αδάμ αμάν, Ζήτ’ ο όφις Αχριμάν!

 

Της Εύας πάντες ανυμνείτε
τον πρώτον διακορευτήν!
Αγνήν ο Πλάστης και αθώαν,
ολβίαν έπλασεν αυτήν,

μ’ αθάνατον το μάγον κάλλος,
του Παραδείσου στολισμόν,
χωρίς ερώτων συγκινήσεις,
χωρίς σαρκίου πειρασμόν...

Αλλ’ ο παρθενοπίπης* Όφις,
αντίθεον τελών σκοπόν,
τον απηγορευμένον αίφνης
την γλυκοτάισε καρπόν!

Εύα και Αδάμ αμάν

Ζήτ’ ο όφις Αχριμάν!




Ξένος Στέφανος (1821-1994): Οι Χρυσοκάνθαροι και η Οικουμενική Σύνοδος των Διαβόλων της Ελλάδος και Τουρκίας εν Αθήναις, ΣΤ´ δ´. Αθήναι, 1887. 65.

*παρθενοπίπης

-ου, ό Α

1. αυτός που ορέγεται τις παρθένους, τις κοπέλες

2. αυτός που αποπλανεί παρθένους.

[ΕΤΥΜΟΛ. < παρθένος + *οπιπή (< ὀπιπεύω «κοιτάζω με περιέργεια»), πρβλ. γυναικ-οπίπης].