Μια ελαφίνα τον Δεκαπενταύγουστο
της Φωτεινής Τσαλίκογλου*
ΠΗΓΗ: http://www.amna.gr
Θα μπορούσες να την έλεγες και θύμα της Παναγιάς. Το όνομά της ήταν Μαρία. Οκτώ χρονών η μητέρα της την εγκατέλειψε. Αν είχε γεννηθεί άλλη μέρα... Αν ο πατέρας της δεν επέμενε για το όνομα Μαρία, η μητέρα της θα ήταν ακόμα μαζί της. Γεννήθηκε 15 Αυγούστου.
-Μην το πούμε Μαρία το κορίτσι μας Ιωάννη. Μη. Δεν θέλω να γιορτάζει τη μέρα μιας κοίμησης, τη μέρα ενός θανάτου. Η κόρη μου θέλω να είναι αφιερωμένη στη ζωή. Στη χαρά της ζωής.
Ήταν μια παράξενη γυναίκα η μητέρα της. Λίγο απόμακρη και λίγο ξένη.
-Μα τι είναι αυτά τα καμώματα; Έχεις χάσει το μυαλό σου; Υπάρχει πιο ωραίο όνομα; Γεννήθηκε ανήμερα της Παναγίας... και τη μητέρα μου Μαρία τη λένε, το ξεχνάς;
Η μητέρα παρακάλεσε. Δεν εισακούστηκε.
Το κορίτσι δεν είχε καμμιά αμφιβολία. Αν δεν είχε αυτό το όνομα, η μαμά θα την έπαιρνε ακόμα αγκαλιά. Θα την ονόμαζε με όλα εκείνα τα όμορφα ονόματα, με αυτά που κάποιες λίγες φορές, όταν δεν ήταν παραδομένη στη σιωπή την κατέκλυζε... «μωρό μου», «καρδιά μου», «καρδιά της καρδιάς μου». Κι όλα τα άλλα της ποίησης τα ονόματα, θα χάιδευαν τα αυτιά και την ψυχή της, όλα εκείνα τα ονόματα που συνήθιζε εκείνες τις λίγες, ευλογημένες στιγμές να της λέει: Οφηλία, Βιργινία, Ιοκάστη, Ελεονώρα μου.. ρόδο παντοτινό μου...
Τις πιο πολλές φορές όμως η μαμά ήταν βυθισμένη στη σιωπή. Ένα άγαλμα ασάλευτο. Το κορίτσι πίστευε ότι εκείνο φταίει για όλα αυτά. Και πάνω απ' όλα το όνομα της. Η μητέρα της δεν την είχε πει ποτέ Μαρία.[.......]
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΕΔΩ =>: «Μια ελαφίνα τον Δεκαπενταύγουστο». Πρωτότυπο διήγημα της Φωτεινής Τσαλίκογλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου